Doordat Antonio mijn speciale gevoel voor hem tijdelijk verdoofd heeft of misschien wel definitief vernietigd heeft, kan ik nu objectiever naar hem kijken. Hoe meer hij daarnaast de laatste dagen over zichzelf loslaat, deste duidelijker wordt het me dat Antonio een wel erg vreemde snuiter is. Afgelopen zaterdag heeft hij me zaken over zichzelf verteld die in mijn ogen kant nog wal raken en aantonen dat er in zijn hoofd erg vreemde processen bezig zijn. Dat en alles wat er in de afgelopen dagen sinds zijn terugkomst is gebeurd, bevestigen dat mijn keuze om heel erg veel afstand te nemen en hem los te laten een goeie is. Ik krijg steeds meer de overtuiging dat zijn intelligentie en apathie hem tot erg extreme opvattingen hebben gebracht of dat er een of ander onlogisch psychisch proces in het spel is. Gisteren heb ik hem een zo objectief mogelijke en beschouwende mail gestuurd met daarin mijn interpretatie van de feiten, zonder het hierboven genoemde natuurlijk uit te spreken, die conclusie heb ik namelijk pas vandaag getrokken en het lijkt me bovendien beter dat achterwege te laten. In de mail heb ik hem er vooral mee geconfronteerd dat hij in mijn ogen weigert naar zijn kant van de dingen te kijken en alles bij een ander legt en dat is niet alleen bij mij het geval. Ik heb hem het advies gegeven hier eens naar te kijken, wil hij dat niet dan heb ik aangegeven dat hij geen contact meer met me hoeft te zoeken. Ik heb mijn buik nu echt vol van hem en weet dat ik zonder hem een veel aangenamer en gelukkiger leven heb. De vermoedens die ik hier al eerder uitte, dat Antonio in mijn leven is gekomen op het moment dat mijn eigen hoofd nog overliep en dat het in feite dus klopt dat hij niet bij me past, blijken nu dus steeds meer bevestigd te gaan worden en ik kan er nu ook vrede mee hebben. Ik wil niet dat zijn of iemand anders' chaos nog langer mijn rust en geluk verstoren. Veranderingen of nieuwe ontwikkelingen moeten iets toevoegen niet afbreken.