De overgang naar Lanza is deze keer een hele pittige geworden in veel opzichten. Ik begrijp nu helemaal waarom verhuizingen in de trauma top drie staan. Ten eerste natuurlijk door mijn besef dat Tom in de maanden tussen mijn laatste twee vakanties volwassen is geworden en daardoor van mijn kind in een heel speciale kameraad is veranderd. Logisch, natuurlijk en uiteraard ontzettend fijn en kostbaar maar niettemin pijnlijk. Daarnaast is het feit dat ik niet weet wanneer ik hem weer zal zien heel moeilijk te verhapstukken. Bovendien is het me de afgelopen weken meer dan duidelijk geworden dat Nederland mijn plek op dit moment niet meer is, het benauwd me vooral en maakt me onrustig en opgejaagd. De terugreis was praktisch gezien ook nogal omslachtig, het begon al met de trein. In Rotterdam hebben we om te beginnen ongeveer drie kwartier stilgestaan vanwege een algehele stroomstoring in de regio. Op Schiphol kreeg ik vervolgens te horen dat het vliegtuig waarmee ik zou vliegen die morgen vogels in de motor had gehad en dat ze daarom ter vervanging een vliegtuig hadden moeten huren dat eerst uit Spanje over moest komen waardoor alles anderhalf uur op zou schuiven. Toen ik uiteindelijk dan toch op Lanza was aangekomen bleek de accu van mijn auto ook nog leeg te zijn. Kortom een start met hindernissen. Die praktische dingen hebben zich allemaal gelukkig snel opgelost en waren in feite geen echt probleem. Het afgelopen weekend ben ik vooral bezig geweest met mijn (verdriet)gevoelens. Ik heb ze de ruimte gegeven wat vooral neer is gekomen op jankbuien zodat dit van lieverlee ook weer zijn plek zal gaan krijgen. Ik ben daarbij hier gelukkig goed opgevangen door Barbara en Antonio en telefonisch door Jeanne en Jupp. Wat Antonio en Barbara betreft was het weerzien hartverwarmend, intens en precies wat ik nodig had. Ik ben weer thuis en het goeie gevoel wat ik hier altijd vindt begint van lieverlee gelukkig al weer terug te komen. Niks is natuurlijk ooit echt defintief maar mijn twijfels voor nu zijn in ieder geval weg en dat is uiteraard een grote stap en dus ook weer een reden voor mijn verdriet. Het zal ongetwijfeld, zoals altijd, weer helemaal choed gaan komen, maar het heeft deze keer gewoon wat meer tijd nodig.