Helaas voor de lezers, maar gelukkig voor mezelf, zit er, in ieder geval voorlopig, geen vervolg meer in van de Antonio soap. Gisteren zijn alle stukjes van de puzzel op zijn plek gevallen, er klopt gewoon geen hout van en er is nu ook niks van te bakken. Voor mezelf staat de deur nog op een kier, naar hem toe heb ik hem dichtgeknald. Achteraf had ik het vorige week woensdag, toen ik hem van het vliegveld heb gehaald, al kunnen weten. Toen hij door de douane kwam deed hij me niks meer, mijn speciale gevoel voor hem was weg of verdoofd en mijn slechtziendheid was verdwenen. De paar keren dat ik hem daarna heb gezien was het niet anders, de kriebels en de chemie zijn er niet meer. Er is te veel gebeurd en ik ben te vaak tegen een muur aangelopen waardoor mijn gevoel voor hem beurs gebeukt is. Of het helemaal weg is of alleen maar tijdelijk verdoofd weet ik nu nog niet. Dat zal vooral van hem afhangen maar ik reken nergens meer op. Ik zie hem nu vooral als het moederskindje en een domme, eigengereide, arrogante, doortrapte, pedante en gestoorde klootzak zonder geweten, in feite dus zielig en meelijwekkend. Na gisteren een paar keer flink mijn frustratie, verdriet en teleurstelling te hebben gespuid, voel ik me een stuk beter en kan ik weer verder. Volgens mij zit ik er met mijn vermoedens wat hem betreft niet veel naast en heeft hij daardoor nog een lange weg te gaan voor hij met beide benen op de grond staat en aan meer dan vriendschappen toe is, als hij dat uberhauot voor elkaar krijgt. Maar ja, dat is zijn verhaal en niet meer het mijne vanaf nu. Na het effe flink slikken voelt het voor mij in ieder geval als een opluchting, het geluksgevoel en de rust komen van lieverlee na een dag of wat onrust weer terug en daar was het tenslotte om begonnen. Laat maar komen wat moet komen.