Het lijkt er op dat de man met de hamer toegeslagen heeft. De rouwgevoelens die natuurlijk vastzitten aan mijn vertrek uit Nederland beginnen nu echt los te komen. Logisch ook want er is hier nu rust, alles is geregeld, alle voorbereidingen zijn achter de rug. Nu is er ruimte en tijd voor die gevoelens en dus tijd om aan de verwerking te beginnen. Met Tom gaat het uitstekend, hij heeft zijn eigen plaatje ingevuld, mijn moeder is geweest en dat was goed, dus is het nu zaak om alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd een plekje te geven, zodat ik op een goeie manier aan een �normaal� leven hier kan beginnen. Tot nu toe is het vooral een erg lange vakantie geweest, vol met genieten, wat flierefluiten, ontdekken, regelen en noem maar op. Heerlijk natuurlijk, maar er is meer, op den duur gaat het gevoel dat bij echt genieten hoort over, het begint vanzelfsprekend te worden. Er moet wat tegenover staan, waardoor genieten ook weer echt genieten wordt. Hetzelfde recept dus als bij andere gevoelens, je moet het tegengestelde ervaren om het uiterste uit de positieve tegenhanger te kunnen halen. Donderdag had zich dat al ingezet, zaterdag ging het verder, ik voelde me erg alleen en wilde ook bewust alleen zijn om die gevoelens een kans te geven en er doorheen te gaan.

Niet prettig natuurlijk maar in mijn ogen onvermijdelijk. Antonio had ik zaterdag nog aan de telefoon en die wilde me helpen, maar dat kan hij niet, dat kan niemand, het zijn tenslotte mijn gevoelens en daar zal ik zelf doorheen moeten. Het enige wat hij kon was me even aanhoren en dat scheelt al. Zondag is het daardoor ook een kalme maar goeie dag geworden. We hebben wat over het eiland getoerd, onder andere naar Caleta (zie foto) en zijn op mijn verzoek rond een uur of vier weer ieder onze eigen weg gegaan. Er is (zijn) dus weer wat laagje(s) weggewerkt, niet fijn maar het hoort er bij om te komen waar ik komen wil: me zoals vandaag en in de verdere toekomst gelukkig voelen.