24 september 2005

Vooral gisteren heb ik weer toegestaan dat Antonio me parten speelde, hij heeft me een groot deel van de dag bezig gehouden. Er is de afgelopen week wel contact tussen ons geweest maar dat heeft de boel in eerste instantie niet luchtiger of zonniger gemaakt, integendeel. De mails die ik van hem heb gekregen waren heel onderkoeld. Hij kwam wel met positieve voorstellen en plannen voor als ik terug ben, maar die werden op zo'n zakelijk manier gebracht dat ik soms het idee heb dat we zakenpartners zijn in plaats van minnaars. Ik merk ook aan mezelf dat ik aarzel om hem te bellen, zelfs opgelucht ben als hij niet opneemt omdat ik grote kans de rationele arrogante machine Antonio aan de lijn krijg die extreme emoties, soms zelfs agressie, bij me oproept. Het lijkt me overduidelijk dat ik dit niet wil, ik wil mijn gevoelens voor hem niet opkroppen en beteugelen. Ik wil de gepassioneerde, vrolijke, positieve Henk kunnen zijn vol energie en levenslust. Ik wil mezelf kunnen zijn en niet langer mijn eigen leven afremmen of zelfs voor een deel stilleggen. Ik merk namelijk dat ik dat laatste op het ogenblik aan het doen ben terwijl ik weet dat dit volkomen onterecht en vooral slecht is voor ons allebei. Verwachtingen dacht ik niet meer te hebben, hoop waarschijnlijk daarentegen destemeer, maar de frustraties van gisteren maken me in feite duidelijk dat ze (de verwachtingen) er toch weer waren. Grotendeels komt dat natuurlijk weer voort uit mijn gevoelens voor hem, mijn ongeduld en het feit dat ik hem en de redenen waarom hij zijn leven zo goed als stilgelegd heeft begrijp. En dat is nou net mijn makke, ik mag dan wel een heleboel begrip voor hem hebben, maar moet vooral verder gaan met mijn eigen leven en niet in zijn stilleven meegaan, daar hebben hij en ik uiteindelijk helemaal niks aan. In ieder geval is het nu al zo dat hij met voorstellen komt en, hoe beperkt ook, op zijn manier communiceert. We zijn in feite dus weer een paar kleine stapjes vooruit. Dat en het feit dat ik alleen ook gelukkig ben en dus geen haast hoef te hebben, uiteindelijk alle tijd van de wereld heb, kan ik maar het beste voor ogen houden. Degene die het trouwens lukt om anti-verwachtingen pillen of drankjes uit te dokteren is voor mij de nieuwe Messias of in ieder geval de reddende engel bij veel complicaties.