Donderdag zat ik weer even omhoog met Antonio en dat zal vast de laatste keer niet zijn. Niet zo zeer met hem maar meer met zijn levensinstelling. De zijne is in mijn ogen vooral afwachtend, overwegend en gelaten, eigenlijk zonder eigen initiatief, zonder zin voor avontuur, puur de dingen volgend die op zijn pad komen, maar zelf niks daarbij inbrengend. Veel grote woorden en eindeloos afwikken, maar geen daden. Op veilig spelen uit angst. Das dus mijn kijk er op he. Mijn levensinstelling daarentegen is veel actiever, ik confronteer me met de dingen die op mijn pad komen, neem zelf initiatieven, ben niet afwachtend maar probeer een stap vooruit te zijn, avontuurlijk, positief, risico�s nemend enz. We zijn dus eigenlijk totaal elkaars tegengestelden. Ik vind het soms erg moeilijk om daar mijn weg in te vinden, zou zelfs deels willen zijn als hij maar dat was waarschijnlijk al wel duidelijk en dat is andersom niet minder. Wat speelde er: Afgelopen week heb ik hem uitgenodigd om de tweede week van mijn vakantie in Nederland ook te komen omdat hij al vaker aangegeven heeft van alles over Nederland te willen weten. Wat is er dan logischer en makkelijker dan het ter plekke te doen zodat hij er ook een beeld bij heeft. Ik kreeg als reactie dat hij niet gelooft dat dit al de gelegenheid is om naar Nederland te komen maar dat later wel graag wil. Niks mis mee natuurlijk behalve dat hij daar dan de vage belofte achteraan plakt dat hij tussen ons een lange termijn contact ziet en dat we ooit nog wel eens samen in Nederland zullen zijn. Hij zei ook wel wensen en dromen te hebben maar die vaak als bedrieglijk te ervaren. Ik wist in eerste instantie even niet wat ik er van moest denken, ik was vooral geschokt door het laatste en weer dat dubbele: verdrietig om hem en tegelijk boos op hem dat hij zich daar schijnbaar bij neer legt. Aan het lijntje houden was helaas door die vage belofte ook een van de eerste gedachtes die in me naar boven kwam. De vraag was natuurlijk toen: is dit mijn achterdocht, ongeduld of gewoon de realiteit. Denk ik te veel na en wil ik te snel iets, of broedt hij eindeloos op zijn wensen en dromen en laat het daarbij uit angst? Moest ik het op dat moment gewoon weer op zijn beloop laten en het natuurlijke ritme zijn gang laten gaan? Zal misschien vast wel, maar op dat moment was dat heel moeilijk voor me, toch zeker omdat ik me al klote voelde en heb dat dus ook niet gedaan, ik kan mijn mond op zo�n moment toch niet houden en wil dat ook niet.

Aan de ene kant vind ik hem op zo'n moment heel triest, aan de andere kant meelijkwekkend, onvolwassen en laf, haast apathisch. In mijn ogen verbergt hij dan zijn angsten achter grootspraak en arrogantie, maar kan waarschijnlijk (nu?) niet anders en zal vast zijn redenen daarvoor hebben. Waarschijnlijk is hij gewoon zo, misschien heeft hij zelfs wel wat autistische trekjes (hebben we die allemaal niet?), die op hun beurt ook weer hun charme hebben. Bovenal is het natuurlijk zijn leven en zijn het zijn problemen, niet de mijne en wil er ook niet de mijne van maken. Ik hou veel van hem, maar nog meer van mezelf. Ik heb hem dit alles, behalve natuurlijk het begripvolle deel dat ik in reserve houd, dan ook verteld en hij was onthutst. Prima, onthutst heeft tenslotte ook zijn goeie kanten, ik zie wel, het komt toch weer op een of andere manier op zijn pootjes terecht en de waarheid ligt uiteraard ergens in het midden. Het positieve was dat het me in ieder geval wakker heeft geschud, ik er weer alles uit heb gegooid en dat mijn dip daardoor meteen verdwenen was als sneeuw voor de zon. Zondag zien we elkaar weer en dat zal ongetwijfeld zalig zijn zoals altijd als we samen zijn. Lo que sea, sera.