Het is vind ik nodig dat ik terugkom op mijn eigen woorden gebruikt in een log van een tijdje geleden. Daarin schreef ik onder andere zoiets als dat het rustige met Jupp me waarschijnlijk al snel zou gaan vervelen. Helemaal onterecht is nu gebleken. Jupp vertrekt vandaag na vier weken hier te zijn geweest en we hebben ons uitstekend vermaakt. We hebben heel veel tijd samen doorgebracht en het was zonder meer allemaal quality time in alle opzichten. We voelen elkaar perfect aan, hebben weinig woorden nodig, hebben dezelfde humor, kunnen heel veel tegen elkaar zeggen enz enz. Kortom het was een heerlijke tijd en gelijk een openbaring voor mezelf. Ik kan nu vooral weer genieten van gezelschap en zal hem vreselijk missen. Het heeft me ook duidelijk gemaakt dat het weer mogelijk is voor me om veel van mijn tijd met een ander te delen zonder me benauwd, gepusht of wat dan ook te voelen. Een openbaring omdat ik niet gedacht had dat ooit nog te kunnen. Een heerlijk gevoel overigens en gelijk ook een teken voor me dat ik nu weer klaar ben voor een relatie. Ervan overtuigd of Antonio in dat geval de ware is, ben ik nog steeds niet. Het schommelt nog steeds tussen een overtuigd nee de ene dag en een overtuigd ja de andere dag. Dat heeft dan niets met mijn gevoel voor hem te maken maar vooral met zijn afwachtende en besluiteloze houding. Het aanhalen en afstoten gaat me toch steeds meer de strot uithangen, na zes maanden zouden we ergens moeten zijn vind ik. Dat gevoel heb ik nog steeds niet, integendeel we zijn voor mijn gevoel nog steeds weinig verder. Ook hier moet ik dus op mijn eigen woorden terugkomen, ik heb al dat gedoe niet meer nodig. Sterker nog, ik wil dat niet meer, ik wil rust.

De twee maanden dat hij naar Cordoba gaat, komen dan ook voor mij op precies het juiste moment. Ik heb het idee dat die twee maanden mijn dilemma vanzelf zullen oplossen. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat hij in die maanden echt wakker wordt, maar dat zou me eerlijk gezegd erg verbazen. Ik hou er eerder rekening mee dat het allemaal een langzame dood sterft. Misschien wordt mij zijn hele plaatje glashelder door de afstand en de rust, misschien wordt hij wel ingeloot op een van de andere eilanden, misschien komt er iets of iemand anders op mijn of zijn pad in die tijd, misschien������... Mogelijkheden te over dus, lo que sea, sera!

Om nog eens terug te komen op het probleem van Antonio waar ik het in mijn vorige log al over had. De seleciecriteria bij het bepalen welke leraren er het volgende jaar weer terug mogen komen zijn ook niet echt geruststellend. Het is namelijk de bedoeling dat je jezelf ieder jaar weer inschrijft bij een centraal overkoepelend orgaan voor al de zeven Canarische eilanden. Je komt dan in volgorde van inschrijving per vak op een lijst. Of je dan het volgend jaar weer in aanmerking komt voor een baan hangt volledig af van de plaats die je hebt op die lijst. Met kwaliteit, ervaring enz wordt dus totaal geen rekening gehouden. Bovendien kun je op een van de andere eilanden ingeloot worden. In mijn ogen een hele slechte en ongezonde regeling, in alle opzichten en voor alle betrokkenen. Antonio zegt ook dat de kwaliteit van het onderwijs sinds het invoeren van deze regeling sterk achteruit is gegaan. En uiteindelijk is onderwijs toch de basis voor een goed draaiende en gezonde maatschappij. Het lijkt ook hier wat dat betreft dus Nederland wel. Om de haverklap nieuwe twijfelachtige regelingen invoeren zonder eerst eens te zorgen voor een stevige basis.

Aan Antonio kun je ook merken dat hij gespannen is en hij zegt het zelf ook, heel begrijpelijk natuurlijk. Die onzekerheid komt immers ieder jaar weer terug en is het hele jaar in je achterhoofd aanwezig. Volgens mij is al dat gedoe ook een van de voornaamste redenen van zijn onzekerheid en wankele zelfvertrouwen. Aan de andere kant merk ik ook dat het mij bezig houdt en onrustig maakt, wil ik dit wel? Wil ik wel dat zijn probleem ook voor een deel mijn probleem wordt? In mijn ogen een kwestie van genoeg houen van. De ultieme test? Time will tell.

Misschien dat er wat meer rek komt in het Telefonica verhaal. Een van de bewoners van het complex heeft een aktie op touw gezet om gezamenlijk iets te ondernemen. Kwaad kan het in ieder geval nooit. Hoe meer druk hoe beter volgens mij in dit geval. Ook kreeg ik bericht van de eigenaresse dat ik de sleutels van de brievenbus en de hoofdpoort af kan gaan halen bij haar advokaat in Arrecife. Het zwembad is ook sinds een paar weken gevuld maar je mag er alleen nog niet in zwemmen, waarom is eigenlijk niemand duidelijk. Mij maakt het eigenlijk ook niet uit, ik ben niet zo'n zwembad type. Van lieverlee wordt het plaatje hier compleet. Ik heb donderdag ook mijn buren aan de linkerkant ontmoet. Een echtpaar, Conchi en Vidal, uit Bilbao, zij hebben het appartement gekocht als vakantiehuis voor de familie. Nou hebben ze blijkbaar geen echte grote Spaanse familie gelukkig, dus niks mis mee. Zij komen zelf de hele maand juli en hun zoon met vrouw en kind de maand augustus. Beter kan ik het niet treffen, want ook bij mijn andere Engelse buren is het een soortgelijk verhaal. Heerlijk, want dat houdt in dat geen van beiden aan vakantiegangers verhuurt wordt. Met Tom en zijn eindexamen gaat het uitstekend, hij heeft er nu vier van de zeven achter de rug, waarvan vrijdag degene waar hij het meeste tegenop zag, management en organisatie. Het viel hem mee en zijn gevoel erover is goed, lekker!

Bij Antonio op de academie is het op het ogenblik ook een spannende tijd. In Spanje is het namelijk zo dat maar een deel van de leraren een vaste aanstelling heeft en de rest een (school)jaarcontract. Op de kunstacademie van Antonio is dat voor 50% van het lerarenbestand het geval. Dat houdt dus in dat je aan het eind van ieder schooljaar weer maar af moet wachten of je volgend jaar terug mag komen. Bovendien krijgen ze dat pas te horen aan het eind van de zomervakantie. Van de ene kant vind ik zo'n systeem wel goed, het houdt de scherpte er in ieder geval in. Maar aan de andere kant zorgt het natuurlijk voor een heleboel onzekerheid en spanningen. Of dat zo bevorderlijk is voor de rust, kwaliteit en motivatie vraag ik me af. Bovendien denk ik dat het ook niet goed is voor de onderlinge verstandhoudingen. Een erg spannende tijd dus voor Toon, ik leef met hem mee.

De afgelopen dagen zijn Jupp en ik tot de conclusie gekomen dat de reddingsbrigade het hier, Emerlan, wel heel gemakkelijk heeft. Ze liggen in hun auto te slapen, luieren wat in hun hoge strandstoelen of crossen wat rond op hun quads. Er zitten zelfs van die Michelin mannetjes tussen. Kortom er is gewoon te weinig te doen voor die mannen en vrouwen en daar moet wat aan gedaan worden. Er moet meer actie komen om hun aandacht, conditie en body scherp te houden. Bovendien werkt wat extra sensatie klantenbindend en das niet verkeerd in deze wat slappere tijd. Een reclamecampagne om verdrinken te stimuleren leek ons een te onzekere zaak. Je bent dan namelijk te veel afhankelijk van de goede wil en inzet van de toeristen. En toeristen zijn per definitie natuurlijk weinig initiatiefrijk, dus daar valt volgens ons weinig te halen. Nee volgens ons is de beste benadering de dwingende. De harde aanpak met gegarandeerde resultaten. Gewoon je middelen en personeel inventariseren en daar het aantal drenkelingen op afstemmen. We hebben bijvoorbeeld al gedacht aan het uitzetten van haaien en het inzetten van duikers om regelmatig mensen de diepte in te sleuren.

Omdat het verrassingeffect natuurlijk essentieel is, met de twee genoemde voorbeelden zou de sleur er immers al weer gauw in sluipen, zijn we op zoek naar nog meer originele verdrinkingsbevorderende ideeen. Voorlopig is niets ons te gek als het maar sensationeel is en blijft boeien. Hou je dus niet in en zet je fantasie aan het werk.

De twee afgelopen dagen hebben me per saldo weer meer rust gegeven, weer een hangijzer uit de wereld. Ik heb weer heerlijk geslapen en dat is altijd mijn beste thermometer. Het was dus goed. Mijn goeie gevoel en kracht zijn er alleen maar beter van geworden en de basis weer stabieler. Heerlijk. Er is ook nieuws over Telefonica te melden. Antonio heeft maandag, nadat er een boodschap op mijn telefoon was ingesproken die ik absoluut niet kon volgen vanwege de snelheid, nog eens geinformeerd naar de stand van zaken en hij kreeg meer duidelijkheid. Het zal waarschijnlijk nog een paar maanden gaan duren voordat mijn aansluiting een feit is. Door de snelle uitbreiding van Costa Teguise zitten ze hier met een groot technisch probleem. De infrastructuur, kabels en aansluitingen, zijn bij lange na niet toereikend om aan de grote vraag te voldoen. Voorlopig blijf ik dus voor mijn internetaansluiting aangewezen op de goeie wil van Ailsa en John, maar dat is gelukkig geen probleem. Werken is daardoor nog steeds niet echt gemakkelijk. Kom ik weer even slecht weg.

Wat het tennissen betreft gaat het ook als een speer. Ondanks de ruim tien jaar stilstand heb ik de techniek na de afgelopen vier weken weer te pakken. Ik heb wel besloten dat ik, nadat Jupp is vertrokken, een aantal lessen ga nemen. Vier voorlopig omdat ik eind juni op vakantie ga naar Nederland. Daarna zien we weer wel

Nog steeds vallen er dingen op hun plaats uit mijn verleden. Een tijdje geleden schreef ik naar aanleiding van de zoveelste crisis tussen Antonio en mij in een van mijn logs dat ik niet nog eens spijt wilde hebben van een verbroken relatie. Nou dat heeft zich de laatste dagen dus ook opgelost. Door hernieuwd contact met de betreffende is me overduidelijk gemaakt dat ik absoluut geen spijt hoef te hebben van die verbroken relatie. Na al die jaren, dertien ongeveer, bleek onder de zo op het zicht goed genezen wond een hevig etterende chronische ontsteking te zitten. Die ontsteking is door een paar prikkels van mij de afgelopen dagen in alle hevigheid opengebarsten. Ik kreeg me daar gisteren een berg stinkende pus over me heen. Vooral erg jammer voor hemzelf en zijn omgeving natuurlijk dat ik in zijn ogen, ondanks mijn herhaalde uitleg en excuses voor de fouten die ik gemaakt heb, nog steeds de kwade genius blijf in ons hele verhaal. Ik vind dat vanaf nu prima, mijn rug is breed, stevig en vooral glad.

Nou ja, ik heb er in ieder geval alles aan gedaan om de lucht te zuiveren. Wat mezelf betreft is nu hoe dan ook alles duidelijk, verwerkt en met een positief gevoel onder de streep afgesloten. Zijn kant van het verhaal is zijn verantwoording, als hij rond wil blijven lopen met die etterende wond moet hij dat vooral doen, hij heeft dat blijkbaar nodig. Hij mag ook denken wat hij wil, net als wij allemaal.

Tom is maandag aan zijn eindexamen begonnen, 's middags was eerst economie aan de beurt. Zijn houding was de afgelopen dagen heel cool en vol overtuiging, totaal niet zenuwachtig, hij had er alle vertrouwen in. Hij vond het zelfs heel vreemd dat er nu reclame gemaakt wordt voor concentratiepillen: "Het moet uit jezelf komen zonder hulpmiddelen." Zijn commentaar na de eerste dag: "Economie ging best wel goed, ze hadden het examen een stuk moeilijker kunnen maken. Ik had het idee dat ik het meeste wel wist, er was maar een vraag die ik echt niet snapte, je moest de arbeidsproductiviteit in dollars per jaar berekenen van de Duitse landbouw. Dat moest via allerlei andere gegevens. 1,1% van het Duitse BBP werd verdiend door de landbouw, ik heb maar gewoon 1,1% van dat totale BBP berekend, anders wist ik het ook niet."

Het gaat overduidelijk heel erg goed met hem, hij heeft allerlei nieuwe dingen aangepakt en gaat zijn eigen weg. Of hij die moet bevechten is me van deze afstand niet helemaal duidelijk, maar het zou me verbazen als het niet zo was. Die komt er wel, hij staat stevig in zijn schoenen en komt voor zichzelf op. Wat een kanjer!

In het Antonio verhaal was het gisteren na de twee stappen vooruit van woensdag weer een stap terug. Hij probeert nog steeds het overbekende spelletje van aanhalen en afstoten met me te spelen. Gisteren was het dus weer afstoten en me uit mijn tent proberen te lokken. Dat is hem niet gelukt, ik ben bij mezelf gebleven en het heeft me zelfs niet onrustig gemaakt, ik heb weer heerlijk geslapen. Vanmorgen was er de tegenaktie, aanhalen in de vorm van een sms-je. Mijn eerste gedachte gistermiddag was dat het nu genoeg was, dat de maat vol was, maar eigenlijk vind ik dit wel heel erg leuk, het houdt de boel in ieder geval spannend. En dat is precies wat ik nodig heb. Op een of andere manier ben ik door alle sores in mijn verleden min of meer verslaafd geraakt aan een bepaalde mate van spanning. Plus is het denk ik ook onderdeel van mijn karakter. Ik heb die adrenaline gewoon nodig om het gevoel te hebben dat ik mijn leven ten volle leef. Als het allemaal gladjes zou verlopen, dat merk ik de laatste paar dagen ook met Jupp, dan gaat het me al snel vervelen en wordt het in mijn ogen een matte vertoning. Bovendien is die spanning goed voor de hartstocht. Zo lang zijn acties mijn rust en balans niet verstoren laat ik het maar over me komen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat die spelletjes mijn rust en balans alleen maar solider maken, me nog sterker maken. Ik heb ook het idee dat ik achter de reden ben van deze spelletjes. Antonio is volgens mij in het verleden altijd ontzettend verwend, hij heeft alles gekregen zoals hij het wilde en die vlieger gaat bij mij niet op. Volgens mij ook de reden waarom hij me zo intrigerend vindt, ik speel zijn spelletjes niet mee.

Uiteindelijk heeft hij me bovendien al veel goeds gebracht, ten eerste de ontzettend goede en intense momenten dat we samen waren, mijn rust en balans en hij heeft me van een paar angsten afgeholpen. Het uiteindelijke gevoel onder de streep is dus goed. Wie weet wat daar allemaal nog bij komt. Laat maar komen.

Jupp en ik hebben allebei een fantasie, eigenlijk meer een wens, maar hij is vrij extreem. Het is misschien beter dat ik eerst wat achtergronden vertel, zodat het allemaal misschien wat begrijpelijker klinkt. Het strand waar wij altijd naar toe gaan ligt naast het vliegveld van Arrecife, de start en landingsbaan is ongeveer honderd meter van de promenade achter het strand. Als je op het strand bent kun je dus alle dalende en opstijgende vliegtuigen spotten, en dat gaat niet altijd even vlekkeloos. Op het strand zelf heb je van het lawaai hoegenaamd geen last omdat dat laatste lager ligt en er tussen de promenade en het strand een brede wal van grote rotsblokken is. Bovendien hebben die machines wel iets en is het een leuke afwisseling. Onze wens nu is: We zouden het allebei ontzettend leuk vinden om eens life een vliegtuigcrash mee te maken, te zien hoe zo'n machine neerstort en alle heisa eromheen, het hoeft voor ons niet eens een grote te zijn. Onze bedoeling is het dan wel dat er geen mensen bij betrokken zijn, we willen alleen graag het sensationele deel zien niet het dramatische.

Misschien is onze wens een jongensdroom of alleen maar een fantasie die voortkomt uit een zee van tijd of voor sommige mensen misschien zelf uit een zieke geest. Het maakt ons allemaal niet uit wat er van gedacht wordt. Bovendien zal die wens waarschijnlijk nooit in vervulling gaan, omdat op het betreffende strand al eerder een vliegtuig is neergestort, een straaljager. De kansberekeningen hebben ons dus min of meer al buiten spel gezet. Verder gaat alles nog goed hoor, het weer en alles kloppen nog steeds. Vandaag de Ironman, morgen waarschijnlijk een verslag, anders uiterlijk maandag.

Een tijdje geleden schreef ik al over de "Barbaren uit het Noorden", Antonio heeft daar een theorie over opgezet, die gaat als volgt. Volgens hem zijn de Middellandsezeelanden Spanje, Italie en Griekenland de enige landen met cultuur en beschaving en die houdt meteen bij de noord en zuidgrenzen van die landen ook op. Volgens hem heeft dat vooral met de temperatuur te maken. In het Noorden is het koud en moeten de mensen hard werken om op temperatuur te blijven en hebben dus geen tijd om over andere dingen na te denken. Zuidelijker dan die drie landen is het weer te warm om na te denken. In de betreffende "beschaafde" landen is de mix volgens hem precies goed. Een goeie temperatuur om te werken maar niet te hard en te lang en daardoor meer tijd om over andere belangrijkere zaken na te denken en er mee aan de slag te gaan. Ik heb uiteraard zijn verhaal meteen omgekeerd en hem de volgende theorie voorgelegd: In de zuidelijke landen is het zulk goed weer dat ze tot 's avonds laat zo nodig op de boulevard en zo moeten flaneren zodat voor nadenken geen tijd is. Bovendien staat hun temperament en een verhit hoofd door de zon redelijk nadenken in de weg.

In het noorden echter, zijn mensen door het vele regenen en de winterkou vaak binnenshuis en kunnen daar in alle rust voor het open haardvuur nadenken over de belangrijke dingen in het leven. Bovendien gaat denken beter met een fris hoofd.............. Waar ligt de waarheid? Denk met ons mee.

De nacht van dinsdag op woensdag heb ik weer maar een paar uur geslapen, niet dat ik aan het piekeren was of zo en het breekt me ook niet op want ik slaap de laatste tijd als een onschuldige baby, waar en wanneer ik maar wil, maar toch. Ik droom ook erg veel de laatste tijd, aangename en afrondende dromen met daarin vooral veel mensen en gebeurtenissen uit mijn verleden. Ik hou het er maar op dat het wakker liggen en dromen hoort bij het opruimen van mijn harde schijf, ik zie het maar als defragmenteren, alle vaste bestanden een goeie vaste plaats geven en zodoende ruimte scheppen zodat nieuwe zaken veel efficienter en sneller verwerkt kunnen worden. De middag en avond met Antonio zijn een groot succes geworden, hij had om te beginnen twee erg mooie CD's voor me bij met pianomuziek en het eten viel in erg goeie aarde. Hij heeft als het ware de pan helemaal uitgelikt. Het is ons allebei nu duidelijk dat we over een bepaald punt heen zijn. Wat er tussen ons is, is goed, heel goed. In het Telefonicaverhaal zit ook beweging. Antonio heeft gisteren met ze gebeld en binnen een week krijg ik telefonisch of schriftelijk bericht, binnen welke termijn ze denken de problemen die er blijkbaar intern bij hen zijn opgelost te hebben.

Ook wat andere zaken die wrongen zijn uit de wereld, door een beetje olie loopt alles nu weer soepel, de lucht is nu letterlijk en figuurlijk wolkenloos. Mijn Spaans gaat ook als een speer, mijn woordenschat is al aardig breed en begin nu ook de fijnheden door te krijgen, wat vantevoren nog abracadabra voor me was valt nu. Ik heb vanaf nu ook een nieuw motto: Cuidarte, estes donde estes! "Zorg goed voor jezelf, waar je ook bent", een goeie volgens mij en dat wens ik jullie van harte toe.

Jupp en ik hebben een nieuwe �gezonde� manier van eten gevonden. Ons recept: we beginnen uiteraard eerst ergens met het voorgerecht, maken daarna een wandeling. Daarna op een ander adres het hoofdgerecht, weer een strandwandeling en een frisse duik en daarna op het laatste adres het nagerecht met koffie. We hebben gezamenlijk besloten dat dit wel erg afwisselend is en ons goed bevalt, of het ook gezond is? Don�t know, maar wel lekker. Vooral de Celba Negra met een cortado largo als nagerecht is een van onze favorieten. Het eerste is een soort Schwarzwalder Kirsch maar dan anders en het tweede koffie op basis van melk. Vanmiddag komt Antonio om eindelijk de brief aan Telefonica te schrijven. Hij en nog wat anderen blijven maar aandringen, ze willen me volgens mij aan het werk hebben. Hij blijft ook gelijk eten. Ik ga iets typisch a la Henkie voor hem maken, lekker pittig. Ik weet trouwens niet of hij daar wel van houdt, maar dat wordt me vanzelf duidelijk. Het omzetten van CD naar MP3 is ondertussen ook gelukt, dank jullie. Heb mijn MP3 player gelijk helemaal gevuld, dan kan ik als ik onderweg ben ook nog genieten van mijn favoriete muziek.

Mijn leven is nog steeds een groot feest, ik wil dit gevoel nog maar even vasthouen als het aan mij ligt, ik vind eigenlijk ook dat ik deze verwennerij best verdiend heb. Het weer is na drie nogal wilde dagen wat wind betreft ook weer aan het kalmeren en de rest klopt ook nog steeds allemaal. Que una vida!

Het weekend en maandag waren weer af. Het weer was weliswaar wat minder, vooral maandag was het erg wild en winderig, maar dat kon de pret niet drukken. Van lieverlee krijgen de stranden ook hun zand weer terug van de oceaan. Die laatste denkt volgens mij gewoon mee: de drukke toeristenmaanden komen er weer aan, dus moet alles in orde zijn. Zaterdag aanstaande is de jaarlijkse Ironman triatlon weer, een aanloop naar de finale op Hawai. Volgens de �deskundigen� is de Ironman op Lanzarote een van de zwaarste in het circuit. Het totale pakket: �s morgens eerst 4 kilometer zwemmen, daarna 180 kilometer fietsen en daarna nog een marathon. In mijn ogen moet je licht gestoord zijn om zoiets te doen en dan zeker hier onder de felle zon. Maar dat is verder niet zo belangrijk, dat is aan ieder voor zich om te bepalen, ik neem er wel mijn petje voor af. Er zijn zelf deelnemers van in de zeventig die het afmaken en dat al verscheidene keren eerder hebben gedaan. Bij aankomst krijgen veel van de deelnemers meteen een infuus toegediend met insuline om coma, uitdroging en weet ik al wat niet meer te voorkomen. Gezond? Lijkt mij niet. Ik hou het maar op lange wandelingen, veel relaxter en gezonder volgens mij. Maar desalniettemin, het is wel leuk om te volgen en er hangt ook altijd een bijzondere sfeer op die dag.. De aanloop is al in de straten zichtbaar, men is begonnen met het opbouwen van de entourage en de eerste deelnemers zijn op het eiland, je komt erg veel fietsers en lopers tegen. Veel van hen met van die afgetrainde lijven en koppen. Geen greintje vet te bekennen en van die strakke doelgerichte gezichten met daarin vaak hele felle ogen.

Wij, Ailsa John Jupp en ik, hebben onze plaatsen al gereserveerd in Matagorda zodat we het spektakel op een relaxte manier kunnen aanschouwen. Na afloop van al die vermoeienissen hebben we een barbecue gepland.

Weet iemand misschien een goed programma om muziekbestanden van een bestaande Cd om te zetten in MP3 bestanden? Liefst gratis te downloaden natuurlijk, we zijn en blijven Nederlanders tenslotte. Vast Bedankt!

Het wordt waarschijnlijk afgezaagd, maar het is niet anders, vrijdag was weer een dag die af was, in alle opzichten. Getennist, sauna, jacuzzi, strandwandeling, koffie, nog een strandwandeling, een lekkere maaltijd, en weer ergens anders nog eens koffie met wat erbij als toetje en toen was de dag weer om. Genieten doe ik ook veel bewuster, ook van de kleine dingen zoals het laatste slokje koffie. De dagen vliegen dan ook voorbij, voor je het weet is het avond en zit er weer een op. Het is trouwens wel telkens rijkhalzend uitkijken naar de volgende, een heerlijk gevoel dat je zo goed als zeker weet dat die ook weer goed zal zijn, een verademing. Ik geniet nu zelfs van de bewolkte dagen zoals vrijdag. Die komen ook, zoals alles, op het juiste moment. Het enige wat ik dan ook kan melden is dat ik me per dag nog steeds meer in balans voel, het gevoel krijgt een stevige vaste plaats, het wordt stabiel. Het wordt vanaf nu gewoon mijn basisgevoel heb ik met mezelf afgesproken.

Het is ook precies wat ik nu nodig heb, de ultieme vrijheid, het ultieme genieten en weer helemaal mezelf zijn, van binnen en naar buiten. Wat dat betekent naar Antonio? Een goed gevoel met geduld en vrijheid. Alle roestlagen zijn weg en over is de pure blanke ik, die je bevalt of niet. Mij bevalt hij in ieder geval errug goed.

Vandaag in de eerste plaats een bloemetje voor Anja en Rene, die trouwen vandaag. Veel geluk en genieten toegewenst vanuit Lanza.

Donderdag was weer overwegend een rustige dag, eerst in Costa Teguise en Arrecife weer wat praktische dingen geregeld. Ik heb bij de Sociale Verzekeringsbank namelijk een offerte aangevraagd om van hieruit mijn AOW premie in Nederland ook gewoon door te blijven betalen, zodat ik straks een volledige Nederlandse uitkering krijg naast datgene wat ik vanaf nu opbouw in Spanje. Ze moesten nog wat officiele papieren hebben en die zijn nu per expres naar ze onderweg. Van Tom kreeg ik gisteren een mailtje dat hij de krant weer had gehaald, dit jaar volgens mij al de vierde keer. Hij is afgelopen weekend namelijk naar het Franciscaner Jongerentreffen in Megen geweest en is daar geinterviewd door het Brabants Dagblad. Wat een kanjer van een zoon heb ik toch. Verder nog wat nagenoten en nageboomd met Jupp over de woensdagavond met Antonio, ik krijg steeds meer het gevoel dat we nu ergens zijn, maar nogmaals dat is mijn gevoel, dat van Antonio kan natuurlijk heel anders zijn, dat hoor of zie ik vanzelf. Ik heb me wel voorgenomen dat, als er weer zo'n heisa komt als de afgelopen week, het wat mij betreft definitief gedaan is. Ik wil al die onrust niet, die tijd heb ik gehad.

Ook is mijn keuken nu helemaal compleet, de beschadigde afzuigkap en een beschadigd deurtje zijn vervangen, het enige wat nu, zo ver ik het kan bekijken. nog rest is mijn internetaansluiting, dan ben ik volledig geinstalleerd. Todo en el momento oportuno.

Woensdag is een ietwat vreemde maar ook weer productieve dag geworden. Vreemd omdat ik me de hele dag groggy heb gevoeld doordat ik in de nacht van dinsdag op woensdag hooguit een uur geslapen heb en in dat uur ook nog een, op zijn minst gezegd, indrukwekkende droom heb gehad. Ik kreeg een fataal hartinfarct. De dag is verder allemaal wel goed verlopen, werkplek ingericht, Spaanse les, de stad in voor een en ander en zo. De openbaring kwam eigenlijk pas �s middags en vooral �s avonds. Naargelang het tijdstip van de afspraak met Antonio namelijk dichterbij kwam, werd de tegenzin ervoor ook steeds groter. Ik had er absoluut geen zin in. Of dat nu kwam door alles heisa van de afgelopen tijd of dat mijn gevoel pas nu helemaal helder is, is me nog niet duidelijk. Uiteraard ben ik wel naar hem toe gegaan, maar ook dat was anders, wel goed maar veel afstandelijker. Misschien zijn mijn (onze) ogen nu pas echt helemaal open? Ik heb het voor mezelf nog niet helemaal helder maar dat komt vanzelf wel. Het kan natuurlijk ook zijn dat dit het einde van de verliefdheid is en het begin van het normale dagelijkse leven. Hoewel ik nooit het idee gehad heb echt verliefd op hem te zijn geweest, ik had er mijn koppie en ogen volgens mij meestal bij. Nou ja, ik heb in ieder geval wel het gevoel dat we weer op dezelfde frequentie zitten. Hij een stapje vooruit, ik een stapje terug, deze terugval in hevigheid hoort er gewoon bij en is ook goed zodat er nu stabiliteit is. Misschien is het zelfs wel zo dat ik door mijn �hartinfarct� in het algemeen nu wakker wordt uit een droom van een maand of zes/zeven. Dat het gewoon weer tijd is voor de dagelijkse realiteit in veel meer opzichten. Ook goed, ik kan daar voor mijn gevoel nu ook echt goed mee van start, het algehele basisgevoel kan niet beter, dat moest er uiteraard eerst zijn.

Verder hier niet veel schokkends te melden, het weer is nog steeds perfect, gisteren was zelfs erg warm, en met mij gaat het na een nacht ontzettend goed slapen ook weer zijn gangetje. De rest komt dan vanzelf, laat maar komen.

Het was gisteren weer een feestdag van de ochtend tot de avond. In meerdere opzichten zelfs. Eerstal is mijn werktafel drie weken te vroeg afgeleverd. Onvoorstelbaar misschien maar dat kan dus hier ook. Het is in ieder geval een joekel en ontzettend handig. Een zee van werkruimte en heerlijk dat ik mijn spullen nu goed kan organiseren en installeren. Ik ben er ontzettend blij mee. Daarnaast heeft de tijdelijke slagboom bij Antonio en mezelf zijn vruchten afgeworpen. Het is hem duidelijk dat ik niet meer vanzelfsprekend ben en we zijn allebei tot het inzicht gekomen dat hoe verschillend we ook zijn, het basisgevoel errug goed is tussen ons en dat het daar uiteindelijk om gaat. Daar drijft tenslotte alles op. Vanavond hebben we een wiedergutmachungs afspraak. Gistermorgen hebben Jupp en ik weer getennist, gesaunat en gewirlpoolt, het was weer heerlijk en het balgevoel was ook weer beter. Ik heb me zelfs licht geblesseerd bij mijn eerste volley. Een beetje te overmoedig misschien, mijn spieren hebben duidelijk nog wat meer inspeeltijd nodig. De afspraak is dat we vanaf nu twee keer per week gaan, dinsdag en vrijdagochtend. Jupp en ik hebben ons ook gerealiseerd dat het voor de tijd dat hij hier niet is, beter voor me is dat ik nog een tennismaatje vind om de spieren soepel te houden. Ik hou mijn ogen en oren dus open en ga her en der eens rondvragen.

Het was dus weer een erg productieve en positieve dag, nummer ?????? op rij, ik ben ondertussen de tel kwijt. This must be heaven!!

Nou eindelijk komt het verhaal van Antonio van lieverlee tevoorschijn. Hij is nog bezig zijn wonden te likken enz. Het komt er dus op neer dat we allebei onszelf voor de gek hebben zitten houden. Ik omdat hij me dit eigenlijk deels van het begin af aan al had verteld en hij omdat hij waarschijnlijk overdonderd is geweest. Ik weet nu nog even niet goed wat te zeggen, te denken of te voelen. Daarom laat ik het gewoon maar allemaal over me komen. Boos zijn heeft in ieder geval geen enkele zin, we zijn er allebei met de beste bedoelingen aan begonnen en zijn allebei altijd eerlijk geweest. We hebben ons gewoon allebei mee laten slepen door het goeie basisgevoel tussen ons. Ik begrijp hem, ik ben daar tenslotte zelf ook geweest en weet daardoor ook wat er daarna komt. Spijt als alle haren op mijn hoofd dat we er destijds niet meer mee konden. Die haren zijn er in mijn geval dan wel maar heel weinig, maar toch.

De moed heb ik dus nog niet opgegeven, misschien wel tegen beter weten in, maar ik wil in ieder geval eerst zeker weten dat ik alles heb geprobeerd zodat ik niet weer jarenlang met zo'n spijtgevoel rondloop. Het gaat toch zoals het moet gaan.

De zondag was weer een perfecte dag, misschien zelfs nog wel beter als de afgelopen zondagen. Het is overduidelijk dat mijn beslissing van zaterdag de goeie is geweest voor mezelf, mijn rust en goeie gevoel, wat vrijdagavond even zoek was door mijn volle buik van Antonio, zijn weer helemaal terug. Het is een heerlijke dag geworden, die weer helemaal klopte. Jupp en ik hebben het noorden van het eiland gedaan, Lagomar, Famara, Haria, Orzola en daarna nog even een verfrissende duik in zee bij Matagorda. De honing werkt ook nog steeds. In Haria was het zelfs zo dat de ober, van het restaurant waar we Canarische soep hebben gegeten, publiekelijk werk van me maakte. Heerlijk, vooral op dit moment, en temeer omdat hij ook nog eens de moeite waard was. Het enige wat ik gistermorgen nog richting Antonio heb gedaan, is hem een laatste voorstel voorgelegd om, zoals Mieke het zo mooi omschreef, de frequenties weer stabiel te krijgen. Hij gaf toe dat ik ook deze keer weer helemaal gelijk had en stond er voor open, maar bleef verder weer (nog?) half en half op de vlakte. Nou ja, hij ziet maar wat hij nu verder doet, ik heb mijn best in ieder geval gedaan. Bovendien begrijp ik dat hij hier even tijd voor nodig heeft, maar ����� ondertussen gaat die van mij ook verder. Er zit hier duidelijk nog veel meer vis in de zee Casa, massa�s. Maar of dat ook mijn smaak is����.. no se! Het is ook overduidelijk dat ik �afschuwelijk� goed in balans ben, en stevig ook. Alles komt als vanzelf naar me toe, vriendschappen, oplossingen, inspiratie, werk, complimenten enz enz. En dat alles precies op het juiste moment ook nog. Dit is een droom die steeds meer werkelijkheid wordt, het is zelfs nog beter dan ik me ooit heb durven voorstellen. Een schijnbare eindeloze spiraal omhoog met de volgende tussenverdieping in zicht.

Ik ga nu bij een lekker nieuw relaxed muziekje, ik heb namelijk zaterdag twee nieuwe klassiek CD�s met pianomuziek gekocht, nog lekker even nagenieten van deze zoveelste heerlijk dag op rij, het lijkt nog steeds per dag allemaal mooier en beter te worden. Wat zeg ik, het is gewoon een feit. What a lucky basterd!!

Gisteren schreef ik al dat ik mijn buik er behoorlijk vol van had en meestal genoot van het "gedoe" rond Antonio, nou dat was duidelijk even een verkeerde inschatting. Ik had er mijn buik duidelijk helemaal van vol, meer dan vol. Het genieten was over. Het werd me gisterochtend volkomen duidelijk dat hij het enige is wat op het ogenblik mijn rust verstoord en het werd me bovendien kraakhelder dat ik van hem geen stappen moet verwachten om hier verandering in te brengen. Waarom zou hij ook? Hij hoefde maar te knippen en ik was er, ik had toch alle tijd van de wereld en genoot er bovendien van. De situatie was dus eigenlijk ideaal voor hem, ik was er voor hem op afroep en hij kon zijn verder leven gewoon blijven leven zoals hij zelf wilde. Hoog tijd om de slagboom neer te laten.

Ik ben nu niet meer zo vanzelfsprekend voor hem, in ieder geval wat het afroepen betreft, ik heb hem laten weten hem niet meer te willen zien tot hij beslissingen heeft genomen, keuzes heeft gemaakt. Effe slikken en pijnlijk dat wel, maar het geeft me in ieder geval nu rust en een goed gevoel. Ik besef ook dat dit tot een "of niet" kan leiden, maar dat is dan maar zo. Het is vooral zaak geduldig af te wachten en bij mezelf en mijn standpunt te blijven, maar dat is me ondertussen wel toevertrouwd. Lo que sea, sera!

Gisteren dus voor het eerst sinds lang weer getennist en dat viel niet eens tegen. In het begin wel vooral veel ongecontroleerde ballen maar het balgevoel kwam van lieverlee toch terug. Nog niet helemaal je dat natuurlijk maar dat komt wel. Na ongeveer een uur waren mijn benen helemaal op, verzuurd zoals ze dat noemen. Er waren duidelijk spieren wakker geschud die al een tijd in diepe rust waren. Na het tennissen hebben we, Jupp en ik, nog een uurtje of wat gerelaxed om bij te komen van de inspanningen en om de spieren weer wat losser te maken, sauna, douche, jacuzzi, douche, sauna enz enz. Heerlijk, dit is echt het paradijs, wat zeg ik, beter zelfs als het paradijs want daar liep Eva rond met haar appeltje en die is hier in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb ook het idee dat het mannenprobleem van zondag nu uit de wereld is, na wat heen en weer gesteggel is het Antonio nu volgens mij ook duidelijk dat hij het zichzelf vooral moeilijk maakt door er zo'n punt van te maken. Hij was weer wel even boos op me, maar ja, boosheid maakt dingen vaak sneller helder. Af en toe heb ik mijn buik er behoorlijk van vol, maar aan de andere kant geniet ik meestal wel van het "gedoe".

Voor de rest eigenlijk nog steeds weinig nieuws hier, behalve dat het weer nu al zo'n week of twee perfect en stabiel is, volop zon en een heerlijk koel windje. Oh ja, toch wel iets, volgende week wordt mijn buro afgeleverd en gaan Antonio en ik een brief schrijven om te proberen Telefonica aansprakelijk te stellen. Het gaat er steeds meer op lijken dat werken binnenkort onvermijdelijk wordt. Ook goed, alles op zijn tijd.

Volgens mijn inschatting, maar ik blijf maar met twee woorden spreken, is er nu tussen Antonio en mij ook een rustpunt, in ieder geval wat mij betreft. Hij komt ook stapje voor stapje dichterbij, het verzet zwakt af. Gisteren had hij me uitgenodigd om bij hem te komen eten en dat was heel erg leuk en het eten heel erg lekker. Hij had erg zijn best gedaan op het eten, dat was wel duidelijk, er zat van alles bij, typisch Spaans en ook typisch Antonio, maar vooral dus erg lekker, er zat volgens mij veel liefde in. We hebben voordat we gingen eten eerst wat door Arrecife gezworven omdat ik hem gevraagd had me wat goeie CD, computer en boekenwinkels te laten zien. En we hebben een galerie bezocht met schilderijen van een kennis van Antonio, wiens schilderijen voor een deel wel iets weg hebben van mijn foto�s, de ramen en deuren afdeling. Op de wekelijkse boekenmarkt heb ik mijn eerste Spaanse roman gekocht: �Esperando a los Barbaros�van Carlos Alonso del Real. Vooral de titel sprak mij en ook Antonio wel aan, vrij vertaald betekent het namelijk: Wachtend op de barbaren. Erg toepasselijk in ons geval omdat hij me de barbaar uit het Noorden noemt, een in het algemeen veel gebruikte benaming trouwens voor de Noord Europeanen hier, en daar kan ik me in ons geval, zoals al eerder gezegd, ook wel iets bij voorstellen, ik vind het trouwens een eretitel, vooral omdat het ondertussen al is afgezwakt naar het verkleinende barbarito.

Hij begon trouwens na het eten weer over zondag, over de mannen die om me heen lagen toen ik op het strand wakker werd. Hij maakt er duidelijk veel meer van dan nodig is, dat heb ik hem trouwens ook gezegd, maar ondertussen geniet ik er wel ontzettend van natuurlijk, heerlijk. Vandaag voor het eerst sinds een jaar of tien weer tennissen, ik ben benieuwd wat er is blijven hangen van de techniek. Ach we zien wel, ik hoef tenslotte Wimbledon niet meer te winnen, het is puur voor het bezig zijn en nog meer voor de lol.

Antonio zit trouwens nog steeds tussen de ontkenningsfase en acceptatie in, soms wel, soms niet, eigenlijk sinds zondag alleen nog maar meer. In mijn ogen neemt hij het zichzelf kwalijk dat hij toen als was in mijn handen was. Misschien min of meer boos op zichzelf dat hij zich heeft laten gaan, vooral in woorden, en dat toch eigenlijk ook wel heel erg leuk vindt. Misschien merkt hij dat hij bereid is tot inleveren en neemt hij dat zichzelf kwalijk. Tenminste dat is mijn uitleg en daar hou ik het maar op, hij reageert namelijk heel stug en rationeel als ik hem grappige of gewoon aardig bedoelde berichtjes stuur. Hij probeert me duidelijk uit mijn tent te lokken, maar dat lukt hem niet en dat frustreert hem misschien nog wel meer? Nou ja, hoe het ook zij, hij doet maar. Hij weet dat hij bij mij terecht kan en bovendien zijn het zijn frustraties, laat hem nu ook maar eens lekker tobben, ik heb mijn portie al achter de rug en laat mijn rust en geluk niet meer zo maar verstoren, het spijt me. Verder was het weer een perfect dag wat het weer betreft en heb ik een reactie van Estupendo gekregen op mijn offerte. Ze waren onder de indruk van mijn ontwerp maar de prijs ligt helaas boven hetgeen ze in hun hoofd hadden.

Helaas of niet? Ik denk dat ik niet echt rouwig hierom hoef te zijn, ik vermoed namelijk dat het bouwen van die site weleens een eindeloos en/of irritant verhaal had kunnen worden, hun houding en reakties ondertussen een beetje kennende. Het gaat toch zoals het moet gaan en dan past dit daar volgens mij precies in. Het zij zo.

Gisteren was weer zo'n dag waar weinig meer over te melden valt dan dat hij goed was, Jupp is aangekomen, we hebben samen koffie gedronken bij mij thuis, samen zijn eerste boodschappen gedaan, hem afgezet bij zijn appartement en heb verder weer alleen van de dag genoten. Het rustige gevoel stabiliseert zich steeds meer waardoor het alleen nog maar beter aanvoelt, misschien is het wel gewoon zo dat dit nu mijn basisgevoel gaat worden? Wie weet, ik ga er in ieder geval maar gewoon van uit. Het is in ieder geval een feit dat ik me nu al zo'n dag of tien zo voel, doorlopend gelukkig. Er zijn alleen af en toe nog wat kleine kortsluitinkjes, die ook weer binnen de kortste keren de wereld uit zijn. En ik slaap nog niet ietwat onrustig, maar haal dat de volgende dag wel in. Ik heb zelfs het idee dat de afvalonrust die er nog zit 's nachts naar buiten komt. Mijn gestel en grijze cellen willen er nog niet helemaal aan dat ze niet meer voortdurend waakzaam hoeven te zijn.

Ik heb ook weinig inspiratie om te schrijven, sowieso eigenlijk niet de behoefte om daar over na te denken. Writersblock? Zou kunnen, ik noem het eerder een beetje apathisch genietend van het heerlijke vacuum waarin ik nu zit. De soaps komen vanzelf weer, ze zijn nu even op voorjaarsreces.

Gisteren, tijdens een van mijn zeldzame heldere momenten, kreeg ik de ingeving dat ik al het mooie wat nu realiteit is, eigenlijk mede te danken heb aan een aantal mensen die me het leven in het verleden behoorlijk zuur gemaakt hebben.In feite hebben ze me daardoor iets geweldigs kado gedaan. Dan denk ik aan met name twee ex-en die in feite de medestimulators, en indirekt zelfs ook sponsors geweest zijn van dit hele project. Ik heb het natuurlijk allemaal zelf gedaan en uiteraard met de hulp en de steun van Tom, mijn familie en een aantal errug goeie vrienden, maar zij waren toch eigenlijk degenen die me telkens weer, door hun vasthoudendheid, net dat zetje gaven om over een dood punt heen te komen. Weliswaar erg vervelende zetjes destijds, maar achteraf bezien, precies de goeie. Ik loop er dan ook over te denken om hen een bedankje te sturen, vink eigenlijk wel zo netjes. Geen gek idee volgens mij. Maar nee, toch maar niet, als ik het doe moet het echt puur uit dankbaarheid zijn en dat is nu nog niet, er zouden ook valse drijfveren bij zitten. Bovendien zouden ze er niks van begrijpen en degenen die het wel begrijpen en er nog toe doen, heb ik al bedankt. Het is al heel goed en voldoende dat ik er nu zo tegenaan kan kijken en voor mezelf die kwesties af kan ronden en zodoende de boeken positief kan sluiten. Verder heb ik nog nieuws te melden op het gebied van werk, dat klinkt misschien enigzins vreemd uit mijn mond, maar daar hou ik me soms ook mee bezig, tenminste als ik zin heb en natuurlijk onder het voorbehoud dat mijn internetaansluiting ooit eens een keer realiteit wordt. Er is namelijk misschien een Spaanse ingang in zicht, het is nog pril maar de manager van O'Orreo is geinteresseerd in een website voor zijn restaurant en een vriend van hem met een makelaarskantoor in Arrecife ook. De deur gaat van lieverlee open.

Ik ben hier vooral blij mee omdat ik toch het liefst de Spaanse richting in wil want het gros van de Engelsen hier heb ik nog steeds niet echt hoog staan. Degenen die ze vroeger naar Australie verscheepten worden volgens mij nu hier gedumpt. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar die moet je met een zoeklicht zoeken. Maar ja, das volgens mij bij veel Noord Europeanen hetzelfde, de goeien zijn daar (in mijn ogen althans) dunner gezaaid, dus waarom zou het bij hen anders zijn. Je kunt het ze in feite niet eens erg kwalijk nemen, hun biologische klok is bij velen blijkbaar blijvend ingesteld op de snelheid en het individualistische van de ratrace van de zogenaamd hoogontwikkelde westerse landen en dan liggen je prioriteiten nou eenmaal anders. Zij zijn een beetje dom (in mijn ogen uiteraard).

Het lijkt wel of de dagen en de omstandigheden alleen nog maar perfekter worden, alles wat er om me heen gebeurd klopt gewoon en werkt mee. Wat gebeurde er: Antonio en ik hebben de afspraak dat we geen afspraken meer hebben en ik had gisteren dus een vrije dag. Nou ja welke dag is niet mijn vrije dag, ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Het weer was weer ideaal dus ik natuurlijk naar het strand wat zo goed als helemaal verlaten was, heerlijk. Door alle drukte in mijn hectisch leven was ik van lieverlee wat ingedommeld. Toen ik wakker werd lagen er drie mannen vlak in mijn buurt, beslist geen verkeerde exemplaren ook nog eens en alledrie duidelijk uit op iets, ik heb volgens mij honing aan mijn k...... Alsof de duvel ermee speelt komt juist op dat moment Antonio aanlopen en dan moet ik er natuurlijk niet vergeten bij te vertellen dat hij me net eind van de afgelopen week uitdrukkelijk te kennen heeft gegeven had dat hij absoluut niet jaloers is???? God straft meteen!! Nou dat zat hem duidelijk niet lekker, hoewel ik er helemaal niks mee gedaan heb en dat ook beslist niet van plan was. Ik zie dat soort dingen maar als vette complimenten en een lust voor het oog, meer niet, ik heb daar genoeg aan, ik hoef niet zonodig de hoer uit te hangen.

Terwijl ik bleef genieten van het fraaie uitzicht, werd er aanvankelijk helemaal geen woord over gerept. Op een gegeven moment kon hij het toch niet laten en bracht hij het onderwerp via een omweg ter sprake. Ik heb hem zelfs aangeboden om ook een rondje door mijn supermarkt te maken, maar daar was hij duidelijk ook niet voor in. Al bij al was het wel errug verhelderend, lekker!! De frank is trouwens aan het vallen, maar hij vindt wel dat ik erg "cruel" voor hem ben door hem zo te confronteren, maar geniet er aan de andere kant ook zichtbaar van en doet er iets mee. Hij kan er nu ook om lachen. De rollen waren vandaag om, hij was als was in mijn handen. Volgende keer weer andersom??

Gisteren was het hier erg warm, ik heb zelfs de blaren op mijn voeten van het warme strandzand. Er was hoegenaamd geen wind, vandaar. Door die warmte was het drukker dan normaal op de stranden. Het strand in Playa Honda, waar je normaal bijna nooit iemand ziet, was zelfs druk, vooral veel Spanjaarden. Mijn gevoel is nog steeds hetzelfde, rustig en genietend, af en toe probeert het tobduiveltje zijn kop nog wel even op te steken, maar ik kan het deksel van zijn doos weer vrij snel sluiten zodat hij geen kans krijgt om er helemaal uit te komen. Ik mag bij mezelf blijven en hoef me over niks meer druk te maken is me opgedragen. Ik heb het maar getroffen met zo'n baas, met mezelf dus. Het is me helemaal duidelijk dat ik de weg naar rust en geluk in mezelf teruggevonden heb, het was een stevige hindernisbaan maar ik ken nu in ieder geval de route. Hij is opgeslagen op de harddisk van mijn routeplanner, dus mocht ik ooit eens de weg even kwijt zijn, dan kan ik die altijd raadplegen. Een uitkomst die technisch noviteiten van tegenwoordig. Voor de rest houd ik op het ogenblik ook bewust alles even af, ik wil me eerst nog even onderdompelen in dit gevoel en het zodoende ook een kans geven een vaste plaats in te nemen, zich te stabiliseren. En ik moet zeggen dat me dat niet echt moeite kost, er zijn slechtere omstandigheden. In mijn ogen moest ik eerst naar dit rustpunt toe, eerst moest de basis goed zijn, en was er bovendien vanaf de eerste keer dat ik hier was van overtuigd dat ik dat alleen hier op Lanza kon vinden. Na dit nieuwe startpunt kan en mag alles, nu kan ik verder gaan bouwen. Wie weet waar me dat allemaal heen zal brengen, ik laat me verrassen. Laat maar komen!

Wat Antonio betreft heb ik nu zijn hele, erg ingewikkelde, puzzel compleet, we liggen op het ogenblik mijlenver uit elkaar, het is niet anders. Hij is zelfs op het ogenblik heel erg boos op me omdat ik volgens mij precies zijn spijkers op hun kop heb geslagen. Zijn boosheid spreekt wat dat betreft boekdelen. Hij bij mij trouwens ook, maar heb dat ondertussen al onder ogen gezien, hij (nog?) niet. Ik zie wel wat de toekomst zal brengen, mijn leven gaat in ieder geval gewoon op dezelfde goeie manier door. Dinsdag komt Jupp voor een maand. Lo que sea, sera.