Deze keer weer een reactie op een reactie, het lijkt hier wel een soort forum te gaan worden. Vandaag naar aanleiding van wat Peer schreef op mijn log over het volgen van het natuurlijk verloop door Antonio en mezelf: �Je kunt het positief bekijken: hij volgt zijn gevoel en instinct. Je kunt het ook negatief bekijken: hij neemt geen verantwoordelijkheid en laat alles op zijn beloop.� De eerste gedachte die in me opkwam was dat er in feite geen andere keuze is dan positief te denken, voor niemand. Je hebt natuurlijk altijd een keuze, maar negatief denken is wegzakken in de modder, van lieverlee steeds verder afdalen van een eindeloze spiraal. Positief denken is in mijn ogen de enige manier om optimaal te leven. Daarnaast nemen we juist heel veel verantwoordelijkheid, namelijk de volledige verantwoordelijkheid voor ons zelf en ons eigen leven. We leggen die niet bij een ander, laten ons geluk niet afhangen van de ander, laten ons geluk niet afhangen van wat voor andere externe factoren dan ook, maar alleen van onszelf. Want zo zit het leven volgens mij in elkaar, de enige persoon waar je verantwoordelijk voor bent en waar je echt op kunt bouwen omdat je er zeker van bent dat hij er altijd zal zijn, ben je zelf. Daar zul je het voornamelijk mee moeten stellen en dan is het volgens mij maar beter dat je het heel goed met jezelf kunt vinden. Onafhankelijkheid, in mijn ogen zelfs een vereiste om echt van een ander te kunnen houden en een ander toe te kunnen staan van jou te houden. Natuurlijk komen er dingen op ons pad die het geluksgevoel, de balans, bedreigen, maar ook dan is het weer aan ons zelf om te beseffen dat ook dat weer, zoals alles, zijn positieve kanten en een bedoeling heeft. Dat we daar, als we er goed mee omgaan en er ons lesje uithalen, een nog groter geluksgevoel en meer kracht uit kunnen halen. Dan nog even over het alles op zijn beloop laten, dat is in mijn ogen te zwart wit gedacht. Natuurlijk laten we niet �alles� op zijn beloop, natuurlijk worden er grenzen en wensen aangegeven en ook weer verlegd, maar op het moment dat we daar allebei aan toe zijn. We laten ons door het natuurlijke proces de weg wijzen. Dat komt er op neer dat we niet forceren en overvoeren, want dat leidt hoe dan ook na verloop van tijd naar frustraties en gaat tegen je werken. Forceren en overvoeren is volgens mij alleen maar een reactie op negatieve gevoelens zoals angst, wantrouwen, ongeduld, egoisme, onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen enz enz. Elkaar vaak en veel willen zien wil nog niet automatisch zeggen dat je veel om elkaar geeft, dat kan ook niet na een paar maanden, je kunt je ook mee laten voeren door een van de bovenstaande negatieve gevoelens of door lust gevoelens. Om elkaar geven heeft meer tijd nodig. Met het elkaar beter leren kennen komt pas het om elkaar geven, of niet natuurlijk, en dat kost gewoon heel veel tijd, eigenlijk de rest van je leven. Vaak denken we dat we elkaar goed kennen omdat we dat zo graag willen. We willen in de ander zo graag degene herkennen die helemaal bij ons past, onszelf aanvult. We projecteren dus onze wensen (gebreken) op de ander en gaan dus in feite helemaal aan de ander voorbij.

Natuurlijk geldt dit alles niet voor iedereen en ik het soms moeilijk om die balans vast te houden, ieder zal genoegen nemen en tevreden zijn met iets anders en das maar goed ook anders zou het maar een saaie boel zijn. Het is in ieder geval wel mijn kijk op die dingen en zo ver ik het nu kan bekijken ook die van Antonio. Het kan natuurlijk na verloop van tijd ook blijken dat we onze balans tijdelijk of helemaal verliezen, dan gaat in ieder geval mijn leven gewoon en op een goeie manier door. Lo que sea, sera!