In het Antonio verhaal was het gisteren na de twee stappen vooruit van woensdag weer een stap terug. Hij probeert nog steeds het overbekende spelletje van aanhalen en afstoten met me te spelen. Gisteren was het dus weer afstoten en me uit mijn tent proberen te lokken. Dat is hem niet gelukt, ik ben bij mezelf gebleven en het heeft me zelfs niet onrustig gemaakt, ik heb weer heerlijk geslapen. Vanmorgen was er de tegenaktie, aanhalen in de vorm van een sms-je. Mijn eerste gedachte gistermiddag was dat het nu genoeg was, dat de maat vol was, maar eigenlijk vind ik dit wel heel erg leuk, het houdt de boel in ieder geval spannend. En dat is precies wat ik nodig heb. Op een of andere manier ben ik door alle sores in mijn verleden min of meer verslaafd geraakt aan een bepaalde mate van spanning. Plus is het denk ik ook onderdeel van mijn karakter. Ik heb die adrenaline gewoon nodig om het gevoel te hebben dat ik mijn leven ten volle leef. Als het allemaal gladjes zou verlopen, dat merk ik de laatste paar dagen ook met Jupp, dan gaat het me al snel vervelen en wordt het in mijn ogen een matte vertoning. Bovendien is die spanning goed voor de hartstocht. Zo lang zijn acties mijn rust en balans niet verstoren laat ik het maar over me komen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat die spelletjes mijn rust en balans alleen maar solider maken, me nog sterker maken. Ik heb ook het idee dat ik achter de reden ben van deze spelletjes. Antonio is volgens mij in het verleden altijd ontzettend verwend, hij heeft alles gekregen zoals hij het wilde en die vlieger gaat bij mij niet op. Volgens mij ook de reden waarom hij me zo intrigerend vindt, ik speel zijn spelletjes niet mee.

Uiteindelijk heeft hij me bovendien al veel goeds gebracht, ten eerste de ontzettend goede en intense momenten dat we samen waren, mijn rust en balans en hij heeft me van een paar angsten afgeholpen. Het uiteindelijke gevoel onder de streep is dus goed. Wie weet wat daar allemaal nog bij komt. Laat maar komen.