Vandaag een voortborduursel op mijn blog van gisteren over de liefde. Het gaat er namelijk steeds meer op lijken dat ik voor mezelf en voor dit moment het juiste totaalpakket heb gevonden. Zoals welbekend loopt het met Antonio allemaal niet echt gesmeerd, er zit weliswaar vooruitgang in maar het gaat in mijn ogen en voor mijn gevoel met een slakkengangetje. Ik ben genoodzaakt mijn gevoelens te beteugelen en ervaar dit als een rem op mijn leven, maar weet tegelijk dat het op het ogenblik niet anders kan en dat ik hem niet kwijt wil. De drie ingredienten voor een volledige liefdesrelatie zijn er (nog) niet, we zitten qua geest nog op twee te verschillende golflengtes, met de andere twee vereisten is niks mis. We kunnen niet met maar ook niet zonder elkaar. Eind juli heb ik, zoals ik hier ook geschreven heb, Barbara ontmoet en dat klikte vanaf het eerste moment. Er was meteen vertrouwen en openheid, plus bleken we heel erg veel raakpunten te hebben in onze huidige situatie en ons verleden. We snappen elkaar en hebben vaak maar een paar woorden nodig om iets uit te leggen en te begrijpen. Heerlijk simpel en ongecompliceerd, zonder bedoelingen, verwachtingen en verplichtingen, waardoor al snel een heel hechte vriendschapsband ontstond. Sinds zij eind augustus naar Duitsland vertrok hebben we intensief contact en we zijn het er allebei over eens dat er tussen ons iets heel bijzonders aan het groeien is. In Nederland kwam ik er, waarschijnlijk door de afstand, zelfs achter dat ik gewoon verliefd op haar was, ik had vlinders in mijn buik en heb die nog steeds. Je kunt je wel voorstellen dat dit in eerste instantie heel verwarrend is voor iemand die voor mannen gaat en tegelijkertijd ook nog verliefd is op een man. Echt weer iets voor mij natuurlijk, dit soort situaties passen helemaal bij mij. Maar gelukkig is er geen man overboord, er is volledige openheid naar alle kanten en ik heb ook het plaatje voor mezelf helemaal duidelijk. Antonio en Barbara zijn volledig van elkaar op de hoogte, kunnen zich er in vinden en zijn er op dit moment, ieder op zijn eigen manier, net zo gelukkig mee als ik. Antonio heeft hierdoor de ruimte en tijd die hij nodig heeft en ook voor Barbara is dit precies wat ze wil. Barbara had namelijk na de dood van haar man en het verwerken daarvan een relatie als deze in gedachten, een houden-van-relatie met vooral de twee belangrijkste ingredienten, het hart en de geest, het seksuele is voor haar volledig ondergeschikt en onbelangrijk. Vooral bij vrouwen is het, in tegenstelling tot mannen, vaak een feit dat de hormonen rustiger worden naarmate ze ouder worden. Plus zijn je hart en je geest in onze ogen de belangrijkste onderdelen van de liefde. Het komt er dus op neer dat ik het ingredient wat ik bij Barbara mis, bij Antonio vindt en andersom. Bij elkaar het volledige pakket en in de huidige situatie de oplossing voor ons alle drie. Of het dat op de lange duur ook zal zijn zal ons vanzelf duidelijk worden, dat zien we dan weer wel. Voorlopig voel ik me gewoon een beetje Anton Heyboer en genieten we met volle teugen van elkaar.