Gisteren rond twaalven kreeg ik pas mijn vluchtnummers en tijden te horen voor vandaag, echt op de valreep dus. Ik vlieg niet samen met Daisy en Ray, zij vliegen deze ochtend om half tien met Transavia en ik twaalf uur later met Martinair, het wordt een latertje dus. Ik ben daardoor aanstaande nacht weer rond half drie in Amsterdam en kan dan de eerste trein van vier uur naar Roosendaal nemen. Om zes uur morgenochtend ben ik dan waar ik zijn moet. Mijn terugvlucht over twee weken is deze keer wel veel gunstiger, in plaats van zes uur 's ochtends, zoals de vorige keer, is het deze keer half zes in de middag en ben daardoor nog op een christelijke tijd, rond half negen, weer hier terug. Het zal ongetwijfeld heel anders gaan worden dan de twee weken die ik in juni en juli in Nederland was, die twee weken waren vooral van Tom en mij samen. Deze keer gaat het uiteraard voor een deel ook van ons worden maar ook van familie en vrienden. Het heeft zichzelf weer helemaal voor ons wordt geregeld, Tom heeft namelijk in de eerste volle week dat ik er ben, twee volle dagen vrij van school, extra quality time, heerlijk. Het grootste deel van mijn familie zie ik sowieso aanstaande zaterdag, want dan geeft mijn moeder een feestje vanwege haar 75ste verjaardag. De rest heb ik bewust zo veel mogelijk oningevuld gelaten, op een paar afspraken na zie ik wel wat er op me af komt en wat er in me opkomt. Ik laat me verrassen door the flow en mezelf. Als ik dit schrijf, woensdagavond half negen, heb ik weer het mij eigene dubbele gevoel. Aan de ene kant kijk ik ontzettend uit om weer naar Nederland te gaan, aan de andere kant besef ik dat ik deze keer echt kostbare dingen hier tijdelijk achterlaat en in Nederland weer verder afstand ga nemen van echt kostbaars. Een vervelend gevoel aan de ene kant omdat het natuurlijk weer neerkomt op loslaten, maar ook een goei gevoel omdat ik besef dat dit er nou eenmaal bijhoort om tot iets nieuws te komen wat vooral goed is en ook helemaal past bij de huidige situaties en verhoudingen van alle betrokken partijen. Het klopt dus weer helemaal maar er hoort helaas dus ook het onvermijdelijke slikken bij. Het is goed dat het nu komt, ik kan het maar gehad hebben zodat ik vanavond op de goeie manier vertrek. That's life!