Mocht het lijken alsof Antonio helemaal uit mijn gedachten is, dan kan ik iedereen geruststellen, dat is niet zo. Bovendien is dat natuurlijk ook logisch, ik heb dan wel afstand genomen maar het gevoel en het vertrouwen in hem zijn er nog steeds. Ik weet alleen dat ik hem met rust moet laten en hem in ieder geval de kans moet geven om zijn sores zelf en op zijn eigen manier op een rij te zetten. Bij mij zorgde dat in eerste instantie voor een innerlijke strijd tussen mijn hart en mijn verstand, een strijd die nu aardig in evenwicht is, ik kan er mee overweg en heb er vrede mee. Deze twee weken komen dan ook weer op het goeie moment, eerstens om de rust die er tussen ons was na onze laatste ontmoeting te stabiliseren en daarnaast is het ook weer een goeie gelegenheid om door de afstand objectiever te kunnen kijken naar de zaken die hij de laatste weken over zichzelf had losgelaten. Misschien zou het beter zijn hem helemaal uit mijn hoofd te zetten omdat dit nog wel eens heel erg lang zou kunnen gaan duren, maar ik zie nog steeds perspectief dus heb ik voor mijn gevoel geen andere keuze. De bijzondere vriendschap die we nu hebben is daarom voor dit moment ook goed, de rest wordt me vanzelf duidelijk.