Gisteravond dreigde het weer even te escaleren tussen Antonio en mij. Ik zat namelijk in een dalletje en had behoefte aan een arm om mijn schouder. Omdat ik niet het risico wilde lopen de computer Antonio aan de lijn te krijgen stuurde ik hem daarom eerst een sms. Prompt belde hij me terug en ik kreeg inderdaad de super rationele en logische computer aan de lijn. Golven komen op en zakken vanzelf weer in was zijn conclusie. Iets wat ik natuurlijk zelf ook wel wist maar daar ging het niet om. Hij vondt dat hij na dit advies weer wel voldoende had gedaan, hij was druk met een werkstuk en had zodoende niet meer tijd voor me. Ik heb hem netjes bedankt voor het telefoontje en heb daarna het gesprek maar snel afgekapt. Naderhand heb ik hem nog een extra bedankje per sms gestuurd voor het gesprek met de computer. Want hoe vreemd misschien ook, ik had, weliswaar via een omweg, toch gekregen wat ik wilde. Het had me namelijk goed gedaan omdat ik door zijn telefoontje besefte dat ik gelukkig een mens ben en meer gevoelens heb dan een computer. We hebben duidelijk nog een lange weg te gaan voor de bruiloft maar dat maakt ook niet uit, wat in het vat zit verzuurt tenslotte niet. De verjaardagsperikelen met Barbara zijn gisteren ook uit de wereld geholpen, nadat ze gisteren op dezelfde toer dreigde te gaan als de avond tevoor, chantage, heb ik haar een spiegel voorgehouden en haar gezegd dat het ook onderdeel van vriendschap is om de wensen van de ander te respecteren ook al passen ze niet in jouw plaatje. Die boodschap kwam over, weliswaar met vergoeilijkende uitvluchten maar dat maakt niet uit. Zij weet nu ook weer beter waar ik sta en wie ik ben. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde. Er is op het ogenblik gewoon niks waar ik echt zin in heb, niks boeit me, ik voel me apathisch en vooral lusteloos. Niks werkt er op het ogenblik soepel, vooral intermenselijk is het komkommertijd. Kortom ik zit in een flinke dip en ben duidelijk de weg even kwijt. Het is daarom hoge tijd om afstand van alles en iedereen hier te nemen zodat ik weer tot mezelf kan komen. Dat wordt weer veel lopen en schrijven om die negatieve spiraal te doorbreken en uit mijn systeem te krijgen. Vermoeiend hoor en waarschijnlijk nog het meest voor mezelf.