Ik heb me de afgelopen dagen ontzettend klote gevoeld, was diep verdrietig en kon bijna de hele dag janken en heb dat ook met de regelmaat van de klok gedaan. Als ik afgeleid was ging het goed met me maar dat is natuurlijk maar tijdelijk uitstel, zodra ik weer alleen was viel het als een klamme deken op me. Met Tom heeft het niks meer te maken, afgelopen weekend heb ik hem een paar keer gesproken en het gaat hem weer goed en ook ikzelf heb vrede met de situatie zoals hij is. Met de rest van de familie en vrienden heeft het ook niks van doen en heimwee naar Nederland is het ook niet. Met Antonio en Barbara gaat het ook naar volle tevredenheid dus daar kan ik het ook niet zoeken. Waar dan wel? De enige reden die ik nog kan bedenken is dat er, nu er rust is en mijn keuzes duidelijk en gemaakt zijn, oud weggemoffeld verdriet loskomt. Oud verdriet van de afgelopen heftige en moeilijke jaren dat door alle drukte destijds niet de aandacht heeft gekregen die het nodig had en verdiende. Dat moet het wel zijn en in mijn ogen is dat losgemaakt tijdens een van de gesprekken die ik vorige week met Barbara had. Ik heb het hier ook al eerder geschreven, ik heb toen zaken aan haar verteld die in mijn verleden erg pijnlijk waren maar doordat er destijds zoveel aan de hand was op allerlei gebieden, is die pijn niet echt doorgedrongen. De echte pijn voelde ik pas toen ik het weer eens vertelde. Het is misschien niet helemaal logisch of juist wel, wat heb ik tenslotte nog te wensen, maar het is niet anders. Ik kan er niet omheen en een andere verklaring kan ik er niet voor vinden. Ik denk dat ik net als Antonio muren en beveiligingen aan het afbreken ben. Het is nu dus effe kut met peren maar ik zie er gelukkig ook het positieve van, wat er nu uit komt kan in ieder geval later niet meer dwarszitten, weer een laag weg. Ik loop er ook niet van weg. Ik laat het maar komen, zonder me ook bewust af om het de kans te geven te komen en ga door het klote gevoel heen. In mijn ogen de enige weg om het zo snel mogelijk uit mijn systeem te krijgen. Dit gaat ook weer over en daarna kan het niet anders zijn dat alles me weer toelacht. Ik kijk er naar uit.