Het begint saai te worden, ik weet het, maar ik kan er ook niks aan doen. Ik wil even gewoon helemaal niks, ik geniet met volle teugen van de rust in en om me en heb daar genoeg aan. Even geen soaps, even geen Estupendo of Jean of wie dan ook, even lekker helemaal probleemloos, hersenloos vegeteren, heerlijk. Natuurlijk zou ik er zelf wel iets aan kunnen doen maar wil dat dus helemaal niet. Ik heb dan ook vandaag weer weinig meer te melden dan dat het de zoveelste, ik geloof dat het er ondertussen al zes of zeven op rij zijn, perfecte harmonieuze dag is. Alles klopt, het weer, de sfeer, de mensen die ik ontmoet, het eten, je kunt het niet verzinnen of het is af. Dit is pas leven, helemaal probleemloos, stressloos. Mijn enige probleem is dat ik een keuze moet maken waar en wat ik die avond weer eens zal eten. Ik heb het idee dat ik nu pas goed in de praktijk kan brengen hoe het leven echt in elkaar zit, ik had het al wel eerder door maar kon het in Nederland onmogelijk in de praktijk brengen. Hier kan ik me helemaal overgeven aan de natuurlijk stroom der dingen.

Het is alles bij elkaar een groot, mooi en spannend avontuur. Het kan dus hier niet mooier en beter. Het gezegde is dat je niet alles kunt hebben, maar ik geloof dat ik een uitzondering op die regel ben. Ik heb volgens mij alles wat ik me maar wensen kan, ik ben daarom een ontzettende geluksvogel en voel me dan ook heel bevoorrecht, dankbaar en nederig. Allemaal gefelicteerd trouwens met Bea.

Vandaag heb ik weinig te melden, ik geniet vooral van mijn rust en alle moois en wil gewoon even nergens over nadenken, een verademing. Daarom allen maar een mooi plaatje.

Om te beginnen eerste een bloemtje voor de jarige van vandaag, de ijzersterke Wapje. Alle beste wensen, knuffen en noem maar op. Veel plezier!

Verder heb ik gisteren even een terugval in de rust in mijn hoofd gehad, maar dat heeft gelukkig maar even geduurd. Het werd me namelijk duidelijk dat ik mezelf eigenlijk het meest heb gefrustreerd wat betreft Antonio door te "vergeten" hem een paar simpele essentiele praktische vragen te stellen en hem bovendien erg onrechtvaardig en respectloos heb behandelt. Dom dus, erg dom, maar begrijpelijk doordat er de afgelopen tijd zo veel zaken te regelen waren en er daarom zo veel in mijn hoofd omging. Door de rust en de leegte in mijn hoofd zijn ze natuurlijk nu boven komen drijven en is het beeld nu helemaal helder geworden. Nooit een geldig excuus natuurlijk en bovendien errug vervelend vooral voor Antonio. Gisteren heb ik hem dan ook alles uitgelegd en hem mijn excuses aangeboden voor mijn deel. Helaas is het weer maar eens bewezen dat degene die je na staat in zulke situaties de pispaal is.

Aan de andere kant is het me ook duidelijk dat hij me op dezelfde manier heeft behandeld, respectloos en onrechtvaardig, zo werkt dat nou eenmaal en ook dat weet hij ondertussen. De boel is gelukkig daardoor wel in balans, het enige wat we vanaf nu kunnen doen is dit alles achter ons laten en ons best doen om niet opnieuw in dezelfde valkuilen te donderen. Time will tell.

Het overwegend rustige gevoel van zaterdag en zondag heeft zich gelukkig toch voortgezet. Ik merk ook aan andere dingen dat ik veel meer rust in mijn lijf heb, bijvoorbeeld aan mijn eetgewoontes, ik eet nu veel minder, gezonder en bewuster. Plus veel minder slechte tussendoortjes (schrijf ik terwijl ik een reep pure chocola naar binnen zit te werken). Ik was er namelijk zo een die (onbewust) probeerde zijn onrust, emoties en stress weg te eten. Helemaal verkeerd natuurlijk want je verstopt ze alleen maar onder dat eten. Eigenlijk ben je dan dubbel verkeerd bezig want je ondermijnt naast je geestelijke gezondheid, je lichamelijke gezondheid ook nog eens. Omdat ik ondertussen weer wat stappen verder ben, heb ik naar aanleiding van een log van Rian gekeken bij de tests van Psychologie Magazine, om te zien hoe het er nu met me voorstaat. Of er dingen verschoven zijn en of het, als dat zo is, ook de goeie richting op is. Ik ben dik tevreden en het klopt helemaal met mijn eigen inschatting van dit moment. De Big Five persoonlijkheidsvragenlijst brengt vijf persoonlijkheidsfactoren in kaart: * Negatieve emotionaliteit: de mate van veerkracht en elasticiteit van een persoon in stress-situaties; Veerkrachtig Reageert kalm op stress-situaties. Benadert zaken nuchter. Ontspannen, niet impulsief. (Klopt naar buiten toe wel, van binnen nog niet altijd helemaal, maar ik zit op de goeie weg en ben al een heel eind) * Extraversie: de mate waarin iemand er de voorkeur aan geeft om actief bezig te zijn met anderen; Extravert Energiek, enthousiast. Voorkeur voor sociale situaties. Prater, spontaan, open. (Klopt) * Openstaan voor ervaringen: de mate waarin iemand nieuwsgierig is naar de wereld om hem heen en naar zijn of haar eigen gevoelens; Gematigde Praktisch maar probeert soms iets nieuws als hij/zij eenmaal overtuigd is. Niet opvallend nieuwsgierig of creatief maar af en toe verrassend. ( Nja, heb ik mijn twijfels over, maar er zit misschien toch wel iets in. Doordat ik op zoek was naar mezelf (ik heb hem trouwens gevonden), heb ik me min of meer van de rest van de wereld afgesloten. Hier zit dus duidelijk het "to do" punt en bevestigd eigenlijk mijn eerdere conclusie dat het nu tijd is voor een bredere blik. Het klopt dus wel, maar er zit beweging in.).

* Altruisme: de mate waarin iemand onbaatzuchtig is; Onderhandelaar Noch afhankelijk, nog onafhankelijk. Kan zowel met competitie als samenwerking overweg. (Klopt) * Conscientieusheid: de mate van doelgerichtheid in activiteiten. In focus Vol discipline gericht op een doel. Prestatiegericht. Werkt hard, komt beloftes na.(Klopt)

Antonio en ik zijn trouwens sinds het afgelopen weekend nu wel allebei over het eerder genoemde break-even point heen, maar zijn nog wel steeds aan het pingpongen of misschien beter gezegd aan het ganzenborden.. Het is duidelijk en nu in ieder geval van twee kanten uitgesproken dat we perspectief zien en zijn begonnen onze territoriums af te bakenen. We lijken wel honden maar dan anders, vooral minder vochtig, anders zou het vulgair worden. Het is sinds zondag allemaal wat subtieler geworden. Ik heb het spelletje gelukkig nog steeds door en zie het aan, maar weet niet of dat bij Antonio ook het geval is. Hij zit nu volgens mij ergens tussen de ontkenningsfase en acceptatie. Dat wil zeggen dat hij me op allerlei manieren probeert duidelijk te maken dat hij makkelijk zonder me kan, wat natuurlijk een feit is. Aan de andere kant komt hij al wel met allerlei toekomstplannen aanzetten, vermakelijk!

Het is trouwens wel een hele toer hoor om het koppie goed bij het spel te houden en niet in de valkuilen of waterputten te donderen. Gelukkig heb ik wat dat betreft tijd zat en maken zo nu en wat slapeloze uren niks uit. Ik tank de ander dag weer wel bij. Ik ben er trouwens van overtuigd dat Antonio veel zou kunnen leren van Tom die, ondanks dat hij vijfentwintig jaar jonger is, veel volwassener is. Misschien zou een vaste bezoekregeling toch niet zo gek zijn, ondanks dat ik zoiets niet vind passen bij een volwassen vent.

Maar misschien is het Spaanse mannen wel eigen dat ze hun partner als opvoeder, psycholoog en minnaar beschouwen, en/of misschien trok ik het zelf ook wel deels naar me toe. Misschien blijven Spaanse mannen wel langer kind door hun matriarchale mama�s, die in veel gevallen het denkwerk voor de hele familie doen. Het laatste, minnaar, vind ik prima, maar de rest is niet aan mij, dat mag hij zelf opknappen. Ik ga niet de mama spelen, maar geef hem af en toe subtiele maar stevige speldenprikken en dat helpt tot nu toe. Ondertussen geniet ik van mijn vrijheid en alle moois wat Lanza te bieden heeft. Het komt allemaal choed!

Volgens mij ben ik al een heel end met tot rust komen, in ieder geval is er sinds zaterdagmiddag iets over me gekomen, iets wat ik eigenlijk wel ken maar wat errug lang geleden is: momenten dat ik niet nadacht, dat mijn hoofd gewoon helemaal leeg en stil was, heerlijk. Natuurlijk geen blijvende toestand, zou ook weer niet goed zijn. Plus zal er wat rust betreft best wel terugval komen, maar dit heb ik toch weer maar binnen en het was hemels, het was kicken. Hier kan weinig, wat zeg ik, hier kan niks tegenop, geen drank, drugs, sex of rock en roll. Dit is, in ieder geval voor mij, de ultieme trip. Vooral zondagmiddag, de zaterdag en zondag waren trouwens weer perfect dagen wat alles betreft, heb ik de hele middag in dat gevoel gezeten, het gevoel dat je helemaal bij jezelf naar binnen gaat naar de kern van je wezen, je helemaal onderdompelen in je geluksgevoel. Zowat het gevoel wat ik had tijdens mijn hartstilstand, een gevoel van absolute harmonie. Het klinkt misschien allemaal wat zweverig, maar dat is het voor mij zeker niet en het heeft ook niks met sex te maken omdat Antonio er toevallig bij was, hij was er zelfs op sommige momenten helemaal niet bij. Het was een gevoel wat helemaal buiten hem om ging en voelde zelfs beter, veel beter als sex. Nou ja, gevoel is nou eenmaal niet uit te leggen dus neem nou maar gewoon van mij aan dat het een soort orgasme was, een heel lang dan wel, maar dan anders, veel veel beter. Het voornaamste is dat ik voor mijn gevoel in ieder geval weer een flinke stap dichter bij mijn doel ben en daar gaat het tenslotte om.

Antonio en ik hebben trouwens ook weer nieuwe afspraken gemaakt, de afspraak die er stond om elkaar iedere zondag te zien stond me tegen. Ik heb heel veel jaren achter de rug dat Tom ieder zondag bij mij was, dat was een prima tijd, buitengewoon zelfs. Maar...... dat is voorbij en ik wil niet terug naar hetzelfde, in mijn ogen zou dat betekenen dat ik een stap terug zou doen. Nee dus, dat wil ik niet, ik wil vooruit. In principe hebben we dus vanaf nu de afspraak dat we geen afspraken meer maken, we laten alles over aan toeval, spontaniteit en eigen initiatief. Antonio liep trouwens met dezelfde gedachten rond (!), dus dat maakte het helemaal gemakkelijk. Volgende week zondag gaat dus ieder zijn eigen gang en donderdag heeft hij me uitgenodigd om te komen eten. That's it en ik vind het prima.

Deze keer heeft een reactie van Daisy me weer aan het denken gezet, ze schreef: �Ik vind het altijd mooi om te lezen hoe intens en bewust jij leeft en het dan ook nog vanuit het hart doet!� Voor alle duidelijkheid is het misschien niet verkeerd dat ik uitleg waar die drive in me vandaan komt. Een flink aantal jaren geleden heb ik namelijk aan den lijve ondervonden hoe relatief je leven is, dat het plotseling allemaal voorbij kan zijn en dus zaak om er iedere dag alles uit te halen wat er in zit. Op mijn vijfendertigste kreeg ik namelijk, achteraf bezien, een van de betere kados van mijn leven, een hartinfarct en een hartstilstand. Daardoor zijn er heel veel knoppen in mijn hoofd omgegaan en ben ik een heel ander mens geworden. Op slag was me duidelijk wat er echt belangrijk is, wat er echt toe doet en vanaf die tijd kon ik ook niet anders dan daarnaar gaan leven. Vooral in de begintijd erg moeizaam en verwarrend omdat ik natuurlijk vastzat in een bepaald leef- en denkpatroon. Daarnaast kwam ik in mijn omgeving, misschien in eerste instantie begrijpelijk, veel weerstand en onbegrip tegen, ik werd van lieverlee, eigenlijk steeds meer in sneltreinvaart, een andere Henk. Ik zat ook weer vooral achteraf bezien in een totaal verkeerde niet bij mij passende omgeving en leven.

Doordat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt werd het me ook duidelijk dat alle dagen na mijn hartincident eigenlijk snipperdagen waren, extra dagen die ik om een of andere reden kado krijg en waar ik voor mijn gevoel ten volle gebruik van moet maken. En dat doe ik dus sindsdien van lieverlee steeds meer, vooral de laatste jaren in sneltreinvaart. Ik heb het idee dat ik nu op een punt ben dat ik gas terug mag nemen en vooral relaxed mag genieten van alle moois wat er op mijn pad komt en das niet gering. Laat maar komen dus! I�m a lucky basterd!

Gisteren weer een dag met van alles en nog wat. Toen ik 's morgens mijn post op het postkantoor ging halen, we hebben dus nog steeds geen brievenbussen, zat er een bandje bij van Tom met daarbij een heel lieve briefje. Veel slikken en janken natuurlijk. La mar komme! Alles op het goeie moment. Op het bandje een uitzending van Tomnium, zijn eigen programma, met daarin onder andere zijn interview met Rob Kamphues. En hele goeie muziek van o.a. Nina Simone, Boudewijn de Groot, Canned Heat, Cuby and the Blizzards etc. Weer slikken en janken, wat een kanjer. Verder was het gisteren ook de dag dat ik op de Escuela official de idiomas kon gaan bekijken of ik ingeloot ben voor de Spaanse cursus. Helaas waren er problemen met de automatisering en dus nog geen lijsten, maandag de volgende kans. Daarna heb ik John en Ailsa naar het vliegveld gebracht en had toen hun paradijsje voor mezelf, heerlijk. Precies op het juiste moment het goeie kadootje om alle veranderingen van de afgelopen tijd te laten bezinken. Het klopt dus weer. Van de kant van Antonio is het vooral erg rustig. Er is contact en goei contact, maar beperkt, we hebben elkaar blijkbaar precies de goeie spiegel voorgehouden. Hij is druk denkende, de grijze cellen zijn definitief wakker hoop ik. Of dat zo is wordt me vanzelf duidelijk, ondertussen kunnen de mijne afkoelen.

Het is dus vooral erg rustig en dat mag van mij nog wel even zo blijven. Ik wil als het even kan nu definitief terug schakelen naar een stabiele versnelling, liefst cruise control, en niet zoals de afgelopen lange tijd voortdurend van zijn een naar zijn vijf en terug. Ik ben benieuwd of me dat lukt, wat zeg ik, dat lukt me gewoon. Lo que sea, sera. Gisteravond thuis heb ik daarom Pilgrim van Eric Clapton weer maar eens tevoorschijn gehaald, de perfecte muziek bij zo'n dag. Vooral de nummers: River of tears, One chance en Born in time. Weer veel slikken en janken dus, hebben we dat ook weer maar gehad. Heerlijk, de druk is weer van de ketel en die tennisbal in mijn buik weg.

Het is op het ogenblik erg rustig op bijna alle fronten. Het enige front met onrust ben ik zelf want in me woedt er nog steeds een binnenbrandje. De nacht van dinsdag op woensdag heb ik bijvoorbeeld maar een uur geslapen en tijdens het beetje wat ik sliep droomde ik bovendien nog over gedane zaken, maar gelukkig wel op een goeie manier. Prima, wat komen moet mag wat mij betreft ook komen, alles is ok en ik heb er de tijd voor. Om de afvalenergie die naar boven komt kwijt te raken loop ik vooral erg veel en heb daarbij al verschillende leuke mensen ontmoet. Onder andere een Noorse in een rolstoel die, toen ik zat te eten, vroeg of ze bij mij aan tafel mocht komen zitten. Ze wilde een praatje maken. Gezellie! En een Nederlands stel, hij net in de VUT maar dat heet geloof ik nu anders, die voor de eerste keer op Lanza waren en ook gelijk helemaal verkocht. Gisteren was ik min of meer prooi van een jager, of hij van mij natuurlijk, het is maar net hoe je het bekijkt. Hij was duidelijk geinteresseerd, zocht me telkens weer op en bleef maar voorbij komen. Ik heb er op een gegeven moment maar een spelletje van gemaakt door telkens afleidingsmanoeuvres in te lassen. Hij vond het ook wel leuk maar het was hem gelukkig ook duidelijk dat ik geen interesse had. Ik zie het maar als een leuke opsteker want hij zag er eigenlijk best goed uit.

Wat betreft de website van Estupendo heb ik nu de eerste twee bladzijden klaar, zodat ze een idee hebben hoe ik werk. Vandaag gaat de offerte de deur uit en dan maar zien wat er uit komt. Vandaag vertrekken ook John en Ailsa voor een week naar Engeland. Ik hou in die tijd de boel bij hen in de gaten en heb, als ik wil, het hele complex voor mezelf. Ik denk dat ik daar aanstaande week toch eens gebruik van ga maken, heerlijk rustig helemaal tot mezelf komen. Niet verkeerd. Todo en el momento oportuno.

Het is duidelijk dat Antonio zich ondanks mijn positieve berichten van gisteren, nog niet gewonnen heeft gegeven, ik mag dat wel. Eigenlijk is het gewoon heel vermakelijk om aan te zien, weer een herhaling van mijn eigen innerlijke gevecht van een tijdje geleden. Hij vecht vooral tegen zichzelf, weet onbewust best dat hij over iets heen wil stappen, maar kan nog niet aan zijn eigen gevoel toegeven en benadert dus alles heel rationeel en met veel blabla. Hij gaf ook aan voortaan liever mondeling deze dingen te bepraten dan per e-mail. Ja ik ben daar gek, dan lig ik zo onderuit met mijn Spederlands. Gisteren kreeg ik een ellenlang mail van hem, in ingewikkeld Spaans uiteraard, dus een hele klus om hem te vertalen, waarin hij met vooral veel mooie en dure woorden zijn gevoel weg probeert te redeneren en mij te overbluffen. Weer een makkie voor me om al zijn argumenten te weerleggen omdat ik er net zelf ook doorheen ben gegaan. We zijn dus nog een beetje aan het pingpongen, de CAO-onderhandelingen zijn nog niet helemaal achter de rug, maar ik heb het idee dat we deze week nog wel tot een passend vergelijk zullen komen. Het zou me tegenvallen als het niet zo was, hoewel je het natuurlijk maar nooit weet, het is een taaie en ik heb al een paar keer eerder voor mijn beurt gepraat. En het kan ook nog zijn dat ik mezelf absoluut voor de gek zit te houden. We zien dus wel.

Gisteren ben ik ook begonnen aan de website van Estupendo, mijn tweede ontwerp sprak ze wel aan. Volgens mij zelfs heel erg, dat werd namelijk weer met betuttelende opmerkingen verbloemd. Wat een geneuzel. Ze willen natuurlijk niet al te enthousiast overkomen en kwamen ook al met het doorzichtige pressiemiddel dat ze nog een tweede aanbod binnen hebben. Ze doen hun best maar, na mij de zondvloed.

De donkere wolken van het afgelopen weekend zijn aan het verdwijnen, de zon komt er al weer doorheen. Letterlijk en figuurlijk, want maandagochtend, tijdens mijn ontbijt (hihi), brak hier de zon ook weer prachtig door (zie foto), het was daarvoor een paar dagen flink wild en bewolkt geweest. Het weer ging dus weer helemaal op en neer met mijn stemming, of andersom natuurlijk, maar net hoe je het wil zien. Ik heb ook het gevoel, eigenlijk is het gewoon een feit, dat de kogel met Antonio nu helemaal echt door de kerk is, dat we nu allebei over een belangrijk punt heen zijn, het "break even point" om het maar een economisch tintje mee te geven. Liefde is tenslotte ook een soort economie met onderhandelen en kosten en baten analyse. De frank was bij mij een tijdje geleden al gevallen, maar ik ging toen in mijn "onschuld" en eigen euforie even helemaal aan de andere kant van de medaille voorbij. Foutje! Overduidelijk heb ik hem vorige week echt op zijn ziel getrapt en dat heeft geholpen, zijn in slaap gevallen grijze cellen komen op gang. Ik herkende de laatste weerstandssymptomen vooral zondag, hij kwam met dezelfde flauwekul op de proppen als ik een paar weken eerder: bezig allerlei vluchtwegen en smoesjes te zoeken om niet, en die vooral aan de ander te vertellen. Maar meteen erachteraan te zeggen het allemaal nog niet zeker te weten.

Deze keer dus een makkie voor mij om er doorheen te prikken, ik kwam mezelf helemaal tegen. Ik heb dus gisteren vanuit mijn hart maar een erg uitgebreide, eerlijke en open balans en verlies- en winstrekening opgesteld (in het Spaans ook nog!!) en die in de vorm van een pleidooi voor mezelf en onze relatie naar hem verstuurd. Dat heeft uiteraard de doorslag gegeven. Pfffffffff wat zijn we toch vermoeiend en puberaal soms. Maar ja, dat hoort nou eenmaal bij het spel, het paringsritueel, de paringsdans of hoe je het ook wil noemen. We hebben elkaar ons prachtige verenpak laten zien en dat bevalt prima, het smaakt naar meer. Je moet er wat voor over hebben als je er van overtuigd bent dat het de goeie is. Volgens mij verandert dat nooit, hoe oud je ook wordt, ook niet tussen mannen. Todo en el momento oportuno.

Het lijkt er op dat de man met de hamer toegeslagen heeft. De rouwgevoelens die natuurlijk vastzitten aan mijn vertrek uit Nederland beginnen nu echt los te komen. Logisch ook want er is hier nu rust, alles is geregeld, alle voorbereidingen zijn achter de rug. Nu is er ruimte en tijd voor die gevoelens en dus tijd om aan de verwerking te beginnen. Met Tom gaat het uitstekend, hij heeft zijn eigen plaatje ingevuld, mijn moeder is geweest en dat was goed, dus is het nu zaak om alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd een plekje te geven, zodat ik op een goeie manier aan een �normaal� leven hier kan beginnen. Tot nu toe is het vooral een erg lange vakantie geweest, vol met genieten, wat flierefluiten, ontdekken, regelen en noem maar op. Heerlijk natuurlijk, maar er is meer, op den duur gaat het gevoel dat bij echt genieten hoort over, het begint vanzelfsprekend te worden. Er moet wat tegenover staan, waardoor genieten ook weer echt genieten wordt. Hetzelfde recept dus als bij andere gevoelens, je moet het tegengestelde ervaren om het uiterste uit de positieve tegenhanger te kunnen halen. Donderdag had zich dat al ingezet, zaterdag ging het verder, ik voelde me erg alleen en wilde ook bewust alleen zijn om die gevoelens een kans te geven en er doorheen te gaan.

Niet prettig natuurlijk maar in mijn ogen onvermijdelijk. Antonio had ik zaterdag nog aan de telefoon en die wilde me helpen, maar dat kan hij niet, dat kan niemand, het zijn tenslotte mijn gevoelens en daar zal ik zelf doorheen moeten. Het enige wat hij kon was me even aanhoren en dat scheelt al. Zondag is het daardoor ook een kalme maar goeie dag geworden. We hebben wat over het eiland getoerd, onder andere naar Caleta (zie foto) en zijn op mijn verzoek rond een uur of vier weer ieder onze eigen weg gegaan. Er is (zijn) dus weer wat laagje(s) weggewerkt, niet fijn maar het hoort er bij om te komen waar ik komen wil: me zoals vandaag en in de verdere toekomst gelukkig voelen.

Donderdag zat ik weer even omhoog met Antonio en dat zal vast de laatste keer niet zijn. Niet zo zeer met hem maar meer met zijn levensinstelling. De zijne is in mijn ogen vooral afwachtend, overwegend en gelaten, eigenlijk zonder eigen initiatief, zonder zin voor avontuur, puur de dingen volgend die op zijn pad komen, maar zelf niks daarbij inbrengend. Veel grote woorden en eindeloos afwikken, maar geen daden. Op veilig spelen uit angst. Das dus mijn kijk er op he. Mijn levensinstelling daarentegen is veel actiever, ik confronteer me met de dingen die op mijn pad komen, neem zelf initiatieven, ben niet afwachtend maar probeer een stap vooruit te zijn, avontuurlijk, positief, risico�s nemend enz. We zijn dus eigenlijk totaal elkaars tegengestelden. Ik vind het soms erg moeilijk om daar mijn weg in te vinden, zou zelfs deels willen zijn als hij maar dat was waarschijnlijk al wel duidelijk en dat is andersom niet minder. Wat speelde er: Afgelopen week heb ik hem uitgenodigd om de tweede week van mijn vakantie in Nederland ook te komen omdat hij al vaker aangegeven heeft van alles over Nederland te willen weten. Wat is er dan logischer en makkelijker dan het ter plekke te doen zodat hij er ook een beeld bij heeft. Ik kreeg als reactie dat hij niet gelooft dat dit al de gelegenheid is om naar Nederland te komen maar dat later wel graag wil. Niks mis mee natuurlijk behalve dat hij daar dan de vage belofte achteraan plakt dat hij tussen ons een lange termijn contact ziet en dat we ooit nog wel eens samen in Nederland zullen zijn. Hij zei ook wel wensen en dromen te hebben maar die vaak als bedrieglijk te ervaren. Ik wist in eerste instantie even niet wat ik er van moest denken, ik was vooral geschokt door het laatste en weer dat dubbele: verdrietig om hem en tegelijk boos op hem dat hij zich daar schijnbaar bij neer legt. Aan het lijntje houden was helaas door die vage belofte ook een van de eerste gedachtes die in me naar boven kwam. De vraag was natuurlijk toen: is dit mijn achterdocht, ongeduld of gewoon de realiteit. Denk ik te veel na en wil ik te snel iets, of broedt hij eindeloos op zijn wensen en dromen en laat het daarbij uit angst? Moest ik het op dat moment gewoon weer op zijn beloop laten en het natuurlijke ritme zijn gang laten gaan? Zal misschien vast wel, maar op dat moment was dat heel moeilijk voor me, toch zeker omdat ik me al klote voelde en heb dat dus ook niet gedaan, ik kan mijn mond op zo�n moment toch niet houden en wil dat ook niet.

Aan de ene kant vind ik hem op zo'n moment heel triest, aan de andere kant meelijkwekkend, onvolwassen en laf, haast apathisch. In mijn ogen verbergt hij dan zijn angsten achter grootspraak en arrogantie, maar kan waarschijnlijk (nu?) niet anders en zal vast zijn redenen daarvoor hebben. Waarschijnlijk is hij gewoon zo, misschien heeft hij zelfs wel wat autistische trekjes (hebben we die allemaal niet?), die op hun beurt ook weer hun charme hebben. Bovenal is het natuurlijk zijn leven en zijn het zijn problemen, niet de mijne en wil er ook niet de mijne van maken. Ik hou veel van hem, maar nog meer van mezelf. Ik heb hem dit alles, behalve natuurlijk het begripvolle deel dat ik in reserve houd, dan ook verteld en hij was onthutst. Prima, onthutst heeft tenslotte ook zijn goeie kanten, ik zie wel, het komt toch weer op een of andere manier op zijn pootjes terecht en de waarheid ligt uiteraard ergens in het midden. Het positieve was dat het me in ieder geval wakker heeft geschud, ik er weer alles uit heb gegooid en dat mijn dip daardoor meteen verdwenen was als sneeuw voor de zon. Zondag zien we elkaar weer en dat zal ongetwijfeld zalig zijn zoals altijd als we samen zijn. Lo que sea, sera.

Afgelopen week een staaltje onovertroffen Nederlands vakantieplezier meegekregen. Picture it: ik zit in Matagorda op een terrasje komt er een stel aan het tafeltje naast me zitten. Duidelijk helemaal in het nieuw en lange ontevreden gezichten, al voordat ze zaten. Het vakantieplezier straalde er aan alle kanten vanaf. Ze hadden niet of misschien wel in de gaten dat ik hun gesprek kon volgen, heerlijk. Nou ja gesprek, zwijgend en nors van elkaar weg zitten kijken en het hoognodige liefst zo onvriendelijk mogelijk tegen elkaar zeggen. Hieronder ongeveer tien minuten van hun relaxte vakantiegenieten ingedikt: Hij: (onrustig op zijn stoel jutterend) Nou zitten we hier al tien minuten (� anderhalve) en nog geen ober te bekennen Zij: (met een traag slepend hollands accent) Ja, ze hebben de gang er weer lekker in, lui volk. Hij: Eigenlijk zonde van je kostbare vakantietijd. �Uiteindelijk� komt de ober na ongeveer twee minuten en wordt er besteld. Hij: (steeds meer jutterend en onrustig om zich heen kijkend) Dat zal zeker wel net als in Griekenland een half uur duren voordat het hier staat. Zij: Ja, die hadden er ook al zo lekker de gang in, lui volk die zuiderlingen. Hij: Of we niks anders te doen hebben. Ongeveer twee minuten later staan de potten bier op hun tafeltje en komt de ober met knoflookbrood en tapas. Hij: Dat heb ik niet besteld (gezicht op half elf en zwaar beschuldigend kijkend) Ober: Nee meneer dat is van het huis, gratis Hij: Oh, dus zo proberen ze je hier te lijmen. Ober legt ondertussen ook de menukaart op tafel. Hij: (�Tevreden� grinnikend) Zie je wel, allemaal doorgestoken kaart, nou daar trappen wij mooi niet in. Zij: (Duidelijk helemaal verliefd op de hapjes) Maar hij zei toch dat het gratis was, ik probeer toch even, het ziet er wel lekker uit. Hij: Nou ik mooi niet hoor, zul je zien krijg je het straks op je rekening. Het is even stil en er wordt �relaxed� van het uitzicht genoten. Zij: (Voorzichtig van een broodje etend) Vraag maar gauw om de rekening, dat zal ook weer wel een half uur duren. Hij: (Onrustig zijn pot bier zo snel mogelijk naar binnen werkend) Ja, net als in Griekenland, daar waren ze ook al zo traag. Zij: (Een half broodje en haar bier achter haar kiezen) Ik loop wel effe zelf naar binnen om te betalen. Hij: (Verlangend maar angstig naar broodjes en tapas kijkend) Ja doe maar, maar geen fooi hoor voor dat stelletje uitgeslapen luie buitenlanders.

De vrouw komt even later terug met het wisselgeld. Zij: Nou we kunnen gaan, het viel eigenlijk best mee. Hij: Mooi, maar goed dus dat ik die truc op tijd door had. Zij: Nou ja, gelukkig zijn er hier retaurants zat. Hij: Ja, maar het is dus hier ook wel uit je doppen kijken. Zij: Ja, net als in Griekenland, lui en uitgekookt volk die zuiderlingen. Hij: Ja, die kunnen nog veel leren van ons.

Het is hier al eerder gezegd, ik voel alles, dat wil zeggen alle noten van de toonladder van emoties, nogal heftig (understatement). Aan de ene kant is dat natuurlijk heerlijk als het positieve emoties zijn, maar aan de andere kant klote als het negatieve zijn. Ik besef ook wel dat het een niet zonder het andere kan, als je niet diep verdrietig kunt zijn, kun je ook niet ten volle van geluk genieten, maar de uitersten en alles wat er tussenin ligt volgen elkaar bij mij heel vaak binnen korte tijd op. Dan heb ik net een paar dagen in extase doorgebracht en dan volgt er meteen daarop weer iets waardoor ik me juist het tegenovergestelde voel, superklote. Nou is extase en superklote wel enigszins aangedikt om het wat plastischer te maken, maar de verschillende belevingen liggen in de praktijk toch wel een aardig stuk uit elkaar. Hoe dat allemaal komt en wat ik er het beste mee kan doen weet ik ondertussen wel. Toch is het gevolg telkens weer een flinke fluctuatie in mijn energiehuishouding. Volgens mij zou een op energie aangepaste schaal van Rigter bij mij totaal van slag raken omdat het af en toe voor mezelf al flink aanpezen is om me bij te houden.

Waarom al dit geleuter zul je misschien denken, wat is er dan nu weer? Kom er dan toch gewoon mee voor de dag. Nou vooruit dan want eigenlijk is het heel simpel. Ik zag namelijk nogal op tegen het bezoek van mijn moeder, omdat toen ik in januari vertrok, we allebei overduidelijk en begrijpelijk in totaal verschillende verhalen een rol speelden. De afgelopen twaalf dagen is duidelijk geworden dat we weer in hetzelfde stuk staan, we hebben een geweldige tijd samen gehad, veel gepraat en vooral genoten. Quality time met hoofdletters dus. Vanmorgen is ze om even over half tien weer vertrokken en dat voelt dus gewoon effe klote, niks meer, niks minder.

Maandag en dinsdag zijn weer een paar complete en heerlijke dagen geworden, met leuke dingen en onleuke dingen. Het onleuke was dat ik maandag van een goeie vriendin hoorde dat er bij een uitstrijkje verdacht weefsel is ontdekt en dat er dus stappen ondernomen moeten worden. Ik kan me levendig voorstellen dat zo�n bericht flink aankomt en dat je wereld even stilstaat. Gelukkig is zij niet iemand die bij de pakken neerzit en er meteen haar tanden inzet. Verder heb ik die dag weer bijzondere en interessante mensen ontmoet, een echtpaar, hij Schot zij Duitse, die in Schotland een atelier hebben waar ze handmatig dwarsfluiten fabriceren. Blijkbaar kunnen ze dat erg goed, ze hebben klanten over de hele wereld. Bovendien zijn het mensen die op dezelfde golflengte zitten als ik wat de manier van leven betreft, onafhankelijk, positief en in balans. We hebben maandag en dinsdag dan ook errug goeie en leuke gesprekken gehad, ze hebben me bovendien uitgenodigd langs te komen als ik in Schotland ben (ik loop namelijk met de gedachte rond om daar in juli heen te gaan) en gevraagd of ik eens naar hun website wil kijken. Het komt dus nog steeds als vanzelf op mijn pad, een logisch gevolg van the flow als je er voor openstaat en geduld (!) hebt.

Dinsdag heb ik ook mijn ticket geregeld om 26 juni weer naar Nederland te gaan voor twee weken. Tom krijgt namelijk eind van die maand zijn diploma en ik wilde hem verrassen, bovendien vind ik het mijn plicht om er dan voor hem te zijn. Later besefte ik dat ik hem gezien de situatie beter niet kan overvallen en heb het hem daarom dinsdag maar verteld en hem de keus gelaten of hij wil dat ik er bij ben of niet. Het is tenslotte zijn dag. Zijn reactie was geweldig! I'm in heaven!

Francisco Lasso Morales (Pancho Lasso)

In het kader van mijn zoektocht naar beroemde Lanzarotenen, vandaag een log over de beeldhouwer Pancho Lasso. Misschien is hij minder uitbundig en in het oog springend als Cesar Manrique, maar zeker zo belangrijk en ook op het eiland duidelijk aanwezig. Manrique wordt in bepaalde kringen vaak als te commercieel en te belust op het grote geld beschouwt, hij is dus enigzins omstreden als artiest maar hoe dan ook erg belangrijk voor het eiland zoals het nu is. Lasso en Manrique werden trouwens later vrienden. Pancho is geboren in Arrecife op 14 mei 1904 uit eenvoudige ouders. Zijn vader Alberto Lasso was schoenmaker en werkte als dagloner in de schoenmakerij van wat later zijn schoonvader zou worden. Hij werd namelijk verliefd op de dochter, Rosalia Morales. Uit dat huwelijk kwamen negen kinderen, zes zonen en drie dochters. Hij brengt het grootste deel van zijn jeugd, vanwege een pokkenepidemie in Arrecife, door in de buurt van Charco de San Gines bij zijn tante. Daar komt hij in aanraking met ambachtelijke handwerk, vooral dat van timmerlieden, dat maakt iets in hem los, het trekt hem aan. In diezelfde jaren brengt hij de zondagen vaak door op de boerderij van Vicente Medina in Tahiche, waar hij kennis maakt met het plattelandsleven. Samen hebben die ervaringen grote invloed op zijn latere creatieve werk. Door een borstkas letsel verlaat hij op zijn twaalfde vroegtijdig de lagere school en gaat als leerling-kapper werken. Twee jaar later schrijft hij zich in bij la Escuela de Artes y Oficios de Arrecife, de latere kunstacademie die nu zijn naam draagt. Daar realiseert hij zijn eerste beelden in klei en gips, veelal portretten van vrienden, studenten en leraren.

In 1920 sterft zijn vader en moet hij noodgedwongen weer stoppen met zijn opleiding, hij wordt kostwinner voor de familie. Naast zijn kapsalon "Barberia Violeta" heeft hij echter ook een klein atelier en zijn zwager, de ontwikkelde en gedreven Franse fotograaf Aquiles Heitz, moedigt hem aan om meer te doen met zijn creatieve talenten. In 1926 krijgt hij via een voordracht van een van zijn voormalige leraren aandacht in de plaatselijke pers en als gevolg daarvan de kans om met een beurs van el Cabildo de Lanzarote te gaan studeren in Madrid aan de Real Academia de Bellas Artes de San Fernando.

In Madrid leert hij in zijn stamcafe, �Cafe de Oriente�, Alberto Sanchez kennen en er ontwikkelt zich tussen hen een artistieke vriendschap en verwantschap. Alberto laat hem kennis maken met de toentertijd nieuwste modelleertechnieken en hij realiseert zijn eerste kubistische werken. Samen vormen zij tweeen de latere basis van de Escuela de Vallecas, een kunststroming gericht op aardse esthetiek. In 1927 heeft hij in Madrid de eerste tentoonstelling van zijn werk.

Voor een speciaal iemand die wel even een steuntje in de rug kan gebruiken.

Zondag is weer een bijzondere dag geworden op veel manieren. Bij het wakker worden had ik een triest gevoel over me wat me ook weer snel duidelijk was. Het zou weer een dag worden waarop stappen zouden worden gezet, dichter bij een compleet leven hier en weer een stap verder weg van mijn �oude� leven. Dubbel dus, weer blij en triest tegelijk. Om te beginnen heb ik Antonio voorgesteld aan mijn moeder en aan Ailsa en John, het was bovendien Ailsa�s verjaardag. Het heeft niet lang geduurd omdat vanwege het taalprobleem een conversatie natuurlijk nog niet echt simpel is, maar het was wel goed, heel goed eigenlijk. Het is me meer dan ooit ook duidelijk geworden en gemaakt dat het met mijn Spaans erg snel vooruit gaat, Antonio bevestigde dat, hij vertelde mijn moeder dat hij nog nooit iemand had ontmoet die het Spaans zo snel oppikt. Ik bedoel maar. Later bleek dat hij ook al een en ander van wat in het Nederlands gezegd was begrepen had zonder vertaling. Toppie. We hebben samen wat gedronken, hebben de tuinen van Casa Kernow nog bekeken en zijn daarna naar mijn huis gereden, ik moest me namelijk verkleden want ik had een mok thee over mijn broek gekieperd, niet expres uiteraard maar het kwam wel goed uit. Bij mij thuis hebben we ontzettend veel gekletst, oude foto�s bekeken en natuurlijk van elkaar genoten. We zijn tot de conclusie gekomen dat we toch eigenlijk allebei �lucky basterds� zijn dat we elkaar tegen het lijf gelopen zijn en dat we allebei weten hoe zelf geluk creeren, vinden en vasthouden in elkaar zit. We zien elkaar als een kadootje van hogerhand, wat dat dan ook moge zijn. We hebben nu ook concrete afspraken gemaakt waar we ons allebei in kunnen vinden. In principe zien we elkaar alleen de zondagen en leven de rest van de week onze eigen levens. Volgens mij de manier om de spanning en het verlangen hoog te houden. Hoe het zich verder gaat ontwikkelen zal de flow in de toekomst wel duidelijk maken.

Ik vind het in ieder geval prima zo, we hebben gewoon allebei veel ruimte nodig en eigenlijk is het min of meer een voortzetting van het leven wat ik in Nederland had. Hetzelfde maar dan anders, vooral veel relaxter. Quality counts, not quantity, het motto dat op mijn lijf geschreven is en in mijn leven duidelijk in veel opzichten een feit.

Deze keer weer een reactie op een reactie, het lijkt hier wel een soort forum te gaan worden. Vandaag naar aanleiding van wat Peer schreef op mijn log over het volgen van het natuurlijk verloop door Antonio en mezelf: �Je kunt het positief bekijken: hij volgt zijn gevoel en instinct. Je kunt het ook negatief bekijken: hij neemt geen verantwoordelijkheid en laat alles op zijn beloop.� De eerste gedachte die in me opkwam was dat er in feite geen andere keuze is dan positief te denken, voor niemand. Je hebt natuurlijk altijd een keuze, maar negatief denken is wegzakken in de modder, van lieverlee steeds verder afdalen van een eindeloze spiraal. Positief denken is in mijn ogen de enige manier om optimaal te leven. Daarnaast nemen we juist heel veel verantwoordelijkheid, namelijk de volledige verantwoordelijkheid voor ons zelf en ons eigen leven. We leggen die niet bij een ander, laten ons geluk niet afhangen van de ander, laten ons geluk niet afhangen van wat voor andere externe factoren dan ook, maar alleen van onszelf. Want zo zit het leven volgens mij in elkaar, de enige persoon waar je verantwoordelijk voor bent en waar je echt op kunt bouwen omdat je er zeker van bent dat hij er altijd zal zijn, ben je zelf. Daar zul je het voornamelijk mee moeten stellen en dan is het volgens mij maar beter dat je het heel goed met jezelf kunt vinden. Onafhankelijkheid, in mijn ogen zelfs een vereiste om echt van een ander te kunnen houden en een ander toe te kunnen staan van jou te houden. Natuurlijk komen er dingen op ons pad die het geluksgevoel, de balans, bedreigen, maar ook dan is het weer aan ons zelf om te beseffen dat ook dat weer, zoals alles, zijn positieve kanten en een bedoeling heeft. Dat we daar, als we er goed mee omgaan en er ons lesje uithalen, een nog groter geluksgevoel en meer kracht uit kunnen halen. Dan nog even over het alles op zijn beloop laten, dat is in mijn ogen te zwart wit gedacht. Natuurlijk laten we niet �alles� op zijn beloop, natuurlijk worden er grenzen en wensen aangegeven en ook weer verlegd, maar op het moment dat we daar allebei aan toe zijn. We laten ons door het natuurlijke proces de weg wijzen. Dat komt er op neer dat we niet forceren en overvoeren, want dat leidt hoe dan ook na verloop van tijd naar frustraties en gaat tegen je werken. Forceren en overvoeren is volgens mij alleen maar een reactie op negatieve gevoelens zoals angst, wantrouwen, ongeduld, egoisme, onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen enz enz. Elkaar vaak en veel willen zien wil nog niet automatisch zeggen dat je veel om elkaar geeft, dat kan ook niet na een paar maanden, je kunt je ook mee laten voeren door een van de bovenstaande negatieve gevoelens of door lust gevoelens. Om elkaar geven heeft meer tijd nodig. Met het elkaar beter leren kennen komt pas het om elkaar geven, of niet natuurlijk, en dat kost gewoon heel veel tijd, eigenlijk de rest van je leven. Vaak denken we dat we elkaar goed kennen omdat we dat zo graag willen. We willen in de ander zo graag degene herkennen die helemaal bij ons past, onszelf aanvult. We projecteren dus onze wensen (gebreken) op de ander en gaan dus in feite helemaal aan de ander voorbij.

Natuurlijk geldt dit alles niet voor iedereen en ik het soms moeilijk om die balans vast te houden, ieder zal genoegen nemen en tevreden zijn met iets anders en das maar goed ook anders zou het maar een saaie boel zijn. Het is in ieder geval wel mijn kijk op die dingen en zo ver ik het nu kan bekijken ook die van Antonio. Het kan natuurlijk na verloop van tijd ook blijken dat we onze balans tijdelijk of helemaal verliezen, dan gaat in ieder geval mijn leven gewoon en op een goeie manier door. Lo que sea, sera!

Het is nu ik dit schrijf, ongeveer drie uur in de nacht van donderdag op vrijdag, ik ben net wakker geworden uit een op zijn zachts gezegd hele vreemde droom met een erg bijzondere gewaarwording. De reactie van Casa op een log van een paar dagen geleden en de reactie van met name Daisy daarop zijn blijkbaar een eigen leven gaan leiden in mijn hoofd. Wat was het geval namelijk in die droom: ik was zwanger met alle consequenties van dien, misselijk, moeilijker en trager bewegen, puf-les en noemt het maar op. Vooral het gevoel dat ik zwanger was, voelde heel echt aan. Dat zal er wel mee te maken hebben dat we gisteren een nogal stevige mixed-grill hebben gegeten bij Orreo met bovendien een stevig voorafje en toetje. Het voelde in ieder geval en het zag er bovendien uit alsof er een zuurstoffles in mijn buik zat, zo'n fles weet je wel waarmee ze bij diepzeeduiken de diepte in gaan. Hij was lang, onbuigzaam en vooral erg hard. Ik kan me nu een beetje, nou vooruit een piepklein beetje voorstellen hoe het voelt voor vrouwen als ze in gezegende staat zijn.

Nee, duidelijk niet het voorland wat ik in gedachten heb en voor mij in ieder geval geen gezegend gevoel. Ik was ook errug blij toen ik bij het wakker worden kon vaststellen dat er niks aan de hand was. Je moet er toch niet aan denken dat zo'n "fles" door dat kleine gaatje naar buiten moet, bij vrouwen is dat al hannesen en beestenwerk in mijn ogen, wat zou dat bij ons "mannen" dan wel niet moeten zijn. Pfffff, nee dan maar liever een hond of zo, die hoef je in ieder geval al niet zelf in elkaar te zetten.

Het is hier effe rustig, druk met van alles en nog wat in de positieve zin van het woord. Heb er bovendien nu even geen zin in maar ben er, mezelf kennende, binnenkort weer met het vervolg van de soap(s).

Afgelopen zondag ben ik weer een stuk wijzer geworden wat Antonio en daardoor ook wat mezelf betreft en ik heb dat gisteren al meteen indirect bevestigd gekregen ook. Ja ik weet het, ik geef het toe, ik ben als was in zijn handen en geniet er nog ten volle van ook. Wat deed er dan allemaal op: Antonio en ik hebben onze boekjes nog verder open gedaan. Hij is erg onafhankelijk, zelfstandig en noemt zichzelf anti-sociaal. Ik noem het liever zelfbewust, dat klinkt bovendien positiever. Dat houdt onder andere in dat hij zo veel mogelijk ongebonden wil zijn, vrij om de dingen te doen of niet te doen die hij zelf wil. Zijn levensinstelling is om, buiten de zekerheden waar je niet omheen kunt zoals bijvoorbeeld werk, het verloop van zijn leven zo veel mogelijk aan het toeval over te laten, het zijn natuurlijk verloop te laten hebben. Dus met zo min mogelijk geforceer en vaste en bindende afspraken en verplichtingen ook binnen relaties, hij gaat daar heel ver in. Volgens mij is dat DE manier om je leven optimaal te leven, terug naar de basis, het pure. Je kunt nou natuurlijk meteen denken dat dit weer typisch iets is voor nymfomane homo�s, maar daar heeft het nou net helemaal niks mee te maken. Een situatie waar ik ook eigenlijk al een hele tijd naar toe wil en waar ik ook al een aardig eind naar op weg was. Ik ben er nu achtergekomen dat ik mezelf daarin onbewust op een of ander manier even teruggefloten heb toen ik hem tegenkwam. In eerste instantie kwam namelijk weer de nuchtere Hollander in me naar boven, die alles duidelijk wil hebben en het liefst alles op een rij en in hanteerbare hapklare brokken. Maar goed. Ik ben wel blij dat ik mezelf tot de orde kon roepen en in plaats van alles te beredeneren ook mijn gevoel een kans kan geven en de uitdaging durf aan te gaan met een man die nog veel dichter bij zijn gevoel staat dan ik en daar ook naar handelt. Dat is voor ons rationele wezens niet altijd even makkelijk en we proberen dan zoveel mogelijk de dingen te gaan verklaren, waardoor we maken dat we een hekel aan de ander krijgen en in ons gelijk blijven staan en dan denken dat wij het zo goed kunnen en weten enz enz, maar �..........�������� ���� als we ons gevoel toelaten, dan komt er een gevoel los dat niet herkenbaar is maar wel aangeeft en waarvan we wel weten dat er een heel goede en waardevolle kant aan zit die voor ons moeilijk is maar wel de moeite waard en dan zijn we weer om. Ik hoef niet alles te snappen, het is veel belangrijker dat ik met een dosis gezond verstand mijn gevoel achterna durf te gaan en dan maar zie wat er gebeurd. Dat is heel anders leven dan op zekerheid spelen. Ik klooi dus maar lekker verder en laat me door elkaar schudden dan wordt het me vanzelf wel duidelijk en dat is ongetwijfeld absoluut heel waardevol. Mijn basis is goed, het vertrouwen is er en ik kan het hebben. Ik geniet dus met volle teugen van die onzekerheden en daardoor van mijn vrijheid!! Ik laat me weer verder verrassen en verras mezelf misschien nog wel het meest.

Het stoplicht staat dus weer op groen, ik krijg zelfs steeds meer het idee dat de plaatselijke autoriteiten bezig zijn het stoplicht helemaal te slopen, wie weet. Er staan er trouwens sowieso maar een stuk of zes op het hele eiland, alleen in Arrecife, een ideale situatie voor met name Peer.

Waar zullen we het vandaag weer eens over hebben, das effe moeilijk omdat ik voor mezelf natuurlijk een onderwerp in de ban heb gedaan wat me toch de afgelopen dagen nog aardig bezig heeft gehouden, je weet wel wie. Over het weer hier uitweiden wordt natuurlijk ook nogal saai en lijkt me bovendien niet zo�n goed idee voor de gemoederen in Nederland hoewel ik wel hoorde dat het daar in ieder geval zaterdag ook lente was. Over de zaterdag valt ook niet veel meer bijzonders te vertellen dan: boodschappen, strand terras want verder heeft zich niks bijzonders voorgedaan. Dan misschien over vandaag? Dat mijn moeder vandaag voor twaalf dagen aankomt had ik ook al aangekondigd, ze komt trouwens vanavond rond half zeven met Martinair vluchtnummer MP433 voor de statistici en vandaag natuurlijk een afspraak met hem waar ik in ieder geval even niet meer over wil schrijven en me daar dus duidelijk ook goed aan houd. Oh, ik heb misschien toch wel iets nieuws te melden, Jean en Walter, van de soap in december en januari komen hoogstwaarschijnlijk vanaf 1 mei weer voor een week of vijf. Misschien zit het er zelfs in dat ze later in het jaar zelfs semi-permanent komen want ze hebben hun huis plotseling verkocht en zijn nu op zoek naar iets zodat ze om de zes maanden kunnen switchen. Dat kan nog leuk worden.

Daarnaast heb ik ondanks alle drukte vandaag ook nog marketingwerk gedaan voor Casa Kernow, een Nederlands echtpaar, Geertje en Arjan, die ik nogal eens tegenkom op de verschillende terrassen komt vanochtend een kijkje nemen. Ook zij komen een keer of drie per jaar hierheen en dan telkens voor een week of acht, ze zijn uitgekeken op het complex waar ze nu zitten, veel grote groepen zuipende Schotten blijkbaar, en zijn dus op zoek naar iets nieuws en dan vooral rustiger, wie weet. Het zijn dus alles bij elkaar nog best wat woorden geworden terwijl ik dacht niks bijzonder te melden te hebben. Prettige zondag en tot morruge!!

De laatste kleinigheden aan mijn huis zijn gisteren afgewerkt, de douchedeuren, badkamerspiegels en lampen geinstalleerd en mijn lekkende boiler en wasmachineafvoer gerepareerd. Nou alleen nog wat kleinigheidjes aan de keuken en dan is het hele verhaal rond. Dat lijkt er trouwens ook aan te zitten komen, afgelopen week hebben ze het in ieder geval al in kaart gebracht. Gisteravond was ik op verzoek van de eigenaresse van mijn appartement even langs de man gegaan die de belangen naar buiten behartigd van de gezamenlijk bewoners van het complex waar ik zit. Nou dat was effe slikken, erg verbitterd, gefrustreerd, opgefokt en erg moeilijk te benaderen was hij. Hij heeft volgens mij niet helemaal door dat het hier op de Spaanse manier gaat en niet op de Engelse. Er hing op zijn zachtst gezegd geen leuke sfeer in dat huis. Ik was er dan ook zo weer weg nadat ik mijn boodschap had achtergelaten Verder is er weer veel meer rust in me, het beste teken dat ik de goeie beslissingen heb genomen. En heb ook weer nieuwe (zakelijke) contacten gelegd en wel met de loodgieter die de laatste puntjes op de i heeft gezet. Hij kent een heleboel mensen op het eiland en dat is natuurlijk nooit weg, bovendien is het een aardige vent en das waarschijnlijk nog het belangrijkst. Hij is Engels trouwens!!

Hij heeft erg leuke hobby�s: hanggliders, zweefvliegtuigen en model vliegtuigen. Hij heeft me uitgenodigd om een keer mee te gaan. Dat zie ik natuurlijk wel zitten, ik hou wel van nieuwe uitdagingen en mijn grenzen verleggen. Dus wie weet binnenkort sterke verhalen en foto�s van Lanza in vogelvlucht. I�ll keep you posted.

Elvis just left the building. Dit zal waarschijnlijk voorlopig de laatste blog over Antonio zijn, misschien dat er nog wat naweeen komen, we zien wel. Gisteren was zijn verhaal en gedrag weer heel anders. Errug vermoeiend, het dreigde me ook te gaan verwarren en mijn zelfvertrouwen te ondermijnen. Dat kan ik nu niet gebruiken, duidelijk tijd voor de noodrem en wijziging van mijn houding ten opzichte van hem, ik heb wel zin in een andere benadering en het gebruik van spiegels. En nou niet meteen verkeerde gedachten bij het laatste hebben, het is overdrachtelijk bedoeld. Wat mij betreft staat ons stoplicht in ieder geval weer op feloranje, het lijkt soms zelfs aardig rood. Ik wil rust, stabiliteit en niet met kinderachtige spelletjes aan de lijn gehouden worden (Casa bedankt dat je mijn ogen hebt geopend). Ik heb hier geen zin in, daarvoor heb ik niet al die jaren geknokt. Zo gedraag je je als je aan het puberen bent, maar niet als je al in de veertig zit. Misschien is het dat wel en zit hij "gewoon" in zijn tweede puberteit, de midlife-crisis? Zo ja, dan is het de zijne en niet de mijne. Gisteren werd ik ook door Ailsa op het feit gewezen dat er op de foto bij mijn log van die dag vijf armen stonden, ik had het zelf vantevoren niet eens gezien. Errug typerend voor hier en nu en misschien zelfs voor heel veel (homo)relaties. Dit kan geen toeval zijn, ik voelde ook een figuurlijke vijfde hand.

Het weer was gisteren overigens super, de zoveelste dag op rij. Het zwembadwater bij John en Ailsa is inmiddels tweeendertig graden, alsof je in bad gaat. Er had wat mij betreft alleen wat meer wind mogen zijn, maar ja zo is er natuurlijk altijd wel wat te zeuren. Ik kijk uit naar zondag, dan komt mijn moeder voor twaalf dagen, en ben ook blij dat er nu werk op de plank ligt. Het klopt dus allemaal weer, alles lost zichzelf toch op een of andere manier op. Effe slikken en weer verder.