Zaterdagavond was het de bedoeling om even een terrasje te pikken met Marjo en Johan, oud-collega's van me en ondertussen goeie vrienden. Dat terrasje pikken is ietwat uitgelopen, om vier uur gingen we aardig aangeschoten naar huis. Sinds die tijd voel ik me melancholisch. Dat is vaak bij mij als ik een keer stevig ben doorgezakt wanneer er nog onafgewerkte dingen spelen. De emoties die anders nog wat langer waren blijven sudderen komen dan naar boven. Het is niet fijn maar wel goed en ook weer op het goeie moment. Zoals ik al eerder schreef en verwachtte zijn deze twee weken vooral loslatenweken geworden, zeker wat Tom betreft. Het is logisch en zoals de dingen moeten gaan maar niettemin toch pijnlijk, hij heeft weer een paar grote stappen meer op zijn weg naar zelfstandigheid gezet en dus een paar stappen verder van me vandaan. Ook op andere gebieden was het loslaten, vriendschappen zijn anders geworden, sommige werken zelfs niet meer en ga zo nog maar even door. De laatste dagen zit ik dus in een rouwproces. Ik had er al rekening mee gehouden en het is gewoon een logisch gevolg van mijn beslissingen, maar het valt toch altijd tegen, pijn voelen wil je nou eenmaal liever niet. Op Lanza krijgt mijn leven steeds meer vorm en dat betekent dan natuurlijk automatisch dat je steeds meer afscheid gaat nemen van dingen in Nederland. Twijfel zoals na de vorige vakantie is er echter niet meer, het is me overduidelijk dat mijn toekomst en thuis daar liggen. Het is alleen even slikken en uithuilen zodat ik als ik terug ben daar weer op de goeie manier verder kan met het opbouwen van mijn nieuwe eigen leven.