In de afgelopen dagen sinds ik terug ben is het in mijn lijf en hoofd net een achtbaan, de emoties schieten van het ene moment op het andere van dolgelukkig naar diepbedroefd. In goed Nederlands varieert het tussen himmelhoch jauchzend en zum tode betruebt. Ondertussen gaat het trouwens steeds meer op de rups lijken, de scherpe kantjes zijn langzaam aan het verdwijnen. Hetzelfde geldt voor mijn energie die gaat in datzelfde ritme mee op en neer. Alles bij elkaar ben ik daardoor ?s avonds al vroeg gevloerd en dat blijkt ook wel, ik maak lange nachten, slaap vast en droomloos en kan overdag ook nog slapen waar ik zit, sta of lig. Ik kom aan weinig meer toe dan aan het allernoodzakelijkste. Ik laat het maar over me komen en gebeuren, ik heb tenslotte de tijd en de ruimte en deste eerder normaliseert alles zich weer. In de weinige effectieve uren die er daarnaast overblijven heb ik al wel verschillende nieuwe contacten gelegd die misschien bruikbaar kunnen zijn in de toekomst. Zo heb ik in Matagorda op een terras Duitsers leren kennen die in Playa Honda twee huizen hebben, waarvan ze er een zelf en voor de familie gebruiken als vakantiewoning. Het andere huis verhuren ze op het ogenblik voor vakanties maar ze denken erover om dat voor langere tijd te gaan verhuren. Ze zijn er nog niet helemaal aan uit maar je weet tenslotte maar nooit. Ook wat werken betreft heb ik weer nieuwe mensen ontmoet en nieuwe ideeen opgedaan. Ongetwijfeld komen op het goeie moment de juiste antwoorden en kansen op mijn pad. Ik wacht af en hou mijn ogen en oren open, hoewel dat dus nu nog even beperkt is.