Overgewicht

In de afgelopen figuurlijk bewolkte weken is er door het ver weg zoeken en uiteindelijk dichtbij vinden heel veel bij ingeschoten. Zo heb ik minimaal gelopen, niet getennist en niet gefietst. Het is dus hoge tijd dat daar verandering in komt, mijn geest kan dan nu weer wel rustig en op orde zijn, mijn lichaam mag natuurlijk niet achterblijven, dat heeft tenslotte ook regelmatig onderhoud nodig. Dat betekent dus in de eerste plaats weer gezonder eten, dat schiet er namelijk in zo'n periode nog al eens bij in, een paar keer naar McDonalds en voor de rest ook regelmatig veel dingen door de vingers zien. Errug foute boel dus. Voor het bewegen word ik op mijn wenken bediend, dinsdag komt Jupp voor vijf weken en de afspraak staat al sinds mei om ook deze keer weer samen te gaan tennissen. Ik heb hem vantevoren al wel dringend en meerdere malen gewaarschuwd dat hij speciale kleding mee moet brengen omdat ik een nieuw snel en hard racket heb gekocht. Ik wil beslist niet dat hij niet is voorbereid op mijn opmars en misschien daardoor een zwaar geblesseerde vakantie tegemoet gaat. Hij heeft me daarna als tegenzet foto's gestuurd van het harnas en de andere speciale accessoires die hij ter bescherming speciaal heeft aangeschaft. Die zal me een hoop overgewicht moeten betalen. Daarnaast heb ik een afspraak gemaakt bij Peter, een Duitse fysiotherapeut die erg goed schijnt te zijn, voor een massage of meer. In mijn nek en rechterschouder zit het namelijk niet helemaal lekker, stijf en pijnlijk en het straalt uit naar mijn elleboog. Het zullen wel weer RSI verschijnselen zijn. Ik had dat al eerder en het zit er nu ook al weer een maandje of twee. De laatste keer ben ik ervoor naar een "kraker" geweest, die trok zowat de kop van mijn romp maar het werkte als een trein, ik hoop dat hij ook die techniek beheerst. PS: Ik ben nog aan het stoeien met de naam van mijn weblog, ik vind zelf dat er eindelijk maar eens een vaste naam moet komen. Ik heb zelf drie opties in gedachten: Diario barbaro (barbaars dagboek), Diario despiadado (genadeloos dagboek) of Diario inexorable (onverbiddelijk dagboek). Wat denken jullie?

Fotoklik

He he, er is weer rust in de tent, de zon schijnt weer, tijd voor wat luchtigere en andere dingen. Voor zover ik het kan bekijken zijn nu alle verhoudingen hier en in Nederland zoals ze moeten zijn. Het is natuurlijk maar een momentopname, alles verandert en beweegt immers voortdurend en niks is tenslotte zo veranderlijk (flexibel) als een mens en zijn leven. Het mijne tot nu in ieder geval wel maar dat is gelukkig ook wat het bubbelend houdt. Het kan er daarom over een maand, een week, een ..... weer heel anders uitzien, maar ik waak erover dat het eventuele rumoer waar ik iets mee kan, binnen de perken blijft. Ik ben weer rustig, dik tevreden en gelukkig en kan het plaatje zoals het nu is heel goed velen. Het betekent dat ik nu ook echt aan de slag kan met het vinden van bronnen van inkomsten, in feite dus werk, maar omdat ik het niet op een bepaald iets vast wil pinnen, geef ik er maar een andere, wat bredere, draai aan. Mijn brieven en curriculum (wat een tongbreker is dat woord trouwens) liggen klaar en de eersten gaan dus nu eindelijk de volgende week echt de deur uit. Als het allemaal meezit komen binnen niet al te lange tijd ook mijn visitekaartjes binnen voor het tolkwerk, dus dan kan ik ook daar aan de slag met het ronddelen daarvan, met het afgeven bij plekken waar ze regelmatig tegen taalproblemen aanlopen. Het gaat er dus op lijken, mijn boom is geplant en mijn wortels kunnen zich nu vastzetten en uitbreiden. Wat het uiterlijk van mijn website en weblog betreft heb ik na lang zoeken en proberen ook weer een layout gevonden die, net als het Daily Zen uiterlijk en voor zover ik het nu kan inschatten, voorlopig even mee zal gaan. Ik heb nu ook een manier gevonden om toch dagelijks een passende of niet passende foto te plaatsen zonder dat het mijn log rommelig maakt, want ook hier vind ik dat eenvoud meer te bieden heeft dan allerlei liflafjes. die lijden alleen maar af en worden snel vervelend. De balk onder ieder log is de manier om er te komen. Vandaag een die past bij mijn verhaal van gisteren

Sleutel

De beer is weer los hoor, hij is uit de kooi gebroken waarin hij zichzelf had opgesloten. In mijn mail aan Tom van donderdag had ik eigenlijk de sleutel al gevonden, het was in feite zo simpel en voor de hand liggend en toch keek ik er telkens overheen zoals zo vaak het geval is als je ergens mee zit. Wat is die sleutel dan? Nou heel simpel, het is voor Tom en mezelf gewoon belangrijk dat ik een datum prik of een termijn stel waarbinnen ik weer een keer naar Nederland ga. Dan hebben we iets om naar uit te kijken en dat houdt in ieder geval mijn gemoed rustig, dat van Tom was het al. Gisteren heb ik dus meteen naar Neckermann gebeld voor een ticket, maandag hoor ik hoe het zit. Mijn bedoeling is om vanaf 22 december voor een week te gaan, dan ben ik voor oud en nieuw weer terug, dat vind ik veel minder beladen dan Kerst. Volgens mij hoeft die datum geen probleem te zijn, in die tijd komen er namelijk meer toeristen dan er vertrekken en als ik weer terug ga is het net andersom. Op mijn mail heb ik trouwens een paar onvoorstelbaar goeie, slimme en lieve reacties van Tom gehad, weer maar eens extra bewijs dat het een super kanjer is. Ook dit verhaal maakt me dus weer een hoop duidelijk over mezelf, maar ook over Antonio. Hij heeft namelijk ook hier weer hetzelfde als ik, hij gaat alle schoolvakanties naar het vasteland en nu begrijp en herken ik zijn beweegredenen. De laatste weken zijn er veel meer dingen boven water gekomen waarin onze situaties op elkaar lijken en waardoor we elkaar dus veel beter zijn gaan begrijpen. Mijn inzichten maken een hele hoop dingen zo veel gemakkelijker. Daarnaast is het gewoon zo dat je af en toe de behoefte hebt om van het eiland af te zijn, het is heerlijk overzichtelijk maar ook af en toe benauwend. Soms heb je wat meer bewegingsvrijheid, mogelijkheden en een ander uitzicht nodig. Zodoende vang ik twee vliegen in een klap. Het is dus overal wat, zelfs hier, da's duidelijk en in feite overbodig om te melden.

Om op mijn log van gisteren terug te komen, er is donderdag niet echt veel nieuws op mijn pad gekomen. Dat kan ook niet anders want ik ben vooral bezig geweest met opruimen en reorganiseren. Bij mij hoort dat er altijd bij als er weer eens ingrijpende veranderingen zijn geweest of nog bezig zijn, symbolisch waarschijnlijk en ook onderdeel van die veranderingen. Ik ben begonnen met allerlei papperassen uit te zoeken, gebruiksaanwijzingen, niet meer ter zake doende papieren van mijn huis in Nederland enz. Resultaat: twee tassen vol oud papier en een paar dozen. Daarna heb ik mijn computers gereorganiseerd en gedefragmenteerd. Mijn laptop zat namelijk aardig vol en ik heb de programmas nu verdeeld tussen mijn desktop en de laptop. Dit kon niet eerder omdat ik mijn desktop ongeveer een jaar niet heb gebruikt. De boel loopt nu op beide weer stukken sneller en gesmeerder, plus kan ik nu op twee verschillende schermen checken hoe het er allemaal uitziet. Ook hier klaar voor meer dus. Ondertussen ben ik ook nog bezig geweest met weer eens een keer mijn huis aan kant maken, dat was weer even geleden en nodig. En met het bereiden van een "oerhollandse" maaltijd, nasi. Ik had namelijk zin in iets pittigs. Daarnaast heb ik Tom de volgende email gestuurd en die spreekt denk ik voor zich: Heej maat, Weer maar eens een schrijfsel van mij. Waarom? Nou er blijft namelijk een vervelend en vooral verdrietig gevoel bij me knagen, ik weet zelf dat het heimwee naar jou is omdat ik nu een "definitieve" beslissing heb genomen. Niks is natuurlijk ooit definitief, maar voorlopig lijkt het me duidelijk dat deze keuze van me het beste is voor iedereen. Iets anders kan het niet meer zijn. Het heeft in ieder geval niks met wat er hier allemaal gebeurt te maken, het gaat goed zoals het nu gaat, met alles en iedereen. En ook heeft het niks te maken met oma, familie of vrienden in Nederland of met Nederland in het algemeen, ook dat loopt en zit allemaal goed. Het heeft ook nu niks meer te maken met het loslaten van jou, het idee dat je je eigen leven leeft, daar ben ik doorheen dat is me wel duidelijk. Ik geniet er vooral van en ben trots op je als je weer iets nieuws onderneemt zoals dat van aanstaande zondag bijvoorbeeld. Wat me in feite het meeste pijn doet is dat ik je, zoals de situatie nu is, nog maar een paar keer per jaar zal zien. Dat idee doet me veel pijn en bezorgt me het vervelende gevoel waar ik nu mee zit. Nu vooral omdat ik nog geen concrete plannen heb om weer eens te komen. Misschien is het daarom een idee om alvast een vlucht te boeken zodat ik in ieder geval een concrete datum heb om naar uit te kijken, een datum dat ik je weer zal zien. Misschien is het ook een idee om nu daadwerkelijk aan de slag te gaan met het vinden van werk, zodat ik afgeleid ben van dat gevoel. Alles daarvoor ligt klaar, ik heb er alleen nog niks mee gedaan omdat ik er helemaal klaar voor wil zijn en ben er zelf van overtuigd dat vooral klaar zijn met dit klotegevoel erg belangrijk is. Plus is afleiden in feite alleen maar uitstellen van dingen waar ik toch vroeg of laat doorheen zal moeten. Ik wil namelijk een nieuwe start maken vanuit een goeie basis en dan is het belangrijk dat ik goed in mijn vel zit en klaar ben met knagende gevoelens. En dat is nu duidelijk niet het geval. Nou dat is mijn verhaal voor vandaag, het lijkt me duidelijk dat ik nog niet helemaal klaar ben met mijn overstap, dat heeft gewoon zijn tijd nodig en komt ongetwijfeld ook weer goed. Er zijn alleen op het ogenblik momenten dat ik alles terug zou willen draaien en het eerste beste vliegtuig terug zou willen nemen om jou te zien, maar is dat een optie? Ik dacht het niet. Het komt er dus in feite op neer dat het enige wat me nog dwars zit het gemis van jou is. Ik zou je af en toe eens willen kunnen aanraken en stevig willen kunnen knuffelen. Voor alle duidelijkheid, ik wil je niet belasten met mijn schrijfsels en gevoelens. Dat is de bedoeling niet, ik weet dat jij je net als ik ook snel verplicht en/of verantwoordelijk voelt, ik verwacht helemaal niks van jou want jij kunt hier helemaal niks mee, het zijn tenslotte mijn gevoelens en ik ben de enige die daar iets mee kan. Het is gewoon dat ik het van me af moet schrijven en jou wil laten weten wat er met me aan de hand is. Je zou misschien ook kunnen denken, hoewel ik weet dat dat niet zo is, integendeel, dat het me niks interesseert om ver van je weg te zijn en je veel minder te zien. Ik zal zelf in het reine moeten komen met mijn gevoel, het is tenslotte mijn gevoel en een gevolg van mijn eigen keuze.

Aanstaande zondagavond gaat Tom voor het eerst in Amsterdam op stap. Samen met een maat van de radio gaat hij naar de Melkweg naar een optreden van de Duitse groep "Wir sind helden". Hij is goed bezig, hij heeft het afgelopen jaar al ontzettend veel nieuwe initiatieven genomen en dat is tenslotte de manier om te ontdekken wat je ligt en wat er bij je past. Uit de tijd dat ik zelf die leeftijd had, kan ik me nog wel herinneren dat het een heerlijke tijd is, telkens gaan er nieuwe werelden open. Telkens loop je tegen nieuwe spannende uitdagingen aan en telkens verleg je je grenzen weer, je komt los. Laat hem er maar lekker van genieten. Wat mezelf betreft heb ik weinig te melden, het was gisteren vooral schitterend weer, de zoveelste perfecte dag en erg rustig. Ik was de avond ervoor tot ruim drie uur 's nachts met mijn website bezig geweest en was er om acht uur al weer uit omdat ik uit bed gebeld werd. Geen probleem, ik kan mijn tijd tenslotte indelen zoals ik zelf wil, ik was alleen de hele dag een beetje gammel door de lange bezige nacht en daardoor al vroeg weer afgebrand. Daarom ben ik maar op tijd, rond tienen, in mijn mandje gekropen. Vandaag wacht weer een nieuwe dag en wie weet wat er dan allemaal weer op mijn pad komt.

Gisterochtend voelde ik me ineens een heel stuk beter, de zon scheen weer in en om me heen. Het gaat er op lijken dat ik door de zwaarste rui heen ben. Verschillende mensen hebben me daarbij geholpen, Toon, Barbara, Jupp en iemand wiens naam ik niet noem omdat ik niet weet of dat op prijs gesteld wordt. Ze hebben me ieder op hun eigen manier over de drempel heen geholpen door mij bijvoorbeeld te laten zien dat er, als je om je heen kijkt, veel ergere dingen zijn die je kunnen overkomen, dat ik in feite mijn troubles achter de rug heb en mijn leven weer goed op de rails heb staan. Soms heb je andermans ellende nodig om te beseffen hoe bevoorrecht je eigenlijk bent. Per gisteren had ik weer helemaal door hoe goed het eigenlijk met me gaat en dat alles wat eventueel naar boven komt allemaal voorbij is en dus voltooid verleden tijd. Lekker, ik kan er weer tegenaan. Gisteren was het ook weer Spaanse les op de escuela. Weer, omdat we twee weken geen les hebben gehad onder andere omdat Catalina, de lerares, ziek was. Ik ben er alles bij elkaar niet echt weg van, er zit geen logische lijn in haar stijl van lesgeven en we komen voor mijn gevoel niet echt verder. Ze schiet van hot naar her, gaat soms diep op onbenulligheden in die je in het dagelijkse leven niet of nauwelijks nodig hebt en is blijkbaar ook om de haverklap afwezig wegens ziekte. Dat schiet dus alles bij elkaar niet op. Daarom heb ik besloten om mijn privelessen van voor de zomervakantie weer op te pakken, daar zat lijn in en bovendien hoef je niet op anderen die echt vanaf nul moeten beginnen te wachten. Maandag aanstaande begin ik dus weer bij Celina en ik heb er zin in. Ik wil het Spaans zo snel mogelijk onder de knie hebben zodat ik vooral conversaties beter kan volgen. De strekking heb ik meestal wel te pakken maar de finesses ontgaan me nog te vaak. Nu moet ik nog regelmatig vragen of ze langzaam willen praten of dat ze dingen willen herhalen of uitleggen, dat gaat mezelf steeds meer tegenstaan. Daarom ook hier een tandje bij.

Mijn plaatje wordt steeds completer, ik ben nu zowat volledig geinstalleerd. Sinds gisteren is namelijk mijn ADSL aansluiting ook een feit. Ik had het idee dat de monteur van Telefonica dat zou doen, maar er werd alleen een pakket afgegeven met daarin alles wat ik nodig had, router, filters, kabels, ethernetkaart, software enz enz. Het installeren was eigenlijk heel simpel, vantevoren zou het zweet me al uitgebroken zijn, nu ik rust in mijn lijf heb kon ik het op mijn gemak en stap voor stap doen en er was geen vuiltje aan de lucht. Om drie uur waren allebei mijn computers volledig up-to-date en draadloos on-line. Ik kan nu heerlijk op mijn veranda met mijn flipflop spelen. Mijn dip is nog steeds niet helemaal over, sinds mijn terugkomst uit Nederland, ruim drie weken alweer, heb ik eigenlijk nog niet echt goed in mijn vel gezeten. Niet dat ik er onrustig of moedeloos van ben, integendeel, ik geef me eraan over en laat het allemaal maar gebeuren. Maar het contrast is zo groot binnen korte tijd. Ondanks dat ik wist dat dit er aan zat te komen valt het dus gewoon tegen na al die euforie, het wordt weer alledag. Het hoort er allemaal bij, ik moet dit voelen om ook van de andere kant volledig te kunnen genieten en die niet vanzelfsprekend te vinden. Het zal dus wel, ik moet gewoon mijn tijd afwachten dit gaat ook weer over. Het zakt van lieverlee ook al wel, maar af en toe valt het toch nog steeds als een klamme deken op me. Ik heb ook al gedacht dat het komt door het vallen van het blad, een herfstdip misschien? Er valt alleen hier geen blad, zou het dan gewoon toeval zijn dat het nu gebeurt, men kent hier immers geen echte herfst maar misschien zit die gewoon nog wel in mijn bioritme. Aan mijn omstandigheden hier ligt het in ieder geval niet, wat dat betreft ben ik tevreden, het gaat allemaal zoals het moet gaan, rustig en met stapjes vooruit en in Nederland gaat het ook allemaal zijn gang. Zelf kan ik naast die dip maar een andere reden verzinnen, het is dat of, zoals al eerder hier geschreven, oude balast die nu naar buiten komt omdat er rust en afstand is. Ik hou het maar op een mix van beide, waarschijnlijk is het gewoon zo dat voor oude verdrongen en ingeslikt zaken nu pas de ruimte, het incasseringsvermogen en het begrip er is om ze toe laten vanuit mijn onderbewustzijn of zoiets. Misschien was ik er dus gewoon nog wel niet eerder klaar voor. Nou het zij zo, laat dus maar komen wat er nog zit en moet komen, deste sneller is het weer achter de rug, want dit ben je veel eerder beu dan de andere kant van de medaille en die wil ik liefst weer zo snel mogelijk zien.

Sinds afgelopen vrijdag ben ik precies een jaar hier, een bewogen jaar met allerlei dingen te regelen en heftige en minder heftige emoties die nou eenmaal bij zo'n stap horen. Terugkijkend ben ik dik tevreden, ik ben in allerlei opzichten een stuk verder. Na de afgelopen drie voor mijn gevoel pittigste weken ga ik gerust de volgende fase in. Alle perikelen zijn gelukkig de wereld ook weer uit, bij Barbara is de frank sinds mijn noodstop ook gevallen. Zaterdag heb ik haar gebeld en tijdens het open gesprek wat volgde op een terras bij een kop koffie, heb ik haar opnieuw verteld waar mijn grenzen en beperkingen liggen, ik hoop en denk dat het nu beter is doorgedrongen. Wat Antonio betreft is er ook duidelijkheid en daardoor rust. Er is nog wel een en ander te melden wat Telefonica betreft. Aanvankelijk was het een hele toer om sowieso met ze in contact te komen, de afgelopen week had ik bijna twee aansluitingen en moest ik ze haast van de deur slaan. De monteur is namelijk sinds ik mijn verbinding heb al vier keer aan de deur geweest, er bleek nog een aanvraag op dit adres te lopen maar op een heel andere naam, ook van een Nederlander. Een raadsel hoe dat kan, mij is hij totaal onbekend en ik ben tenslotte hier de eerste en enige bewoner. Op zulke momenten komt de echte bureaucratie om de hoek kijken. Verschillende medewerksters van de afdeling bij Telefonica die dat soort dingen regelt probeerden het balletje bij mij neer te leggen. Het kwam er zo goed als op neer dat ik moest bewijzen die aanvraag niet te hebben ingediend en de goeie man niet te kennen. De wereld dus weer maar eens op zijn kop en ik ben er dan ook niet in meegegaan. Het is hun pakkie an om dat uit te zoeken en recht te zetten, niet de mijne. Ik kon ondertussen met hulp van de monteur, een heel aardige en gemoedelijke vent, mooi het makkelijkste nummer kiezen van de twee. Afgelopen vrijdag werd ik tenslotte weer gebeld door Telefonica dat er maandag opnieuw een monteur langskomt, waarvoor konden ze me niet zeggen (ik vermoed/hoop voor mijn ADSL verbinding?), wat ze me wel konden zeggen is dat ze niet konden zeggen wanneer de goeie man komt. Het kan zowel 's morgens als 's middags zijn. Ik wacht af.

De perikelen rond Barbara van de laatste tijd, een herhaling van die rond Antonio en anderen voor hem, hebben me definitief duidelijk gemaakt dat ik geen type meer (?) ben voor een huisje, boompje, beestje relatie. Misschien zelfs gewoon nooit ben geweest vanuit mijn karakter en nog versterkt door mijn ervaringen. Zoals het nu met Antonio gaat is het ideaal voor me, we weten dat we er voor elkaar zijn, hebben vertrouwen in elkaar en houen veel van elkaar. We leiden allebei een eigen leven en hebben daarin een stukje gereserveerd voor elkaar. Ik heb gewoon veel vrijheid en ruimte nodig en vind het al gauw te benauwend worden, ik ben gewoon geen mens die lange tijd een partner om zich heen kan hebben, misschien mede daardoor dat ik me erg lang heb weggecijferd. Het zou kunnen dat ik daarin weer (nog?) kan groeien maar ik durf daar nu geen uitspraak over te doen, ik ken de toekomst niet. Het is waarschijnlijk eerder zo dat dit is waar ik heen gegroeid ben omdat dit, in ieder geval nu, bij me hoort. Het Barbara verhaal heeft me ook duidelijk gemaakt dat ik soms bij bepaalde personen (kwetsbare) nog steeds, hoewel ik al een heleboel heb bijgeleerd, moeite heb met nee zeggen vanuit een of ander onterecht gevoel van verplichting. Nog te veel en op de verkeerde manier rekening hou met de ander, bang ben iemand te kwetsen en dan weer, op het moment dat het eigenlijk zou moeten, ten koste van mezelf mijn mond houd. Dat werkt dus volledig averechts want het komt er later toch uit maar dan met een onnodig heftige reactie die veel kwetsender en teleurstellender is. Ook is het zonneklaar dat mijn wantrouwen, dat al een heel eind was weggezakt, weer een stuk dichter naar de oppervlakte is gekomen door de ervaring van begin augustus en dat is waarschijnlijk niet eens verkeerd. Het positieve daaraan is namelijk dat dit wantrouwen, de angst voor herhalingen, er wel voor heeft gezorgd dat ik een gedegen mensenkennis heb opgebouwd die me steeds minder met mijn kop tegen een muur aan laat lopen en voorzichtiger en daardoor rustiger heeft gemaakt bij nieuwe contacten. Ik kijk nu eerst veel meer de kat uit de boom dan voorheen. Schat uiteraard nog wel eens verkeerd in maar geef vanaf het begin duidelijk mijn grenzen aan. Lijkt het niet soepel te lopen dan confronteer ik meteen om de frictie in ieder geval bespreekbaar te maken, waardoor het eventueel geen langslepende of etterende verhalen kunnen worden. Vroeger was het zo dat als mijn gevoel me zei dat het goed was ik er automatisch vanuit ging dat het aan de ander kant ook goed zat, ik ging er dan volledig voor, dook er bovenop en cijferde maar weg. Dom en naief natuurlijk, maar zo hebben we het allemaal moeten leren. Veel vallen en opstaan zodat je zachter valt en het opstaan steeds soepeler gaat. Alles bij elkaar ben ik dus weer een stuk wijzer wat mezelf betreft. Wetenschap die er ongetwijfeld altijd al wel was maar die ik waarschijnlijk nooit onder ogen wilde zien.

Voor mijn gevoel ben ik even genoeg bezig geweest met persoonlijke relaties, ik heb er even mijn buik van vol, nu weer eens even wat anders. Mocht er gedacht zijn dat ik alleen daarmee en met slapen en treuren bezig geweest ben, dan kan ik jullie gerust stellen. Het gaat me weer stukken beter en mijn schrijfsels hier zijn maar stukjes van een dag, belangrijke dat wel, maar ze beheersen mijn dagen niet, er gebeuren nog maar zat andere leuke en positieve dingen die ik hier niet vermeld. Misschien een idee het voortaan wat beter te mixen om een beter beeld te krijgen. Wat werk betreft ben ik, zoals ik met mezelf had afgesproken, ook aan de slag gegaan. Met de voorbereidingen wel te verstaan, ik wil goed beslagen ten ijs komen en heb daarom eerst mijn Spaanse CV in orde gebracht en de eerste min of meer standdaard sollicitatiebrieven in elkaar gezet. Antonio heeft ze daarna gecheckt op idioom en grammatica en wat bleek: mijn Spaans op schrift gaat ook als een trein, er waren maar een paar dingen te verbeteren. De eerste brieven gaan volgende week de deur uit naar de grote hotels. Ik wil zoals bekend bij voorkeur iets met mijn talen doen en bied hen mijn diensten aan op part time of free lance basis. Verder hebben we een visitekaartje opgesteld dat ik af wil gaan geven bij politie, artsen, tandartsen etc. Om in geval van taalproblemen, hulp (tegen betaling wel te verstaan) te bieden. Verder denk ik er over om wellicht prive taalles te gaan geven en diverse galerien hier op het eiland te benaderen voor een eventuele fototentoonstelling van mijn werk. Daarnaast is het nu ook mogelijk, omdat ik internet heb, serieus aan de slag te gaan met het zoeken van klanten voor websites. Bij dat laatste wil ik vooral kritisch zijn, ik ga niet voor super flitsende sites met flash enzo, ik moet er zelf achter kunnen staan. Plannen volop dus en de aktie komt ook op gang, ik heb er ook zin in. De grijze wolken om en in mijn hoofd zijn dus zo goed als verdwenen en dat was mijn eerste prioriteit. Wat het allemaal zal gaan worden zien we vanzelf. Tot slot dan toch nog gauw iets over Toon, ik kan het niet laten en ook dit is weer positief. Hij is namelijk begonnen aan de voorbereidingen voor het examen om een vaste aanstelling te kunnen krijgen. Dat is namelijk mogelijk door nog eens een extra vakbekwaamheidsproef, een extra zware en gespecialiseerde, af te leggen. Het is in ieder geval belangrijk voor hem en misschien ook wel voor ons. We zijn ieder op onze eigen manier dus bezig om ons leven nog meer vorm te geven, of dat ook ooit samen zal zijn wordt vanzelf duidelijk. Nu stimuleren we elkaar in ieder geval in de goeie richting en das wel eens anders geweest.

Door de trammelant rondom Barbara zijn me wat Antonio en mezelf betreft trouwens nog veel meer dingen duidelijk geworden. Ik zag al wel in dat ik op dezelfde vervelende manier bezig ben geweest bij hem, maar heb het nu zelf ook weer eens aan den lijve ondervonden hoe irritant en vermoeiend dat is. "God" straft dus inderdaad meteen. Daarom bij deze hier (bij hem zelf heb ik dat al mondeling gedaan) een vet compliment en dank aan hem dat hij dat gedram van me zo lang heeft volgehouden, dat moet houden van zijn dat kan niet anders. Dat is me ondertussen trouwens op allerlei manieren veel duidelijker geworden. Ik begrijp nu ook zijn houding telkens wanneer hij van het vasteland terugkomt op het eiland. Ik heb deze keer gemerkt dat terugkeren inderdaad een traumatische ervaring is. Dit heeft er in mijn ogen vooral mee te maken dat het nu min of meer definitief is en het van ons allebei geen volledig vrije keuze was om hier te wonen en werken. Allebei zijn we door de omstandigheden min of meer gedwongen. Mochten de omstandigheden ideaal zijn geweest, waardoor we een volledig vrije keuze hadden gehad, dan zouden we nu waarschijnlijk geen van tweeen hier zijn. Het komt er dus op neer dat we allebei de feiten (en die kunnen gelukkig veel slechter) moeten accepteren zoals ze zijn. Misschien kunnen we, doordat we elkaar steeds beter begrijpen, er iets extra moois en bijzonders van maken. We'll see. Om helemaal up-to-date te zijn: Barbara heb ik dinsdagochtend laten weten onze vriendschap te willen bevriezen omdat ik geen pronkappeltje of opvulsel wil zijn en heb haar geadviseerd eens goed na te denken. Haar eerste en enige reactie was dat ik volgens haar vooral ontevreden met mezelf was (dacht het niet). Ik ben vooral bang voor herhalingen en heb ruimte, tijd, begrip, positieve bevestigingen en geduld nodig. Volgens mij zijn we te verschillend in situatie en denken. We hadden een beeld en verwachtingen van elkaar die gewoon niet reeel waren. Woensdagmiddag zag ik haar voor het eerst weer, voortkomend uit mijn angst denk ik dan: ze heeft misschien haar tanden al wel in een nieuw slachtoffer gezet. Zij en Peter, een Duitse fysotherapeut en ook homo, waren namelijk samen op het strand.

Antonio en ik hebben op het ogenblik een verschil van inzicht (wanneer nou eens niet zul je vast denken). Een vriend van Antonio, Demian een Cubaan, is namelijk sinds een paar weken verliefd en volgens hen beiden is dat een slecht en bedrieglijk gevoel. Ik kijk daar anders tegenaan. Ik vind verliefdheid een heerlijk en goed gevoel, ik weet dat het niet reeel is en nergens op gebaseerd maar slecht is het in mijn ogen niet. Wat het slecht kan maken is dat je er verwachtingen door kunt krijgen die niet reeel en te hoog zijn. Maar daar ben je zelf bij en ik weet uit ervaring dat je dat in de hand kunt houden door eerst de heftigste gevoelens weg te laten ebben met afwachten. Die vlieger gaat natuurlijk ook weer niet altijd op. Het beste bewijs daarvoor zijn de voorgaande hoofdstukken uit de soap Antonio. Ergens tegen vechten heeft, in het algemeen en tegen verliefdheidsgevoelens dus ook, in mijn ogen sowieso geen enkele zin, daardoor verleng je processen alleen maar, ontzeg je jezelf iets moois en maak je het jezelf alleen maar moeilijk. Dit alles maakt me indirect ook weer een hoop duidelijk wat Antonio betreft, nu snap ik de plotselinge ommekeer en dwarsheid van hem van een aantal maanden geleden ook veel beter. Toen had ik al het idee dat hij boos op zichzelf was als hij zich bij mij liet gaan, nu weet ik dat het naast boosheid ook vechten tegen zijn gevoel was. Eigenlijk hetzelfde natuurlijk maar in ieder geval heel positief. Het gaat trouwens tussen ons sinds ik hem heb losgelaten stukken beter en zijn verschillende persoonlijkheden kan ik ook veel beter hanteren. Misschien mede omdat ze langzaam aan het verdwijnen zijn? Is hij, net als ik, zijn muren en beveiligingsapparatuur aan het demonteren?

Afgelopen zondag heb ik in de praktijk kunnen brengen dat het feit dat je Nederlands spreekt toch ook zijn voordelen heeft. Wat was het geval? Ik zat, zoals hier eerder gemeld, zondagochtend in een flinke dip en moest eerst naar het diepste van de put om weer vooruit te kunnen. Ik had me daarom voorgenomen om me die dag van alles en iedereen af te sluiten maar had 's ochtend toch wel zin in een warm en vers stokbrood. Nou is dat bij mij niet zo'n probleem, want onder mijn veranda, balkon of hoe je het ook wil noemen, zit een supermarkt die zeven dagen per week open is tot 's avonds elf. Goed gemutst als ik was ging ik dus die ochtend naar beneden om mijn stokbrood. Het personeel in veel supermarkten is hier overigens niet veel beter als in Nederland wat beleefdheid en stemming betreft. Het personeel van hieronder staat volgens mij wat klantonvriendelijkheid aangaat met stip op nummer een, wat een kenau's zeg. Deze keer was ik de enige klant en waren er twee norse "dames" van dienst. Een bij het brood en de ander aan de kassa. Ik werd vooral bij het brood op een hele nette en beleefde manier geholpen, niet echt dus. Doordat zij me in eerste instantie flink sjagrijnig aankeek en daarna compleet negeerde werd het me even te gortig, liep de emmer even over en flapte ik er spontaan en in het Nederlands uit: "Ik kan er niks aan doen dat jij 's zondagsochtends moet werken trut". Heerlijk die ontlading en misschien niet helemaal terecht, maar zij snapte er toch niks van, ik was het kwijt en ze glimlachte zelfs naar mij en haar collega met een blik van wat is dat voor een rare snijboon terwijl ik naar de kassa liep. Prima, de druk was weer van mijn ketel en ik had tenslotte mijn nog warme stokbrood waar het om begonnen was. Het smaakte overigens daardoor misschien nog wel extra lekker. Dinsdag ben ik trouwens hier, na een algehele controle in september, voor mijn eerste behandeling naar de tandarts geweest, bij Dr. Dimitri Takas, een Griek. Nou was ik zoals bekend al weg van mijn Surinaamse tandartse (?) in Nederland, hij overtreft haar echter in alle opzichten. De moeite waard om te zien, vrolijk maar ook in zijn vak een kei. Niks heb ik gemerkt van verdoving, boren of wat dan ook. Hij zegt precies wat hij doet en doet datgene wat moet gebeuren met heel veel beleid en rust. Je geniet er haast van, vandaag ga ik daarom nog maar een keer voor de volgende vervanging.

Gisterochtend rond de koffie heb ik Barbara gebeld of ze tijd had voor een gesprek om de zaken op tafel te brengen die ik op mijn lever had. Ze had tijd en het bleek weer helemaal te kloppen, zij had volgens haar zeggen hetzelfde in de gaten gekregen en voelde zich de afgelopen dagen met wat afstand ook stukken beter. De frictie die ik voelde was dus terecht en blijkbaar ook wederzijds. Ik ga er vanuit dat we, nu er duidelijkheid is, de juiste verhoudingen te pakken hebben. Wat mij betreft zijn we vrienden, doen samen af en toe dingen en kunnen van elkaar op aan als er eens iets is, niks meer en niks minder. Duidelijker dan gisteren kan ik niet zijn maar of het ook zo is binnengekomen vraag ik me af. Gisteravond verviel ze tijdens een etentje namelijk weer meteen in haar ouwe patroon en is absoluut niet tegen te houden. Het is net of een vampier zijn tanden in me zet en al mijn energie wegslurpt. Hier helpt in mijn ogen alleen nog een radicale houding en a-sociaal gedrag. Het weer is trouwens de afgelopen dagen erg Nederlands, zondag is het de hele dag grijs geweest en gisteren heeft het zowat de hele dag geregend. Zelf had ik daar geen problemen mee, ik vond het wel eens lekker om weer een keer door de regen te kunnen lopen en een frissere dag tussendoor is af en toe heerlijk. Voor de toeristen die hier voor een week zijn is het natuurlijk wel stevig balen als er een paar van zulke dagen net in je vakantie vallen. De winkels en restaurants varen echter wel door het mindere weer. "The strip" in Puerto del Carmen, de weg langs het strand waar heel veel winkels en restaurants zijn, was overvol. Het was dus ook heerlijk slaapweer en dat kwam me precies goed van pas. Ik doe nog steeds weinig meer dan heel veel slapen. Lig 's avonds al redelijk vroeg op bed en ben er 's morgens niet al te vroeg uit. Overdag zit ik ook nogal eens te knikkebollen en omdat ik het mezelf niet al te moeilijk wil maken maak ik er dan thuis of op het strand, dat hangt er maar net vanaf, een echte Spaanse siesta van. Mijn lijf vraagt erom dus ik laat ook dit maar gebeuren, slecht kan het tenslotte nooit zijn. Veel dromen doe ik ook nog steeds maar het zijn gelukkig aangename dus ook daar geniet ik van. Ik word daardoor soms met een glimlach op mijn gezicht wakker.

Sinds zondagmiddag zit ik weer op de goeie weg, ik had even de verkeerde afslag genomen. De afslag Barbara was geen goeie keuze van me, hij kwam uit op een moeras. Sinds mijn terugkomst op Lanza verstikte ze me, ze overlaadde me met haar sores en speelt in mijn ogen een rol. Ongetwijfeld een lief en aardig mens, te lief zelfs in mijn ogen, maar ook met verborgen gevoelens en een dubbele agenda. Ongetwijfeld is ze ook door mijn enthousiasme over haar op het verkeerde been gezet maar ik ben wel altijd duidelijk geweest hoe het met me zit. Hoe dan ook is het me duidelijk dat ik niet pas in haar kring en leven, in ieder geval niet in de frequentie van de afgelopen paar weken, zij houdt zich, in mijn optiek om weg te lopen van haar eenzaamheid, op met mensen die me niet aanspreken en is zichzelf daarin niet. Bovendien werd het me duidelijk dat ze jaloers is op Antonio en dat kan natuurlijk al helemaal niet. Jammer natuurlijk maar ook weer overkombaar en het hoeft wat mij betreft niet het einde te zijn. Het is zondermeer al goed dat ik de vinger op tijd op de juiste zere plek wist te leggen. Weer dreigde ik namelijk meegesleurd te worden in andermans negatieve spiraal en ik had met mezelf immers afgesproken dat nooit en te nimmer meer toe te laten. Het is duidelijk dat ik dus nog steeds af en toe te sociaal ben, nog steeds een zwakke plek heb voor de underdog en nog steeds af en toe denk dat ik de aangewezen persoon ben om toe te schieten. Mooi fout dus en misschien (hopelijk) heeft deze keer op mijn bek gaan me voorgoed genezen. Vamos a ver.

Gisteravond dreigde het weer even te escaleren tussen Antonio en mij. Ik zat namelijk in een dalletje en had behoefte aan een arm om mijn schouder. Omdat ik niet het risico wilde lopen de computer Antonio aan de lijn te krijgen stuurde ik hem daarom eerst een sms. Prompt belde hij me terug en ik kreeg inderdaad de super rationele en logische computer aan de lijn. Golven komen op en zakken vanzelf weer in was zijn conclusie. Iets wat ik natuurlijk zelf ook wel wist maar daar ging het niet om. Hij vondt dat hij na dit advies weer wel voldoende had gedaan, hij was druk met een werkstuk en had zodoende niet meer tijd voor me. Ik heb hem netjes bedankt voor het telefoontje en heb daarna het gesprek maar snel afgekapt. Naderhand heb ik hem nog een extra bedankje per sms gestuurd voor het gesprek met de computer. Want hoe vreemd misschien ook, ik had, weliswaar via een omweg, toch gekregen wat ik wilde. Het had me namelijk goed gedaan omdat ik door zijn telefoontje besefte dat ik gelukkig een mens ben en meer gevoelens heb dan een computer. We hebben duidelijk nog een lange weg te gaan voor de bruiloft maar dat maakt ook niet uit, wat in het vat zit verzuurt tenslotte niet. De verjaardagsperikelen met Barbara zijn gisteren ook uit de wereld geholpen, nadat ze gisteren op dezelfde toer dreigde te gaan als de avond tevoor, chantage, heb ik haar een spiegel voorgehouden en haar gezegd dat het ook onderdeel van vriendschap is om de wensen van de ander te respecteren ook al passen ze niet in jouw plaatje. Die boodschap kwam over, weliswaar met vergoeilijkende uitvluchten maar dat maakt niet uit. Zij weet nu ook weer beter waar ik sta en wie ik ben. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde. Er is op het ogenblik gewoon niks waar ik echt zin in heb, niks boeit me, ik voel me apathisch en vooral lusteloos. Niks werkt er op het ogenblik soepel, vooral intermenselijk is het komkommertijd. Kortom ik zit in een flinke dip en ben duidelijk de weg even kwijt. Het is daarom hoge tijd om afstand van alles en iedereen hier te nemen zodat ik weer tot mezelf kan komen. Dat wordt weer veel lopen en schrijven om die negatieve spiraal te doorbreken en uit mijn systeem te krijgen. Vermoeiend hoor en waarschijnlijk nog het meest voor mezelf.

Vandaag een mini-enquete. Ik zou graag willen weten hoe mijn lezers over vriendschap denken en dan met name wat betreft de grenzen daarbinnen. Volgens mijn kijk op vriendschap horen er geen verplichtigen in thuis en gaat het er vooral om dat je dingen samen doet als je dat allebei wil. Waarom deze vraag? Wel het zit zo, Barbara heeft aanstaande dinsdag een verjaardag en ze heeft me vorige week gevraagd haar daarheen te begeleiden. Omdat ik een gruwelijke hekel heb aan verjaardagen en me voorgenomen had daaraan hier niet meer te beginnen, heb ik meteen gezegd het niet te doen. Ze is sinds gisteren in mijn ogen op de chantagetoer gegaan en heeft me gevraagd dan voor haar mee te gaan. Ze vindt bovendien dat zoiets in een vriendschap thuishoort, je doet dat voor vrienden. Ik ben het daar in dit geval dus volledig mee oneens. Ik kan me zat situaties voorstellen dat deze vlieger wel opgaat maar ben hierin deze keer nog steeds onvermurwbaar. Ik vind dat ik als ik mee zou gaan dat niet voor haar moet doen maar voor mezelf en vind vooral vrijheid blijheid essentieel binnen vriendschap. Hoe kijken jullie daar tegenaan?

Het down-gevoel wordt met de dag wat minder, het heeft duidelijk zijn tijd nodig. Vooral 's morgens voel ik me groggy. Dat zal er wel mee te maken hebben dat 's morgens, bij een frisse opstart, de boel in mijn bovenkamer weer gedefragmenteerd is en al mijn gevoelens en gedachten weer zuiver zijn. In de loop van de dag zakt het beurse gevoel dan van lieverlee weer verder weg. Dat mijn keuzes nu "definitief" zijn merk ik ook aan andere dingen, zo is er tussen Antonio en mij nu eindelijk rust en het is weer als vanouds intens als we samen zijn. Volgens mij de eerste vereiste om verder te kunnen. Wat Barbara betreft komt er ook steeds meer duidelijkheid. Ik merk dat ze me graag wil zien als een soort vervanging van haar gestorven man. Ze wil die leegte opvullen en dat is natuurlijk begrijpelijk en logisch, maar ik kan en wil dat niet omdat ik nou eenmaal een heel andere persoon ben. Het enige wat ik voor haar kan en wil zijn is een speciale vriend met een schouder en een arm om om haar heen te slaan en waar ze tegenaan kan praten. Ze heeft er vooral moeite mee dat ze nu heel veel alleen moet opknappen, ze mist haar maatje. Als ze Helmut straks nog ergens een keer tegenkomt, krijgt hij, volgens haar eigen woorden, eerst een stevige trap met naaldhakken onder zijn kont en daarna houdt ze weer van hem. Gisteren schreef ik dat er oude dingen in me naar boven komen. Zo was dat de afgelopen dagen mijn ex Wim waarvan ik hier vorig jaar beloofd heb niet meer over hem te zullen schrijven. Hij was afgelopen oktober, toen mijn moeder een nieuwe knie heeft gekregen, degene die haar mede heeft opgevangen toen ze een aantal weken in een verzorgingshuis in Breda heeft gewoond. Hij was een van de zaken die een paar keer op mijn radar waren. Als dat gebeurt moet ik daar duidelijk iets mee en heb hem daarom gebeld. Het gaat hem goed, hij gaat per 1 november samenwonen met Herman, een Belg. Ons gesprek was goed, luchtig en open, het is duidelijk dat we allebei een definitieve en goeie punt achter een langslepend verhaal hebben gezet. Dit is dus ook weer choed zo. We hebben afgesproken kontakt te blijven houden, we zullen zien want dat is/was namelijk niet zijn sterkste punt en ik zie nu ook in waarom.

Zoals Mieke al schreef in een van haar reacties zit ik overduidelijk in een verwerkinsproces. Allerlei oude zaken komen naar boven, het gebeurt soms zo maar overdag naar aanleiding van een of ander iets wat op mijn pad komt of 's nachts in mijn dromen. Het is niet tegen te houden en dat wil ik ook niet. Het zijn vooral blunders van mezelf en blunders van anderen, met name de pijnlijke en heftige dingen komen naar boven. Het zal wel de bedoeling zijn om opnieuw door die ervaringen heen te gaan. Ik kan er nu in ieder geval al op een ander manier naar kijken zodat ik ze nu hopelijk definitief af kan leggen op hun goeie plaats in het grote archief. Daar hou ik het tenminste maar op. Met Tom gaat het ondertussen trouwens weer stukken beter. Zijn verkoudheid is over en hij is weer actief als altijd. Hij heeft vandaag theorieexamen gedaan voor zijn rijbewijs, 's ochtends bij de eerste test kwam hij twee punten tekort, 's middags had hij nog twee kansen. Hij was over de eerste misser zelf nogal laconiek en ik was het daar helemaal mee eens. Het is allemaal maar relatief, hij kan het natuurlijk maar binnen hebben maar echt haast heeft het niet. Hij belde me net dat het de tweede keer wel gelukt is dus dat heeft hij alvast in de pocket. Ikzelf heb trouwens ook iets in de pocket, geloof het of niet ik heb sinds vandaag telefoon en internet aan huis. Supersnelle service kun je wel zeggen. Nou is het verhaal nog niet helemaal compleet, ik kan namelijk alleen nog maar internetten via modem. De monteur voor mijn ADSL aansluiting komt volgens de monteur van vandaag binnen een paar dagen. Ik ga er maar vanuit dat hij met die paar dagen een paar weken bedoelt, dan valt het nooit tegen. We komen dus waar we zijn moeten, er valt weer van alles op zijn plek en dan heb ik het nu even niet alleen over Telefonica, maar daarover later misschien meer.

Het verdriet van de afgelopen dagen heeft gisteren eerst plaats gemaakt voor woede en boosheid en daarna voor acceptatie, de volgende fases dus. Het was in eerste instantie maar goed dat ik op Lanza zat en niet even over kon wippen om de dingen waar het om gaat recht te zetten. Dat zou waarschijnlijk sowieso geen goei idee zijn geweest, ik zou namelijk niet voor mezelf in hebben kunnen staan en het zou zodoende wel eens erg uit de hand gelopen kunnen zijn. Het klopt dus allemaal wel weer dat dit besef pas hier en nu echt tot me is doorgedrongen en niet in de tijd dat ik nog in Nederland was. Ik heb nu maar een symbolische brief geschreven en de ruimte in gestuurd. Ik zal hem nooit versturen maar ik heb mijn woede en frustratie heerlijk en op een gore manier kunnen spuien. Die zijn zodoende in ieder geval weer uit mijn systeem. De eigenlijke feiten liggen al een jaar of twaalf achter me, de echte inpact heeft, door alle verwikkelingen van toen, dus nu pas echt toegeslagen. Waar ging het om? Mijn ex, de moeder van Tom, en ik waren al een paar jaar uit elkaar toen ze een andere man ontmoette, vanaf die tijd zijn de moeilijkheden begonnen, ik hoefde plotseling geen vader meer te zijn en kon wat haar betreft het beste maar van de aardbodem verdwijnen. In die tijd was het ook dat ze onder andere onder vrienden en bekenden heeft rondgebazuind dat ze liever niet had dat Tom nog bij me kwam omdat ze bang was dat ik hem sexueel zou misbruiken omdat ik homo ben. Een onlogischere conclusie kun je niet trekken en lager onder de gordel kun je volgens mij niet toeslaan. Het lijkt me duidelijk dat geen enkel middel werd geschuwd om ons uit elkaar te drijven. Het zegt natuurlijk veel meer over haar kromme en zieke geest dan over mij en het is wel het laatste wat in mijn gedachtendoos op zou komen, maar het is toch maar even gezegd en wat kon en kun je ermee. Niks, en dat hoeft gelukkig ook niet meer. Want wat me eigenlijk nog het meest dwarszat is dat Tom hier ongetwijfeld ook iets van moet hebben meegekregen. Dat kon ik helemaal niet inschatten en ik vond het nog te vroeg om hem ernaar te vragen en dat blijkt nu sowieso al niet meer nodig. Het is immers meer dan duidelijk dat het niks ten nadele heeft veranderd voor Tom en aan de hechte band tussen Tom en mij, integendeel. Daarnaast is en blijft ze natuurlijk zijn moeder, woont hij er nog en is dus nog in een afhankelijke positie. Het is dus choed zo, ook dit kan nu bij de afgewerkte stukken.

Ik heb me de afgelopen dagen ontzettend klote gevoeld, was diep verdrietig en kon bijna de hele dag janken en heb dat ook met de regelmaat van de klok gedaan. Als ik afgeleid was ging het goed met me maar dat is natuurlijk maar tijdelijk uitstel, zodra ik weer alleen was viel het als een klamme deken op me. Met Tom heeft het niks meer te maken, afgelopen weekend heb ik hem een paar keer gesproken en het gaat hem weer goed en ook ikzelf heb vrede met de situatie zoals hij is. Met de rest van de familie en vrienden heeft het ook niks van doen en heimwee naar Nederland is het ook niet. Met Antonio en Barbara gaat het ook naar volle tevredenheid dus daar kan ik het ook niet zoeken. Waar dan wel? De enige reden die ik nog kan bedenken is dat er, nu er rust is en mijn keuzes duidelijk en gemaakt zijn, oud weggemoffeld verdriet loskomt. Oud verdriet van de afgelopen heftige en moeilijke jaren dat door alle drukte destijds niet de aandacht heeft gekregen die het nodig had en verdiende. Dat moet het wel zijn en in mijn ogen is dat losgemaakt tijdens een van de gesprekken die ik vorige week met Barbara had. Ik heb het hier ook al eerder geschreven, ik heb toen zaken aan haar verteld die in mijn verleden erg pijnlijk waren maar doordat er destijds zoveel aan de hand was op allerlei gebieden, is die pijn niet echt doorgedrongen. De echte pijn voelde ik pas toen ik het weer eens vertelde. Het is misschien niet helemaal logisch of juist wel, wat heb ik tenslotte nog te wensen, maar het is niet anders. Ik kan er niet omheen en een andere verklaring kan ik er niet voor vinden. Ik denk dat ik net als Antonio muren en beveiligingen aan het afbreken ben. Het is nu dus effe kut met peren maar ik zie er gelukkig ook het positieve van, wat er nu uit komt kan in ieder geval later niet meer dwarszitten, weer een laag weg. Ik loop er ook niet van weg. Ik laat het maar komen, zonder me ook bewust af om het de kans te geven te komen en ga door het klote gevoel heen. In mijn ogen de enige weg om het zo snel mogelijk uit mijn systeem te krijgen. Dit gaat ook weer over en daarna kan het niet anders zijn dat alles me weer toelacht. Ik kijk er naar uit.

Gisteren had ik aanvankelijk weer een valse start, er hing letterlijk en figuurlijk weer een zware grijze lucht in en om me heen. Dat kwam voornamelijk omdat ik woensdag Tom aan de lijn heb gehad. Het ging hem niet helemaal lekker, zat niet lekker in zijn vel en was verkouden. Hij worstelt volgens mij met hetzelfde als ik, het besef dat het min of meer definitief is. Daarbij kwam nog dat mijn auto niet wilde starten, de accu was weer leeg. Gelukkig had ik hem boven op de heuvel voor het complex gezet waar ik woon, dus ik kom hem gewoon van de heuvel af laten rollen om te starten. Het is voor nu natuurlijk een aardige oplossing maar niet voor de lange termijn. Vandaag ga ik daarom in Tias samen met Barbara kijken voor een nieuwe accu, zij heeft nieuwe ruitenwisserbladen nodig voor haar auto dus dan vangen we twee vliegen in een klap. Ik loop er trouwens over te denken om mijn auto te verkopen en er een kleinere voor in de plaats te nemen. Eerstens heb ik zo?n grote bak helemaal niet nodig, volgens mij is het formaat van deze nog een gevolg van mijn Engelse fase, daarnaast is hij gewoon duur in meerdere opzichten. Het was mijn wens om eens een jeep te hebben, die is nu vervuld dus kan hij wat mij betreft de deur weer uit. Ik zit overduidelijk nu in mijn Duitse fase en dat bevalt me stukken beter. Ik heb via Barbara al een heleboel mensen leren kennen en ook op de escuela heb ik nader kennis gemaakt met een paar mensen. Caroline en Boris zijn allebei ook weer Duits, (nog?) geen stel en allebei al een paar jaar woonachtig op het eiland. Zij werkt als schoonheidspecialiste in een van de hotels, hij is timmerman en maakt exclusieve meubels op bestelling voor rijke klanten. Het klikt vooral met Boris. we hebben afgesproken om volgende week, dan hebben we namelijk een week vakantie van school, ergens een bak koffie of een pilsje te gaan drinken. Mijn netwerk breidt zich gestaag uit. Sinds gisteren heb ik trouwens thuis af en toe verbinding met internet. Er zit blijkbaar dicht bij me in de buurt een onbeveiligd draadloos netwerk. Hetzelfde overkwam me toen ik de afgelopen weken bij mijn moeder was, ik had daar de keuze uit drie. Hoewel ik dus nog steeds aangewezen ben op een internetcafe omdat mijn eigen telefoon en internetaansluiting nog steeds geen feit zijn, komt het wel steeds dichterbij. Ik heb afgelopen maandag weer maar eens gebeld met Telefonica, volgende week weet ik meer. Het gaat dus allemaal errug traag maar er zit in ieder geval beweging in. Weliswaar in een licht stijgende lijn, maar alla, er komt ongetwijfeld een moment (het juiste) dat ook dit zich heeft opgelost.

Barbara en ik zijn heel open tegen elkaar en omdat we allebei een flink bewogen leven achter ons hebben, hebben we elkaar dus erg veel te vertellen. Doordat we het ook over de pijnlijke dingen kunnen hebben komt er af en toe oud zeer naar boven wat ver weg is gestopt omdat het destijds heel erg veel pijn heeft gedaan waardoor je er niet zo makkelijk over praat. Gisteren was dat bij mij het geval, het haalde oude wonden uiteraard weer open maar ik heb het idee dat het goed en ook nodig was. Het kan nu definitief in het grote archief. Wat Antonio betreft is er ook eigenlijk alleen maar positiefs te melden, hij is aan het veranderen. Ik merk het aan verschillende dingen, hij neemt initiatieven, is opener, duidelijker, spontaner en vooral ook vrolijker. Zelf zegt hij het ook te merken dat er van binnen dingen gaande zijn. Ik heb het idee dat de verschillende Antonios van lieverlee een Antonio aan het worden zijn. De puur rationele Antonio, de computer, heb ik in ieder geval tot nu toe nog niet aan de lijn gehad, ik heb hem ook gezegd dat ik die niet meer wens te spreken. Net zoals mijn twijfels over mijn verhuizing sinds mijn laatste vakantie in Nederland weg zijn, zijn ook mijn twijfels wat Antonio betreft helemaal verdwenen. Ik weet dat ik hem ondanks al zijn eigenaardigheden wil. Het gaat zelfs zo ver dat ik hem verteld heb met hem te willen trouwen, iets waarvan ik altijd gezegd heb het nooit meer te zullen doen en zeker niet met een man. Samenwonen met hem evenwel wil ik beslist niet en dat weet hij ook. Dat zou, net zoals het voor roken geldt, dodelijk kunnen zijn voor een van ons. Hij was erg blij met mijn aanzoek en vindt, net als ik, trouwen en samenwonen heel verschillende dingen die helemaal los van elkaar staan. Nou is het wat al te voorbarig om gelijk al agendas te trekken, want de eigenlijke bruiloft laat beslist nog even op zich wachten. Antonio zit namelijk nog wel met twijfels en dat begrijp ik maar het maakt me in feite niet uit. Op het ogenblik is alles mogelijk tussen ons dus waarom zou ik dan haast hebben. Antonio wil in Nederland trouwen, ik heb hem gezegd dat de plaats me niet uitmaakt, Antartica mag van mij ook, als het maar in de lente is. Waar het uiteindelijk allemaal op uit zal draaien kom ik vanzelf achter.

In de afgelopen dagen sinds ik terug ben is het in mijn lijf en hoofd net een achtbaan, de emoties schieten van het ene moment op het andere van dolgelukkig naar diepbedroefd. In goed Nederlands varieert het tussen himmelhoch jauchzend en zum tode betruebt. Ondertussen gaat het trouwens steeds meer op de rups lijken, de scherpe kantjes zijn langzaam aan het verdwijnen. Hetzelfde geldt voor mijn energie die gaat in datzelfde ritme mee op en neer. Alles bij elkaar ben ik daardoor ?s avonds al vroeg gevloerd en dat blijkt ook wel, ik maak lange nachten, slaap vast en droomloos en kan overdag ook nog slapen waar ik zit, sta of lig. Ik kom aan weinig meer toe dan aan het allernoodzakelijkste. Ik laat het maar over me komen en gebeuren, ik heb tenslotte de tijd en de ruimte en deste eerder normaliseert alles zich weer. In de weinige effectieve uren die er daarnaast overblijven heb ik al wel verschillende nieuwe contacten gelegd die misschien bruikbaar kunnen zijn in de toekomst. Zo heb ik in Matagorda op een terras Duitsers leren kennen die in Playa Honda twee huizen hebben, waarvan ze er een zelf en voor de familie gebruiken als vakantiewoning. Het andere huis verhuren ze op het ogenblik voor vakanties maar ze denken erover om dat voor langere tijd te gaan verhuren. Ze zijn er nog niet helemaal aan uit maar je weet tenslotte maar nooit. Ook wat werken betreft heb ik weer nieuwe mensen ontmoet en nieuwe ideeen opgedaan. Ongetwijfeld komen op het goeie moment de juiste antwoorden en kansen op mijn pad. Ik wacht af en hou mijn ogen en oren open, hoewel dat dus nu nog even beperkt is.

De afgelopen dagen heb ik gemerkt dat ik toch wel heel erg veel heel lieve mensen om me heen heb, gemerkt dat er heel veel mensen veel van me houen. Het lijkt trouwens wel of "iedereen" de laatste tijd van me houdt. Een heerlijk gevoel en tegelijk een openbaring. Het zal er vast mee te maken hebben dat ik het nu toe kan laten en op de goeie manier van mezelf houd. Ik heb de laatste dagen namelijk ontzettend veel lieve reacties en berichtjes ontvangen, per telefoon, sms, email en als reactie hier op mijn logs. Het geeft me een heerlijk warm, ontroerd en gelukkig gevoel en is precies wat ik nodig had in de afgelopen pittige dagen. Het maakt de overgang en de daarbij horende gevoelens in ieder geval stukken makkelijker te verteren. Bij deze daarom ontzettend bedankt iedereen, ik hou ook van jullie. In verschillende opzichten is Lanza in mijn ogen en voor mijn gevoel trouwens ook anders sinds mijn terugkeer. In de twee weken dat ik weg ben geweest is het soort toeristen veranderd, er zijn minder Engelsen en meer Duitsers en Nederlanders. Plus is het een ander soort publiek, rustiger, minder luidruchtig. Daarnaast merk ik bij mezelf dat ik anders tegen het eiland aankijk, het is nu echt mijn thuis en alledag geworden. Het vakantiegevoel is minder en ben waarschijnlijk daardoor ook nog maar een paar keer kort naar het strand geweest. Ook dit is natuurlijk weer goed en op het goeie tijdstip, van lieverlee kan ik nu aan de slag om mijn leven hier nog meer inhoud en vorm te geven. Om ergens te beginnen daarom vanaf vandaag extra serieus aan de slag met mijn Spaans op de escuela.

De overgang naar Lanza is deze keer een hele pittige geworden in veel opzichten. Ik begrijp nu helemaal waarom verhuizingen in de trauma top drie staan. Ten eerste natuurlijk door mijn besef dat Tom in de maanden tussen mijn laatste twee vakanties volwassen is geworden en daardoor van mijn kind in een heel speciale kameraad is veranderd. Logisch, natuurlijk en uiteraard ontzettend fijn en kostbaar maar niettemin pijnlijk. Daarnaast is het feit dat ik niet weet wanneer ik hem weer zal zien heel moeilijk te verhapstukken. Bovendien is het me de afgelopen weken meer dan duidelijk geworden dat Nederland mijn plek op dit moment niet meer is, het benauwd me vooral en maakt me onrustig en opgejaagd. De terugreis was praktisch gezien ook nogal omslachtig, het begon al met de trein. In Rotterdam hebben we om te beginnen ongeveer drie kwartier stilgestaan vanwege een algehele stroomstoring in de regio. Op Schiphol kreeg ik vervolgens te horen dat het vliegtuig waarmee ik zou vliegen die morgen vogels in de motor had gehad en dat ze daarom ter vervanging een vliegtuig hadden moeten huren dat eerst uit Spanje over moest komen waardoor alles anderhalf uur op zou schuiven. Toen ik uiteindelijk dan toch op Lanza was aangekomen bleek de accu van mijn auto ook nog leeg te zijn. Kortom een start met hindernissen. Die praktische dingen hebben zich allemaal gelukkig snel opgelost en waren in feite geen echt probleem. Het afgelopen weekend ben ik vooral bezig geweest met mijn (verdriet)gevoelens. Ik heb ze de ruimte gegeven wat vooral neer is gekomen op jankbuien zodat dit van lieverlee ook weer zijn plek zal gaan krijgen. Ik ben daarbij hier gelukkig goed opgevangen door Barbara en Antonio en telefonisch door Jeanne en Jupp. Wat Antonio en Barbara betreft was het weerzien hartverwarmend, intens en precies wat ik nodig had. Ik ben weer thuis en het goeie gevoel wat ik hier altijd vindt begint van lieverlee gelukkig al weer terug te komen. Niks is natuurlijk ooit echt defintief maar mijn twijfels voor nu zijn in ieder geval weg en dat is uiteraard een grote stap en dus ook weer een reden voor mijn verdriet. Het zal ongetwijfeld, zoals altijd, weer helemaal choed gaan komen, maar het heeft deze keer gewoon wat meer tijd nodig.