Gisteren schreef ik al dat ik mijn buik er behoorlijk vol van had en meestal genoot van het "gedoe" rond Antonio, nou dat was duidelijk even een verkeerde inschatting. Ik had er mijn buik duidelijk helemaal van vol, meer dan vol. Het genieten was over. Het werd me gisterochtend volkomen duidelijk dat hij het enige is wat op het ogenblik mijn rust verstoord en het werd me bovendien kraakhelder dat ik van hem geen stappen moet verwachten om hier verandering in te brengen. Waarom zou hij ook? Hij hoefde maar te knippen en ik was er, ik had toch alle tijd van de wereld en genoot er bovendien van. De situatie was dus eigenlijk ideaal voor hem, ik was er voor hem op afroep en hij kon zijn verder leven gewoon blijven leven zoals hij zelf wilde. Hoog tijd om de slagboom neer te laten.

Ik ben nu niet meer zo vanzelfsprekend voor hem, in ieder geval wat het afroepen betreft, ik heb hem laten weten hem niet meer te willen zien tot hij beslissingen heeft genomen, keuzes heeft gemaakt. Effe slikken en pijnlijk dat wel, maar het geeft me in ieder geval nu rust en een goed gevoel. Ik besef ook dat dit tot een "of niet" kan leiden, maar dat is dan maar zo. Het is vooral zaak geduldig af te wachten en bij mezelf en mijn standpunt te blijven, maar dat is me ondertussen wel toevertrouwd. Lo que sea, sera!