Nou het voelt vandaag inderdaad stukken beter, de ontwikkelingen gaan zoals gewoonlijk in een flink tempo verder, de frank is bij mij, wat betreft het boekje open doen van Antonio, eigenlijk gisteren in de loop van de avond pas echt gevallen. Het is eigenlijk allemaal heel erg positief en precies wat ik wil en nodig heb. Dit wordt, is eigenlijk al, een pittige maar ontzettend leuke relatie, ik ben er al aardig van overtuigd dat dit heel lang gaat duren. We knokken wat af, met woorden dan natuurlijk, maar allemaal op een stevige maar prettige manier. We begrijpen elkaar heel erg goed en bevechten allebei iedere millimeter. Een betere leerschool als Antonio bestaat er volgens mij voor mij niet. Ik kan nu alle lessen uit het verleden echt goed in de praktijk brengen en kan, vooral wat rust en geduld betreft, nog een heleboel van hem bijleren. Soms heeft hij van die twee een beetje te veel en is het irritant, maar dat hoort er ook bij natuurlijk en daar tegenover heb ik vooral op zulke momenten te weinig geduld, dan wringt het natuurlijk. Hij van zijn kant kan ook veel van mij leren, hij is namelijk niet erg sociaal en erg individualistisch. Hij weet dat ook van zichzelf en wil er aan werken, vandaag heeft hij me zelfs gevraagd om hem aan te geven hoe hij zich daarin beter kan gedragen. Je gelooft je oren toch niet. De eerste tip heeft hij natuurlijk al gehad, zoiets laat ik me uiteraard geen twee keer zeggen. We zijn ook allebei bang van elkaar, geven er gelukkig geen van tweeen aan toe, en we spreken dat ook uit. Het gevoel is aan beide kanten zo intens dat het soms ook eng is. Ik denk dat we allebei heel goed beseffen dat we elkaar heel erg veel pijn kunnen doen, vandaar die angst en vandaar ook dat we het heel erg voorzichtig en stapje voor stapje opbouwen. Het gaat misschien in andermans ogen in een slakkengangetje, zelf heb ik daar ook af en toe moeite mee, maar dat is nou eenmaal zo en zal me eigenlijk ook een worst wezen. Een goeie fundering kost nou eenmaal veel tijd en wat je gedegen opbouwt, houdt het lang. Gisteren zijn Ailsa en ik ook weer naar de Spaanse les geweest, vorige week hadden we namelijk paasvakantie. Het gaat goed moet ik zeggen, we kunnen al een aardig eindje weglullen. Bij mij gaat het voor mijn gevoel helemaal snel, komt natuurlijk vooral doordat ik wel moet. Veel van de communicatie tussen Antonio en mij loopt namelijk via sms en e-mail en ik oefen veel met obers op de terrasjes. Gisteravond nog met een Colombiaanse bij Goofy�s, ze lijkt op J-Lo, zelfs d�r achterkant!! Maar helaas vooral voor Casa (nog) geen foto�s, ik had mijn camera niet bij.

Voor mij is het schrijven een perfect training, ik doe het bovendien graag en het geeft me gelijk meer tijd om wat ik wil zeggen goed op een rij te zetten. De e-mails die ik van Antonio terug krijg zijn helemaal een uitdaging, volgens mij gebruikt hij met opzet moeilijke en bijzondere Spaanse woorden, vervoegingen en een extra ingewikkelde zinsopbouw. Natuurlijk wel DE manier om het juiste taalgevoel te krijgen. Komt choed!!

De afgelopen dagen is me wat Antonio betreft veel meer duidelijk geworden. Hij heeft een boekje over zichzelf opengedaan en zit op een paar punten met zichzelf flink in de knoop, ziet dat zelf ook en wil er gelukkig ook wat aan doen. Hij heeft daarbij mijn hulp gevraagd. Ik heb hem al laten weten dat ik dat best zou willen maar niet zou weten hoe en mezelf daarvoor ook niet de aangewezen persoon vind. Ten eerste omdat ik geen deskundige ben en daarnaast omdat ik hem dan zakelijk zou moeten benaderen en mijn gevoelens voor hem uit zou moeten schakelen. Dat kan ik niet en ik vind ook niet dat hij dat van me mag vragen. Ik wil er best voor hem zijn maar meer kan ik ook niet. Moeilijk allemaal, mijn goeie en sterke gevoel is er gelukkig nog wel, maar het geluksgevoel is toch even minder. Hoe het nu allemaal verder zal gaan is uiteraard onduidelijk, eerst mijn gevoel en verstand weer maar eens op een lijn zien te krijgen, daarna zie we weer wel verder. We hebben nu even een time-out ingelast, donderdagochtend zie ik hem weer. Het plan is om me dan samen in te gaan schrijven bij de Escuela official de idiomas in Arrecife. .

Daarnaast zijn er ook nog andere dingen te melden, de sequel bij Estupendo gaat niet door. Donderdagmiddag worden als het goed is de laatste puntjes hier in huis op de i gezet en vanavond heb ik een afspraak bij hen om naar hun website te kijken. Die is volgens henzelf aan vernieuwing toe en daar ben ik het uiteraard roerend mee eens. Op die website staan overigens voor de belangstellenden foto's van de medewerkers en vandaag als opsmuk vergeetmijnietjes. Dan is iedereen en met name Casa weer helemaal bij. Verder kreeg ik vandaag met de post de laatste formulieren van het UWV in Nederland. Als ze die ingevuld retour hebben kunnen ze ook daar mijn dossier officieel sluiten. Al bij al dus een minder dagje, we gaan er maar van uit dat het morgen al weer beter zal voelen, alles komt choed!!

Per dag lijkt het allemaal nog mooier te worden dan het al was, ik voel me oersterk, alsof ik de hele wereld aankan. Ik besef tegelijkertijd dat ik ook in een voorberechte positie ben die het me mogelijk maakt me zo te voelen. Totaal onafhankelijk, gezond, tevreden, gelukkig, op de voor mij mooiste plek van de wereld met schitterend weer en geweldige mensen die om me geven. Het kan heel veel slechter om maar een superunderstatement te gebruiken. Zo heb ik me nog nooit gevoeld, dit is compleet nieuw voor me. De twijfel, dat het allemaal als een zeepbel plotseling uit elkaar zou spatten, die ik in de eerste drie maanden nog had en aanvankelijk na terugkeer, is ook zo goed als weg. Af en toe laat het duiveltje nog een klein stuk van zijn staart zien, maar dat mag eigenlijk geen naam meer hebben en is bovendien goed om me alert te houden. Vandaag had ik zelfs even twijfels de andere kant op, wordt ik niet te overmoedig, arrogant en zelfingenomen? Zo ver ik het kon bekijken is dat gelukkig niet zo en bij navraag, toch maar effe voor de zekerheid gecheckt bij deze en gene, kom ik zo ook niet bij een ander over. Gelukkig maar, want dat is het laatste wat ik zou willen, ik hou niet van die types en moet er dus ook niet aan denken dat ik zelf zo zou zijn. Die twijfel kwam eigenlijk in me naar boven toen ik iets nieuws wilde kopen voor op mijn kop, ik draag namelijk hier meestal een basebalcap om mijn kale kop te beschermen tegen de zon. Deze keer is het wat anders geworden, een hoed, weliswaar een strooien, maar toch in ieder geval een hoed. Veel koeler en hij beschermt ook mijn nek. Vroeger had ik bij mannen die een hoed droegen altijd bedenkingen, kouwe kak en zo weet je wel. Dus vandaar mijn twijfel en aarzeling aanvankelijk. Die was overigens weer snel weg, ik weet dat ik zo niet in elkaar zit en als men dat desondanks over me wil denken moeten ze dat vooral doen, geen bezwaar.

Verder ben ik vandaag ook met John en Ailsa naar een tuincentrum geweest om vulling voor de bloembak op mijn veranda. De keus is gevallen op een paarse bougainvillea, verschillende kleuren geraniums omdat die altijd zo veel bloemen hebben en lavendel er tussenin voor het luchtje. Vooral de bougainvillea stond boven aan mijn verlanglijstje, prachtig vind ik ze dus vandaar. Blijkbaar geven ze wel veel afval en verwilderen ze makkelijk, maar dat zien we later wel weer. Ik kan hem natuurlijk met snoeien ook in bedwang houden, maak ik er toch gewoon een bonzai-bougainvillea van. Tis weer eens wat anders. Ik heb het woord "bougainvillea" trouwens eerst op moeten zoeken in het woordenboek voor de schrijfwijze, vandaar dat ik het maar een paar keer extra vernoem. Is misschien wel vervelend die herhaling maar wel zo efficient voor de erin gestoken energie.

Vandaag een log naar aanleiding van de reactie van Mieke op een van mijn vorige logs. Misschien lijkt het of ik inderdaad de hele dag loop te tobben en dingen loop te overdenken, van die kant had ik het nog nooit bekeken. Maar ik kan iedereen gerust stellen, zo is het niet. Ik heb hier en nu over het algemeen een leuk en vrolijk leven en ik probeer ook de dingen meestentijds te laten komen zoals ze komen. Bovendien is het allemaal maar relatief, het stukje wat ik bijvoorbeeld schreef over vrijdag gaat misschien over hooguit een uur van de vierentwintig van die dag, daarnaast ging mijn normale leven gewoon door. Je moet het dus allemaal met een korrel zout nemen. Het is vaak ook wat gedramatiseerd om het wat smeuiger te maken en om te voorkomen dat men erbij in slaap zou vallen. Daarnaast hoef ik me ook niet af te tobben waarom ik me voel zoals ik me voel, dat is me doorgaans vrijwel meteen duidelijk, dus dat tobben valt errug mee. Het is natuurlijk ook wel erg handig te weten waarom je je triest, verdrietig, blij of wat dan ook voelt, dan kun je er tenminste iets mee en blijft het niet misschien eindeloos in je systeem rondemmeren. En het is dan ook nog eens zo dat ik het leuk vind om dingen uit te peuren en mijn grijze hersencellen af te tobben, dat houdt me jong, alert en levend. Misschien dat het niet verkeerd zou zijn als mensen die her en der wat in de pap te brokkelen hebben het wat meer deden. Maar dat terzijde, ik dwaal af. Deze weblog was in eerste instantie bedoeld als een dagboek en in een dagboek beschrijf je ook niet de dag van ochtend tot avond, je haalt er de plukken uit die voor jou die dag bepaalt hebben, de dingen die je bezig hebben gehouden of nog bezighouden. Je selecteert dus en beschrijft dan niet de dingen die niet interessant en/of alledaags zijn, die kan iedereen wel zelf bedenken volgens mij. En ook niet dee feiten die je voor jezelf of een beperkter publiek wil houden. Ondertussen is het inderdaad geen dagboek meer en is het meer een nieuwsbrief geworden over mijn eigen soap. Met de bedoeling mijn familie, vrienden en andere belangstellenden op de hoogte te houden van mijn wel en wee hier. Hier en daar dus wat aan- en ingedikt om het wat sappiger te maken en geeuwen te voorkomen. Neem het dus allemaal met een korrel zout.

Oh ja, sinds gisteren is het strand dat in oktober of november in zee was verdwenen weer terug, schoon en wel. Mooi he de natuur!

Estupendo - The sequel.

Blijkbaar is er een vervolg van de Estupendo soap in de maak, want wat doet er op: Gisteren belde ik de loodgieter hoe ver het staat met mijn douchedeuren en badkamerlampen. Wat schetst mijn verbazing: Allan, de loodgieter, had van Estupendo de instructie gekregen dat hij die dingen pas mocht komen installeren als ik mijn eerste maand huur had betaald (?????). Duidelijk de wereld op zijn kop en verbingen leggen die niet bij elkaar horen. Hoe ze binnen dat bedrijf denken komt me steeds vreemder voor. Ik heb nu het plan opgevat om voortaan maar rechtstreeks met de eigenaresse in contact te treden, lijkt me in ieder geval al een stuk directer en dan heb ik in ieder geval niks met het slalommende en kromme geneuzel en gekonkel van Estupendo te maken. Dat ze daar de boel naar believen verdraaien bleek vorige week ook weer. Tijdens mijn verhuizing kreeg ik van hen een mailtje of ze mijn lege verhuisdozen mochten hebben want een van hun medewerkers stond op het punt te gaan verhuizen. Geen probleem natuurlijk, was ik er ook gelijk vanaf.

Toen ik vorige week belde of ze ook nog geinteresseerd waren in de laatste dozen, werd ik weer getrakteerd op een staaltje flexibiliteit en opportunisme: " Nee dank je, we hebben er nu meer dan genoeg, we hebben het ook eigenlijk alleen maar gedaan om je van die dozen af te helpen!!!!" Daar valt toch je bek spontaan van open, ze blijven me verbazen.

Gisteren ben ik me in de loop van de namiddag toch klote gaan voelen zeg, niet te filmen. Waar het aan ligt weet ik ook eigenlijk wel. Ik heb Antonio gisteren een mail gestuurd, een goed bedoelde mail met wat punten die ik zodoende bespreekbaar wil maken. Niks mis mee zou je zeggen en dat is ook zo, dat was tenslotte een van onze afspraken en moet bovendien kunnen. Maar..........dan komen er weer ouwe gevoelens en angsten naar boven. Ik heb zoiets op verzoek al eerder gedaan, meerder keren zelfs, maar toen werd er telkens op een erg botte, negatieve en denigrerende manier op gereageerd of het werd genegeerd. Die angst dat zoiets nu weer zou gebeuren was in alle hevigheid terug, onterecht natuurlijk en verwacht ik ook eigenlijk, maar toch errug vervelend. Tot overmaat van ramp weigerde mijn zo goed als nieuwe wasmachine het gisterenavond ook nog. Er is misschien een keer of dertig mee gewassen. Dat kloteding pakte geen water, hij stond volgens mij geblokkeerd op de afpompstand. Moest ik nog op zoek naar een wasmachinereparateur ook. Ik kon natuurlijk de leverancier in Roosendaal wel bellen, want hij zit tenslotte nog in de garantie, maar ik geloof niet dat die hier even langskomt. Shit!! Verder gaat het gewoon zijn gangetje, nog steeds heerlijk weer met volop zon en een fris briesje, met name gisteren was het een super perfecte dag. Het was ook druk aan de kust, vooral veel Spanjaarden want die hebben nu een paar extra vrije dagen in verband met de Semana Sancta.

Ennuh met die wasmachine komt het ook weer wel goed, het is gewoon stevig balen maar ook weer lekker om mijn frustratie en angst effe op af te reageren plus heb ik gelijk weer een logje vol geluld. Prettige Pasen! PS: Wonderen bestaan toch blijkbaar nog steeds, rond een uur of negen deed de wasmachine het plotseling vanzelf wel (????????) en iets later kwamen er een paar leuke sms-jes van A.(!!!!!!!!!)

Nog steeds is er weinig spectaculairs te melden, het begint volgens mij allemaal zijn plaatsje te krijgen. Het enige spectaculaire is dat ik me al helemaal thuis voel in mijn nieuwe stek, ik voel me hier zelfs lekkerder als in Roosendaal en dat zegt volgens mij al meer dan genoeg. Dat goeie gevoel heeft natuurlijk niet alleen met mijn huis te maken, de rest van de entourage werkt daar uiteraard ook hard aan mee, het weer, de ontspannen sfeer, de vrijheid, de onafhankelijkheid enz enz en natuurlijk het feit dat ik het goed met mezelf kan vinden en de klankborden heb die ik nodig heb. Ik merk dat er veel meer rust in me is gekomen sinds mijn huis zo goed als aan kant is, dat scheelt blijkbaar ook gelijk in de tobberijen. Ik kan het weer allemaal veel makkelijker van me afzetten en op zijn beloop laten. Het is duidelijk dat het hier, althans voor mij, toch makkelijker is om wat genuanceerder te denken dan in Nederland. Het "komt het vandaag niet dan morgen misschien wel" gaat mij hier in ieder geval goed af, ik krijg het misschien zelfs op termijn wel helemaal onder de knie. Wat moet komen, komt toch en daar verander ik met tegen de stroom inzwemmen of proberen te forceren toch geen ene bal aan, het is bovendien heerlijk om je zo maar gewoon mee te laten voeren.

Ik geef natuurlijk wel mijn grenzen en wensen op tijd aan en dan ziet men verder maar wat men ermee doet, het is graag of niet. Mij krijgen ze voorlopig in ieder geval niet meer van mijn apropos. Ik hou erg veel van mezelf en dat zal ook wel een hoop bijdragen aan mijn huidige "toestand". In mijn ogen trouwens een vereiste als je echt en op een gezonde manier van een ander wil kunnen houden. Ik voel me nu hier in ieder geval goed, tevreden en gelukkig. Wat er morgen weer komt zien we dan wel.

Cesar Manrique Cabrera (2)

Het is rustig aan het Lanza front, weinig te melden en te tobben, eigenlijk niks. Het is op het ogenblik vooral genieten, het weer is geweldig er is dus eigenlijk gewoon geen tijd, gelegenheid en zeker geen redenen voor tobberijen. Uit Nederland ook alleen goeie berichten, Tom heeft een nieuwe mini-disc speler gekocht voor zijn radio bezigheden. Het gaat hem goed. Vandaar vandaag maar gelijk een vervolg op mijn log van gisteren over Cesar Manrique. Zijn familie was een typische "middle class family", zonder financiele zorgen. In 1934 kocht zijn vader een perceel grond in Caleta de Famara en bouwde er een huis aan de oceaan. Dit huis liet een zichtbare herinnering bij Cesar achter die zijn leven lang bleef en die hij zich met plezier herinnerde:

" Mijn grootste geluk is dat ik me een gelukkige jeugd kan herinneren, vijf maanden zomervakantie aan de stranden van Caleta en Famara met zijn acht kilometer schone en fijne zand, omlijst door klippen van meer dan vierhonderd meter hoog die als in een spiegel op het strand weerkaatst worden. Dat beeld staat geetst in mijn ziel als iets buitengewoon moois dat ik mijn hele leven niet zal vergeten."

Hij streed vrijwillig mee in the Spaanse burgeroorlog aan Franco's kant. Zijn oorlogservaringen waren afschuwelijk en hij weigerde er over te praten. In de zomer van 1939, toen de oorlog voorbij was, kwam Cesar terug naar Arrecife. Bij terugkomst droeg hij nog zijn militaire plunje. Nadat hij zijn moeder en broers en zussen had begroet, ging hij het platte dak op, kleedde zich helemaal uit en stak de brand in al zijn militaire spullen.

Na de Spaanse Burgeroorlog ging hij naar de La Laguna Universiteit om technische architectuur te studeren, waar hij na twee jaar mee ophield. In 1945 reist hij naar Madrid en gaat met een beurs studeren aan de Academia de Bellas Artes de San Fernando, waar hij afstudeert als leraar schone kunsten en schilder.

In de herfst van 1964 reist Cesar, op advies van zijn neef Manuel Manrique, een New Yorkse psycho-analist en schrijver, naar die stad waar hij blijft tot de zomer van 1966. Hij was te gast bij Waldo Diaz-Balart, een Cubaanse schilder, die in de Lower East Side woonde. In die tijd een buurt vol artiesten, journalisten, schrijvers, en bohemiens.

Later kreeg hij de geweldige kans om, via een vriendschap van zijn neef Manuel met de directeur van het Institute of International Education, dat weer werd gesponsord door Nelson Rockefeller, zijn eigen studio te huren en een aantal schilderijen te produceren die hij tentooonstelde in de prestigieuze New Yorkse gallery "Catherine Viviano".

In New York, schreef hij aan zijn vriend Pepe Damaso: "... meer dan ooit voel ik ware nostalgie naar de echte betekenis van dingen. Naar de echtheid van mensen. Naar de naaktheid van mijn landschap en naar mijn vrienden.... Mijn laatste conclusie is dat een MENS in N.Y. als een rat is. Mensen zijn niet gemaakt voor dit gekunstelde. Ik voel een dwingende behoefte om naar de basis terug te keren. Het te voelen, het te ruiken. Dat is wat ik ervaar."

Hij begon heimwee naar Lanzarote te krijgen en ging terug met een groots plan: "Toen ik terug kwam uit New York, kwam ik met de bedoeling om van mijn geboorte-eiland een van de mooiste plekken op deze planeet te maken, mede dankzij de oneindige mogelijkheden van Lanzarote."

Cesar Manrique Cabrera (1)

Naar aanleiding van mijn log van twee dagen geleden, vandaag wat meer achtergrondinformatie over Cesar Manrique Cabrera: Hij werd geboren op 24 april 1919 in Puerto Naos, Arrecife, een paar minuten voor zijn tweelingzus Amparo. Zijn vader was handelaar in levensmiddelen en zijn grootvader notaris. De familie komt oorspronkelijk van Fuerteventura maar zijn vader verhuisde naar Lanzarote. Hij is gestorven toen hij 73 was in een tragisch auto ongeluk op 25 september 1992, vlakbij de Fundacion Cesar Manrique in de buurt van Arrecife. Het ironische van alles is dat hij stierf in een auto, hij had er een gruwelijke hekel aan dat er steeds meer auto's kwamen op het eiland, hij was een fanatiek milieubeschermer. Hij was beeldhouwer, schilder, architect en een van de pioniers van de moderne kunst in Spanje, maar was volgens zijn eigen woorden voor alles een schilder. In 1942 had hij zijn eerste schilderijententoonstelling in Arrecife. In de 60-er jaren had hij verschillende tentoonstellingen in Spanje, Duitsland, Engeland, Zweden, Italie, Oostenrijk, Brazilie, Japan, de VS en Finland, onder andere in 1964 in New York in het Guggenheim Museum.

Het meest tot de verbeelding sprekende werk van Manrique is Lanzarote zelf. Hij vondt het evenwicht tussen de overweldigende vulkanische natuur en de kunst om het vatbaar te maken. De geweldige en pakkende schoonheid van dit fascinerende eiland bestaat dankzij zijn genialiteit..... Cesar Manrique had een grote invloed op de bescherming van de natuurlijke en culturele rijkdommen van het eiland. Hij wist de regering ervan te overtuigen de constructie van hoge gebouwen en het gebruik van grote reklameborden te verbieden omdat ze het karakter van het landschap zouden verstoren.

Een belangrijk deel van Cesar Manriques beeldhouwwerken zijn de mobiles, hij noemde ze Wind Toys. Ze zijn over het hele eiland te vinden, zonder twijfel houden zijn windcreaties verband met de typische windmolens die in het verleden op Lanzarote gebruikt werden voor de zoutwinning.

Vandaag de volgende serie indrukken:

Een panorama van het hele uitzicht:

Het uitzicht vanuit de zithoek:

De werkkamer:

De werktafel heb ik besteld, maar wel twee maanden levertijd onder andere doordat het uit Madrid moet komen, nou ja het is niet anders. Heb ik trouwens nog mazzel als het allemaal doorgaat, een van de verhuizers had vier maanden moeten wachten. Het is een hoek geworden in dezelfde kleur als de keuken, met daaronder een trolly met laden. De prijs viel nog niet eens tegen. Ook de rest van mijn geplande boodschappen heb ik gedaan en verder vooral genoten van het superweer. Het is op het ogenblik overheerlijk: volop zon, lekker warm met een koel briesje erbij. Genieten! Verder tob ik natuurlijk over Antonio, ik zou nu graag vlieg willen zijn in Cordoba zodat ik weet wat er in hem omgaat, maar weet dat ik hem nu met rust moet laten. Een hele goeie oefening voor mijn geduld, mijn achterdocht en om de dingen op hun beloop te laten. Soms heb ik daar nog steeds moeite mee, de aard van het beestje natuurlijk en dat draai je niet zo maar even een andere kant op. Pfffffffff. Het is afzien hier!!

Het begin van de zondag was wat stroef, er moest eerst weer wat weggewerkt worden, een paar laagjes onverwerkt restafval van de afgelopen week. Ik miste Tom en Antonio. Niet vreemd natuurlijk en dus maar goed dat ik een dagje voor mezelf had gepland. Dan kun je dat tenminste gewoon helemaal toelaten en is het deste sneller weer achter de rug. Zo ging het ook, 's morgens heb ik Tom gesproken en dat scheelde al een heel stuk. Vervolgens heb ik eerst mijn log geplaatst en kon ik eindelijk weer even wat van de andere logs bijlezen en op reageren. Daarna weer naar huis om mijn laptop af te zetten en mijn strandspullen bij elkaar te zoeken. De zon leek namelijk eindelijk weer volledig tot zijn recht te komen, de heiigheid was aan het verdwijnen. Over de rest van de dag valt dus eigenlijk weinig spectaculairs te melden, lekker gewandeld, gezond en daarna heerlijke zeeduivel gegeten bij O'Orreo. Als toetje een lekkere ijskoffie met vanille-ijs en Cointreau en een goeie Spaanse taaloefening door het gesprek met de ober. Als afscheidsdrankje een kleintje Ron-Miel. Wat heb ik toch een bruin leven, een hondeleven. I'm a lucky basterd!!

Vandaag langs het postkantoor en om nieuwe telefoonkaarten want mijn beltegoed is ver op, dan ben ik toch in Arrecife en kan ik gelijk kijken voor een werktafel, daarna langs de boekhoudster want die heeft papieren voor me en een telefoonnummer van iemand die me misschien kan helpen bij het versnellen van de Telefonicaprocedure en 's avonds eten met Jeanne en Ad. Redelijk volle dag dus maar misschien nog wel even tijd tussendoor voor een strandwandelingetje. Niet schlecht!!

Het oorspronkelijke zaterdagplan was om met Jeanne en Ad naar het Museo del Vino te gaan en van daaruit verder het noorden te bekijken. Maar omdat het al een paar dagen heiig was geweest en het gistermorgen redelijk helder was, zijn we vanwege de vergezichten eerst naar het noorden gegaan. Het is dus helemaal anders gelopen dan eerst gedacht. Ik heb ze wel het noorden van het eiland laten zien: Jameos del Agua, Cueva de Los Verdes en Haria het dorp met de palmbomen. Bij een geboorte wordt daar namelijk voor een meisje een palmboom geplant en voor een jongen twee. Terechte verdeling natuurlijk, die kennen tenminste hun prioriteiten!!

We hebben in Haria 's middags in wat we aanvankelijk dachten een typisch Spaans restaurantje overheerlijke spareribs gegeten. Bij het bestellen bleek het dus helemaal niet zo oorspronkelijk te zijn: degene die de bestelling opnam was een Nederlander. Daarna hebben we in Bosque Nieve nog geprobeerd van de vergezichten te genieten maar het spectaculaire viel weg door de toch terug opgekomen heiigheid. Tenslotte hebben we in Nazaret het huis van Omar Sharif bekeken, Lagomar. Lagomar is een gigantisch huis gebouwd in grotten, nissen en terrassen tegen en op een rotswand in de vorm van een hoefijzer. Heel bijzonder en spectaculair, het eigenlijke woongedeelte helemaal bovenin kun je niet bekijken maar wel huren voor het luttele bedrag van zeventienhonderd euri per week.

Het huis is ontworpen door Cesar Manrique, DE plaatselijke beroemdheid. Kunstenaar, genie, excentriekeling en vriend van Omar Sharif. Volgens de verhalen heeft Omar het huis ook weer verloren aan hem met een potje kaarten. Van het Museo del Vino is uiteindelijk niks meer gekomen, de dag was om en wij teut.

Zaterdag alweer, Antonio is gisteravond naar het vasteland vertrokken. We hebben elkaar nog gesproken en we begrijpen elkaar volgens mij, mijn boodschap is blijkbaar goed overgekomen, het heeft hem volop aan het denken gezet. Nu maar afwachten wat er uit komt, ik heb er een goed gevoel over maar dat kan natuurlijk ook wishful thinking zijn. Time will tell. Gistermiddag ben ik op pad geweest voor een nieuwe werkplek, ik heb al wel een en ander gezien maar het is niet echt wat ik in mijn hoofd heb, blijkbaar zijn veel bureaus hier een stuk kleiner als in Nederland. Misschien ga ik vandaag Arrecife wel in want daar heb ik een winkel gezien waar ik wel denk te kunnen vinden wat ik wil. Zal weer wel niet het goedkoopste adres zijn. Gisteravond zijn we weer met ons drieen gaan eten, deze keer in Costa Teguise zelf, dat moet er toch ook een keer van komen tenslotte. Daarnaast heb ik wellicht al weer een volgende opdracht binnen. Vanochtend stond de man die mijn appartement heeft schoongemaakt aan mijn deur. Hij wil een website voor zijn schoonmaakbedrijf.

Het komt dus nog steeds als vanzelf naar me toe, ik ben er natuurlijk hartstikke blij mee en dankbaar voor, ik zal het wel verdiend hebben. Lekker is het in ieder geval, ook deze bal is gaan rollen. Ik heb hem gelijk wat reclamemateriaal meegegeven voor in de bar van zijn vriendin, het ijzer smeden als het heet is heet dat geloof ik.

Hij is trouwens een Engelsman en zo op het eerste gezicht gewoon en zichzelf, zou ik dan nu de �goeien� gaan ontmoeten? Zal vast!

Nou hier zijn dan eindelijk de eerste plaatjes van mijn nieuwe stek. Ik wil het spannend houen door niet alles gelijk prijs te geven. Geeft me gelijk de gelegenheid om de "magere" dagen, dagen dat ik niet veel te melden heb of de tijd niet heb, op te vullen. Vandaag de veranda:

de keuken:

en de woonkamer:

Voor de rest gaat het hier zijn gangetje, gisteren heb ik Ad en Jeanne van het vliegveld gehaald en hebben we samen Costa Teguise wat verkend, koffie gedronken en 's avonds bij El Buey Bueno gegeten. De onrust die in me zat naar aanleiding van de gesprekken van zondag en maandag met Antonio is ook weer gaan liggen. Ik heb hem het advies gegeven het eerst opnieuw met zijn oude vriend, die nog in zijn hoofd zit, te proberen om te voorkomen dat hij de rest van zijn leven met een illusie blijft leven. Ik wil in ieder geval niet iemand die als hij bij mij is, aan een ander denkt. Nog geen reactie tot nu toe, we zien wel. Verder alles ok, ik geniet zo veel mogelijk van ieder dag en vooral van de rust (meestal tenminste) die ik hier in mijn lijf voel. Ik hoop wel dat ik snel mijn eigen internetaansluiting weer heb, dat op en neer crossen en een ander lastig vallen, zo voel ik het tenminste, vind ik maar niks. Ik ben het liefst selfsupporting en zo min mogelijk afhankelijk van een ander. Kan ik tenminste weer de logs goed lezen en reageren, dat schiet er nu bij in. PS: Jeanne en Ad hadden tien pakjes Senseo voor me bij, hartstikke lief, mijn bakkie gaat voorlopig dus gewoon lekker door. hmmmmmmm

Deze keer een mijmering naar aanleiding van de reacties van Casa en Mieke op mijn log van gisteren. Natuurlijk bedoelde ik het niet generaliserend ik wilde alleen mijn ervaringen tot nu toe beschrijven en dan komen de Engelsen, waar ik hier mee van doen heb gehad, er helaas toch bekaaid vanaf. Maar het kan natuurlijk zijn dat ik alleen de �verkeerden� tot nu toe ben tegengekomen, dat wordt me vanzelf wel duidelijk waarschijnlijk. Vooruit, ik zal ze het voordeel van de twijfel geven. Die reacties hebben me nog verder aan het denken gezet, je weet hoe ik ben: alles tot op de bodem uitpeuren vind ik heerlijk. Ik krijg namelijk steeds meer het gevoel dat ik dat soort gedrag in mensen zelf ten dele oproep, ik heb het idee dat dit met mijn uiterlijk en uitstraling te maken heeft. Volgens mij roep ik iets op van: �Oh die is makkelijk, bij hem hoeven we niet zo nauw te kijken.� Die gedachte leeft al langer bij me, het is me inmiddels al zo vaak overkomen dat het voor een deel toch ook bij mij moet liggen. Vaak moet het eerst zo ver komen dat ik echt en stevig op mijn strepen ga staan voordat men me serieus neemt. Hier is me dat inmiddels ook al een paar keer overkomen, helaas weer bij de Engelsen en niet bij de Spanjaarden, integendeel. Naar Noord Europese maatstaven zal ik wel een te softe en/of te meegaande uitstraling en aanpak hebben, geen autoriteit tentoonspreiden. Nou ja het zij zo, ik kan en wil daar in ieder geval niks aan veranderen, ik vind het best zo en kan er aardig mee overweg. Dan mezelf maar af en toe flink laten gelden, meestal levert het me dan ook nog iets extra�s op, dat is al wel gebleken en natuurlijk mooi meegenomen.

Zoiets heb ik trouwens al van meerdere Spanjaarden, waaronder Antonio, gehoord. Noord Europeanen zijn in hun ogen vaak rechtlijnig, gesloten, afhoudend, onbetrouwbaar, arrogant en bezitterig en ik kan me daar wel veel bij voorstellen. Volgens mij komt het grotendeels voort uit angst. De zuidelijke mentaliteit is veel soepeler, opener, uitnodigender, eerlijker, vrijer en socialer, en dat kan, als je zoiets niet gewend bent, natuurlijk heel bedreigend overkomen. Vandaag komen trouwens mijn eerste Nederlandse bezoekers sinds ik in Costa Teguise zit aan. Aanvankelijk een zakelijk contact uit mijn tijd bij de Bac in Steenbergen, maar inmiddels uitgegroeid tot een hechte vriendschap, Jeanne en Ad. Ze zitten hemelsbreed ongeveer een kilometer bij me vandaan in Mansion Nazaret, ik kan bij wijze van spreken bij hen binnenkijken. Ze hebben de Nederlandse premiere van mijn nieuwe stek. Ik heb er zin in!!

Dinsdag is een dag van oplossingen geworden, container weggehaald, keuken afgewerkt, kast in elkaar gezet en er was eindelijk post voor me op het postkantoor en daarbij mijn nieuwe bankpas zodat ik weer kan internetbankieren. Het lijkt allemaal van lieverlee rond te gaan komen, als het goed is komt vandaag de man voor de douchecabine, de badkamerspiegels en de badkamerlampen, kortom de laatste loodjes. Dan is het hele plaatje wat mijn appartement betreft in ieder geval compleet en kan ik me met andere dingen gaan bezig houden, werk bijvoorbeeld. Als Telefonica tenminste ook nog even mee zou willen werken en over de brug zou willen komen. Maar ach, dat zal vast ook wel op het juiste tijdstip zijn beslag krijgen, zoals alles. Het is me inmiddels wel overduidelijk dat mijn eerdere conclusies wat betrouwbaarheid en nakomen van afspraken betreft, ik er niet ver naast heb gezeten. De enigen waar ik tot nu toe van op aan kon zijn de Spanjaarden, je kunt op ze bouwen, zeker als je zelf ook voor hen openstaat en je best doet. De Engelsen waarmee ik te maken heb gehad daarentegen laten het op alle fronten afweten, je komt bij hen eigenlijk vaak op hetzelfde uit als in Nederland, bedrogen en teleurgesteld: van allerlei mooie dingen beloven, veel (glim)lachen, klef doen en het daarna af laten weten en doen alsof men van niks weet. Helaas kan ik geen ander conclusie trekken dan dat ze bij mij tot nu toe in ieder geval aardig onbetrouwbaar, hypocriet en arrogant zijn geweest.

De problemen en vertragingen met het appartement waren ook vooral een gevolg van die houding. Maar ja, ik wil me toch vooral richten op de Spanjaarden en dan zal de houding van de Engelsen, zolang ik er tenminste niet al te veel last van heb, me verder een worst wezen, ze doen maar. Misschien komen ze zichzelf daar nog een keer in tegen, of niet. Ook goed!

Wat mij betreft is mijn stekkie zo goed als klaar, alleen in de loop van deze week nog de laatste kast in elkaar zetten en dan kunnen de overgebleven losse flodders opgeruimd worden. Mijn lees, kijk en luister afdeling is ook compleet. Er lagen hier nog wat blijkbaar overtollige keukenkastdeurtjes en die heb ik gebruikt om een soort rek te maken waar alle apparatuur in staat. Het ziet er fraai en overzichtelijk uit en het is vooral handzaam. De muziek klinkt als een klok door de stenen vloeren. Ook alles wat nog opgehangen moest worden hangt, het krijgt zodoende steeds meer mijn stempel en ik voel me daar lekker bij, lekkerder zelfs als in mijn oude stek in Roosendaal doordat het ruimtelijker is, dus wat wil ik nog meer. Gevoelsmatig was de maandag weer geen topdag, het trieste overheerste weer aanvankelijk. Net als het weer was het bij mij licht bewolkt. Het zal er wel bijhoren en ik laat het daarom maar gebeuren. Iedere laag is er tenslotte een en ik kan daar wel van weglopen maar dat heeft geen enkele zin, het komt toch vroeg of laat terug. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Oh ja, de personenweegschaal is vandaag tevoorschijn gekomen en vandaar een laatste leuke bijkomstigheid. Sinds mijn vertrek naar hier in oktober ben ik ongemerkt toch tien kilo kwijt. Mooi!

Zondag was weer zonnig en warm, heerlijk. Antonio en ik hebben ook weer onze zondagse aanvaring gehad, het lijkt een traditie te worden, maar we zijn er weer aan uit gekomen en we vinden het allebei eigenlijk ook wel leuk, die discussies. Meestal komen ze voort uit misverstanden vooral ontstaan door de taalbarriere, en nog te veel denken en te weinig uitspreken. Een logisch gevolg van het feit dat we allebei al een hele tijd single zijn. Onze manier om elkaar goed te leren kennen zeker? Nou en dat werkt, van lieverlee laten we elkaar het achterste van onze tong zien en het blijkt steeds mer dat we vooral iets essentieels gemeen hebben, we zijn allebei prettig gestoord en begrijpen elkaar dus volkomen, lekker.

In mijn huis is sinds zaterdag eigenlijk niet veel meer gebeurd, dat komt morgen weer. Ik wil beginnen met het eerst weer leeghalen van de boekenkast en hem daarna verzetten zodat het meubel waar mijn tv op moet er naast kan. Boven de tv wil ik het muziekgedeelte zodat er daarnaast weer een riante ruimte komt voor mijn werktafel. Ik heb het plan helemaal in mijn hoofd, nu nog Arrecife in om te kijken of het ook realiseerbaar is tegen een redelijke prijs. Time will tell!

Zaterdagmiddag een uur, de eerste nacht zit er op, heerlijk rustig is het er en vooral lekker koel. Ik heb dan ook geslapen als een blok in mijn eigen mandje. De rest vlot ook lekker, eigenlijk ben ik al heel ver, alleen de tweede slaapkamer is nog rommelig omdat hier de restanten staan en alle onderdelen van de kast die maandag of dinsdag in elkaar gezet gaat worden. Ondertussen ben ik er ook aan uit hoe al mijn spullen te verdelen over de beperktere ruimte als op mijn ouwe stek, het scheelt toch gauw twintig vierkante meter. Ik heb het nu zo gedaan: de woonkamer annex keuken is nu het zit en kookgedeelte, de tweede aangrenzende slaapkamer is het "werk en geniet gedeelte", boeken, muziek, video, tv, computers enz. Tenslotte op de veranda, lekker buiten, het eetgedeelte met mijn eethoek. Het komt er nu eigenlijk op neer dat ik voor mijn gevoel zelfs meer ruimte heb dan van te voren. Foto's komen later als het allemaal op orde is en alle frutsels en zo ook hun plek hebben. Voor het werkgedeelte moet ik eerst ook nog om een werktafel(s), nu heb ik tenminste zicht op de ruimte die ik daarvoor beschikbaar heb

Verder gaat het allemaal zijn gangetje, het dubbele is ook weer over en de zon schijnt weer zoals het hier hoort. Op naar de zondag!!

Het gaat goed en gestadig, voorlopig ben ik nog wel even zoet maar we gaan de goeie kant op!! De nacht van vrijdag op zaterdag mijn eerste nacht "thuis". Zo voelt het nog niet helemaal natuurlijk, 't is allemaal nog wat onwennig, maar dat komt vanzelf. Het voelt ook weer dubbel, het is net zoiets als toen ik voor de eerste keer uit huis ging en op mezelf ging wonen, blij en trots aan de ene kant maar een beetje triest omdat het weer het einde van een tijdperk is, maar ja dit is wat ik wilde en dat is niet minder geworden, integendeel! Mijn internetaansluiting is nog niet compleet dus internetten zal ik voorlopig nog bij Ailsa en John moeten doen of in een internetcafe, of het er iedere dag van komt zien we wel. Ik doe in ieder geval mijn best. Zaterdag is het zowiezo even pauze, dan wil ik mijn woonkamer zo ver mogelijk bewoonbaar proberen te krijgen.

Zondag las ik een complete rustdag in over de hele linie, even ergens anders mee bezig zijn en weer eens flink van de zon genieten die er sinds het afgelopen weekend weer volop is. Het is nu tenminste weer het oude vertrouwde Lanzarote dat ik ken, warm, zon, een windje, kortom heerlijk. Tot gauw!!

Gebroken ben ik, mijn hele lijf is moe, beurs en mijn rug lijkt een eigen leven te willen gaan lijden. Niks meer gewend he natuurlijk, al maanden op vakantie en dan hakt stevige lichamelijke arbeid er natuurlijk effe goed in. Maaaaaaaaar, ik ben dik tevreden over mezelf, ik heb een heleboel verzet, vanaf een uur of drie zijn Ailsa en John ook nog bijgesprongen en nu is er van de berg dozen nog maar een minimaal heuveltje over. Er komt zicht op. Ik hoop eigenlijk morgen of anders in ieder geval zaterdag op mijn nieuwe stek te kunnen slapen. Mijn slaapkamer is al helemaal klaar en schoon en ook de berging. De keuken is helemaal ingericht, althans de kastjes natuurlijk. Alle kleding hangt en ligt, boekenkast staat met boeken er ook al weer in, CD's op hun plaats. Morgen eigenlijk alleen nog de woonkamer en de tweede slaap/werkkamer.

Vanavond effe relaxen en lekker gaan eten bij onze favoriet, El buey bueno. Veel vlees zodat ik morgen weer helemaal het manneke ben.

He he, de boel is binnen, het is nog wel een onoverzichtelijk puinhoop maar ik kan in ieder geval aan de slag. Het staat zelfs zo vol dat een van de verhuizers aanbood om volgende week terug te komen om mijn slaapkamerkast in elkaar te zetten, er is nu geen plaats voor. Het was ook een gezellige dag, alles ging rustig, volop Spaans geleerd van de vier verhuizers en vooral de "verkeerde" woorden natuurlijk. Als je laat zien dat je je best doet om ook een woordje Spaans te brabbelen, komen ze vanzelf over de brug en helpen je waar nodig. Ik ben dus weer dik tevreden, vandaag begin ik met te proberen orde in de wanorde te scheppen. Ik begin daarbij maar in de berging zodat de spullen die ik niet direkt nodig heb al niet in de weg staan. Daarna ga ik me maar van lieverlee door de berg heenwerken, dan komt er vanzelf overzicht.

Lekker trouwens om je eigen spullen weer te hebben, je eigen tafel, stoelen, boeken, muziek en zo. Ja, dat geeft je toch gelijk meer een gevoel thuis te zijn, lekker weer mijn eigen stek. Straks eerst een paar dagen lekker cocoonen om er weer helemaal in te komen. Hmmmmmmmmmmmmm heerlijk en behaaglijk. PS: En mijn planten leven nog na ruim vijf weken in de container. Onvoorstelbaar. Groene vingers? Of gewoon een plantvriendelijke container?

Sinds zondag lijkt het weer hier na een lange tijd wat stabieler te worden, nog wel wat sluierbewolking maar voor de rest veel zon en een lekker fris briesje. Reden te meer om deze waarschijnlijk voorlopig laatste echt rustige dag nog gauw even flink bij te tanken. Hetzelfde patroon doemt eindelijk in de Estupendo-soap op, ook daar komt nu eindelijk zicht op rust, de stofwolken zijn gaan liggen, we zijn tot een vergelijk gekomen en kunnen nu opnieuw beginnen vanaf point zero. Op voorwaarde natuurlijk dat ik ook morgen daadwerkelijk eindelijk een begin kan maken met het uitpakken en de losse eindjes die er nog zijn in het appartement, zo gauw mogelijk weggewerkt worden. Zucht, eindelijk. Morgen dus eindelijk echt de handen uit de mouwen, vandaag heb ik daar overigens al een klein begin mee gemaakt. We zijn in de tuin van Casa Kernow bezig geweest met snoeien en lenteklaar maken van de tuin.

Vanavond een barbecue met David, Veronica, John en Ailsa dus de innerlijk mens, de mijne althans, is er helemaal klaar voor. Kom maar op!

Weer effe wat zieleroerselen van mij. Waarom? Nou het zit namelijk zo: het gaat er steeds meer op lijken dat ik, althans nu, het tobben steeds beter achter me kan laten, het zijn nu zieleroerselen geworden. Een lekker gevoel moet ik zeggen, hoewel het natuurlijk misschien wel wat saaier zal worden op mijn weblog. Nou ja, het zij zo. Het gevoel hier is in ieder geval goed en das veel voornamer. Hoezo dan dat, zul je misschien zeggen? Nou ik merk dat aan hoe ik me de afgelopen dagen heb gevoeld met al die toestanden rondom mijn nieuwe stek. Ik merk dat ik het allemaal heerlijk kan relativeren en laten voor wat het is en bij wie het thuishoort. Het zal mijn tijd wel uitduren, goed komt het op een af andere manier toch wel een keer. Misschien dat er nog wat getob volgt in afwachting van een reactie, maar hoe dan ook gaat mijn leven toch gewoon door. Laat maar komen, ook al zou ik het uiteraard wel errug jammer vinden als hier iets definitiefs tussen zou komen. Kortom: hoe vreemd het misschien ook mag klinken, ik voel me gelukkig en vooral errug vrij en onafhankelijk. Heerlijk bevrijdend en natuurlijk ook errug super lekker dat ik dit allemaal hier aan kan kaarten.

Een reactie van Estupendo is er trouwens ondertussen. Weer, zoals eigenlijk verwacht, zo'n halfwassen, nikszeggende slalomreactie. Het is wel duidelijk dat ze het me niet in dank afgenomen hebben dat ik ook een copie van mijn relaas aan de eigenaresse van het appartement had gestuurd. Volgens mijn mening alleen maar goed en nodig in dit geval omdat ik vermoedde en nu bevestigd heb gekregen, dat Estupendo twee verschillende verhalen opdist aan haar en aan mij. Helaas das dan errug jammer, wie professioneel bezig wil zijn zal moeten leren om een lijn te trekken ook al is dat soms misschien niet makkelijk.

Maandagmorgen, het landen ging deze keer helaas veel sneller als afgelopen week, het kon niet anders. De zondag was weer volop genieten samen met Antonio, daar lag het niet aan, maar een herhaling van afgelopen vrijdag, teruggestuurd worden met mijn inboedel, hing in de lucht en daarom was het nodig vroeg bij de tijd en op pad te zijn. Ik had er geen zin in nog een keer het slachtoffer van slechte organisatie te zijn. Zodoende stond ik al voor achten bij de verhuizer op de stoep om hem het verhaal nog eens uit te leggen en ook hij had geen zin om zijn mannen weer voor niks naar Costa Teguise te sturen. Woensdag is nu de dag geworden waarop het allemaal wel zou moeten gaan lukken. De boodschap die ik bij Estupendo heb achtergelaten lijkt me ook duidelijk dus wacht ik nu maar af of ze nou eindelijk de boel eens echt gaan regelen. Het is nu aan hen.

Wat het weer betreft lijkt het hier nu wat rustiger en normaler te gaan worden, gisteren en ook vandaag was er zon en een licht briesje. Heerlijk wandelweer en dat was te merken ook, alles en iedereen was zondag op pad of buiten bezig. Er waren nog wel wat wolken maar die maakten het extra de moeite waard om plaatjes te schieten.

Gisteren was ik in eerste instantie even mijn richting kwijt. Het oorspronkelijke zaterdagplan, uitpakken, was uiteraard van de baan. Dat plan moest dus gisterochtend nog even uit mijn hoofd, ik heb dat gedaan door alle afleveringen eens goed op papier te zetten, heb het script van de Estupendo soap als het ware bijgewerkt. Een afschrift van het script heb ik ook naar hen gestuurd met daarbij de duidelijke conclusie dat ik met alles op zijn zachtst gezegd niet blij ben, hen als bemiddelaar en aanspreekpunt verantwoordelijk stel en verwacht dat er aanstaande week oplossingen komen, deugdelijke wel te verstaan. Daarna ben ik met mijn Spaans bezig geweest en ben vervolgens wat veldwerk gaan doen in Costa Teguise, mijn toekomstige woonplaats. Ik heb me vast wat georienteerd waar de winkels, officiele instanties zoals post, politie en dergelijke en natuurlijk niet te vergeten welke de beste restaurants zijn. Een tent waar ik me lekker voel heb ik al wel gevonden, het personeel is er vrolijk en het eten goed en daarnaast ook nog betaalbaar. "Columbus", waar je voor 2 euro een uitgebreid Engels ontbijt krijgt met alles erop en eraan, en een sirloin steak met pepersaus en toebehoren, die ik dus had, 8 euro kost.

Ik vind mijn draai daar wel, da komt helemaal goe. Op naar de zondag!

Geluk is als een vlinder.

Hoe meer je er op jaagt, hoe verder hij zich van jou verwijdert.

Maar als je rustig blijft zitten en je aandacht aan andere dingen besteedt, komt hij vanzelf op je schouders zitten.

Pakjesavond is nog even uitgesteld, het appartement is wel schoon en mijn container staat er voor maar er lag blijkbaar nog een extra episode van de neverending Estupendo soap op de plank en ik mocht er weer in mee spelen: een geschil tussen de eigenaresse en de projectontwikkelaar. Er moest nog voor de definitieve oplevering getekend worden en dat gebeurt maandag. Blijkbaar had ze de dag ervoor nogal heftig opgespeeld vooral wat betreft de keuken. Prompt kwam de reactie, de Spaanse soepelheid was verdwenen en ik was helaas de klos. Ik werd er uit gezet, moest mijn sleutel inleveren en mocht dus niks naar binnen brengen. Gewoon machtswellust, slechte organisatie en het heeft er natuurlijk ook mee te maken dat alles op zo'n eiland samenhangt. Ik zie het maar als een testje van mijn geduld. Dat is iets wat je er in ieder geval wel van leert, heel anders en veel makkelijker denken, het zal het goeie moment nog wel niet zijn geweest. Quiza manana? In eerste instantie was ik supergefrustreerd en woest en heb dat op het kantoor van Estupendo ook even "netjes" gespuid. Maar ja dat heeft ook weinig nut, je kunt er op dat moment toch verder niks mee. Je hebt er alleen jezelf mee. Maandagmorgen gaan we de volgende poging wagen. Heb ik toch weer mooi een extra vrij weekend en lopen ze elkaar in ieder geval ook niet voor de voeten. Eens kom ik er toch wel terecht.

Bovendien heeft het "bezoek" aan Estupendo me een gesprek opgeleverd met geinteresseerden voor een website, een Nederlandse duikschool. Hebben we dat toch en is het allemaal in ieder geval niet helemaal voor niks geweest. Lo que sea, sera.

De kogel, eigenlijk alle kogels vliegen ineens door de kerk. Zoals te doen gebruikelijk komt plotseling alles tegelijk in beweging. Gistermorgen kwam er eerst een e-mail van Estupendo dat de keuken en het schilderwerk diezelfde dag zo ver mogelijk afgemaakt zouden worden. Vrijdagmiddag zou dan de boel vervolgens schoongemaakt worden. Kort daarna belde de verhuizer, Furgolanz, dat de container vrij gegeven was door de douane en dat ze, na betaling van 585 euri extra opslagkosten (ik bedoel maar), vrijdagmorgen (vandaag dus) konden en zouden willen komen lossen. Kon het niet dan zou er pas aanstaande woensdag weer ruimte zijn in hun planning, wat natuurlijk weer meer opslagkosten zou betekenen. Die extra opslagkosten heb ik overigens al meteen verhaald op de Nederlandse verhuizer, het contract was immers van deur tot deur met alle voorkomende kosten, ik wacht nu op hun reactie. De planning bij Estupendo moest dus ook plotseling drastisch aangepast worden en dat ging allemaal nog niet zo soepel. De schoonmaker stond gistermiddag netjes voor de deur en werd door de schilder weer weggestuurd, begrijpelijk, schilderen en schoonmaken gaat niet samen. Wat een heerlijk logische planning. De schoonmaker komt dus deze ochtend zo vroeg als mogelijk om alsnog aan zijn deel van de klus te beginnen. En dan maar hopen dat hij al een heel eind gedraaid is als de boel naar binnen komt.

Ik ben benieuwd of en hoe dat allemaal gaat samenwerken, ik moet er natuurlijk zelf bij zijn om te zeggen waar alles naar toe moet, maar vrees dat ik vandaag waarschijnlijk wel enige staaltjes Spaans temperament te zien zal krijgen. Nou ja, soit, als het uiteindelijk allemaal maar op zijn plek komt. Morgen meer.

Da bedoel ik mar: One leaf for happiness and one leaf for health, One leaf for love and one leaf for inspiration - Wishing you all of these things On this St. Patrick's Day celebration! Een nieuw stulpje. Een hele dikke proficiat. Jeanne en Ad Bertens.

De gang bij de verdere afwerking van mijn nieuwe stek zit er (nog) niet echt in. Gisteren heb ik samen met Ailsa, na onze Spaanse les, badkamerspiegels en gordijnrails gekocht zodat die gemonteerd kunnen zijn voordat mijn spullen komen. Volgens de laatste berichten van de verhuizer is dat waarschijnlijk nog deze week. Toen ik die spullen vast naar mijn appartement bracht, bleek er aan de keuken nog weinig verandert te zijn na dinsdag, de puinhoop was ook niet minder, wat die man heeft uitgevoerd is mij in ieder geval een raadsel. Dus weer maar eens Estupendo gebeld, de bemiddelaar, om de druk op de ketel te houden. De naam van het bedrijf komt bij mij in ieder geval nog niet helemaal uit de verf. Estupendo staat voor: geweldig, schitterend, fantastisch en meer van die zegekreten.

De stemming en het gevoel zijn verder nog prima en die wil ik ook niet laten verpesten door die kleine hobbeltjes. Hoe dan ook komt het toch allemaal wel op zijn pootjes terecht en proberen te forceren helpt toch geen bal, integendeel. Het was eergisteravond trouwens wel erg laat voordat ik mezelf er toe kon brengen te gaan slapen, ik was in "De eerste raadsman" van Brad Meltzer bezig, een politieke thiller die ik niet weg kon leggen voordat ik hem uit had. Het was half drie.

Yessssssssssssss, ik heb hem, de sleutel van mijn nieuwe stek. Wel nog met beperkingen, alla, maar het begin is er, ik kan in ieder geval beginnen met er mijn stempel op te drukken. De beperkingen: de keuken is nog maar half klaar, de douchecabine moet nog geinstalleerd worden en het is een grote puinhoop binnen. Het komt me eigenlijk niet eens slecht uit, mijn container is toch nog steeds niet vrijgegegeven. De bemiddelaar en de verhuurder zien na wat opmerkingen van mij ook wel in dat ze zich niet aan de in het huurcontract gemaakte afspraken houden. Ze doen er nu in ieder geval alles aan om de boel rond te krijgen. De verantwoording ligt mijns inziens ook volledig bij hen. Ze hebben tenslotte ruim de tijd, meer dan twee maanden, en de gelegenheid gehad om hun zaakjes geregeld te krijgen. Toen ik in december heb getekend was het in feite, buiten de keuken om, al zo goed als klaar voor bewoning. Ze hebben er waarschijnlijk allemaal wat te gemakkelijk over gedacht en het allemaal op het laatste moment aan laten komen. Misschien iets te veel manana gedachten. Bovendien hebben ze blijkbaar ook nog een keukenfirma in de hand genomen die hier nou niet echt beroemd is om zijn snelheid en service.

Het zal allemaal wel zijn reden hebben en alles zal ook weer wel op het goeie moment samenkomen, daar ga ik in ieder geval van uit. Bovendien hou ik er nog een leuk voordeeltje aan over: ik hoef de eerste maand huur niet te betalen. Buiten deze hobbeltjes is het me bij het terugzien van mijn nieuwe stekkie weer overduidelijk dat ik een passende jas gekozen heb. Hij zit zelfs ruimer dan ik in gedachten had. Ik weet zeker dat ik me hier thuis ga voelen en zie me al vanaf mijn veranda op een heldere avond zitten genieten van het uitzicht over de oceaan. Het kan slechter!

Maandag, gisteren dus, heb ik van lieverlee toch helaas weer de landing in moeten zetten. Niet dat me dat helemaal is gelukt, daarvoor waren de naweeen van zondag te roezig, maar dat landen hoort er nou eenmaal ook bij, er was nog zat werk aan de winkel. Zaterdag belde een technicus van Telefonica me dat hij mijn vaste telefoon en adsl verbinding wilde komen installeren. Meteen diezelfde dag wel te verstaan, ook dat kan dus hier. Helaas had ik toen nog geen sleutel dus hadden we afgesproken voor gistermorgen negen uur. Hij en ik waren er redelijk op tijd, maar helaas werkt de centrale van het complex nog niet zoals het hoort. Das nog effe afwachten dus, manana. De keuken is ook nog niet helemaal klaar, die installateur dacht nog een dag of wat werk te hebben. Dat gaat dus duidelijk anders dan in Nederland, waar een keuken een kwestie van een dag is. Maar ja, we passen ons gewoon aan en niet eens met veel tegenzin, het komt allemaal best op zijn pootjes terecht op het goeie moment. Lo que sea, sera. (What will be, will be)

Wel heb ik nu mijn Certificado, het was nog wel effe zoeken bij de ayuntamiento, maar uiteindelijk kregen ze het boven water. Gelijk maar afgegeven bij de verhuizer zodat het dossier nu hopelijk eindelijk compleet is en ik een dezer dagen kan beginnen met het uitpakken van mijn 187 kadootjes. Ik heb er ongelofelijke zin in.