Sinds zondagmiddag zit ik weer op de goeie weg, ik had even de verkeerde afslag genomen. De afslag Barbara was geen goeie keuze van me, hij kwam uit op een moeras. Sinds mijn terugkomst op Lanza verstikte ze me, ze overlaadde me met haar sores en speelt in mijn ogen een rol. Ongetwijfeld een lief en aardig mens, te lief zelfs in mijn ogen, maar ook met verborgen gevoelens en een dubbele agenda. Ongetwijfeld is ze ook door mijn enthousiasme over haar op het verkeerde been gezet maar ik ben wel altijd duidelijk geweest hoe het met me zit. Hoe dan ook is het me duidelijk dat ik niet pas in haar kring en leven, in ieder geval niet in de frequentie van de afgelopen paar weken, zij houdt zich, in mijn optiek om weg te lopen van haar eenzaamheid, op met mensen die me niet aanspreken en is zichzelf daarin niet. Bovendien werd het me duidelijk dat ze jaloers is op Antonio en dat kan natuurlijk al helemaal niet. Jammer natuurlijk maar ook weer overkombaar en het hoeft wat mij betreft niet het einde te zijn. Het is zondermeer al goed dat ik de vinger op tijd op de juiste zere plek wist te leggen. Weer dreigde ik namelijk meegesleurd te worden in andermans negatieve spiraal en ik had met mezelf immers afgesproken dat nooit en te nimmer meer toe te laten. Het is duidelijk dat ik dus nog steeds af en toe te sociaal ben, nog steeds een zwakke plek heb voor de underdog en nog steeds af en toe denk dat ik de aangewezen persoon ben om toe te schieten. Mooi fout dus en misschien (hopelijk) heeft deze keer op mijn bek gaan me voorgoed genezen. Vamos a ver.