Maandag is door mijn beslissing in eerste instantie een verdrietige dag geworden, dit is niet wat ik wil maar ik zie op dit moment geen andere wegen meer. Ik heb alles geprobeerd en loop telkens met mijn kop tegen een muur van stilte, geslotenheid en in mijn ogen uitvluchten. Ik begrijp hem ook wel, ik heb zelf een aantal jaren geleden in dezelfde situatie gezeten en besef daardoor heel goed dat hij nog lang niet toe is aan meer dan vriendschap. Hij heeft gewoon heel veel tijd voor zichzelf nodig om alles goed op een rij te zetten. Maar dat is zijn verhaal. Het mijne is gelukkig heel anders, ik heb geen onrust meer in mijn lijf, leven en kop, ik heb geen chaos meer zoals hij en wil dus verder. Ik ben niet de aangewezen persoon om hem te helpen, hij weet dat ik er voor hem ben als hij me nodig heeft, meer kan ik hem op dit moment niet bieden. De deur is dus nog niet helemaal dicht, maar het is hoe dan ook een teleurstelling en die moest ik gisteren eerst effe een plek geven. Mijn overtuiging dat hij het is wankelt dus, misschien dat er in de toekomst wel een moment komt dat het klop, geen idee. We gaan nu in ieder geval op de goeie manier met elkaar om en dat is me ook al veel waard. Vanaf gisteren ben ik dus begonnen de draad van lieverlee weer op te pakken, momenten dat ik naar hem toe wil of hem wil horen waren er niet echt, en het is ook het beste dat even achterwege te laten. Het enige wat ik nog wel met hem heb geregeld is dat hij voor mijn planten zorgt als ik in Nederland ben. Het was dus effe slikken en pijnlijk, maar zie gelukkig vooral het positieve ervan in. Net als het Casa Kernow verhaal bewijst het Antonio verhaal dat ik ontzettend gegroeid ben in de maanden dat ik hier ben. Ik heb een heleboel auto destructief gedrag achter me gelaten en bij groeien kan het er nou eenmaal bijhoren dat er mensen uit je leven verdwijnen omdat je niet meer op dezelfde golflengte zit of dat de verhoudingen zich wijzigen. Soms is dat pijnlijk maar voelt het daarna veel beter.