Afgelopen zaterdag was het wild in meerdere opzichten, volop zon, erg warm maar een harde wind en daardoor veel stuifzand op het strand, niet echt aangenaam. Zondag was het alleen echt warm. Het lijkt erop dat de hete zomer pas nu echt is begonnen. Van lieverlee begint het nu namelijk ook duidelijk te worden wat er tussen Antonio en mij is veranderd. Er is inderdaad meer rust, maar die blijkt dus alleen aan mijn kant te zitten, ik ben nu inderdaad zelfs rustiger als hij en dat merk je ook, het botst weer maar de rollen zijn nu omgedraaid. Nu ben ik de rustige en laat hij zich meeslepen door zijn gevoel. Mijn aanvankelijke onrust was er vooral omdat mijn verwachtingen niet helemaal zijn uitgekomen, ze waren te hoog en kon dus daarvoor alleen bij mezelf te rade gaan. Ik vroeg me namelijk af of ik dat onrustige bij Antonio ooit helemaal los zou kunnen laten, het leek bij hem onderdeel van mijn karakter en ik kon me niet echt goed meer herinneren of ik zo altijd geweest ben. Ik dacht zelf van niet en bij de rest van de mensen om me heen heb ik het in ieder geval niet meer. Bij navraag bij mijn moeder en vrienden werd dat laatste ook bevestigd. Als baby was ik wel ongeduldig maar dat is van lieverlee weggegaan, het onrustige en ongeduldige is ontstaan en dus ook zichtbaar geworden door de omstandigheden na de scheiding en is nu dus duidelijk op zijn retour, heerlijk. Ik heb dus met mezelf de afspraak gemaakt vanaf afgelopen zondag geen of in ieder geval veel minder en andere initiatieven te nemen en vooral mijn mond te houden. Eens af te wachten hoe de dingen zich dan zullen ontwikkelen. Het zal me misschien moeite kosten zodat het weer knokken tegen mezelf wordt maar misschien ook wel niet. Onrust wil ik in ieder geval niet meer, dat ben ik meer dan zat. In feite komt het allemaal ook perfect uit en klopt het plaatje weer. Daisy en Raymond zijn gisteren aangekomen dus ik ben afgeleid, daarna reis ik met hen voor twee weken naar Nederland en als ik terugkom is Barbara er weer voor een week of zeven en ga ik op zoek naar werk. In november komt Jupp en als die teruggaat is het ondertussen december. Tegen die tijd moet er volgens mij weer meer duidelijkheid kunnen zijn, ik neig er zelf steeds meer naar dat vriendschap de enige optie is tussen ons, ons grootste probleem is vanuit mijn opzicht zijn gebrek aan communicatie. Dit stukje is in de loop van het weekend geschreven en is door de ontwikkelingen met Antonio steeds aangepast, wat ik nu aan het neerpennen ben is in feite mijn eindconclusie van maandagmorgen. De ontwikkelingen waar ik het over heb zijn geen praktische ontwikkelingen, want er is op dat gebied gewoon weinig gebeurd, het zijn de ontwikkelingen in mijn hoofd. Ik ben namelijk tot de eindconclusie gekomen dat nu stoppen gewoon het beste is, nu kunnen we nog op een vriendelijke manier uit elkaar gaan en vrienden zijn. Waarom dan wel? Ten eerste voegt Antonio op dit moment niks toe aan mijn geluk en rust, integendeel. En ten tweede merk ik dat ik mezelf niet meer bij hem kan zijn. Betere argumenten zijn er volgens mij niet. Ontzettend jammer want ik hou heel erg veel van hem maar de feiten zijn helaas niet anders.