Het verdriet van de afgelopen dagen heeft gisteren eerst plaats gemaakt voor woede en boosheid en daarna voor acceptatie, de volgende fases dus. Het was in eerste instantie maar goed dat ik op Lanza zat en niet even over kon wippen om de dingen waar het om gaat recht te zetten. Dat zou waarschijnlijk sowieso geen goei idee zijn geweest, ik zou namelijk niet voor mezelf in hebben kunnen staan en het zou zodoende wel eens erg uit de hand gelopen kunnen zijn. Het klopt dus allemaal wel weer dat dit besef pas hier en nu echt tot me is doorgedrongen en niet in de tijd dat ik nog in Nederland was. Ik heb nu maar een symbolische brief geschreven en de ruimte in gestuurd. Ik zal hem nooit versturen maar ik heb mijn woede en frustratie heerlijk en op een gore manier kunnen spuien. Die zijn zodoende in ieder geval weer uit mijn systeem. De eigenlijke feiten liggen al een jaar of twaalf achter me, de echte inpact heeft, door alle verwikkelingen van toen, dus nu pas echt toegeslagen. Waar ging het om? Mijn ex, de moeder van Tom, en ik waren al een paar jaar uit elkaar toen ze een andere man ontmoette, vanaf die tijd zijn de moeilijkheden begonnen, ik hoefde plotseling geen vader meer te zijn en kon wat haar betreft het beste maar van de aardbodem verdwijnen. In die tijd was het ook dat ze onder andere onder vrienden en bekenden heeft rondgebazuind dat ze liever niet had dat Tom nog bij me kwam omdat ze bang was dat ik hem sexueel zou misbruiken omdat ik homo ben. Een onlogischere conclusie kun je niet trekken en lager onder de gordel kun je volgens mij niet toeslaan. Het lijkt me duidelijk dat geen enkel middel werd geschuwd om ons uit elkaar te drijven. Het zegt natuurlijk veel meer over haar kromme en zieke geest dan over mij en het is wel het laatste wat in mijn gedachtendoos op zou komen, maar het is toch maar even gezegd en wat kon en kun je ermee. Niks, en dat hoeft gelukkig ook niet meer. Want wat me eigenlijk nog het meest dwarszat is dat Tom hier ongetwijfeld ook iets van moet hebben meegekregen. Dat kon ik helemaal niet inschatten en ik vond het nog te vroeg om hem ernaar te vragen en dat blijkt nu sowieso al niet meer nodig. Het is immers meer dan duidelijk dat het niks ten nadele heeft veranderd voor Tom en aan de hechte band tussen Tom en mij, integendeel. Daarnaast is en blijft ze natuurlijk zijn moeder, woont hij er nog en is dus nog in een afhankelijke positie. Het is dus choed zo, ook dit kan nu bij de afgewerkte stukken.