Elvis just left the building. Dit zal waarschijnlijk voorlopig de laatste blog over Antonio zijn, misschien dat er nog wat naweeen komen, we zien wel. Gisteren was zijn verhaal en gedrag weer heel anders. Errug vermoeiend, het dreigde me ook te gaan verwarren en mijn zelfvertrouwen te ondermijnen. Dat kan ik nu niet gebruiken, duidelijk tijd voor de noodrem en wijziging van mijn houding ten opzichte van hem, ik heb wel zin in een andere benadering en het gebruik van spiegels. En nou niet meteen verkeerde gedachten bij het laatste hebben, het is overdrachtelijk bedoeld. Wat mij betreft staat ons stoplicht in ieder geval weer op feloranje, het lijkt soms zelfs aardig rood. Ik wil rust, stabiliteit en niet met kinderachtige spelletjes aan de lijn gehouden worden (Casa bedankt dat je mijn ogen hebt geopend). Ik heb hier geen zin in, daarvoor heb ik niet al die jaren geknokt. Zo gedraag je je als je aan het puberen bent, maar niet als je al in de veertig zit. Misschien is het dat wel en zit hij "gewoon" in zijn tweede puberteit, de midlife-crisis? Zo ja, dan is het de zijne en niet de mijne. Gisteren werd ik ook door Ailsa op het feit gewezen dat er op de foto bij mijn log van die dag vijf armen stonden, ik had het zelf vantevoren niet eens gezien. Errug typerend voor hier en nu en misschien zelfs voor heel veel (homo)relaties. Dit kan geen toeval zijn, ik voelde ook een figuurlijke vijfde hand.

Het weer was gisteren overigens super, de zoveelste dag op rij. Het zwembadwater bij John en Ailsa is inmiddels tweeendertig graden, alsof je in bad gaat. Er had wat mij betreft alleen wat meer wind mogen zijn, maar ja zo is er natuurlijk altijd wel wat te zeuren. Ik kijk uit naar zondag, dan komt mijn moeder voor twaalf dagen, en ben ook blij dat er nu werk op de plank ligt. Het klopt dus allemaal weer, alles lost zichzelf toch op een of andere manier op. Effe slikken en weer verder.