Nog steeds vallen er dingen op hun plaats uit mijn verleden. Een tijdje geleden schreef ik naar aanleiding van de zoveelste crisis tussen Antonio en mij in een van mijn logs dat ik niet nog eens spijt wilde hebben van een verbroken relatie. Nou dat heeft zich de laatste dagen dus ook opgelost. Door hernieuwd contact met de betreffende is me overduidelijk gemaakt dat ik absoluut geen spijt hoef te hebben van die verbroken relatie. Na al die jaren, dertien ongeveer, bleek onder de zo op het zicht goed genezen wond een hevig etterende chronische ontsteking te zitten. Die ontsteking is door een paar prikkels van mij de afgelopen dagen in alle hevigheid opengebarsten. Ik kreeg me daar gisteren een berg stinkende pus over me heen. Vooral erg jammer voor hemzelf en zijn omgeving natuurlijk dat ik in zijn ogen, ondanks mijn herhaalde uitleg en excuses voor de fouten die ik gemaakt heb, nog steeds de kwade genius blijf in ons hele verhaal. Ik vind dat vanaf nu prima, mijn rug is breed, stevig en vooral glad.

Nou ja, ik heb er in ieder geval alles aan gedaan om de lucht te zuiveren. Wat mezelf betreft is nu hoe dan ook alles duidelijk, verwerkt en met een positief gevoel onder de streep afgesloten. Zijn kant van het verhaal is zijn verantwoording, als hij rond wil blijven lopen met die etterende wond moet hij dat vooral doen, hij heeft dat blijkbaar nodig. Hij mag ook denken wat hij wil, net als wij allemaal.