Delen van de volgende blog zijn quotes uit een column van Jur*, weliswaar aangepast maar met grotendeels dezelfde strekking omdat hij precies de juiste woorden wist te vinden voor mijn huidige gevoelens en situatie: Het is intussen een flink aantal jaren geleden dat ik afscheid heb genomen van het fenomeen man-vrouw-relatie. Definitief gedag heb gezegd tegen mijn heteroseksuele leven. En waarom? Omdat ik me met een man echt mezelf voel. Ik wilde dit echt en het was/is zeker geen bevlieging! Maar al wilde ik vanaf dat moment alleen nog een man-man-relatie, ik wist ook een ding heel zeker: ik kan niet zonder vrouwen. Overal waar ik ben heb ik ze graag om me heen. Mijn beste vriend is een getrouwde vrouw. Ik ken haar al ruim dertig jaar vanuit mijn werk. Wij hebben een heel intense en hechte relatie. Dus toch toch een man-vrouw-relatie maar dan in een andere vorm gegoten zoals iedere relatie zijn eigen vorm heeft. Een relatie zonder gecompliceerde verplichtingen, bedoelingen en verwachtingen en daardoor is het intens genieten van pure vriendschap. We delen heel veel met elkaar, behalve...... Het laatste jaar zijn er nog twee van zulke vriendschappen op mijn pad gekomen, heel hecht, ongecompliceert en vooral met een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar elkaar. Pure verliefdheid in eerste instantie maar met slechts twee van de drie ingredienten van een volledige liefdesrelatie (platonisch?). We koesteren de band met openheid en eerlijkheid omdat we beseffen dat dit soort vriendschappen heel waardevol en uniek zijn. Wat wij voor elkaar voelen gaat niet meer over en ik weet waar ik het over heb. In mijn vorige relatie(s) miste ik die verantwoordelijkheid bij mijn partners en nam die zelf ook niet. Het had mooi kunnen zijn, maar het was gewoon het goeie moment nog niet en ik heb er ontzettend veel van geleerd. Mezelf kunnen en willen geven aan de ander en me verantwoorden aan de liefde is een kunst. En niet iedereen beheerst dat of weet daarmee om te gaan, ik wel ondertussen. Me echt verantwoordelijk voelen, vooral voor mezelf, is ontzettend belangrijk voor me binnen al mijn relaties. Vooral die verantwoordelijkheid ook daadwerkelijk nemen als het nodig is. Niet om er snel een punt achter te zetten en er voor te vluchten, maar om er voor honderd procent voor te gaan ook op de momenten dat alles tegen lijkt te zitten en het soms zelfs uitzichtloos lijkt. Doordat ik (en hopelijk ook mijn partner) aan die betrokkenheid inhoud geef wordt mijn relatie uniek. En dat is wat ik wil, een unieke relatie! Zodat ik niet jaloers hoef te zijn op de relatie van een ander, want de mijne is dan tenslotte uniek en de beste. Het klinkt zo heerlijk gemakkelijk op papier, maar het is in de praktijk heel hard werken en vooral telkens weer loslaten en de ruimte geven. Vaak stel ik me heel kwetsbaar op omdat ik zo graag wil dat mijn partner me echt begrijpt en echt naar me luistert, me liefdevol troost en een arm om me heen slaat als dat nodig is. Meestal moet ik dat nog zelf aangeven, me ook daarvoor verantwoordelijk voelen. Ik mag wel hopen, maar niet verwachten dat de ander dit vlekkeloos aanvoelt en/of mijn gedachten kan lezen. Ik zeg gewoon welke storm er in me woedt op het moment dat er iets speelt, niet wanneer het eigenlijk al te laat is en de ander er niets meer aan kan doen. Liefde en echt oprecht houden van zijn werkwoorden en daar moet soms heel hard voor worden geknokt. Ik ken mijn verantwoordelijkheid en deel mijn leven met de ander, geef mezelf, toon mijn inzet, sta open voor elkaar en geniet van het wederzijdse belang: pure liefde!