Antonio en ik hebben op het ogenblik een verschil van inzicht (wanneer nou eens niet zul je vast denken). Een vriend van Antonio, Demian een Cubaan, is namelijk sinds een paar weken verliefd en volgens hen beiden is dat een slecht en bedrieglijk gevoel. Ik kijk daar anders tegenaan. Ik vind verliefdheid een heerlijk en goed gevoel, ik weet dat het niet reeel is en nergens op gebaseerd maar slecht is het in mijn ogen niet. Wat het slecht kan maken is dat je er verwachtingen door kunt krijgen die niet reeel en te hoog zijn. Maar daar ben je zelf bij en ik weet uit ervaring dat je dat in de hand kunt houden door eerst de heftigste gevoelens weg te laten ebben met afwachten. Die vlieger gaat natuurlijk ook weer niet altijd op. Het beste bewijs daarvoor zijn de voorgaande hoofdstukken uit de soap Antonio. Ergens tegen vechten heeft, in het algemeen en tegen verliefdheidsgevoelens dus ook, in mijn ogen sowieso geen enkele zin, daardoor verleng je processen alleen maar, ontzeg je jezelf iets moois en maak je het jezelf alleen maar moeilijk. Dit alles maakt me indirect ook weer een hoop duidelijk wat Antonio betreft, nu snap ik de plotselinge ommekeer en dwarsheid van hem van een aantal maanden geleden ook veel beter. Toen had ik al het idee dat hij boos op zichzelf was als hij zich bij mij liet gaan, nu weet ik dat het naast boosheid ook vechten tegen zijn gevoel was. Eigenlijk hetzelfde natuurlijk maar in ieder geval heel positief. Het gaat trouwens tussen ons sinds ik hem heb losgelaten stukken beter en zijn verschillende persoonlijkheden kan ik ook veel beter hanteren. Misschien mede omdat ze langzaam aan het verdwijnen zijn? Is hij, net als ik, zijn muren en beveiligingsapparatuur aan het demonteren?