Afgelopen zondag ben ik weer een stuk wijzer geworden wat Antonio en daardoor ook wat mezelf betreft en ik heb dat gisteren al meteen indirect bevestigd gekregen ook. Ja ik weet het, ik geef het toe, ik ben als was in zijn handen en geniet er nog ten volle van ook. Wat deed er dan allemaal op: Antonio en ik hebben onze boekjes nog verder open gedaan. Hij is erg onafhankelijk, zelfstandig en noemt zichzelf anti-sociaal. Ik noem het liever zelfbewust, dat klinkt bovendien positiever. Dat houdt onder andere in dat hij zo veel mogelijk ongebonden wil zijn, vrij om de dingen te doen of niet te doen die hij zelf wil. Zijn levensinstelling is om, buiten de zekerheden waar je niet omheen kunt zoals bijvoorbeeld werk, het verloop van zijn leven zo veel mogelijk aan het toeval over te laten, het zijn natuurlijk verloop te laten hebben. Dus met zo min mogelijk geforceer en vaste en bindende afspraken en verplichtingen ook binnen relaties, hij gaat daar heel ver in. Volgens mij is dat DE manier om je leven optimaal te leven, terug naar de basis, het pure. Je kunt nou natuurlijk meteen denken dat dit weer typisch iets is voor nymfomane homo�s, maar daar heeft het nou net helemaal niks mee te maken. Een situatie waar ik ook eigenlijk al een hele tijd naar toe wil en waar ik ook al een aardig eind naar op weg was. Ik ben er nu achtergekomen dat ik mezelf daarin onbewust op een of ander manier even teruggefloten heb toen ik hem tegenkwam. In eerste instantie kwam namelijk weer de nuchtere Hollander in me naar boven, die alles duidelijk wil hebben en het liefst alles op een rij en in hanteerbare hapklare brokken. Maar goed. Ik ben wel blij dat ik mezelf tot de orde kon roepen en in plaats van alles te beredeneren ook mijn gevoel een kans kan geven en de uitdaging durf aan te gaan met een man die nog veel dichter bij zijn gevoel staat dan ik en daar ook naar handelt. Dat is voor ons rationele wezens niet altijd even makkelijk en we proberen dan zoveel mogelijk de dingen te gaan verklaren, waardoor we maken dat we een hekel aan de ander krijgen en in ons gelijk blijven staan en dan denken dat wij het zo goed kunnen en weten enz enz, maar �..........�������� ���� als we ons gevoel toelaten, dan komt er een gevoel los dat niet herkenbaar is maar wel aangeeft en waarvan we wel weten dat er een heel goede en waardevolle kant aan zit die voor ons moeilijk is maar wel de moeite waard en dan zijn we weer om. Ik hoef niet alles te snappen, het is veel belangrijker dat ik met een dosis gezond verstand mijn gevoel achterna durf te gaan en dan maar zie wat er gebeurd. Dat is heel anders leven dan op zekerheid spelen. Ik klooi dus maar lekker verder en laat me door elkaar schudden dan wordt het me vanzelf wel duidelijk en dat is ongetwijfeld absoluut heel waardevol. Mijn basis is goed, het vertrouwen is er en ik kan het hebben. Ik geniet dus met volle teugen van die onzekerheden en daardoor van mijn vrijheid!! Ik laat me weer verder verrassen en verras mezelf misschien nog wel het meest.

Het stoplicht staat dus weer op groen, ik krijg zelfs steeds meer het idee dat de plaatselijke autoriteiten bezig zijn het stoplicht helemaal te slopen, wie weet. Er staan er trouwens sowieso maar een stuk of zes op het hele eiland, alleen in Arrecife, een ideale situatie voor met name Peer.