Door de trammelant rondom Barbara zijn me wat Antonio en mezelf betreft trouwens nog veel meer dingen duidelijk geworden. Ik zag al wel in dat ik op dezelfde vervelende manier bezig ben geweest bij hem, maar heb het nu zelf ook weer eens aan den lijve ondervonden hoe irritant en vermoeiend dat is. "God" straft dus inderdaad meteen. Daarom bij deze hier (bij hem zelf heb ik dat al mondeling gedaan) een vet compliment en dank aan hem dat hij dat gedram van me zo lang heeft volgehouden, dat moet houden van zijn dat kan niet anders. Dat is me ondertussen trouwens op allerlei manieren veel duidelijker geworden. Ik begrijp nu ook zijn houding telkens wanneer hij van het vasteland terugkomt op het eiland. Ik heb deze keer gemerkt dat terugkeren inderdaad een traumatische ervaring is. Dit heeft er in mijn ogen vooral mee te maken dat het nu min of meer definitief is en het van ons allebei geen volledig vrije keuze was om hier te wonen en werken. Allebei zijn we door de omstandigheden min of meer gedwongen. Mochten de omstandigheden ideaal zijn geweest, waardoor we een volledig vrije keuze hadden gehad, dan zouden we nu waarschijnlijk geen van tweeen hier zijn. Het komt er dus op neer dat we allebei de feiten (en die kunnen gelukkig veel slechter) moeten accepteren zoals ze zijn. Misschien kunnen we, doordat we elkaar steeds beter begrijpen, er iets extra moois en bijzonders van maken. We'll see. Om helemaal up-to-date te zijn: Barbara heb ik dinsdagochtend laten weten onze vriendschap te willen bevriezen omdat ik geen pronkappeltje of opvulsel wil zijn en heb haar geadviseerd eens goed na te denken. Haar eerste en enige reactie was dat ik volgens haar vooral ontevreden met mezelf was (dacht het niet). Ik ben vooral bang voor herhalingen en heb ruimte, tijd, begrip, positieve bevestigingen en geduld nodig. Volgens mij zijn we te verschillend in situatie en denken. We hadden een beeld en verwachtingen van elkaar die gewoon niet reeel waren. Woensdagmiddag zag ik haar voor het eerst weer, voortkomend uit mijn angst denk ik dan: ze heeft misschien haar tanden al wel in een nieuw slachtoffer gezet. Zij en Peter, een Duitse fysotherapeut en ook homo, waren namelijk samen op het strand.