Het is hier al eerder gezegd, ik voel alles, dat wil zeggen alle noten van de toonladder van emoties, nogal heftig (understatement). Aan de ene kant is dat natuurlijk heerlijk als het positieve emoties zijn, maar aan de andere kant klote als het negatieve zijn. Ik besef ook wel dat het een niet zonder het andere kan, als je niet diep verdrietig kunt zijn, kun je ook niet ten volle van geluk genieten, maar de uitersten en alles wat er tussenin ligt volgen elkaar bij mij heel vaak binnen korte tijd op. Dan heb ik net een paar dagen in extase doorgebracht en dan volgt er meteen daarop weer iets waardoor ik me juist het tegenovergestelde voel, superklote. Nou is extase en superklote wel enigszins aangedikt om het wat plastischer te maken, maar de verschillende belevingen liggen in de praktijk toch wel een aardig stuk uit elkaar. Hoe dat allemaal komt en wat ik er het beste mee kan doen weet ik ondertussen wel. Toch is het gevolg telkens weer een flinke fluctuatie in mijn energiehuishouding. Volgens mij zou een op energie aangepaste schaal van Rigter bij mij totaal van slag raken omdat het af en toe voor mezelf al flink aanpezen is om me bij te houden.

Waarom al dit geleuter zul je misschien denken, wat is er dan nu weer? Kom er dan toch gewoon mee voor de dag. Nou vooruit dan want eigenlijk is het heel simpel. Ik zag namelijk nogal op tegen het bezoek van mijn moeder, omdat toen ik in januari vertrok, we allebei overduidelijk en begrijpelijk in totaal verschillende verhalen een rol speelden. De afgelopen twaalf dagen is duidelijk geworden dat we weer in hetzelfde stuk staan, we hebben een geweldige tijd samen gehad, veel gepraat en vooral genoten. Quality time met hoofdletters dus. Vanmorgen is ze om even over half tien weer vertrokken en dat voelt dus gewoon effe klote, niks meer, niks minder.