Om op mijn log van gisteren terug te komen, er is donderdag niet echt veel nieuws op mijn pad gekomen. Dat kan ook niet anders want ik ben vooral bezig geweest met opruimen en reorganiseren. Bij mij hoort dat er altijd bij als er weer eens ingrijpende veranderingen zijn geweest of nog bezig zijn, symbolisch waarschijnlijk en ook onderdeel van die veranderingen. Ik ben begonnen met allerlei papperassen uit te zoeken, gebruiksaanwijzingen, niet meer ter zake doende papieren van mijn huis in Nederland enz. Resultaat: twee tassen vol oud papier en een paar dozen. Daarna heb ik mijn computers gereorganiseerd en gedefragmenteerd. Mijn laptop zat namelijk aardig vol en ik heb de programmas nu verdeeld tussen mijn desktop en de laptop. Dit kon niet eerder omdat ik mijn desktop ongeveer een jaar niet heb gebruikt. De boel loopt nu op beide weer stukken sneller en gesmeerder, plus kan ik nu op twee verschillende schermen checken hoe het er allemaal uitziet. Ook hier klaar voor meer dus. Ondertussen ben ik ook nog bezig geweest met weer eens een keer mijn huis aan kant maken, dat was weer even geleden en nodig. En met het bereiden van een "oerhollandse" maaltijd, nasi. Ik had namelijk zin in iets pittigs. Daarnaast heb ik Tom de volgende email gestuurd en die spreekt denk ik voor zich: Heej maat, Weer maar eens een schrijfsel van mij. Waarom? Nou er blijft namelijk een vervelend en vooral verdrietig gevoel bij me knagen, ik weet zelf dat het heimwee naar jou is omdat ik nu een "definitieve" beslissing heb genomen. Niks is natuurlijk ooit definitief, maar voorlopig lijkt het me duidelijk dat deze keuze van me het beste is voor iedereen. Iets anders kan het niet meer zijn. Het heeft in ieder geval niks met wat er hier allemaal gebeurt te maken, het gaat goed zoals het nu gaat, met alles en iedereen. En ook heeft het niks te maken met oma, familie of vrienden in Nederland of met Nederland in het algemeen, ook dat loopt en zit allemaal goed. Het heeft ook nu niks meer te maken met het loslaten van jou, het idee dat je je eigen leven leeft, daar ben ik doorheen dat is me wel duidelijk. Ik geniet er vooral van en ben trots op je als je weer iets nieuws onderneemt zoals dat van aanstaande zondag bijvoorbeeld. Wat me in feite het meeste pijn doet is dat ik je, zoals de situatie nu is, nog maar een paar keer per jaar zal zien. Dat idee doet me veel pijn en bezorgt me het vervelende gevoel waar ik nu mee zit. Nu vooral omdat ik nog geen concrete plannen heb om weer eens te komen. Misschien is het daarom een idee om alvast een vlucht te boeken zodat ik in ieder geval een concrete datum heb om naar uit te kijken, een datum dat ik je weer zal zien. Misschien is het ook een idee om nu daadwerkelijk aan de slag te gaan met het vinden van werk, zodat ik afgeleid ben van dat gevoel. Alles daarvoor ligt klaar, ik heb er alleen nog niks mee gedaan omdat ik er helemaal klaar voor wil zijn en ben er zelf van overtuigd dat vooral klaar zijn met dit klotegevoel erg belangrijk is. Plus is afleiden in feite alleen maar uitstellen van dingen waar ik toch vroeg of laat doorheen zal moeten. Ik wil namelijk een nieuwe start maken vanuit een goeie basis en dan is het belangrijk dat ik goed in mijn vel zit en klaar ben met knagende gevoelens. En dat is nu duidelijk niet het geval. Nou dat is mijn verhaal voor vandaag, het lijkt me duidelijk dat ik nog niet helemaal klaar ben met mijn overstap, dat heeft gewoon zijn tijd nodig en komt ongetwijfeld ook weer goed. Er zijn alleen op het ogenblik momenten dat ik alles terug zou willen draaien en het eerste beste vliegtuig terug zou willen nemen om jou te zien, maar is dat een optie? Ik dacht het niet. Het komt er dus in feite op neer dat het enige wat me nog dwars zit het gemis van jou is. Ik zou je af en toe eens willen kunnen aanraken en stevig willen kunnen knuffelen. Voor alle duidelijkheid, ik wil je niet belasten met mijn schrijfsels en gevoelens. Dat is de bedoeling niet, ik weet dat jij je net als ik ook snel verplicht en/of verantwoordelijk voelt, ik verwacht helemaal niks van jou want jij kunt hier helemaal niks mee, het zijn tenslotte mijn gevoelens en ik ben de enige die daar iets mee kan. Het is gewoon dat ik het van me af moet schrijven en jou wil laten weten wat er met me aan de hand is. Je zou misschien ook kunnen denken, hoewel ik weet dat dat niet zo is, integendeel, dat het me niks interesseert om ver van je weg te zijn en je veel minder te zien. Ik zal zelf in het reine moeten komen met mijn gevoel, het is tenslotte mijn gevoel en een gevolg van mijn eigen keuze.