Nou eindelijk komt het verhaal van Antonio van lieverlee tevoorschijn. Hij is nog bezig zijn wonden te likken enz. Het komt er dus op neer dat we allebei onszelf voor de gek hebben zitten houden. Ik omdat hij me dit eigenlijk deels van het begin af aan al had verteld en hij omdat hij waarschijnlijk overdonderd is geweest. Ik weet nu nog even niet goed wat te zeggen, te denken of te voelen. Daarom laat ik het gewoon maar allemaal over me komen. Boos zijn heeft in ieder geval geen enkele zin, we zijn er allebei met de beste bedoelingen aan begonnen en zijn allebei altijd eerlijk geweest. We hebben ons gewoon allebei mee laten slepen door het goeie basisgevoel tussen ons. Ik begrijp hem, ik ben daar tenslotte zelf ook geweest en weet daardoor ook wat er daarna komt. Spijt als alle haren op mijn hoofd dat we er destijds niet meer mee konden. Die haren zijn er in mijn geval dan wel maar heel weinig, maar toch.

De moed heb ik dus nog niet opgegeven, misschien wel tegen beter weten in, maar ik wil in ieder geval eerst zeker weten dat ik alles heb geprobeerd zodat ik niet weer jarenlang met zo'n spijtgevoel rondloop. Het gaat toch zoals het moet gaan.