Het weekend en maandag waren weer af. Het weer was weliswaar wat minder, vooral maandag was het erg wild en winderig, maar dat kon de pret niet drukken. Van lieverlee krijgen de stranden ook hun zand weer terug van de oceaan. Die laatste denkt volgens mij gewoon mee: de drukke toeristenmaanden komen er weer aan, dus moet alles in orde zijn. Zaterdag aanstaande is de jaarlijkse Ironman triatlon weer, een aanloop naar de finale op Hawai. Volgens de �deskundigen� is de Ironman op Lanzarote een van de zwaarste in het circuit. Het totale pakket: �s morgens eerst 4 kilometer zwemmen, daarna 180 kilometer fietsen en daarna nog een marathon. In mijn ogen moet je licht gestoord zijn om zoiets te doen en dan zeker hier onder de felle zon. Maar dat is verder niet zo belangrijk, dat is aan ieder voor zich om te bepalen, ik neem er wel mijn petje voor af. Er zijn zelf deelnemers van in de zeventig die het afmaken en dat al verscheidene keren eerder hebben gedaan. Bij aankomst krijgen veel van de deelnemers meteen een infuus toegediend met insuline om coma, uitdroging en weet ik al wat niet meer te voorkomen. Gezond? Lijkt mij niet. Ik hou het maar op lange wandelingen, veel relaxter en gezonder volgens mij. Maar desalniettemin, het is wel leuk om te volgen en er hangt ook altijd een bijzondere sfeer op die dag.. De aanloop is al in de straten zichtbaar, men is begonnen met het opbouwen van de entourage en de eerste deelnemers zijn op het eiland, je komt erg veel fietsers en lopers tegen. Veel van hen met van die afgetrainde lijven en koppen. Geen greintje vet te bekennen en van die strakke doelgerichte gezichten met daarin vaak hele felle ogen.

Wij, Ailsa John Jupp en ik, hebben onze plaatsen al gereserveerd in Matagorda zodat we het spektakel op een relaxte manier kunnen aanschouwen. Na afloop van al die vermoeienissen hebben we een barbecue gepland.