Buikpijn, spierpijn, elastieken benen, wallen onder mijn ogen enz enz. Kortom ik voel me klote, ik voel me vooral verscheurd doordat mijn gevoel en verstand twee verschillende kanten op gaan. Mijn gevoel zegt me in Nederland te willen blijven, maar mijn verstand maakt me heel erg duidelijk dat dit gewoon geen optie is. Ik hoor hier niet meer. Zou ik blijven dan wordt ik ongelukkig, ziek of wat dan ook en daar schiet niemand natuurlijk iets mee op. Het is goed zo, het is ondertussen uit alles gebleken dat dit het beste is voor iedereen want er is rust op alle fronten. Vandaag wordt het dus de definitieve loslaatdag en waarschijnlijk nog pijnlijker omdat ik voorlopig nog geen plannen heb voor een volgende vakantie in Nederland. Het is nu eerst tijd om op Lanza echt wortel te schieten.

Vandaag de laatste volle dag in Nederland, vanmiddag weer afscheid nemen van Tom, deze keer voor mijn gevoel een echt afscheid omdat hij een volwassen vent is geworden in het afgelopen jaar. Het is afscheid nemen van een fase, afscheid van mijn kind, afscheid van een stuk van mezelf. Hoewel het vanmiddag ongetwijfeld een natte boel zal worden, heb ik heb het idee dat ik door de pijn heen ben. Ik zie en merk wat ik er voor terug heb gekregen, een heel bijzondere kameraad waar ik trots op ben en heel blij mee ben, een band die rotsvast is en tegen alle stormen bestand. Dat maakt alle pijn van de afgelopen jaren zeer de moeite waard, waardoor het uiteindelijk ook niet meer voelt als pijn maar gewoon als hard werken naar het geweldige resultaat van dit moment. Ik merk trouwens dat dat soort dingen de laatste tijd supersnel bij me gaan. Met "dat soort dingen" bedoel ik het verwerken van veranderingen, emoties etc. Ik heb de boel heel snel op een rij, zie er het logische en natuurlijke snel van in en wat misschien nog wel het voornaamste is, ik zie meteen de positieve kant van veranderingen in. Een "gave" waar ik heel blij mee ben, het maakt alles zo veel gemakkelijker. Want hoe vervelend, pijnlijk of onlogisch dingen in eerste instantie misschien ook lijken, het klopt allemaal weer helemaal zoals altijd en ik hou vooral de positieve gevolgen voor ogen. Het rouwproces van de afgelopen dagen is dus weer grotendeels achter de rug en ik kan morgen weer met een gerust hart en een blij gemoed naar huis vertrekken.

Zaterdagavond was het de bedoeling om even een terrasje te pikken met Marjo en Johan, oud-collega's van me en ondertussen goeie vrienden. Dat terrasje pikken is ietwat uitgelopen, om vier uur gingen we aardig aangeschoten naar huis. Sinds die tijd voel ik me melancholisch. Dat is vaak bij mij als ik een keer stevig ben doorgezakt wanneer er nog onafgewerkte dingen spelen. De emoties die anders nog wat langer waren blijven sudderen komen dan naar boven. Het is niet fijn maar wel goed en ook weer op het goeie moment. Zoals ik al eerder schreef en verwachtte zijn deze twee weken vooral loslatenweken geworden, zeker wat Tom betreft. Het is logisch en zoals de dingen moeten gaan maar niettemin toch pijnlijk, hij heeft weer een paar grote stappen meer op zijn weg naar zelfstandigheid gezet en dus een paar stappen verder van me vandaan. Ook op andere gebieden was het loslaten, vriendschappen zijn anders geworden, sommige werken zelfs niet meer en ga zo nog maar even door. De laatste dagen zit ik dus in een rouwproces. Ik had er al rekening mee gehouden en het is gewoon een logisch gevolg van mijn beslissingen, maar het valt toch altijd tegen, pijn voelen wil je nou eenmaal liever niet. Op Lanza krijgt mijn leven steeds meer vorm en dat betekent dan natuurlijk automatisch dat je steeds meer afscheid gaat nemen van dingen in Nederland. Twijfel zoals na de vorige vakantie is er echter niet meer, het is me overduidelijk dat mijn toekomst en thuis daar liggen. Het is alleen even slikken en uithuilen zodat ik als ik terug ben daar weer op de goeie manier verder kan met het opbouwen van mijn nieuwe eigen leven.

Vandaag een voortborduursel op mijn blog van gisteren over de liefde. Het gaat er namelijk steeds meer op lijken dat ik voor mezelf en voor dit moment het juiste totaalpakket heb gevonden. Zoals welbekend loopt het met Antonio allemaal niet echt gesmeerd, er zit weliswaar vooruitgang in maar het gaat in mijn ogen en voor mijn gevoel met een slakkengangetje. Ik ben genoodzaakt mijn gevoelens te beteugelen en ervaar dit als een rem op mijn leven, maar weet tegelijk dat het op het ogenblik niet anders kan en dat ik hem niet kwijt wil. De drie ingredienten voor een volledige liefdesrelatie zijn er (nog) niet, we zitten qua geest nog op twee te verschillende golflengtes, met de andere twee vereisten is niks mis. We kunnen niet met maar ook niet zonder elkaar. Eind juli heb ik, zoals ik hier ook geschreven heb, Barbara ontmoet en dat klikte vanaf het eerste moment. Er was meteen vertrouwen en openheid, plus bleken we heel erg veel raakpunten te hebben in onze huidige situatie en ons verleden. We snappen elkaar en hebben vaak maar een paar woorden nodig om iets uit te leggen en te begrijpen. Heerlijk simpel en ongecompliceerd, zonder bedoelingen, verwachtingen en verplichtingen, waardoor al snel een heel hechte vriendschapsband ontstond. Sinds zij eind augustus naar Duitsland vertrok hebben we intensief contact en we zijn het er allebei over eens dat er tussen ons iets heel bijzonders aan het groeien is. In Nederland kwam ik er, waarschijnlijk door de afstand, zelfs achter dat ik gewoon verliefd op haar was, ik had vlinders in mijn buik en heb die nog steeds. Je kunt je wel voorstellen dat dit in eerste instantie heel verwarrend is voor iemand die voor mannen gaat en tegelijkertijd ook nog verliefd is op een man. Echt weer iets voor mij natuurlijk, dit soort situaties passen helemaal bij mij. Maar gelukkig is er geen man overboord, er is volledige openheid naar alle kanten en ik heb ook het plaatje voor mezelf helemaal duidelijk. Antonio en Barbara zijn volledig van elkaar op de hoogte, kunnen zich er in vinden en zijn er op dit moment, ieder op zijn eigen manier, net zo gelukkig mee als ik. Antonio heeft hierdoor de ruimte en tijd die hij nodig heeft en ook voor Barbara is dit precies wat ze wil. Barbara had namelijk na de dood van haar man en het verwerken daarvan een relatie als deze in gedachten, een houden-van-relatie met vooral de twee belangrijkste ingredienten, het hart en de geest, het seksuele is voor haar volledig ondergeschikt en onbelangrijk. Vooral bij vrouwen is het, in tegenstelling tot mannen, vaak een feit dat de hormonen rustiger worden naarmate ze ouder worden. Plus zijn je hart en je geest in onze ogen de belangrijkste onderdelen van de liefde. Het komt er dus op neer dat ik het ingredient wat ik bij Barbara mis, bij Antonio vindt en andersom. Bij elkaar het volledige pakket en in de huidige situatie de oplossing voor ons alle drie. Of het dat op de lange duur ook zal zijn zal ons vanzelf duidelijk worden, dat zien we dan weer wel. Voorlopig voel ik me gewoon een beetje Anton Heyboer en genieten we met volle teugen van elkaar.

Delen van de volgende blog zijn quotes uit een column van Jur*, weliswaar aangepast maar met grotendeels dezelfde strekking omdat hij precies de juiste woorden wist te vinden voor mijn huidige gevoelens en situatie: Het is intussen een flink aantal jaren geleden dat ik afscheid heb genomen van het fenomeen man-vrouw-relatie. Definitief gedag heb gezegd tegen mijn heteroseksuele leven. En waarom? Omdat ik me met een man echt mezelf voel. Ik wilde dit echt en het was/is zeker geen bevlieging! Maar al wilde ik vanaf dat moment alleen nog een man-man-relatie, ik wist ook een ding heel zeker: ik kan niet zonder vrouwen. Overal waar ik ben heb ik ze graag om me heen. Mijn beste vriend is een getrouwde vrouw. Ik ken haar al ruim dertig jaar vanuit mijn werk. Wij hebben een heel intense en hechte relatie. Dus toch toch een man-vrouw-relatie maar dan in een andere vorm gegoten zoals iedere relatie zijn eigen vorm heeft. Een relatie zonder gecompliceerde verplichtingen, bedoelingen en verwachtingen en daardoor is het intens genieten van pure vriendschap. We delen heel veel met elkaar, behalve...... Het laatste jaar zijn er nog twee van zulke vriendschappen op mijn pad gekomen, heel hecht, ongecompliceert en vooral met een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar elkaar. Pure verliefdheid in eerste instantie maar met slechts twee van de drie ingredienten van een volledige liefdesrelatie (platonisch?). We koesteren de band met openheid en eerlijkheid omdat we beseffen dat dit soort vriendschappen heel waardevol en uniek zijn. Wat wij voor elkaar voelen gaat niet meer over en ik weet waar ik het over heb. In mijn vorige relatie(s) miste ik die verantwoordelijkheid bij mijn partners en nam die zelf ook niet. Het had mooi kunnen zijn, maar het was gewoon het goeie moment nog niet en ik heb er ontzettend veel van geleerd. Mezelf kunnen en willen geven aan de ander en me verantwoorden aan de liefde is een kunst. En niet iedereen beheerst dat of weet daarmee om te gaan, ik wel ondertussen. Me echt verantwoordelijk voelen, vooral voor mezelf, is ontzettend belangrijk voor me binnen al mijn relaties. Vooral die verantwoordelijkheid ook daadwerkelijk nemen als het nodig is. Niet om er snel een punt achter te zetten en er voor te vluchten, maar om er voor honderd procent voor te gaan ook op de momenten dat alles tegen lijkt te zitten en het soms zelfs uitzichtloos lijkt. Doordat ik (en hopelijk ook mijn partner) aan die betrokkenheid inhoud geef wordt mijn relatie uniek. En dat is wat ik wil, een unieke relatie! Zodat ik niet jaloers hoef te zijn op de relatie van een ander, want de mijne is dan tenslotte uniek en de beste. Het klinkt zo heerlijk gemakkelijk op papier, maar het is in de praktijk heel hard werken en vooral telkens weer loslaten en de ruimte geven. Vaak stel ik me heel kwetsbaar op omdat ik zo graag wil dat mijn partner me echt begrijpt en echt naar me luistert, me liefdevol troost en een arm om me heen slaat als dat nodig is. Meestal moet ik dat nog zelf aangeven, me ook daarvoor verantwoordelijk voelen. Ik mag wel hopen, maar niet verwachten dat de ander dit vlekkeloos aanvoelt en/of mijn gedachten kan lezen. Ik zeg gewoon welke storm er in me woedt op het moment dat er iets speelt, niet wanneer het eigenlijk al te laat is en de ander er niets meer aan kan doen. Liefde en echt oprecht houden van zijn werkwoorden en daar moet soms heel hard voor worden geknokt. Ik ken mijn verantwoordelijkheid en deel mijn leven met de ander, geef mezelf, toon mijn inzet, sta open voor elkaar en geniet van het wederzijdse belang: pure liefde!

Vooral gisteren heb ik weer toegestaan dat Antonio me parten speelde, hij heeft me een groot deel van de dag bezig gehouden. Er is de afgelopen week wel contact tussen ons geweest maar dat heeft de boel in eerste instantie niet luchtiger of zonniger gemaakt, integendeel. De mails die ik van hem heb gekregen waren heel onderkoeld. Hij kwam wel met positieve voorstellen en plannen voor als ik terug ben, maar die werden op zo'n zakelijk manier gebracht dat ik soms het idee heb dat we zakenpartners zijn in plaats van minnaars. Ik merk ook aan mezelf dat ik aarzel om hem te bellen, zelfs opgelucht ben als hij niet opneemt omdat ik grote kans de rationele arrogante machine Antonio aan de lijn krijg die extreme emoties, soms zelfs agressie, bij me oproept. Het lijkt me overduidelijk dat ik dit niet wil, ik wil mijn gevoelens voor hem niet opkroppen en beteugelen. Ik wil de gepassioneerde, vrolijke, positieve Henk kunnen zijn vol energie en levenslust. Ik wil mezelf kunnen zijn en niet langer mijn eigen leven afremmen of zelfs voor een deel stilleggen. Ik merk namelijk dat ik dat laatste op het ogenblik aan het doen ben terwijl ik weet dat dit volkomen onterecht en vooral slecht is voor ons allebei. Verwachtingen dacht ik niet meer te hebben, hoop waarschijnlijk daarentegen destemeer, maar de frustraties van gisteren maken me in feite duidelijk dat ze (de verwachtingen) er toch weer waren. Grotendeels komt dat natuurlijk weer voort uit mijn gevoelens voor hem, mijn ongeduld en het feit dat ik hem en de redenen waarom hij zijn leven zo goed als stilgelegd heeft begrijp. En dat is nou net mijn makke, ik mag dan wel een heleboel begrip voor hem hebben, maar moet vooral verder gaan met mijn eigen leven en niet in zijn stilleven meegaan, daar hebben hij en ik uiteindelijk helemaal niks aan. In ieder geval is het nu al zo dat hij met voorstellen komt en, hoe beperkt ook, op zijn manier communiceert. We zijn in feite dus weer een paar kleine stapjes vooruit. Dat en het feit dat ik alleen ook gelukkig ben en dus geen haast hoef te hebben, uiteindelijk alle tijd van de wereld heb, kan ik maar het beste voor ogen houden. Degene die het trouwens lukt om anti-verwachtingen pillen of drankjes uit te dokteren is voor mij de nieuwe Messias of in ieder geval de reddende engel bij veel complicaties.

Inmiddels ben ik een weer een week in Nederland en in mijn ogen is het daarom tijd voor weer eens een korte evaluatie. Zoals ik al eerder schreef voel ik me niet meer echt thuis in Nederland. Dat heeft natuurlijk met van alles en nog wat te maken, eerstens het feit dat ik inmiddels op Lanza het een en ander opgebouwd heb en me daar sowieso heel erg goed voel, ik mis vooral de warmte, de vrijheid en de relaxte sfeer. Daarnaast is het feit dat ik in Nederland geen eigen plekkie meer heb uiteraard ook erg belangrijk. Bij mijn moeder is het goed toeven, ik word echt in de watten gelegd, en ook bij de rest van de familie en vrienden ben ik meer dan welkom. Maar het is toch anders als je hier geen eigen stek meer hebt, ik voel me afhankelijker en beperkter en dat past nou eenmaal niet (meer) bij me. Ik besef ook dat ik me die beperkingen deels zelf opleg, het komt vanuit mijn voor een deel nog steeds aanwezige drang om het een ander naar de zin te maken voort. Het is me aan de andere kant meer dan duidelijk geworden dat die drang heel erg op zijn retour is omdat hij me tegenstaat en daardoor gelukkig zelfs zo goed als verdwenen is. Goed voor mezelf zijn, zorgen en alleen voor mezelf denken heeft tegenwoordig de eerste prioriteit. Goed voor een ander kan ik ook nog steeds zijn maar is inmiddels niet meer vanzelfsprekend, ik ben dat nu als men het in mijn ogen verdient en zelf aangeeft daar behoefte aan te hebben. Hoe goed bedoeld ook, adviezen, meedenken en meevoelen worden toch heel erg vaak als bemoeizuchtig en hinderlijk uitgelegd en ervaren en ik kan mezelf daar uit eigen ervaring ook heel veel bij voorstellen. Inmiddels ben ik dus van een erg sociaal figuur een mix geworden van sociaal en anti-sociaal. Ik denk dat ik daarmee voor mezelf een goed evenwicht heb gevonden, het maakt in ieder geval een heleboel verhoudingen duidelijker en gemakkelijker plus voel ik er mezelf heel erg goed bij en daar gaat het tenslotte in de eerste plaats om. Voor mezelf zorgen en denken is uiteindelijk toch de enige en beste weg voor me naar een goed, rustig en harmonieus leven. Iedereen moet als het er op aan komt de klus toch alleen opknappen en dat is ook goed.

Woensdag, de eigenlijke verjaardag van mijn moeder, is weer een heerlijke volle dag geworden. 's Morgens ben ik Roosendaal in geweest en heb mezelf verwend met twee Kuifje albums, Mannen naar de maan en Mannen op de maan. In de stad kwam ik daarna Marian Albers en Will Buckens tegen waarmee ik op de middelbare school heb gezeten. Effe lekker bijgeluld en e-mailadressen uitgewisseld. 's Middags zijn Tom en ik samen op stap geweest, eerst hebben we in Willebrord zijn OV-jaarkaart opgehaald, daarna wat boodschappen gedaan in Hoeven en daar een rondje gemaakt langs oude voor ons belangrijke plekken. Vervolgens zijn we doorgereden naar Breda en hebben daar nog wat rondgeneusd in de Media Markt. Tom heeft een CD meegenomen van The White Stripes, blijkbaar een band in opkomst voor de geintereseerden in de wat minder gangbare muziekgenres, mij beviel het ook, het deed me een beetje aan Kate Bush denken. Zelf heb ik de laatste film van de Matrix trilogie gekocht, Matrix Revolutions. 's Avonds had mijn moeder ons uitgenodigd om samen te gaan eten bij Osaka, een erg goed Japans restaurant in Roosendaal. Alles is er heerlijk maar vooral de toetjes zijn een must. Tom en ik zijn wat dat betreft ook hetzelfde, we vinden het toetje het lekkerste van uit eten gaan en hebben dan ook ons uiterste best daarop gedaan. Kortom de dag was weer heerlijk en af! PS: Voor mijn foto's heb ik vanaf nu ook een aparte weblog, klik daarvoor op de link photoblog links in het menu.

Mocht het lijken alsof Antonio helemaal uit mijn gedachten is, dan kan ik iedereen geruststellen, dat is niet zo. Bovendien is dat natuurlijk ook logisch, ik heb dan wel afstand genomen maar het gevoel en het vertrouwen in hem zijn er nog steeds. Ik weet alleen dat ik hem met rust moet laten en hem in ieder geval de kans moet geven om zijn sores zelf en op zijn eigen manier op een rij te zetten. Bij mij zorgde dat in eerste instantie voor een innerlijke strijd tussen mijn hart en mijn verstand, een strijd die nu aardig in evenwicht is, ik kan er mee overweg en heb er vrede mee. Deze twee weken komen dan ook weer op het goeie moment, eerstens om de rust die er tussen ons was na onze laatste ontmoeting te stabiliseren en daarnaast is het ook weer een goeie gelegenheid om door de afstand objectiever te kunnen kijken naar de zaken die hij de laatste weken over zichzelf had losgelaten. Misschien zou het beter zijn hem helemaal uit mijn hoofd te zetten omdat dit nog wel eens heel erg lang zou kunnen gaan duren, maar ik zie nog steeds perspectief dus heb ik voor mijn gevoel geen andere keuze. De bijzondere vriendschap die we nu hebben is daarom voor dit moment ook goed, de rest wordt me vanzelf duidelijk.

Tom en ik zijn vandaag samen op stap geweest om onder andere mijn lijstje met boodschappen die ik mee wil nemen omdat ik ze op Lanza niet kan krijgen af te werken. Daarop stonden eigenlijk maar een paar zaken zoals o.a. tomato frito, sandwich spread, aardappelpuree, kaassaus en sultanakoekjes. Verder neem ik ook de nieuwste Norton Internet Security versie mee omdat me die op Lanza ruim zeventien euro meer kost. Daarnaast heb ik mezelf nog verwend met zes nieuwe CD's bij V&D voor het enorme bedrag van zeven euro. Als het een beetje meezit heb ik hopelijk voor de eerste keer geen overgewicht als ik terugga, ik ben gekomen met een halfvolle koffer en neem niet echt veel extra's mee. We hebben vooral van elkaar genoten, de boodschappen waren in feite alleen maar een goed excuus om bezig te zijn en elkaar niet alleen maar aan te zitten staren. Als je bezig bent praat het nou eenmaal soms makkelijker en dat geldt volgens mij vooral tussen pubers en ouders. Bij V&D hebben we 's morgens bij een lekker glas vers sap met een appelpunt en later in de middag in Essen bij een heerlijk vanilleijsje weer lekker verder gekletst en elkaar bijgepraat over de afgelopen paar maanden die bij ons alletwee voor nogal wat veranderingen gezorgd hebben. We zijn het er allebei over eens dat mijn beslissing van vorig jaar heel erg goed is geweest voor ons tweeen apart en samen. En dat is tenslotte het belangrijkste en waar het om te doen was. Het is dus goed zo! Morgen weer samen op stap.

Verleid door het heerlijke najaarsweer van gisteren, fris met een helblauwe lucht en een heerlijk zonnetje, heb ik gisteren een fietstocht gemaakt over de Rucphense Hei. Het is een heerlijke omgeving om te relaxen met prachtige natuur en je komt er altijd wel een paar bekenden tegen. Dat was ook deze keer niet anders. Het leek trouwens wel spitsuur in de bossen, volle fietspaden, parkeerplaatsen en terrassen. Iedereen geniet duidelijk op zijn manier van deze nazomerse dagen. Verder geniet ik ook nog van andere dingen die ik hier wel heb maar op Lanza niet, van de koude nachten bijvoorbeeld. Het is 's nachts lekker koud en het slaapt zo heerlijk als je helemaal weg kunt kruipen en je op kunt rollen onder een warm dekbed. Het ultieme foetusgevoel, en een uitnodiging om rustig, beschermd en warm lekker lang te blijven soezen. Het gevoel waar ik de vorige keer dat ik hier was en net voor mijn vertrek over schreef, dat het deze keer vooral loslaten zou worden, klopt aardig. Ik merk het aan van alles, aan contacten die anders zijn geworden, afstandelijker, en aan mijn eigen gevoel dat ik hier niet echt meer hoor. Nederland is mijn thuis niet meer, het is mijn tweede thuis geworden. Mijn roots liggen er uiteraard en ik heb veel mensen hier die belangrijk voor me zijn, maar dat is niet anders als ik op Lanza ben. Ik ervaar deze dagen daardoor een beetje als vreemd en wezenloos, ik hoor er wel bij maar ook voor een deel niet meer. Logisch en goed natuurlijk maar ook weer effe slikke.

Gistermiddag vanaf twee uur was mijn moeders feest voor haar 75ste verjaardag, het was een groot succes, mijn moeder is in de terechte watten gelegd en had het heel erg naar haar zin. Ik keek er heel erg naar uit om iedereen weer eens te zien want het was inmiddels ongeveer een jaar geleden dat we allemaal bij elkaar waren. Eigenlijk komt het er op neer dat mijn moeders broers en zussen, elf in totaal, gevoelsmatig ook mijn broers en zussen zijn. Dat geldt met name voor de jongsten van het stel. Omdat mijn moeder de oudste is en ik het oudste kleinkind, zijn de jongsten maar een paar jaar ouder als ik en een paar van hun partners zelfs jonger als ik. Zij is min of meer hun tweede moeder en ik het jongste broertje. We trekken bij zulk soort gelegenheden dan ook altijd naar elkaar toe en zijn een hechte en kleffe eenheid. Tussen de live-ontmoetingen door is er ook frequent en goed contact, we blijven van elkaar op de hoogte. We zien elkaar alleen niet zo vaak omdat we ver van elkaar vandaan wonen, ik zit natuurlijk nu op Lanza en de rest woont over heel Nederland verdeelt. Gisteren was dat heerlijke warme en kleffe er ook weer en het wordt per keer alleen maar hechter. We zijn eigenlijk een heerlijk zooitje ongeregeld, temperamentvol en in veel opzichten totaal verschillend, maar koesteren het allemaal omdat we helemaal onszelf kunnen zijn en elkaar accepteren zoals we zijn. In feite een heel waardevol zooitje waar we allemaal zuinig op zijn.

Vanmorgen stond Tom al voor negenen bij mijn moeder binnen, ik zat nog in de douche na een lange comateuze nacht van negen to zeven. Heerlijk om hem weer te zien en te voelen. Het gaat overduidelijk heel erg goed met hem, hij is weer spontaner, initiatiefrijker, levendiger als een paar maanden geleden, heerlijk. We zijn samen even de stad in geweest om weer een fiets voor me te huren en nog wat studieboeken voor hem af te halen bij "Het verboden rijk", de beste en gezelligste boekhandel van Roosendaal. Er waren wat belangrijke dingen die ik eerst met hem wilde bespreken voor ik ze naar buiten breng en daarmee hebben we alvast een begin gemaakt. Het zal wel afgezaagd worden voor de lezers en dat vindt volgens mij iedere ouder van zijn kind. In ieder geval krijg ik het iedere keer weer bevestigd dus in mijn geval is het gewoon een waarheid als een koe: wat een kanjer is het toch.

Het hakt er toch telkens weer in hoor zo'n twaalf uur onderweg zijn en dan nog 's nachts ook. Maar niettemin is me het me toch weer gelukt om de weg terug naar Roosendaal te vinden en zelfs ook nog zonder al te veel hindernissen. Om zes uur stond mijn moeder me weer voor het station op te wachten en werd het een hartelijk maar van beide kanten duf welkom. Tot nu toe is het vooral een dag geworden van bijpraten, telkens indoezelen en niet veel meer. Straks heb ik een afspraak met mijn Surinaamse tandarts om mijn tanden schoon te maken. Dat is namelijk hard nodig na alle koffie en pafkes van de afgelopen maanden. Vantevoren in Nederland gebeurde dat iedere drie maanden maar tot nu toe is het daar gewoon nog niet van gekomen op Lanza. Daar heb ik trouwens mijn eerste controleafspraak met de tandarts 18 oktober, het is een Griek en een hele fraaie ook, het is daarom een extra genot om je lot in zijn handen te leggen. Voorlopig dus eerst een rendez-vous met mijn Surinaamse en daar verheug ik me weer op. Zal ze weer vrolijk als altijd zijn en zou het me deze keer ook lukken om onder haar handen in de stoel in slaap te vallen?

Gisteren rond twaalven kreeg ik pas mijn vluchtnummers en tijden te horen voor vandaag, echt op de valreep dus. Ik vlieg niet samen met Daisy en Ray, zij vliegen deze ochtend om half tien met Transavia en ik twaalf uur later met Martinair, het wordt een latertje dus. Ik ben daardoor aanstaande nacht weer rond half drie in Amsterdam en kan dan de eerste trein van vier uur naar Roosendaal nemen. Om zes uur morgenochtend ben ik dan waar ik zijn moet. Mijn terugvlucht over twee weken is deze keer wel veel gunstiger, in plaats van zes uur 's ochtends, zoals de vorige keer, is het deze keer half zes in de middag en ben daardoor nog op een christelijke tijd, rond half negen, weer hier terug. Het zal ongetwijfeld heel anders gaan worden dan de twee weken die ik in juni en juli in Nederland was, die twee weken waren vooral van Tom en mij samen. Deze keer gaat het uiteraard voor een deel ook van ons worden maar ook van familie en vrienden. Het heeft zichzelf weer helemaal voor ons wordt geregeld, Tom heeft namelijk in de eerste volle week dat ik er ben, twee volle dagen vrij van school, extra quality time, heerlijk. Het grootste deel van mijn familie zie ik sowieso aanstaande zaterdag, want dan geeft mijn moeder een feestje vanwege haar 75ste verjaardag. De rest heb ik bewust zo veel mogelijk oningevuld gelaten, op een paar afspraken na zie ik wel wat er op me af komt en wat er in me opkomt. Ik laat me verrassen door the flow en mezelf. Als ik dit schrijf, woensdagavond half negen, heb ik weer het mij eigene dubbele gevoel. Aan de ene kant kijk ik ontzettend uit om weer naar Nederland te gaan, aan de andere kant besef ik dat ik deze keer echt kostbare dingen hier tijdelijk achterlaat en in Nederland weer verder afstand ga nemen van echt kostbaars. Een vervelend gevoel aan de ene kant omdat het natuurlijk weer neerkomt op loslaten, maar ook een goei gevoel omdat ik besef dat dit er nou eenmaal bijhoort om tot iets nieuws te komen wat vooral goed is en ook helemaal past bij de huidige situaties en verhoudingen van alle betrokken partijen. Het klopt dus weer helemaal maar er hoort helaas dus ook het onvermijdelijke slikken bij. Het is goed dat het nu komt, ik kan het maar gehad hebben zodat ik vanavond op de goeie manier vertrek. That's life!

Gisteren, dinsdag, is uiteindelijk weer een rustige dag geworden. Aanvankelijk leek het daar niet op, want er waren gistermorgen weer een paar pusherige mails met betrekking tot Casa Kernow. Ze blijven me lastig vallen en daardoor onrustig maken en dat accepteer ik dus niet. Ik heb ze daarom op een correcte maar besliste manier gebounced. Het was vooral vervelend omdat gistermiddag de cursus Spaans begon waar ook Ailsa zich voor ingeschreven had. Ze hadden me door hun mails even weer boven op de kast maar zo wilde ik dus niet van start gaan. Toen ik bij het schoolgebouw kwam werd ik ook in eerste instantie totaal genegeerd maar ben zelf op haar afgestapt om goeiedag te zeggen en heb het daarbij gelaten. Na afloop van de cursus wachtte ze me op om te vragen hoe het met me ging en heb ik een kort oppervlakkig praatje met haar gemaakt. Ik was daarom weer dik tevreden over mezelf, over de boosheid van die morgen had ik me duidelijk heen kunnen zetten en op deze "vriendelijke" manier met elkaar omgaan vind ik prima, het is dus goed zo! Op andere gebieden zijn er nog veel positievere ontwikkelingen te melden. Ik hoorde namelijk afgelopen weekend dat er in ons gebouw nu mensen zijn met een vaste telefoonaansluiting. Dat betekent dus dat ik nu ook een nieuwe aanvraag in kan dienen. Omdat ik de eerste twee weken weg ben wacht ik daar maar mee tot ik terug ben. Want als het hier eenmaal loopt, dan loopt het ook echt gesmeerd. Binnen een paar dagen na de aanvraag staan ze blijkbaar al bij je op de stoep om de boel aan te sluiten. Na de vakantie dus eindelijk weer internet en email thuis hoop ik. Ik blijf maar met twee woorden spreken, je weet het tenslotte maar nooit.

Sinds zondag is er weer rust in de tent wat Antonio en mij betreft, alles is voor dit moment duidelijk en ook goed zo. Het is waarschijnlijk nog niet het einde van de soap maar wij hebben in ieder geval voorlopig een extra herfststop ingelast, de zomerstop was duidelijk niet voldoende, het kan zelfs zijn dat we nog meer seizoenen stil liggen, time will tell. Bovendien zou het wel in het geheel passen en me goed uitkomen. Ik wil me namelijk na mijn terugkomst gaan concentreren op mijn Spaans en het vinden van werk. Daarnaast is, zoals het er nu naar uitziet, wat mezelf betreft de volgende soap in de maak maar daar kom ik later nog op terug. Het scenario en de onderhandelingen over de contracten met de hoofdrolspelers zijn namelijk nog niet helemaal afgerond. Wat Daisy en Raymond betreft zijn er tot nu toe ook geen schokkende dingen te melden maar dat zou op de valreep nog wel kunnen komen want er broeit het een en ander. Tijdens een paar karaokeoptredens is namelijk haar zangtalent en grote stembereik terecht door de Engelsen ontdekt. Wie weet zit er dus nog een contract in, vanavond hebben ze in ieder geval al een etentje. Je weet maar nooit wat daar nog uit gaat komen. Het zou ook kunnen dat er Afrikaanse of andere zaadcellen bij Daisy naar binnen zijn gewaaid of gespoeld en dat ze bij thuiskomst zwanger blijkt te zijn van een klein alloch-toontje (!). Er hangen dus nog van allerlei soaps en ontwikkelingen in de lucht. Ik hou u hoe dan ook op de hoogte als er een voet op vaste bodem zou zetten. Wat mijn eigen situatie en gevoel betreft kan ik melden dat ik gisteren, toen ik alles na de afgelopen roerige week weer eens even op een rijtje zette, opnieuw terdege besefte dat ik een lucky basterd ben in alle opzichten. Het geluksgevoel en mijn rust zijn weer helemaal terug en stabieler dan ooit. Het kan dus voorlopig weer niet kapot en ik vertrek daardoor donderdag op een goeie manier en met de beste instelling voor een paar weken naar Nederland. Ik heb er ontzettende zin an.

Na vooral Antonio de laatste dagen flink afgezeken te hebben in mijn logs, is het natuurlijk niet meer dan billijk dat ik ook mijn kant van het verhaal hier neerpen. De resultaten van het bij mezelf te rade gaan want de verantwoording ligt natuurlijk ook voor een deel bij mezelf. In mijn ogen ligt een deel van de kortsluiting tussen mij en Antonio na zijn terugkomst bij mijn te hoge verwachtingen. Ik had het idee dat er bij hem net zo veel van hem afgevallen was als bij mij en dat was duidelijk niet het geval. De teleurstelling en boosheid die ik daarna voelde was dus ook voor mezelf bedoeld, maar heb die voor een deel op hem afgereageerd. Daaraast heb ik hem natuurlijk regelmatig te veel op zijn nek gezeten en dat werkt verstikkend zoals ik zelf uit eigen ondervinding maar al te goed weet. Alles bij elkaar zijn we dus een fraai stelletje kneuzen met een heleboel eigenaardigheden en deuken. Wat mezelf betreft vraag ik me weleens af of er qua relatie nog wel ooit ergens een soepel lopend geheel van te maken is. Ik weet het niet maar ben nog steeds erg positief. Bij Antonio komt het er eigenlijk op neer dat hij een super perfectionist is, heel erg dwangmatig en rationeel met een superstrakke planning en aanpak van heel zijn leven, in mijn ogen neurotisch. In ieder geval zijn we op het ogenblik elkaars absolute tegenpolen en daardoor de voortdurende botsingen en dus absoluut niet te verenigen. We kunnen dus niet met elkaar maar op de ene of andere manier ook niet zonder elkaar. Omdat we dat laatste ook geen van beiden willen zullen we daar dus een weg in moeten zien te vinden, een weg waarvoor ik zelf wel mogelijkheden zie maar daarvoor zijn gelijkgestemde geesten nodig. De tijd zal het leren. Zondagmorgen hadden we afgesproken op het strand en was hij een tijdje de Antonio waar ik voor wil gaan. Hij was even net een mens, vol leven en passie, openhartig, vrolijk enz. Maar er waren ook momenten dat andere persoonlijkheden zich manifesteerden. Soms lijkt hij een computer of machine, dan weer trekt hij zich helemaal in zichzelf terug, dan is hij weer de arrogante schoolmeester en het volgende ogenblik puur rationeel. Erg moeilijk te doorgronden dus en erg vermoeiend omdat hij binnen korte tijd zoveel verschillende emoties in me oproept. Plus heeft hij weer een paar extreme ideeen gespuid. Hij heeft dus voornamelijk bevestigd dat mijn beslissing om hem los te laten en als vrienden verder te gaan de goeie is.

Helaas voor de lezers, maar gelukkig voor mezelf, zit er, in ieder geval voorlopig, geen vervolg meer in van de Antonio soap. Gisteren zijn alle stukjes van de puzzel op zijn plek gevallen, er klopt gewoon geen hout van en er is nu ook niks van te bakken. Voor mezelf staat de deur nog op een kier, naar hem toe heb ik hem dichtgeknald. Achteraf had ik het vorige week woensdag, toen ik hem van het vliegveld heb gehaald, al kunnen weten. Toen hij door de douane kwam deed hij me niks meer, mijn speciale gevoel voor hem was weg of verdoofd en mijn slechtziendheid was verdwenen. De paar keren dat ik hem daarna heb gezien was het niet anders, de kriebels en de chemie zijn er niet meer. Er is te veel gebeurd en ik ben te vaak tegen een muur aangelopen waardoor mijn gevoel voor hem beurs gebeukt is. Of het helemaal weg is of alleen maar tijdelijk verdoofd weet ik nu nog niet. Dat zal vooral van hem afhangen maar ik reken nergens meer op. Ik zie hem nu vooral als het moederskindje en een domme, eigengereide, arrogante, doortrapte, pedante en gestoorde klootzak zonder geweten, in feite dus zielig en meelijwekkend. Na gisteren een paar keer flink mijn frustratie, verdriet en teleurstelling te hebben gespuid, voel ik me een stuk beter en kan ik weer verder. Volgens mij zit ik er met mijn vermoedens wat hem betreft niet veel naast en heeft hij daardoor nog een lange weg te gaan voor hij met beide benen op de grond staat en aan meer dan vriendschappen toe is, als hij dat uberhauot voor elkaar krijgt. Maar ja, dat is zijn verhaal en niet meer het mijne vanaf nu. Na het effe flink slikken voelt het voor mij in ieder geval als een opluchting, het geluksgevoel en de rust komen van lieverlee na een dag of wat onrust weer terug en daar was het tenslotte om begonnen. Laat maar komen wat moet komen.

Doordat Antonio mijn speciale gevoel voor hem tijdelijk verdoofd heeft of misschien wel definitief vernietigd heeft, kan ik nu objectiever naar hem kijken. Hoe meer hij daarnaast de laatste dagen over zichzelf loslaat, deste duidelijker wordt het me dat Antonio een wel erg vreemde snuiter is. Afgelopen zaterdag heeft hij me zaken over zichzelf verteld die in mijn ogen kant nog wal raken en aantonen dat er in zijn hoofd erg vreemde processen bezig zijn. Dat en alles wat er in de afgelopen dagen sinds zijn terugkomst is gebeurd, bevestigen dat mijn keuze om heel erg veel afstand te nemen en hem los te laten een goeie is. Ik krijg steeds meer de overtuiging dat zijn intelligentie en apathie hem tot erg extreme opvattingen hebben gebracht of dat er een of ander onlogisch psychisch proces in het spel is. Gisteren heb ik hem een zo objectief mogelijke en beschouwende mail gestuurd met daarin mijn interpretatie van de feiten, zonder het hierboven genoemde natuurlijk uit te spreken, die conclusie heb ik namelijk pas vandaag getrokken en het lijkt me bovendien beter dat achterwege te laten. In de mail heb ik hem er vooral mee geconfronteerd dat hij in mijn ogen weigert naar zijn kant van de dingen te kijken en alles bij een ander legt en dat is niet alleen bij mij het geval. Ik heb hem het advies gegeven hier eens naar te kijken, wil hij dat niet dan heb ik aangegeven dat hij geen contact meer met me hoeft te zoeken. Ik heb mijn buik nu echt vol van hem en weet dat ik zonder hem een veel aangenamer en gelukkiger leven heb. De vermoedens die ik hier al eerder uitte, dat Antonio in mijn leven is gekomen op het moment dat mijn eigen hoofd nog overliep en dat het in feite dus klopt dat hij niet bij me past, blijken nu dus steeds meer bevestigd te gaan worden en ik kan er nu ook vrede mee hebben. Ik wil niet dat zijn of iemand anders' chaos nog langer mijn rust en geluk verstoren. Veranderingen of nieuwe ontwikkelingen moeten iets toevoegen niet afbreken.

Ondertussen zijn Daisy en Raymond al een dag of drie hier, we hebben veel tijd samen doorgebracht en het is heerlijk ontspannen, open en zonder verplichtingen. Raymond en ik hebben gistermorgen een uurtje getennist en willen dat donderdag weer gaan doen. Of er tussen ons nog een soap in zit weet ik nog niet, we willen er morgen voor gaan zitten of we niets iets kunnen bedenken of in scene kunnen zetten. Anders wordt het hier natuurlijk ook maar saai met al dat positiefs, nietwaar? Antonio en ik communiceren nog steeds, hij begint van lieverlee wat meer van zichzelf te laten zien. Hij denkt vooral veel voor mij, spreekt me aan op mijn gedrag en probeert alle knelpunten op mijn bordje leggen, Hij heeft deels gelijk maar het is (nog) niet echt opbouwend en hij gaat (nog) niet echt bij zichzelf te rade, maar er is in ieder geval weer een begin. Ik heb daarom nog eens geprobeerd het tij te keren door hem duidelijk te maken dat ik die kant niet op wil, ik wil iets opbouwends en daar hoort openhartigheid en vooral communiceren bij. Of hij die boodschap begrijpt en daar dus al aan toe is weet ik nog niet en dat maakt me ook eigenlijk op het ogenblik niet uit. Met mij gaat het goed en het is tenslotte zijn chaos. De Casa Kernow soap kreeg gisteren ook weer een staartje, ik kreeg namelijk weer een mail van Ailsa waarin ze meedeelt dat ze de site bij een ander onder willen brengen en daarvoor mijn toestemming willen. In eerste instantie heb ik nog even gedacht ze een rekening te sturen voor het copyright van mijn foto's, maar heb nu zoiets van prima hoor, laat maar titte want dan kan het boek definitief dicht. Het is nu helemaal duidelijk waar het al die tijd om is gegaan en laat ze er gelukkig mee zijn. Het gaat me dus alles bij elkaar erg goed, ik heb afstand kunnen nemen van alles wat dreigde onrust in mijn leven te brengen en heb nu heel erg leuke dingen omhanden en hetzelfde in het vooruitzicht. Nog ruim een week en dan ben ik weer een paar weken in Nederland waar ik ontzettende zin in heb en naar uitkijk.

Maandag is door mijn beslissing in eerste instantie een verdrietige dag geworden, dit is niet wat ik wil maar ik zie op dit moment geen andere wegen meer. Ik heb alles geprobeerd en loop telkens met mijn kop tegen een muur van stilte, geslotenheid en in mijn ogen uitvluchten. Ik begrijp hem ook wel, ik heb zelf een aantal jaren geleden in dezelfde situatie gezeten en besef daardoor heel goed dat hij nog lang niet toe is aan meer dan vriendschap. Hij heeft gewoon heel veel tijd voor zichzelf nodig om alles goed op een rij te zetten. Maar dat is zijn verhaal. Het mijne is gelukkig heel anders, ik heb geen onrust meer in mijn lijf, leven en kop, ik heb geen chaos meer zoals hij en wil dus verder. Ik ben niet de aangewezen persoon om hem te helpen, hij weet dat ik er voor hem ben als hij me nodig heeft, meer kan ik hem op dit moment niet bieden. De deur is dus nog niet helemaal dicht, maar het is hoe dan ook een teleurstelling en die moest ik gisteren eerst effe een plek geven. Mijn overtuiging dat hij het is wankelt dus, misschien dat er in de toekomst wel een moment komt dat het klop, geen idee. We gaan nu in ieder geval op de goeie manier met elkaar om en dat is me ook al veel waard. Vanaf gisteren ben ik dus begonnen de draad van lieverlee weer op te pakken, momenten dat ik naar hem toe wil of hem wil horen waren er niet echt, en het is ook het beste dat even achterwege te laten. Het enige wat ik nog wel met hem heb geregeld is dat hij voor mijn planten zorgt als ik in Nederland ben. Het was dus effe slikken en pijnlijk, maar zie gelukkig vooral het positieve ervan in. Net als het Casa Kernow verhaal bewijst het Antonio verhaal dat ik ontzettend gegroeid ben in de maanden dat ik hier ben. Ik heb een heleboel auto destructief gedrag achter me gelaten en bij groeien kan het er nou eenmaal bijhoren dat er mensen uit je leven verdwijnen omdat je niet meer op dezelfde golflengte zit of dat de verhoudingen zich wijzigen. Soms is dat pijnlijk maar voelt het daarna veel beter.

Afgelopen zaterdag was het wild in meerdere opzichten, volop zon, erg warm maar een harde wind en daardoor veel stuifzand op het strand, niet echt aangenaam. Zondag was het alleen echt warm. Het lijkt erop dat de hete zomer pas nu echt is begonnen. Van lieverlee begint het nu namelijk ook duidelijk te worden wat er tussen Antonio en mij is veranderd. Er is inderdaad meer rust, maar die blijkt dus alleen aan mijn kant te zitten, ik ben nu inderdaad zelfs rustiger als hij en dat merk je ook, het botst weer maar de rollen zijn nu omgedraaid. Nu ben ik de rustige en laat hij zich meeslepen door zijn gevoel. Mijn aanvankelijke onrust was er vooral omdat mijn verwachtingen niet helemaal zijn uitgekomen, ze waren te hoog en kon dus daarvoor alleen bij mezelf te rade gaan. Ik vroeg me namelijk af of ik dat onrustige bij Antonio ooit helemaal los zou kunnen laten, het leek bij hem onderdeel van mijn karakter en ik kon me niet echt goed meer herinneren of ik zo altijd geweest ben. Ik dacht zelf van niet en bij de rest van de mensen om me heen heb ik het in ieder geval niet meer. Bij navraag bij mijn moeder en vrienden werd dat laatste ook bevestigd. Als baby was ik wel ongeduldig maar dat is van lieverlee weggegaan, het onrustige en ongeduldige is ontstaan en dus ook zichtbaar geworden door de omstandigheden na de scheiding en is nu dus duidelijk op zijn retour, heerlijk. Ik heb dus met mezelf de afspraak gemaakt vanaf afgelopen zondag geen of in ieder geval veel minder en andere initiatieven te nemen en vooral mijn mond te houden. Eens af te wachten hoe de dingen zich dan zullen ontwikkelen. Het zal me misschien moeite kosten zodat het weer knokken tegen mezelf wordt maar misschien ook wel niet. Onrust wil ik in ieder geval niet meer, dat ben ik meer dan zat. In feite komt het allemaal ook perfect uit en klopt het plaatje weer. Daisy en Raymond zijn gisteren aangekomen dus ik ben afgeleid, daarna reis ik met hen voor twee weken naar Nederland en als ik terugkom is Barbara er weer voor een week of zeven en ga ik op zoek naar werk. In november komt Jupp en als die teruggaat is het ondertussen december. Tegen die tijd moet er volgens mij weer meer duidelijkheid kunnen zijn, ik neig er zelf steeds meer naar dat vriendschap de enige optie is tussen ons, ons grootste probleem is vanuit mijn opzicht zijn gebrek aan communicatie. Dit stukje is in de loop van het weekend geschreven en is door de ontwikkelingen met Antonio steeds aangepast, wat ik nu aan het neerpennen ben is in feite mijn eindconclusie van maandagmorgen. De ontwikkelingen waar ik het over heb zijn geen praktische ontwikkelingen, want er is op dat gebied gewoon weinig gebeurd, het zijn de ontwikkelingen in mijn hoofd. Ik ben namelijk tot de eindconclusie gekomen dat nu stoppen gewoon het beste is, nu kunnen we nog op een vriendelijke manier uit elkaar gaan en vrienden zijn. Waarom dan wel? Ten eerste voegt Antonio op dit moment niks toe aan mijn geluk en rust, integendeel. En ten tweede merk ik dat ik mezelf niet meer bij hem kan zijn. Betere argumenten zijn er volgens mij niet. Ontzettend jammer want ik hou heel erg veel van hem maar de feiten zijn helaas niet anders.

Mijn vermoedens en hoop zijn bewaarheid, Antonio en ik zijn een stuk dichter bij elkaar gekomen en daardoor is er nu rust tussen ons. Het is een hemelsbreed verschil met voor de vakantie. We hebben gisteren een heerlijke middag gehad, hebben voortreffelijk gegeten bij "El Caracol" in Arrecife en op een goeie en vooral open manier met elkaar gepraat. Het weer was gisterochtend een stuk minder, het was bewolkt met een fris windje maar dat paste wel bij de stemming, die vooral bepaald werd door de spanning vanwege de onzekerheid hoe het nou echt aan zou voelen tussen ons na die ruim twee maanden. Misschien heel symbolisch maar toen ik Arrecife in reed op weg naar Antonio brak de zon door en was het weer als vanouds warm. Nou voelde ik me al lang erg goed en rustig, maar door de ontwikkelingen van de laatste tijd, de goeie nieuwe start van Tom, de ontmoeting met Barbara, de aftocht van Casa Kernow, de terugkeer en goeie ontwikkelingen met Antonio is er per keer nog meer rust en vertrouwen in me gekomen en ik heb geen haast meer. Het plafond lijkt telkens bereikt, maar ieder keer wordt het verlegd. Misschien is er gewoon wel geen. No se. Morgen en zondag zal er, net zoals de afgelopen weken, geen log zijn. Ik ben nu natuurlijk helemaal aangewezen op het internetcafe en dat is alleen op werkdagen open. Ook dat voelt stukken beter, ik ben nu niet meer afhankelijk van wat dan ook van een ander maar betaal nu gewoon voor de service. Het is trouwens ook heerlijk om een paar dagen niet op internet te kunnen en geen emails op te kunnen halen, ook weer een stuk relaxter en minder dwangmatig.

Woensdag is een ietwat onwezenlijke dag geworden doordat ik in de nacht van dinsdag op woensdag zo goed als geen oog heb dicht gedaan. Dat had natuurlijk met de terugkomst van Antonio te maken maar ook omdat er weer emails waren gekomen met pogingen op mijn gemoed te werken. Zo kom je er natuurlijk niet los van. Omdat ik wist dat het geen nut zou hebben op bed te blijven liggen heb ik die nacht mijn huis maar opgepoetst, het was hard nodig en zodoende hebben die ueren in ieder geval nog iets nuttigs opgeleverd. Zoals gezegd heb ik afgelopen zaterdag alle spullen afgegeven van de website en daar kunnen ze dus duidelijk niet mee uit de voeten. In plaats van me direct te vragen of ik die nog wil onderhouden, komen er nu emails met bijvoorbeeld: "I have a lot to learn." en "Obviously, I shall struggle to update the website, but it would be unfair for me to expect you to carry on servicing the website after offending you."en "You are not my enemy and I hope you will still be friends with us." Op deze misselijk makende manier gooien ze alleen hun ruiten nog maar verder in en zakt mijn broek wat hen betreft nog verder af. Door de slapeloze nacht was het weerzien met Antonio ook wat onwezenlijk en mat maar ook goed, hij had namelijk de nacht daarvoor ook niet kunnen slapen omdat hij de avond ervoor met de laatste trein naar Sevilla moest om zodoende het eerste vliegtuig naar hier te kunnen halen. Ik heb het idee dat er meer rust tussen ons is, in ieder geval bij mij. Het leek er zelfs op dat ik nu rustiger was als hij. Vanmiddag gaan we samen eten en zal het wel levendiger zijn nu we bijgeslapen zijn en de eerste shock achter de rug is.