Vandaag de laatste volle dag in Nederland, vanmiddag weer afscheid nemen van Tom, deze keer voor mijn gevoel een echt afscheid omdat hij een volwassen vent is geworden in het afgelopen jaar. Het is afscheid nemen van een fase, afscheid van mijn kind, afscheid van een stuk van mezelf. Hoewel het vanmiddag ongetwijfeld een natte boel zal worden, heb ik heb het idee dat ik door de pijn heen ben. Ik zie en merk wat ik er voor terug heb gekregen, een heel bijzondere kameraad waar ik trots op ben en heel blij mee ben, een band die rotsvast is en tegen alle stormen bestand. Dat maakt alle pijn van de afgelopen jaren zeer de moeite waard, waardoor het uiteindelijk ook niet meer voelt als pijn maar gewoon als hard werken naar het geweldige resultaat van dit moment. Ik merk trouwens dat dat soort dingen de laatste tijd supersnel bij me gaan. Met "dat soort dingen" bedoel ik het verwerken van veranderingen, emoties etc. Ik heb de boel heel snel op een rij, zie er het logische en natuurlijke snel van in en wat misschien nog wel het voornaamste is, ik zie meteen de positieve kant van veranderingen in. Een "gave" waar ik heel blij mee ben, het maakt alles zo veel gemakkelijker. Want hoe vervelend, pijnlijk of onlogisch dingen in eerste instantie misschien ook lijken, het klopt allemaal weer helemaal zoals altijd en ik hou vooral de positieve gevolgen voor ogen. Het rouwproces van de afgelopen dagen is dus weer grotendeels achter de rug en ik kan morgen weer met een gerust hart en een blij gemoed naar huis vertrekken.