De perikelen rond Barbara van de laatste tijd, een herhaling van die rond Antonio en anderen voor hem, hebben me definitief duidelijk gemaakt dat ik geen type meer (?) ben voor een huisje, boompje, beestje relatie. Misschien zelfs gewoon nooit ben geweest vanuit mijn karakter en nog versterkt door mijn ervaringen. Zoals het nu met Antonio gaat is het ideaal voor me, we weten dat we er voor elkaar zijn, hebben vertrouwen in elkaar en houen veel van elkaar. We leiden allebei een eigen leven en hebben daarin een stukje gereserveerd voor elkaar. Ik heb gewoon veel vrijheid en ruimte nodig en vind het al gauw te benauwend worden, ik ben gewoon geen mens die lange tijd een partner om zich heen kan hebben, misschien mede daardoor dat ik me erg lang heb weggecijferd. Het zou kunnen dat ik daarin weer (nog?) kan groeien maar ik durf daar nu geen uitspraak over te doen, ik ken de toekomst niet. Het is waarschijnlijk eerder zo dat dit is waar ik heen gegroeid ben omdat dit, in ieder geval nu, bij me hoort. Het Barbara verhaal heeft me ook duidelijk gemaakt dat ik soms bij bepaalde personen (kwetsbare) nog steeds, hoewel ik al een heleboel heb bijgeleerd, moeite heb met nee zeggen vanuit een of ander onterecht gevoel van verplichting. Nog te veel en op de verkeerde manier rekening hou met de ander, bang ben iemand te kwetsen en dan weer, op het moment dat het eigenlijk zou moeten, ten koste van mezelf mijn mond houd. Dat werkt dus volledig averechts want het komt er later toch uit maar dan met een onnodig heftige reactie die veel kwetsender en teleurstellender is. Ook is het zonneklaar dat mijn wantrouwen, dat al een heel eind was weggezakt, weer een stuk dichter naar de oppervlakte is gekomen door de ervaring van begin augustus en dat is waarschijnlijk niet eens verkeerd. Het positieve daaraan is namelijk dat dit wantrouwen, de angst voor herhalingen, er wel voor heeft gezorgd dat ik een gedegen mensenkennis heb opgebouwd die me steeds minder met mijn kop tegen een muur aan laat lopen en voorzichtiger en daardoor rustiger heeft gemaakt bij nieuwe contacten. Ik kijk nu eerst veel meer de kat uit de boom dan voorheen. Schat uiteraard nog wel eens verkeerd in maar geef vanaf het begin duidelijk mijn grenzen aan. Lijkt het niet soepel te lopen dan confronteer ik meteen om de frictie in ieder geval bespreekbaar te maken, waardoor het eventueel geen langslepende of etterende verhalen kunnen worden. Vroeger was het zo dat als mijn gevoel me zei dat het goed was ik er automatisch vanuit ging dat het aan de ander kant ook goed zat, ik ging er dan volledig voor, dook er bovenop en cijferde maar weg. Dom en naief natuurlijk, maar zo hebben we het allemaal moeten leren. Veel vallen en opstaan zodat je zachter valt en het opstaan steeds soepeler gaat. Alles bij elkaar ben ik dus weer een stuk wijzer wat mezelf betreft. Wetenschap die er ongetwijfeld altijd al wel was maar die ik waarschijnlijk nooit onder ogen wilde zien.