Na vooral Antonio de laatste dagen flink afgezeken te hebben in mijn logs, is het natuurlijk niet meer dan billijk dat ik ook mijn kant van het verhaal hier neerpen. De resultaten van het bij mezelf te rade gaan want de verantwoording ligt natuurlijk ook voor een deel bij mezelf. In mijn ogen ligt een deel van de kortsluiting tussen mij en Antonio na zijn terugkomst bij mijn te hoge verwachtingen. Ik had het idee dat er bij hem net zo veel van hem afgevallen was als bij mij en dat was duidelijk niet het geval. De teleurstelling en boosheid die ik daarna voelde was dus ook voor mezelf bedoeld, maar heb die voor een deel op hem afgereageerd. Daaraast heb ik hem natuurlijk regelmatig te veel op zijn nek gezeten en dat werkt verstikkend zoals ik zelf uit eigen ondervinding maar al te goed weet. Alles bij elkaar zijn we dus een fraai stelletje kneuzen met een heleboel eigenaardigheden en deuken. Wat mezelf betreft vraag ik me weleens af of er qua relatie nog wel ooit ergens een soepel lopend geheel van te maken is. Ik weet het niet maar ben nog steeds erg positief. Bij Antonio komt het er eigenlijk op neer dat hij een super perfectionist is, heel erg dwangmatig en rationeel met een superstrakke planning en aanpak van heel zijn leven, in mijn ogen neurotisch. In ieder geval zijn we op het ogenblik elkaars absolute tegenpolen en daardoor de voortdurende botsingen en dus absoluut niet te verenigen. We kunnen dus niet met elkaar maar op de ene of andere manier ook niet zonder elkaar. Omdat we dat laatste ook geen van beiden willen zullen we daar dus een weg in moeten zien te vinden, een weg waarvoor ik zelf wel mogelijkheden zie maar daarvoor zijn gelijkgestemde geesten nodig. De tijd zal het leren. Zondagmorgen hadden we afgesproken op het strand en was hij een tijdje de Antonio waar ik voor wil gaan. Hij was even net een mens, vol leven en passie, openhartig, vrolijk enz. Maar er waren ook momenten dat andere persoonlijkheden zich manifesteerden. Soms lijkt hij een computer of machine, dan weer trekt hij zich helemaal in zichzelf terug, dan is hij weer de arrogante schoolmeester en het volgende ogenblik puur rationeel. Erg moeilijk te doorgronden dus en erg vermoeiend omdat hij binnen korte tijd zoveel verschillende emoties in me oproept. Plus heeft hij weer een paar extreme ideeen gespuid. Hij heeft dus voornamelijk bevestigd dat mijn beslissing om hem los te laten en als vrienden verder te gaan de goeie is.