Zondag is weer een bijzondere dag geworden op veel manieren. Bij het wakker worden had ik een triest gevoel over me wat me ook weer snel duidelijk was. Het zou weer een dag worden waarop stappen zouden worden gezet, dichter bij een compleet leven hier en weer een stap verder weg van mijn �oude� leven. Dubbel dus, weer blij en triest tegelijk. Om te beginnen heb ik Antonio voorgesteld aan mijn moeder en aan Ailsa en John, het was bovendien Ailsa�s verjaardag. Het heeft niet lang geduurd omdat vanwege het taalprobleem een conversatie natuurlijk nog niet echt simpel is, maar het was wel goed, heel goed eigenlijk. Het is me meer dan ooit ook duidelijk geworden en gemaakt dat het met mijn Spaans erg snel vooruit gaat, Antonio bevestigde dat, hij vertelde mijn moeder dat hij nog nooit iemand had ontmoet die het Spaans zo snel oppikt. Ik bedoel maar. Later bleek dat hij ook al een en ander van wat in het Nederlands gezegd was begrepen had zonder vertaling. Toppie. We hebben samen wat gedronken, hebben de tuinen van Casa Kernow nog bekeken en zijn daarna naar mijn huis gereden, ik moest me namelijk verkleden want ik had een mok thee over mijn broek gekieperd, niet expres uiteraard maar het kwam wel goed uit. Bij mij thuis hebben we ontzettend veel gekletst, oude foto�s bekeken en natuurlijk van elkaar genoten. We zijn tot de conclusie gekomen dat we toch eigenlijk allebei �lucky basterds� zijn dat we elkaar tegen het lijf gelopen zijn en dat we allebei weten hoe zelf geluk creeren, vinden en vasthouden in elkaar zit. We zien elkaar als een kadootje van hogerhand, wat dat dan ook moge zijn. We hebben nu ook concrete afspraken gemaakt waar we ons allebei in kunnen vinden. In principe zien we elkaar alleen de zondagen en leven de rest van de week onze eigen levens. Volgens mij de manier om de spanning en het verlangen hoog te houden. Hoe het zich verder gaat ontwikkelen zal de flow in de toekomst wel duidelijk maken.

Ik vind het in ieder geval prima zo, we hebben gewoon allebei veel ruimte nodig en eigenlijk is het min of meer een voortzetting van het leven wat ik in Nederland had. Hetzelfde maar dan anders, vooral veel relaxter. Quality counts, not quantity, het motto dat op mijn lijf geschreven is en in mijn leven duidelijk in veel opzichten een feit.