Mijn plaatje wordt steeds completer, ik ben nu zowat volledig geinstalleerd. Sinds gisteren is namelijk mijn ADSL aansluiting ook een feit. Ik had het idee dat de monteur van Telefonica dat zou doen, maar er werd alleen een pakket afgegeven met daarin alles wat ik nodig had, router, filters, kabels, ethernetkaart, software enz enz. Het installeren was eigenlijk heel simpel, vantevoren zou het zweet me al uitgebroken zijn, nu ik rust in mijn lijf heb kon ik het op mijn gemak en stap voor stap doen en er was geen vuiltje aan de lucht. Om drie uur waren allebei mijn computers volledig up-to-date en draadloos on-line. Ik kan nu heerlijk op mijn veranda met mijn flipflop spelen. Mijn dip is nog steeds niet helemaal over, sinds mijn terugkomst uit Nederland, ruim drie weken alweer, heb ik eigenlijk nog niet echt goed in mijn vel gezeten. Niet dat ik er onrustig of moedeloos van ben, integendeel, ik geef me eraan over en laat het allemaal maar gebeuren. Maar het contrast is zo groot binnen korte tijd. Ondanks dat ik wist dat dit er aan zat te komen valt het dus gewoon tegen na al die euforie, het wordt weer alledag. Het hoort er allemaal bij, ik moet dit voelen om ook van de andere kant volledig te kunnen genieten en die niet vanzelfsprekend te vinden. Het zal dus wel, ik moet gewoon mijn tijd afwachten dit gaat ook weer over. Het zakt van lieverlee ook al wel, maar af en toe valt het toch nog steeds als een klamme deken op me. Ik heb ook al gedacht dat het komt door het vallen van het blad, een herfstdip misschien? Er valt alleen hier geen blad, zou het dan gewoon toeval zijn dat het nu gebeurt, men kent hier immers geen echte herfst maar misschien zit die gewoon nog wel in mijn bioritme. Aan mijn omstandigheden hier ligt het in ieder geval niet, wat dat betreft ben ik tevreden, het gaat allemaal zoals het moet gaan, rustig en met stapjes vooruit en in Nederland gaat het ook allemaal zijn gang. Zelf kan ik naast die dip maar een andere reden verzinnen, het is dat of, zoals al eerder hier geschreven, oude balast die nu naar buiten komt omdat er rust en afstand is. Ik hou het maar op een mix van beide, waarschijnlijk is het gewoon zo dat voor oude verdrongen en ingeslikt zaken nu pas de ruimte, het incasseringsvermogen en het begrip er is om ze toe laten vanuit mijn onderbewustzijn of zoiets. Misschien was ik er dus gewoon nog wel niet eerder klaar voor. Nou het zij zo, laat dus maar komen wat er nog zit en moet komen, deste sneller is het weer achter de rug, want dit ben je veel eerder beu dan de andere kant van de medaille en die wil ik liefst weer zo snel mogelijk zien.