Gistermorgen, zaterdag, ben ik voor het eerst rond gaan kijken voor eventuele permanente woonruimte. John en Ailsa hadden via een vriendin een huis ontdekt in Macher, een plaatsje tussen Puerto Calero en Puerto del Carmen. Ze waren zelf, zonder dat ik het wist, de dag daarvoor al gaan proeven om een eerste indruk te krijgen of ze me daar wel zouden kunnen zien wonen.

Nou dat hadden ze goed gezien, het zou inderdaad wel iets voor mij kunnen zijn. Het is een typisch Canarisch huis, tegen een heuvel en met een geweldig uitzicht op de kust en de oceaan. Niet al te groot en met heel veel mogelijkheden. Er zijn wel een paar dingen die ik zou willen veranderen mettertijd, maar ik zou er zo in kunnen trekken en het wordt ook nog volledig gemeubileerd verkocht. De naam "Casa Tranquila", past helemaal bij het huis en ook bij mezelf en wat ik zoek. Ik heb ondertussen al wat schetsen gemaakt hoe ik het mijn huis zou willen maken en zie ook al voor me hoe ik er van binnen en van buiten mijn stempel op kan drukken met wat meer aankleding want het is nu nog wat te kaal en onpersoonlijk. Ik zou er me dus lekker in uit kunnen leven, ik geniet nu al van de voorpret maar blijf er gelijk ook nuchter onder, eerst maar eens zien hoe vooral het vinden van werk uitpakt, dan kijken we weer verder.

In gedachten verzonken wandelend,

laat ik mijn sporen achter in het zand.

Turend in de verte, mijmerend....

voel ik de stilte op me heen.

Hoewel in mijn uppie,

voel ik mij hier toch niet alleen.....

Voel me gelukkig nu van binnen

ken vrede en heb eindelijk de rust

Alle pijn die ik moest overwinnen,

ebt langzaam weg, hier aan de kust.

Kan nu verder met mijn leven.

en wandel mijn toekomst tegemoet.

Ik loop door, zonder om te kijken.....

Mijn verleden.....het ga je goed.

Peer vroeg vandaag wanneer ik weer eens wat aan mijn 'Allo 'Allo log ging toevoegen, hij was de koffers spuugzat of zoals hij 't zelf noemde: er op uit gekeken. Dat kan ik me voorstellen, de eerste nieuwe staan er al op, ik had het gewoon te druk met andere dingen zoals genieten, op adem komen, werk zoeken, acclimatiseren enz enz. Dat loopt dus ook weer. Verder vandaag positieve ontwikkelingen richting werk. Bij de autoverhuurder hadden ze niets, wel waarschijnlijk bij de Gazette. De editor, de baas van ?t zaakje dus, gaat morgen op vakantie voor twee weken, trouwens onwaarschijnlijk dat als je hier woont je ook nog op vakantie gaat, maar dat terzijde. Ze dacht op fotografiegebied misschien wel iets voor me te kunnen betekenen, geen beloftes maar of ik over drie weken nogeens langs wil komen, dan heeft ze op een rij wat ze wil met de interne ontwikkelingen.

Bij de bank ook al meer duidelijkheid gekregen, ik weet nu ongeveer waar ik van uit kan gaan. Al met al dus een dag met een positieve boventoon, er gebeurt in ieder geval van alles, we zullen zien waar dit heen gaat.

Vanmorgen voor het eerst wat bewolking, het heeft ook een paar druppels geregend afgelopen nacht. Die bewolking kwam me eigenlijk wel goed uit. Ten eerste omdat ik Arrecife in moest om mijn NIE (verblijfsvergunning) af te halen bij de Policia National. In de stad voelt dertig graden toch even anders dan tussen de laagbouw met wind. Daarnaast is even geen zon ook wel prettig omdat ik gisteren blijkbaar toch wat te lang in de zon ben geweest, mij nek en bovenrug gloeien. In Arrecife heb ik gelijk ook een Spaans telefoonnummer geregeld: 00 34 666 272 933. Dat lijkt me makkelijker voor de contacten hier. Verder gaat het met mij weer zijn gangetje, de grijze rand van gisteren was nadat ik Tom had gesproken weer weg. Ik ben ook al min of meer met werk bezig, ik heb voor Ailsa en John een automatische gastenadministratie in Excel gemaakt en gisteren een lay-out voor een nieuwe reclameflyer voor hun complex. Maak ik me nuttig en kan ik gelijk iets terug doen voor alle hulp die zij me geven. Wat dat betreft heb ik het echt heel erg getroffen, ze kennen heel veel mensen en wegen om hier voet aan de grond te krijgen, en wordt ook voortdurend bij nieuwe mensen geintroduceerd.

Alles zit dus mee, het kan niet anders dan dat er hier iets op me ligt te wachten. Ik voel me dan ook erg gemotiveerd, vol energie en vooral nieuwsgierig naar welke verrassing er uiteindelijk uit de doos zal springen. We hebben het er zelfs zijdelings al over gehad om samen een heel nieuwe complex op te zetten, ze hebben namelijk een erg fraai bod gehad op Casa Kernow. De uitdagingen komen dus met bosjes op mijn pad, welke boom het uiteindelijk zal worden wordt vanzelf duidelijk. Eerst ook morgen, naast de gesprekken bij het tijdschrift en autoverhuurder, eens gaan praten met de plaatselijke bank om te zien hoe ver ik kan springen. PS: Willen jullie niet meer mailen naar toenk@home.nl, die werkt dus net wat ik dacht inderdaad hier niet meer, bedankt!

De afgelopen nacht weer in coma gelegen, ik werd vanmorgen om negen uur wakker, de zon op mijn terras, vers stokbrood aan de deur en een lekkere bak koffie om wakker te worden. De omstandigheden waren dus onveranderd en nog steeds ideaal, maar mijn gevoel paste er niet bij, de grijze rand was er weer. Weliswaar al wat minder breed als afgelopen zondag maar toch aanwezig. Ongetwijfeld hoort dat bij mijn plan en heeft er natuurlijk ook mee te maken dat de stappen die ik tot nu toe heb gezet allemaal zo goed uitpakken. Ieder stap richting Lanza is logischerwijs een stap verder weg van Nederland.

John en Ailsa hebben me al in contact gebracht met verschillende mensen die her en der op het eiland iets in de pap te brokkelen hebben. Mijn netwerk hier, nog steeds de beste manier om iets te bereiken, begint dus al vormen aan te nemen. Zo had ik voor vandaag plannen gemaakt om aan de slag te gaan richting werk, ik wilde langs het hoofdkantoor van de grootste autoverhuurder van het eiland gaan, Cabrera Medina, en via bemiddeling van een van de kennissen van Ailsa, Mike Cliffe-Jones, langs het kantoor van de Lanzarote Gazette, een lokaal Engels tijdschrift en website, in Tias. Ik heb door de grijze rand besloten om dat nog een dag uit te stellen, ik wil eerst die rand wegwerken en mijn gevoel weer op dezelfde golflengte als mijn ratio krijgen, dat lijkt me in alle opzichten heb beste werken. Ik laat het allemaal maar over me komen en kijk niet verder dan vandaag en hoe ik me voel. Morgenvroeg ga ik toch op stap voor mijn NIE en wil dan gelijk doorgaan. Ik heb het manana principe dus al aardig onder de knie en dat bevalt me best. Vandaag dus weer even met mezelf aan de slag geweest en een stevige strandwandeling helpt daarbij altijd, dan waait de grijze rand weer weg. Ik heb Tom ook weer gesproken en die klonk al een stuk beter als zondag. Hij heeft nu vakantie en was met zijn moeder net terug van de IKEA. Het is nu zo goed als avond en ik voel me weer een heel stuk beter, het was dus een goeie tactiek om even van mijn �strakke� schema af te wijken, zodoende kan ik er morgen weer tegenaan.

Dinsdag de zesentwintigste, al bijna een week hier, de tijd vliegt en ik voel me steeds beter. Ik merk dat aan allerlei dingen, mijn slaapritme bijvoorbeeld komt na maanden onrust weer aardig op peil en als ik lees kan ik mijn gedachten er ook weer bijhouden. Mijn eerste boek is ondertussen uit, een erg goeie literaire thriller van de Deense Karin Fossum: �Kijk niet achterom�. Erg toepasselijke titel maar over een heel andere onderwerp, het is haar debuutroman die ik op de valreep op Schiphol nog heb gekocht. Hier heb ik trouwens een vrij uitgebreide bibliotheek beschikbaar, uiteraard in het Engels, maar wel schrijvers en genres die in mijn straatje passen, ook wat dat betreft dus de juiste man op de juiste plek. Mijn Spaans kan ik, vooral nu bij al die officiele instanties, aardig oefenen en op peil brengen. De meeste ambtenaren spreken alleen Spaans, een uitzondering wat gebrekkig Engels. Buiten dat is het vooral Engels wat de klok slaat, ik betrap me er soms zelfs op dat ik al in het Engels denk. Gisteravond nadat ik terug was van het strand, ben ik vis gaan eten bij een Spaanse eettent in Playa Honda, geen toeristenrestaurant maar echt tussen de Spanjaarden. Ik moest zelf in de keuken het stuk uit komen zoeken wat ik wilde. De kok en zijn keuken zagen er niet uit, dik, smerig en schreeuwerig maar de vis die hij serveerde was uit de kunst, gegrild met patatas canarias (ongeschilde, gepofte zoete aardappelen) en een heerlijke eigengemaakte saus. Niet goed voor mijn love handels maar wel erg lekker en niet duur. Voor dezelfde maaltijd, maar zeker niet zo goed, betaal je in de toeristenplaatsen minstens het dubbele.

Vanmorgen, na een duik in �t zwembad en mijn ontbijt, eerst naar Arrecife geweest om mijn cartilla, mijn eerste Spaanse officiele document, en een kopie ervan afgegeven bij �t INEM. Vanmiddag een uurtje naar �t strand en daarna naar Puerto Callero, het Marbella van Lanzarote. Vooral duur en patserig, niet mijn stijl. Daarna langs de Vivo (nostalgie), hier de grootste hypermarkt, daarbij vergeleken is Super de Boer Pollemans in Roosendaal maar een buurtsuper. Vanavond kook ik voor �t eerst zelf.

Het blijkt dat ik mijn verhaal van de vijfentwingste per ongeluk heb gewist, niet heel belangrijk en interessant want het ging voornamelijk over alle officiele instanties die ik die dag had bezocht, het was meer voor de volledigheid. Ik zal ze dus niet nog een keer op gaan sommen. Het is wel gelijk duidelijk dat de routine er al uit is sinds ik geen eigen verbinding heb, dat zullen dus de afkickverschijnselen zijn. Wel even de links voor de foto�s voor de tweede keer in de herhaling: hier en hier

Het is hier gemiddeld nu zo�n dertig graden en het lijkt inderdaad meer op een vakantie dan wat anders. Ik heb mezelf wel een �strak� regime opgelegd: �s morgens business, �s middags en �s avonds pleasure. Geen verkeerde planning dacht ik, best vol te houden.

Vandaag, zondag, de eerste dag met een grijze rand, komt natuurlijk omdat het de eerste zondag is dat ik Tom niet zie, ik heb hem gesproken en hij klonk ook niet echt sprankelend. Het vlotte vandaag dus allemaal niet zo, het kwam me dan ook erg goed uit dat Ailsa vanmorgen op de koffie kwam en me uitnodigde om met hen naar het noorden van het eiland te rijden naar Bosque Nuevo. Een picknickplaats op een klif, van waaruit je bijna het hele eiland kan overzien. Heel overweldigend, daar voel je jezelf helemaal erg klein.

Vanmiddag heb ik een lange strandwandeling gemaakt, heb een uurtje op het strand gelegen en ben daarna naar Tias gereden en heb daar wat gedronken op een terrasje. Daarna terug naar huis en een duik genomen in het zwembad, zometeen na het douchen ga ik mezelf eens verwennen met een sappige steak met een of ander lekkere saus, emoties wegeten heet dat geloof ik. Morgen ga ik echt aan de slag, eerst Arrecife in om me te melden bij het IMEM, ik weet ongeveer waar ik het in de stad kan vinden, en ik was ook van plan om langs het makelaarskantoor te gaan waar ik al eerder contact mee heb gehad, eens kijken wat ze me te bieden hebben.

Als je vanuit mijn appartement naar de oceaan kijkt, zie je sinds vandaag net boven de horizon een okergele streep, een Calima. Dat betekent dat er in de afgelopen dagen in de Sahara een zandstorm is geweest. Het opgewaaide zand wordt dan in de hogere luchtlagen meegevoerd en afhankelijk van de windrichting ergens neergekwakt zoals dat bij jullie (klinkt wel goed he) in Nederland ook wel eens het geval is. Je kent dat wel, auto�s, ramen etc. bedekt met een gele laag.

Het is alleen zo dat als de wind deze richting op is, en het ziet er naar uit dat dit deze keer zo is, er onderweg nog zo goed als geen uitval is geweest, de afstand is tenslotte hemelsbreed maar een paar honderd kilometer. Er komt dus wel wat meer naar beneden als in Nederland. Morgen dus waarschijnlijk overal gele auto�s, vieze zwembaden en poetsende mensen. Verder gaat het allemaal prima en zoals gebruikelijk hier, op zijn elfendertigste. Vandaag zaterdag, heb ik niet erg veel ondernomen, ik weet me al aardig aan te passen aan het plaatselijke tempo. We zijn vooral bezig geweest met mijn internetaansluiting en dat wil allemaal nog niet zo vlotten. Het is hier niet zoals in Nederland dat je even naar een winkel stapt om de passende kabel, vaak moeten ze die handmatig maken of over laten komen van het vasteland, en zo ook in ons geval. Dus vandaar de vertraging, maar ook dat heeft weer zijn charmes, alles op zijn tijd en vooral het lijntje niet laten breken. Ma?ana ser? otro d?a. Voorlopig mag ik zoveel gebruik maken van de eigen aansluiting van John en Ailsa als ik wil, maar doe dat uiteraard maar mondjesmaat. Ik schrijf nu mijn stukjes vooruit in Word en ga dat een keer per dag plaatsen en mijn mail en reacties checken. Natuurlijk werkt dat ook, maar ik zal toch blij zijn als ik ook wat dat betreft helemaal selfsupporting ben en weer kan webben wanneer ik dat wil. Kan ik ook mijn favorieten bijlezen en is de wisselwerking weer compleet.

Het weten was er al veel langer, mede doordat ik het mezelf steeds maar weer voorhield en inprentte. Alleen het gevoel wat daarbij hoorde klopte nog niet, het was nog niet volledig. Die realiteit voel ik nu steeds meer: Ik ben, net als wat Rian pas schreef in een van haar reacties, a very lucky basterd!

Picture it: een heel hechte band met je kind, een warme familie, kanjers van vrienden, geen financiele, mentale, materiele of wat voor zorgen dan ook en daarbij ook nog het feit opgeteld dat ik dat allemaal niet kwijt raak op afstand in zo�n omgeving. Dan ben je toch echt een zondagskind en super bevoorrecht. Dat gevoel en besef overheerst nu, op de vroege ochtend van de derde dag dat ik hier ben en na weer een lange ononderbroken nacht, ik voel me vooral erg tevreden en gelukkig en geniet overdadig van dat gevoel. Dat gevoel wordt nog eens versterkt als ik buiten kijk en zie hoe het eerste zonlicht door de ochtendnevel gebroken wordt. Ik ga nu eerst maar mijn ochtendbaantjes trekken in het zwembad, misschien wordt ik dan wel echt wakker, maar nee dat wakker worden hoeft gelukkig niet want dat was ik al en het is gewoon allemaal een feit.

De internetverbinding is eigenlijk het enige wolkje aan de lucht, die hebben we nog niet werkend gekregen, maar ook daar is men druk mee, dus als je iets wil laten weten, doe het dan telefonisch of reageer hier. De rest komt waarschijnlijk aanstaande donderdag.

Ola, salute de Lanzarote. Ik ben op mijn nieuwe stek, weer webconnected en volledig geinstalleerd. Het gevoel van mei, toen ik hier voor het laatst was, begint al met vlagen terug te komen. De weg hierheen ging het emotioneel gezien met mezelf erg stroef, de oorzaak was natuurlijk het letterlijke afstand nemen. Daarnaast hadden we op het tweede deel van de vlucht een kleine vertraging van drie kwartier doordat alle koffers in Madrid weer uit het vliegtuig moesten omdat er een paar voor een ander vlucht tussen gekomen waren.

Ook nog een kleine meer dan ingecalculeerde tegenvaller bij het inchecken, ik moest meer bijbetalen voor het overgewicht van mijn bagage dan mijn hele retourticket heeft gekost. En dan hebben ze me nog gematst want ik hoefde maar twintig van de negenentwintig kilo af te rekenen. Maar ja, het zij zo, achterlaten was ook geen optie.Verder geen enkele gevallen steek. De start op Lanza heeft die opstartperikelen weer goed gemaakt en had niet beter kunnen zijn, ik werd afgehaald door John en Ailsa die echt helemaal blijken te passen in het beeld dat ik me in de afgelopen maanden, door het intensieve contact, van hen had gevormd, het zijn gouden mensen. Ik heb al een rondleiding door hun hele complex (een paleisje) en de omgeving gehad, ze zijn met me naar de supermarkt gereden en iedere ochtend hangt er een vers stokbrood aan mijn voordeur. De eerste avond toen ik op mijn terras zat werd ik bovendien verrast met een echte traditionele Engelse Sheperds Pie. Over een wattengevoel gesproken! Voorlopig heb ik het hele complex, inclusief privezwembad vijf meter van mijn voordeur, tot 18 november voor mezelf. Het is echt het paradijsje wat ik voor ogen had en op dit moment nodig heb. Wat kan het leven toch mooi, hard en wisselvallig zijn en dat allemaal binnen een tijdsbestek van een paar dagen. Ik voel dat ook aan mezelf, mijn voornaamste bezigheid tot nu toe is slapen.

Ondertussen, het is nu vrijdag, heb ik ook al een paar oude bekenden, Angelo, Gino en Paul, van de vorige keren opgezocht en een auto gehuurd voor de tijd dat ik hier ben, de som van de cijfers van het kenteken is trouwens dertien!. Ik doe mijn best om vooral te genieten en slurp de energie van hier dan ook met volle teugen op om mijn Lanza gevoel zo snel mogelijk helemaal terug te hebben. Dat kan niet anders dan gaan lukken in zo�n omgeving en met dit heerlijke lenteweer.

Wie geniet van zijn herinneringen

leeft tweemaal.

Een tijdje geleden stond de schrijn van Paul Prins op zijn weblog, indrukwekkend en erg fraai. Omdat ik ook iets heb met het Boedhisme, niet met alles er van, bijvoorbeeld niet met het geloof in reincarnatie maar wel met de manier van leven, hun levensfilosofie, heeft me dat op een idee gebracht.

Zelf heb ik ook een soort "altaar" in mijn woonkamer, ik verzamel er herinneringen aan familie, vrienden, relaties en vakanties die voor mij een speciale betekenis hebben. Het is dus vooral een verzamelplaats voor zaken die voor mij emotioneel waardevol zijn. Vaak zijn het in wezen prularia met geen wezenlijke materiele waarde maar aan alles zit een verhaal vast.

Ik vind het ook wel een mooie afsluiter tot de heropening op Lanza, een soort testbeeld dus en voor mezelf misschien een oppepper op de mindere momenten.

De tweede koffer is ondertussen ook gevuld, de wasmachine is nu bezig met z'n laatste rondjes, daarna nog een paar dingen strijken en dan zou het pakket compleet moeten zijn. Waarschijnlijk zal ik wel te veel meenemen maar je weet hoe "we" zijn: graag op zijn tijd een verschoontje. Tot Lanza!

Dinsdagavond, kwart over acht, net terug van het laatste afscheid. Helemaal beduusd en ondersteboven van de vele telefoontjes en kaarten maar vooral van het afscheid van Tom deze middag. Allebei hebben we de twee uur dat we samen waren elkaar constant aan zitten kijken, geknuffeld en vooral zitten snotteren. Hij wilde ook niet dat ik hem met de auto naar huis bracht, hij ging liever met de bus: "Anders wordt het helemaal een drama".

Toen hij rond zessen dan toch moest gaan om de laatste bus niet te missen, was het hek helemaal van de dam, allebei tranen met tuiten, diep verdriet. Mijn hart brak toen ik hem met zijn ziel onder zijn arm, in zijn uppie en in tranen, de stad in zag lopen, op dat moment had ik hem achterna willen hollen en alles af willen blazen. Ik voelde me heel erg klein, diep verdrietig en bijna boos op mezelf omdat dit een gevolg is van mijn beslissing. Achternahollen was geen optie, dat zou niks oplossen, ik heb voor mijn gevoel gewoon geen andere keus, het is of zo verder doorploeteren met alle mogelijke gevolgen van dien, of dit. En in feite had hij me natuurlijk geen mooier afscheidskado kunnen geven. Eindelijk liet hij zijn gevoelens helemaal toe.

Elk afscheid

is de geboorte van een herinnering.

Jeminee, wat is dit pijnlijk, het voelt alsof ik voorgoed afscheid neem. Dat is in bepaalde opzichten natuurlijk gewoon ook zo, het is tenslotte een afscheid van een tijdperk en het gaat om je eigen vlees en bloed, en daar wringt de schoen het ergst. Loslaten is altijd moeilijk, maar dit slaat echt alles, zo heftig heb ik het nog nooit gevoeld. Nou is het ook geen doorsnee manier van loslaten, ik neem tenslotte het initiatief plus letterlijk en figuurlijk afstand, maar toch wel iets wat altijd al en overal bij waarschijnlijk iedereen met kinderen op deze leeftijd gebeurt, loslaten van hun afhankelijkheid en vertrouwen hebben in hun eigen kunnen.

Nou voelt ieder natuurlijk het zijne dus hoe dat bij een ander voelt doet er niet echt toe, ik voel me nu in ieder geval verdoofd, futloos en geamputeerd. Plus wordt dat natuurlijk nog eens versterkt door weer een zo goed als slapeloze nacht. Alleen van vijf tot zeven voor mijn gevoel in coma gelegen met als gevolg een hoofd met zo'n klotsende waterzak erin. Dit gaat zoals altijd natuurlijk ook allemaal weer over, zeker met mijn vooruitzichten, maar het is duidelijk dat maandag weer zo'n day after was. Een van de heftigste deze keer, ik heb betere gekend. Mijn eerste koffer is ondertussen gevuld en het meeste voor de volgende ligt ook startklaar. Vooral bezig met de laatste loodjes en voortdurend afscheid nemen. In het laatste was ik nooit een echte ster, ik ben zo'n plakker en meestal degene die het licht uitdoet, maar misschien wordt ik er door deze training nog wel ooit handig in. Laat het maar niet te lang meer duren, anders wordt het zelfs misschien nog minder smartelijk.

Tevreden zijn is een groot geluk;

tevreden blijven een meesterstuk.

Zoals je al gezien hebt, ben ik weer bezig geweest met het uiterlijk van mijn weblog, ik kan het niet laten en vind dat ook leuk. Verandering houdt je tenslotte alert. Zo'n omkat zal, afhankelijk van mijn veranderzucht, in de toekomst wellicht nog wel vaker voor gaan komen. Deze vind ik nu het beste bij mijn gevoel passen, tevreden, rustig en zonder al te veel opsmuk.

Het is namelijk zo dat nu blijkt dat de innerlijke worsteling van de afgelopen tijd inderdaad zijn vruchten heeft afgeworpen. Ik ben er klaar voor, vol vertrouwen en merk ook dat ik in sommige opzichten heel anders tegen dingen ben gaan aankijken, in mijn ogen doordat er veel van me af is gevallen. Mijn kijk op de moeder van Tom bijvoorbeeld, ik merk aan mezelf dat ik ook daar nu eindelijk vrede mee lijk te hebben gevonden. Niet dat ze nu ineens in een engel is veranderd, echt niet, daarvoor heeft ze haar egoisme te vaak over de rug van Tom bevredigd, maar ze doet er, voor mij althans, niet meer toe. Met Tom gaat het toch wel goed, die gaat nu vastberaden zijn eigen weg, en daar gaat het tenslotte om. Hij vertelde me gisteren bijvoorbeeld dat hij cassettebandjes van zijn programma op gaat sturen met daarbij ook een persoonlijke boodschap, ik bedoel maar! In feite heeft mijn beslissing dus al voordat ik weg ben een hoop goeds gebracht en wie weet wat daar allemaal nog bij gaat komen, daar ga ik in ieder geval wel van uit.

Tom had gisteravond een tafel voor drie geresverveerd bij "De Leckerbeck", zijn afscheidsverrassing was een etentje. De dag zelf was erg goed, veel gekletst over serieuze en minder serieuze dingen, veel geknuffeld en samen nog even naar de radio geweest, hij moest een uur overnemen van iemand. De avond was ook goed, alleen mijn moeder was wat stilletjes, ze is het duidelijk nog niet gewend weer alleen thuis en is natuurlijk ook nog niet de oude, maar wat wil je. Hoewel het nog niet het definitieve afscheid was, Tom komt dinsdag nog een keer om een paar CD's af te geven die hij voor me brandt, heb ik nadat ik hem thuis had afgezet toch al even lekker zitten janken in de auto. Dat luchtte op en ik had het duidelijk even nodig, dinsdag dus de voorlopige finale. Pijnlijk en weer een natte boel natuurlijk, maar het is goed. Ik laat hem met een gerust en vertrouwd gevoel achter.

Dan nog even wat anders, het kan zijn dat ik in de komende dagen geen tijd of inspiratie vind voor een dagelijkse mijmering. Er staat namelijk nogal erg veel op het programma en ook heb ik niks meer op de plank liggen. Dus als het even stil is draaien de grijze cellen nog wel gewoon door, maar ben ik druk met andere dingen en bovendien staat mijn hoofd er even niet naar. Ik hoop aanstaande donderdag, afhankelijk van een goed werkende internetverbinding, of in ieder geval in een van de daaropvolgende dagen, hier weer verder te kunnen mijmeren.

Toeval

Omdat ik het toeval toch al eerder aangekaart had, ben ik op zoek gegaan naar meningen en bijzonder toevalligheden van anderen. Leuke anekdotes kun je bijvoorbeeld op "De wonderen van het toeval" vinden en nog veel meer wijsheden over dit onderwerp als je op deze link klikt.

Natuurlijk kom je dan ook erg wetenschappelijk benaderingen tegen, zoals deze hieronder: "Het toeval kan worden gezien als het voorkomen van gebeurtenissen waarvoor geen rationele oorzaak te vinden is, of die ontstaan door een stochastisch (random) proces. Veel van wat als toeval wordt gezien, is dat echter niet. Zo is de zijde waarop een opgeworpen muntje landt, uitgevoerd door lieden die daar bedreven in zijn (voor de opgooier), een uitgemaakte zaak. De theorie dat toeval niet bestaat, met andere woorden, dat alle gebeurtenissen van te voren volledig bepaald en dus volledig voorspelbaar zijn (het determinisme, het beroemdst geformuleerd door Laplace) heeft lange tijd de grootste schare volgelingen gekend in zowel de filosofie als de natuurkunde. De 'ontdekking' van de kwantummechanica (door onder andere Max Planck en Niels Bohr) heeft daar echter verandering in gebracht. De kwantummechanica stelt namelijk dat een deeltje (bijvoorbeeld een foton of een elektron) zich, afhankelijk van de waarneming als golf of als klassiek deeltje gedraagt. Het deeltje 'kiest' pas voor een van de twee mogelijkheden op het moment dat het waargenomen wordt. Een waarneming op dit niveau is dus altijd be?nvloed door de waarneming zelf. Hieruit leiden veel tegenstanders van determinisme af dat het voor de waarnemer in deze zin onmogelijk is om een volledige voorspelling te doen en dat het volledig voorspelbare universum voor de mens niet bestaat." Ik bedoel maar, het zal allemaal best, gooi 't maar in m'n pet! Voor mij staat in ieder geval zo goed als vast dat het toeval geen toeval is maar een drukke regulateur. Misschien is het ook gewoon zo dat die gedachte alleen maar voortkomt uit mijn behoefte om voor alles en toch zeker voor die bijzondere voorvallen een verklaring te hebben. Soit! Bron: Wikipedia.nl en Google.nl

Het aftellen komt nu echt in de laatste fase, ik ben al begonnen met bepaalde dingen apart te leggen die ik normaal niet mee op vakantie neem omdat ik ze dan gewoon niet nodig heb. Allerlei toebehoren voor mijn laptop bijvoorbeeld (mijn aorta), adressenboek, officiele papieren, verjaardagen, wat foto's en noem maar op.

Ook kwam ik er achter dat ik toch nog wat extra dingen moet regelen zoals een extra e-dentifier voor 't internetbankieren, die dingen begeven het om de haverklap en je zult altijd zien dat hij daar de geest geeft. Afgelopen zaterdag, toen ik bij mijn bank was om iemand voor de lopende zaken te machtigen, bleek ook dat mijn creditcard niet meer was geregistreerd terwijl ik hem toch regelmatig gebruik. Jammer genoeg gaan de bedragen wel nog steeds van mijn rekening af en niet van die van de bank om maar een dwarsstraat te noemen. Zou trouwens wel heel lekker zijn als die afrekeningen zomaar in het niets zouden verdwijnen. De eerste koffer heb ik zodoende voor die vergeetmenietjes al naar boven gehaald. Ook moet ik nog om wat extra T-shirts en van die voetjes (korte sokken) voor in mijn sportschoenen zodat ik geen blaren loop. Ben er daar ook al naar op zoek geweest maar ze zijn er blijkbaar niet te koop ondanks dat de meesten er met blote voeten in hun schoenen lopen. Ze zijn dat natuurlijk gewend en lopen geen blaren in die warmte zoals ik. Verder gaat het allemaal gewoon zijn gangetje, de dagen vliegen nog steeds om, deze week ook weer wat dingen voor het laatst en wat afscheidsetentjes. Van lieverlee wordt het dus echter en neem ik voorlopig afscheid van een heleboel vertrouwde en goeie mensen en gewoontes. Wat is een mens, althans ik sprak de gek, toch een raar wezen dat hij zichzelf dit soort dingen aandoet vanuit een of andere geldingsdrang, ontdekkingszucht of zoiets. Maar ja, het is nou eenmaal niet anders, ik zou niet anders kunnen en vooral ook niet willen.

Een erg lief virtueel kado van Rian, smak.

Deze knapzak gaat zeker mee in de handbagage!

De kies heeft het voorlopig nog overleefd, de tandarts, het was deze keer dus inderdaad de man van de dame uit Suriname, heeft een laagje van de vulling gehaald. Ik heb de tip van Rian maar niet in de praktijk gebracht, hoewel mijn handen wel kriebelden, ook omdat hij zo'n uitstapje wel waard is. Volgens hem was de kies namelijk te hoog gevuld, de schat was dus gewoon te gul geweest, en dat kan de irritatie veroorzaakt hebben. Hij heeft ook weer een antibioticakuur voorgeschreven: "Misschien zit er ook nog wel een beestje". De servicebeurt viel deze keer onder de garantie en was dus gratis en bovendien kreeg ik nog een voorkeursbehandeling. Bij binnenkomst kon ik namelijk meteen in de stoel ondanks een volle wachtkamer. Toen ik daarna, na het maken van een foto, even moest wachten was de stemming dan ook niet echt uitgelaten, nou is die in zo'n wachtkamer natuurlijk nooit spetterend dus dat kan het ook geweest zijn. Soit! Volgende week op de valreep een vervolg? Dan nog even wat anders, de afgelopen weken ben ik wat het eten betreft aan het vooruit werken, met de rest zoals je hebt gemerkt voornamelijk achteruit, maar dat is ondertussen wel een redelijk afgerond verhaal. Waarom en hoe dan vooruitwerken met eten? Nou dat is eigenlijk heel simpel, ik ben nogal een liefhebber van winterkost, eigenlijk in feite van alle kost want in mij kunnen ze zowat alles dumpen, en die groenten kennen ze op Lanza natuurlijk gewoonweg niet. Daarom heb ik vorige week bijvoorbeeld een gigantische pan erwtensoep gemaakt, en ook al een paar keer hachee met rode kool en witte bonen in het groen, zuurkool met worst, andijviestamppot met spek en dat soort lekkernijen.

Ik kan het ook wel merken aan mezelf, de buik is nu ietwat meer gezwollen dan normaal, maar dat gaat er straks vanzelf wel af. Ik sport en beweeg daar altijd veel meer en eet er veel gezonder, d.w.z. meer rauwkost, verse vruchtensappen en fruit omdat dat daar gewoon veel lekkerder is. Afgelopen mei was ik in de twee weken dat ik er was, drie kilo afgevallen en dat is ieder keer zo als ik daar ben. Niet dat ik daar op een houtje zit te bijten, echt niet, maar zo werkt het daar gewoon bij me. Rust en gezonder leven. Ik geniet dus nog maar even in die laatste paar dagen van de stevige Nederlandse pot, de hachee staat in de tussentijd weer lekker te pruttelen. ?Que aproveche!

Als onze werkelijkheid schijn zou zijn en onze dromen echt,

wanneer sliepen we dan?

De eersten zijn over de brug, mijn eerste visite staat vast. Gisteren belde Deez, mijn petekind en verse bruid, dat zij en Ray in november een vakantie van een week naar Lanza hebben geboekt, hartstikke leuk! Ze zei het in eerste instantie nogal schuchter en zo'n vermoeden had ik eigenlijk al wel. Ik was namelijk al op de hoogte van hun plannen, maar hoorde van Ray op het familiefeest dat ze plotseling bedenkingen had bij zo snel weer op vakantie gaan. Deez is zo'n lekkere muts dat ze, nadat ze mijn log over mijn extra kamer en drie maanden zonder mensen van thuis had gelezen, zoiets had van: "Oh, dus hij heeft liever niet dat er iemand overkomt." Zo heb ik dat stukje helemaal niet bedoeld, het gaat me er voornamelijk om dat ik er achter kom hoe het is drie maanden zonder Tom en of ik er permament mijn draai zou kunnen vinden. Natuurlijk vind ik het hartstikke leuk dat er mensen overkomen en toch zeker zij. Bovendien kan ik me er ook wel iets bij voorstellen dat je na een intensieve huwelijksreis even behoefte hebt om uit te puffen. Want zo'n eerste keer drie weken lang vierentwintig uur per dag samen, met daarbij ook nog zoveel nieuwe dingen bij elkaar te ontdekken is nie niks, toch? Bij mij staat het zweet bij de gedachte alleen al in ieder geval op mijn voorhoofd, maar ja ik ben dan ook al wat ouder en ongetraind, of misschien wel overtraind. Doet me er meteen aan denken dat ik toch weer nodig stevig aan mijn conditie moet gaan trekken, wie weet wat ik daar allemaal tegen het lijf loop en dan moet ik er natuurlijk wel klaar voor zijn, ook lichamelijk. Stel je voor dat er ineens een zeemeerman opduikt......

of dat er een uitgebreid ontvangstcomite staat te wachten, je weet tenslotte nooit en dan kun je beter maar zorgen dat je goed voorbereid bent.

Ik kan mijn tandarts missen als kiespijn.

Het is nu drie uur in de nacht van woensdag op donderdag, wakker geworden van een vreselijke kiespijn aan de kies waar de zenuw pas is uitgehaald en die in drie behandelingen, waarvan afgelopen maandag de laatste, weer helemaal in orde zou zijn gemaakt voor het luttele bedrag van maar ruim tweehonderd euro. Ik bedoel maar.

Voor mijn gevoel staat mijn hele linkeronderkaak op ontploffen, ja ik hou van drama, dit is echt niet fijn, ik dacht dat je bij een kies zonder zenuw geen kiespijn meer kon voelen, of is dat te naief gedacht? Mijn aardige Surinaamse tandartse, of hoe je noem je een vrouwelijk tandarts anders, heeft het in mijn ogen nu toch wel ietwat verbruid. Of ze heeft hem afgelopen maandag met de Surinaamse slag afgewerkt of het is zo'n maandagmorgen kneusje. Nou is tandpijn sinds vorig jaar een nieuw begrip voor me, ik had het voordien nog nooit gehad, maar een inwijding op deze manier vind ik nou toch ook weer te veel eer. Dat wordt straks dus acuut bellen en een snelle afspraak regelen, dan maar eruit. Wel natuurlijk zonde van al dat gehannes in die drie keren en ook van mijn eurootjes.

En wat gebruiken ze in dit land als symbool tegen zinloos geweld?

Een platgeslagen lieveheersbeestje!

Uiteraard weet ik niet hoe dat bij anderen zit of gaat, maar of ik heb er een neus voor of het zit gewoon zo in elkaar. Ik spreek nu natuurlijk behoorlijk in raadselen, daarom even wat nadere uitleg. Vandaag kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ik op de dag van mijn vertrek, precies dertien jaar gescheiden ben. Nou, kun je dan zeggen, daar ben je vet mee, dat is puur toeval of je hebt het erom gedaan en bovendien wat doet dat er helemaal toe, zo kun je overal wel wat van maken.

Deels heb je dan natuurlijk gelijk, het doet er in feite ook helemaal niet toe, maar dat soort "toevalligheden" en vooral het getal dertien komen te vaak voor in mijn leven om gewoon maar toevallig te kunnen zijn. Het kan volgens mij niet anders of er moet iets of iemand achter zitten die ons op een of andere manier op afstand bediend. Lijkt me trouwens wel een helse baan als je een mierennest van alleen al zes miljard mensen in de gaten moet houden en bijsturen. Mijn leven zit namelijk vol met dat soort cirkels en symboliek, en daar bedoel ik dan mee dat mensen op typische momenten soms jaren later terug op mijn pad komen om me dingen duidelijk te maken en/of dat er belangrijke dingen op heel speciale dagen gebeuren. Zoals laatst met jeweetwel die mijn moeder verpleegd, ik had beloofd hem niet meer te noemen maar dit is onderussen al wel de derde keer dat hij weer langs komt, ik kan het dus blijkbaar (nog) niet laten. Je kunt je dan natuurlijk afvragen of ik niet zelf die confrontatie zoek of regel, dat is ook in sommige gevallen wel zo, ik houd niet van losse eindjes, maar even vaak, zelfs vaker, kom ik het gewoon tegen of ik nou wil of niet. Dan lijkt het in ieder geval te worden geregeld en dat was hierbij duidelijk het geval. Daarom ben ik ervan overtuigd dat er meer is dan wij kunnen bevatten, of je dat nou God wil noemen of Boedha of Allah of voor mijn part Albert Heijn, doet er volgens mij allemaal niet zoveel toe. Het is volgens mij gewoon een feit dat, hoe onafhankelijk en zelfstandig wij ook denken te zijn, een heleboel al lang voor ons geregeld is en min of meer vaststaat. Wie weet zijn we allemaal niets meer of minder dan gewone moleculen in een chemisch proces in een of ander lab. Het kan ook zijn dat iemand gewoon in ons potje staat te roeren net als wij in de erwtensoep, om te voorkomen dat het aanbrandt.

Een terugblik op het verleden

en een afscheid van wat nooit meer zal komen.

Het is echt een tijd van de balans opmaken en terugkijken. Ik denk dat 't er gewoon bij hoort. Ik ga tenslotte een hele nieuwe herstart maken en dan is het in mijn ogen alleen maar goed de belangrijke dingen uit je verleden even te laten passeren, ze nog eens met de wetenschap van nu op hun waarde te schatten en daarna misschien wel eindelijk hun goeie plek te geven. Ik heb in ieder geval de afgelopen weken gemerkt dat het bij mij zo werkt en wat nog beter en lekkerder is, dat de balans daardoor nog verder is uit gaan slaan naar de positieve kant.

Door dat te doen, eigenlijk gebeurde het vanzelf, is het me nog maar eens extra duidelijk geworden dat ik toch eigenlijk wel een zondagskind ben. Ik heb al zoveel dingen voorgeschoteld gekregen en zelf gezocht, dat ik me bevoorrecht voel. Er zullen mensen genoeg zijn die in een heel leven niet meemaken wat ik tot nu toe al heb beleefd. Natuurlijk waren er ook maar zat minder leuke dingen bij, maar nu ik er achteraf op terug kan kijken kan ik dat relativeren en valt dat minder leuke ook nog mee. Ik zie nu dat ik het gewoon vooral nodig had om te leren en te komen waar ik nu ben. Een paar hoogte- en dieptepunten: Mijn jeugdjaren in Duitsland, ik kan daar hoe goed ik ook mijn best doe om te relativeren, niet anders op terugkijken als zijnde een geweldig zoet sprookje. Mijn puberteit in de sixties, een geweldige tijd van feesten, festivals, vriendschappen, ontdekken, zorgeloos zijn en genieten. Mijn eerste zes a zeven huwlijksjaren, ook een tijd waar ik nog steeds een warm gevoel van krijg met natuurlijk als hoogtepunt de geboorte van Tom. Daarna van lieverlee de tijd van leren en bewustwording en daardoor de minder leuke gevoelens die horen bij afkalving en uit elkaar groeien, met als breek- en dieptepunt mijn hartstilstand. Na mijn scheiding aan de ene kant de geweldige tijd van een nieuwe wereld ontdekken, de homo scene, en aan de andere kant de harde realiteit van de gevolgen van de scheiding en de hardheid van diezelfde homowereld. Een tijd van ploeteren, afzien en de weg kwijt zijn, mijn donkerste periode op emotioneel, gezondheids en financieel gebied, het jaar dat ik in Breda woonde. Daarna het weer opkrabbelen en mijn nieuwe leven op een goeie manier op de rails zetten in Hoeven, met daarbij voor mijn gevoel van toen wel erg veel hobbels die ik achteraf allemaal nodig blijk te hebben gehad. En tenslotte natuurlijk de jaren in Roosendaal, verder bouwen op de gelegde fundamenten, een onverbrekelijk band opbouwen met Tom en tenslotte ook nog een geweldig kado krijgen in de vorm van tijd om de vele ervaringen en indrukken de goeie plek te geven en mezelf helemaal terug te vinden. In die tijd ook veel bijzondere en vooral leuke dingen die ik zelf opzocht zoals een relatie in Spanje, Big Brother, Memories, Angela & Co en nog zoveel meer. Kortom Henk is helemaal terug bij zichzelf en klaar voor de herstart, wat wil een mens nog meer!

Ouders moeten wel besmettelijk zijn:

iedereen heeft ze!

Doordat het loslaten van Tom voor mij het moeilijkste, in feite het enige moeilijke is aan mijn beslissing om naar Lanza te gaan, deze keer een mijmering over de andere kant van de medaille. Hoe zou Tom dit ervaren en hoe zou ik me zelf voelen als het andersom was geweest. Aan Tom zie ik natuurlijk dat hij dit niet leuk vindt en dat laat hij ook op alle mogelijke manieren blijken, maar hem echt doorgronden in wat het met hem doet, is erg moeilijk, hij is (nog) niet zo extravert als zijn vader en dat heeft natuurlijk weer met zijn leeftijd en misschien ook wel met zijn karakter en de situatie te maken. Was ik zelf erg veel anders op die leeftijd? Waarschijnlijk niet! Ouders waren er toen nog gewoon en je vond dat ook vanzelfsprekend.

Daarom heb ik me proberen voor te stellen hoe ik het zelf gevonden zou hebben op die leeftijd, natuurlijk niet echt simpel en misschien wel onmogelijk, maar toch het proberen waard, je moet tenslotte wat op the day after (het is nu maandagmiddag) als er weer eens een lichte dip toeslaat zoals elke keer als we samen zijn geweest. Ik kan wel voor dat gevoel weglopen en me met allerlei zaken afleiden maar wil dat niet, ik heb nu de tijd om het over me te laten komen en het bewust te doorvoelen. Scheelt volgens mij straks als het eenmaal echt zo ver is en kan ik dan mijn tijd en energie in het nieuwe steken.

Op zijn leeftijd ben je met heel andere dingen bezig en daarnaast is de verhouding ouder-kind in mijn ogen een heel andere dan de verhouding kind-ouder. Ik denk namelijk dat kinderen verder van hun ouders afstaan dan een ouder van zijn kinderen. En dat komt volgens mij voort uit een waarschijnlijk onbewust en natuurlijk soort van zelfbescherming. Als alles volgens het boekje gaat, vertrekt een ouder tenslotte eerder van deze aardkloot dan zijn kinderen.

Ik denk dat het afstand van elkaar nemen, wat eigenlijk al bij de geboorte begint, voor een kind natuurlijker is dan voor een ouder en dat er bij kinderen (gelukkig) minder heftige emoties aan te pas komen. Ongetwijfeld heeft dat er ook mee te maken dat wij door onze leeftijd en levenservaring verder zijn met het duiden en herontwikkelen van onze emoties. Bovendien hebben ze op deze leeftijd meer dan genoeg aan zichzelf in het ingewikkelde proces van het volwassen worden.

Het kan ook zijn dat ik het helemaal mis heb en dat het meer met onze situatie te maken heeft dan met al de hersenspinsel die ik net aangekaart heb. Wat het met Tom doet en zal gaan doen is dan ook moeilijk zo niet onmogelijk in te schatten, de beslissing is genomen en daarover tobben heeft geen zin, het is belangrijker en beter voor alle partijen dat ik mijn energie steek in het weten te vinden van een weg in het omgaan met mijn moeilijke loslatengevoel en de toekomst. Dat lukt mij door er op deze manier mee aan de slag te zijn, door het telkens weer op �papier� te zetten. Soit!

Vreemdgaan is......

niet weten dat de ander af en toe

met het goede been uit het verkeerde bed stapt.

Monogame homo is volgens mij in veel gevallen een contradictio in terminis en ook weer zo'n onderwerp waar je een flinke boom over op kunt zetten. Ongetwijfeld zijn er net zo veel of misschien wel meer die wel een monogame relatie hebben, maar die zijn waarschijnlijk minder zichtbaar omdat die een "normaal" leven leven. Natuurlijk zit je dan gelijk met de vraag wat normaal is, nou van mij mag iedereen dat voor zichzelf invullen, zolang ze mij dat ook maar zelf laten bepalen. Ik heb in mijn omgeving in ieder geval al heel wat stellen meegemaakt die hun afspraken in de loop van de tijd bijstelden of al van meet af aan open afspraken daarover hadden. Daarbij, dat waren echt niet alleen homo's, onder hetero's wordt er ook flink wat aangerommeld. Moeten ze natuurlijk allemaal zelf weten, leven en laten leven, en ik kan er me er in sommige gevallen ook wel iets bij voorstellen, maar mijn keuze is het niet en ook nooit geweest. Niet dat ik preuts ben, ik heb natuurlijk ook geexperimenteerd met van alles en nog wat, maar kwam toch telkens weer bij hetzelfde uit, dat is het enige waar ik me goed bij voel.

Om te beginnen klopt er volgens mijn normen al iets niet met je relatie als je de behoefte hebt of krijgt om regelmatig het gras van de buren te gaan maaien. Dan kun je er in mijn ogen maar beter meteen mee kappen of nog beter zowiezo niet aan iets vasts beginnen. Scheelt volgens mij een hoop heisa en frustraties. Maar daar zit volgens mij nou vaak het probleem, ik denk dat veel van dergelijke compromissen voortkomen uit angst voor het alleen zijn en dat men zich daardoor dan maar op een kromme manier aan die "zekerheid" vastklampt door mee te gaan in afspraken die men eigenlijk helemaal niet wil. Daarnaast is natuurlijk iedereen verschillend en kan ik me ook wel iets voorstellen bij diegenen die zich afvragen of mensen in het algemeen, dus ook hetero's en lesbo's, wel bedoeld zijn om hun hele leven bij een partner te blijven. Die invalshoek komt al dichter bij mijn kijk op veel relaties rondom me. Hoewel ik zelf nog steeds ga voor het simpele en misschien wel gedateerde idee van een duurzaam stel, ben ik er in de loop van de tijd steeds meer van overtuigd geraakt dat een relatie in veel gevallen maar een beperkte houdbaarheidsdatum heeft. Misschien is een levensduur van een jaar of zeven-acht wel het maximaal haalbare bij veel paren en is de fut en de rek er daarna uit. In mijn omgeving zie ik gelukkig ook uitzonderingen op die verzuringstheorie, maar dat zijn dan ook echte uitzonderingen, ze zijn op een hand te tellen. Veel paren overleven het toeslaan van een bepaalde mate van sleur niet, ze blijven dan missschien wel bij elkaar maar het is vaak overduidelijk dat de glans er toch wel af is. Hoe dan ook is het in mijn ogen een kwestie van blijven knokken, communiceren, groeien en elkaar stimuleren en vrijheid geven. Volgens mij kun je dan ook die periodes dat de man met de hamer er is overleven. Ik praat natuurlijk in deze puur theoretisch want die man heeft er mij tot nu toe altijd onder gekregen, maar ben er aan de andere kant van overtuigd dat de rollen nu omgedraaid zijn en dat mijn vorige relaties testcases waren waarin ik gewoon pech heb gehad en veel had te leren. Time will tell.

Aka

Zondagmorgen, acht uur, net uit mijn bed. Ik ben de eerste die op is, de rest ligt nog te pitten. Ik ben gelijk achter mijn toetsenbord gekropen om verslag te doen van het familiefeest, de stilste bezigheid die ik zo gauw kon bedenken en natuurlijk ook meteen een goeie smoes om de schreeuwende behoefte van mijn lichaam om een nieuw blogshot te bevredigen. Bovendien maak ik zo de rest niet wakker door al met de ontbijtboel te gaan sjouwen. mijn jongste neef ligt namelijk nog zwaar te ronken op de bank, hier een paar meter van me vandaan.

About gisteravond dan, wat zal ik er van zeggen en die opmerking maakt eigenlijk al meteen een heleboel duidelijk. Het was in ieder geval niet wat ik ervan verwacht had, het was niet onaardig en ook niet ongezellig maar dat kwam voornamelijk omdat ik bij de goeie groep aangeschoven was. We hebben namelijk binnen de familie een vast groepje van een man (en vrouw) of acht die elkaar altijd opzoeken omdat we op dezelfde golflengte zitten. Dat zat dus wel goed, maar voor de rest liep het allemaal niet zo lekker, de stemming kwam er niet echt in, het was allemaal nogal erg statisch, vooral veel elkaar bekijken en blijven zitten waar je zit. In mijn ogen was het ietwat overgeregiseerd, zelfs de discjockeys die al op verschillende feesten in de familie de boel gelijk aan de gang hadden, kregen het nu niet voor elkaar. Ze hadden volgens mij vantevoren ook instructies gehad over het soort muziek wat gedraaid kon worden, allemaal nogal tam. Met de opzet was niks mis, de verzorging was prima, aan hapjes en drankjes geen gebrek, maar het was gewoon zo'n avond dat het niet klopte en daarnaast waren er ook nog vrij veel die andere verplichtingen en/of misschien gewoon geen zin hadden. Ik was dan ook blij dat ik mijn moeder nog terug naar Breda moest brengen, had ik gelijk een goeie smoes om daarna niet meer terug te gaan. Iets na elven, tijdens het optreden van een Belgische nep Roy Orbison (Eddy Wally effect) gaf ze gelukkig aan dat ze het wel gezien had en graag weg wilde. Ik lag dus rond twaalven lekker in mijn eigen kermisbed, heb geslapen als een roos en ben weer een illusie armer (kidding) maar toch dik tevreden. Dat hebben we ook weer gehad.

Als ongeluk in een klein hoekje zit,

zit geluk dan in de rest?

Het is steeds duidelijker dat ik echt door de grootste rui heen ben, dat ik het ergste van deze fase weer heb gehad. Misschien straks nog wel een dip in de laatste dagen, dat zal vast wel, maar ik heb nu toch al een dag of zes het goeie vertrouwde Henk geluksgevoel weer terug. Het blijkt dus weer maar eens dat het allemaal niet voor niks is en er gewoon bij hoort, eerst investeren en daarna oogsten.

Zonde van zo'n vent he?

Er zijn in die afgelopen weken talloze momenten geweest dat ik, als ik alleen mijn gevoel had moeten volgen, het hele plan had afgeblazen. Gelukkig laat op zulke momenten ook mijn ratio zich gelden en weet die de boel dan weer te relativeren en de scherpe kantjes er af te vijlen. Maar goed ook, gevoel is een mooi en kostbaar iets maar niet altijd de beste raadgever. Door een brainstormsessie van al mijn interne adviseurs, hoofd, hart en gevoel, komt er toch doorgaans een beter plan van aanpak tevoorschijn. Ik merk het ook aan andere dingen, de zon schijnt weer echt en ik zorg weer beter voor mezelf, lekker eten klaarmaken, uitgebreid badderen en dat soort zaken. In de ruitijd was ik ook wel goed voor mezelf maar toch wel op een lager pitje, wat makkelijker eten, een snelle douche, je kent dat wel. Al bij al ben ik dus weer dik tevreden over mezelf en het verloop. Op naar de volgende fase. Wel heb ik afgelopen zaterdag bij de open dag van Tom gemerkt dat ik beter aanstaande dinsdag niet naar die ouderavond kan gaan. Onderweg er naar toe begon mijn maag al op te spelen bij alleen het idee dat ik haar met aanhang daar tegen zou kunnen komen, en dat waren beslist geen vlinders in mijn buik maar hele enge en agressieve monsters. Lijkt me meer dan bewijs genoeg dat het beter is van niet, het is zo ook goed. Amen.

Een dagboek is een boek van niet verzonden brieven aan jezelf.

Naar aanleiding van de log van Peer van afgelopen week en omdat ik zelf ook een nogal erg gevuld weekend tegemoet ga, een mijmering over dagelijks loggen of niet. Daarnaast ben ik dit dilemma ook in andere logs tegengekomen en lijkt die afweging bij in ieder geval een deel van de bloggers te leven. Ik ga nu natuurlijk alleen voor mezelf spreken, hoe het bij anderen werkt weet ik uiteraard niet maar vind dat wel interessant, misschien iets voor een uitgebreid onderzoek?

Mijn streven is in ieder geval om ieder dag een stukje te schrijven omdat ik mijn log als een dagboek zie, maar het is ook weer geen heilig moeten. Voor juni 2004 deed ik dat al zo'n tien jaar op echt papier, maar omdat je in een log ook je creativiteit kunt botvieren, geeft dat mij nog meer voldoening. Bovendien heb je via deze weg het idee dat er naar je geluisterd wordt en kan het je, als het dan ook nog door anderen gelezen wordt, aan andere inzichten helpen via de reacties, ook mooi meegenomen. Aan de andere kant kan ook een lezer er wellicht van leren doordat die op zijn beurt op ideeen kan komen, een wisselwerking dus. Omdat het bij mij dus in de eerste plaats voor mezelf bedoeld is, kan het zo zijn dat ik soms in herhalingen verval. Ik besef ook dat mijn schrijfsels mogelijk bij sommige lezers over kunnen komen als gezeur en geklaag en dat ik zodoende misschien een eenzijdig beeld van mezelf schetst. Dat kan zijn. is dan jammer maar is dan maar zo. Het gaat mij niet om de oplage en het is niet mijn bedoeling mezelf te verkopen, het gaat me om het schrijven. Iedereen heeft toch een plek nodig waar hij, bij gebrek aan een direct klankbord, eens lekker zijn gal kan spugen over zijn kleine of grote frustraties. Op deze manier val je er alleen degenen mee lastig die er bewust voor kiezen om je stukjes te lezen en kan weer een bezoek aan de maatschappelijk werker of psycholoog schelen, en misschien zelfs in sommige gevallen nog meer. Dan nog mijn kijk op het dagelijkse, bij mij zit het zo dat ik wel ieder dag iets heb wat me die dag vooral bezig houdt en wat ik dan via het schrijven helder krijg of van me afzet, mijn ideale methode. Voor mij is het dus een soort dagafsluiting, de dag kan daarna weer afgerond in het archief, en dat heeft natuurlijk weer te maken met karakter, het perfectionistisch deel ervan en het krijgen van een soort kick door je dagelijkse blogshot. Kortom je zou er een studie aan kunnen wijden en er zullen dan ongetwijfeld heel veel verschillende invalshoeken zichtbaar worden. Mijn voornaamste drijfveer is in ieder geval dat ik het ontzettend leuk vind, er ook nog wat mee opschiet en in contact kom met zielsverwanten. Ik ga er dus voorlopig en waarschijnlijk nog heel lang mee door, of dat altijd dagelijks zal zijn zien we dan wel.

In mist zie je geen klap,

maar je hoort hem wel!

Steeds meer mensen in mijn omgeving, dus buiten mijn eigen kringetje, zijn nu ook op de hoogte van mijn plannen en dat levert heel veel verschillende reacties op. De een denkt dat ik binnen een maand of zo terug zal zijn, de ander vind het moedig, weer een ander ziet het helemaal zitten en natuurlijk zijn er ook die hun schouders ophalen en eens op hun hoofd krabben.

Uiteraard heb ik zelf ook geen idee hoe het allemaal uit zal pakken en dat vind ik ook prima, ik laat me verrassen door het lot en mezelf. Ik kan namelijk totaal niet inschatten hoe ik zal gaan reageren, gewoon omdat ik zoiets nog nooit eerder heb gedaan. Natuurlijk ben ik al wel vaker een tijd van huis weggeweest voor vakantie en voor mijn werk, maar dat is toch heel andere koek. Het is ten eerste al veel korter en je gaat voor andere dingen en vooral met een heel andere instelling weg. Ook vind ik het niet moedig van mezelf, het is iets wat in me zit en wat ik als het ware wel van mezelf moet doen zodat ik later nooit spijt kan hebben dat ik het niet in ieder geval heb geprobeerd. Ik kan en wil dus min of meer niet anders. Dat grenzen verleggen en van nieuwe ervaringen proeven is iets wat nogal sterk in me aanwezig is, de mensen die me kennen staan dan ook niet meer te kijken als ik weer eens met iets verrassends aankom. Voor een deel is dat natuurlijk een kwestie van karakter maar het heeft ongetwijfeld ook met mijn turbulente verleden en mijn levenservaring te maken. Voor mijn gevoel zit ik namelijk in de verlenging (mijn snipperdagen) en wil absoluut zo veel mogelijk dingen meemaken in het stuk wat ik nog tegoed heb. Niemand weet tenslotte hoe lang je hebt, maar ik doe mijn best om er in ieder geval zo veel mogelijk uit te halen. Misschien krijgen we nog een kans in een volgend leven, hoewel ik daar niet in geloof, maar wil het voor alle zekerheid daarom nu alvast maar te pakken hebben. Mocht straks blijken dat er toch nog een toegift komt, je weet tenslotte maar nooit, dan kan ik het dan alsnog wat rustiger aan doen, of niet.

Liefde is een kriebel in je hart,

waar je niet aan kunt krabben!

Het gaat er op lijken dat ik het heftigste achter de rug heb, in ieder geval voor dit moment. Morgen kan het misschien wel weer anders zijn maar er is nu hoe dan ook veel meer rust in me. Ik heb de afgelopen nacht letterlijk de klok rondgeslapen en dat zelfs zonder een slaappil. Misschien is het dus al voldoende dat ik ze in huis heb, het placebo-effect, wie zal het zeggen. Het voelt in ieder geval lekker, wel een beetje duf na zo'n ruk natuurlijk, maar zonder meer uitgerust en voldaan. Ook is de druk uit mijn ontstoken vinger weg, gisteren is de ontsteking doorgebroken en hij gaat weer steeds meer op een normale vinger lijken. Kortom het gaat allemaal zoals het gaan moet en het zal vast allemaal op zijn pootjes terecht zijn gekomen voor 21 oktober.

Deze week zijn/waren er weer een paar afscheidjes, afgelopen dinsdagmiddag en donderdagavond en natuurlijk zaterdag de open dag van Tom en de familiereunie. Vooral in die reunie heb ik zin, familieleden weer eens terugzien die ik in sommige gevallen al jaren niet meer heb gezien. Een tijdje geleden overkwam me zoiets al, ik liep in de stad en iemand die ik totaal niet herkende riep me. Volgens mij heb ik haar op dat moment aan staan kijken als een zieke koe, ik wist echt niet wie het was. De frank viel pas toen ze haar zonnebril afzette, het was een nicht waar ik in mijn jeugdjaren erg veel contact mee heb gehad maar die ik al zeker in geen tien jaar meer had gezien. Het gevoel was wel meteen weer goed, alsof die jaren er niet geweest waren, we hebben emailadressen uitgewisseld en afgespoken om op de reunie eens even goed bij te kletsen. Lekker doorzakken en uit mijn bol gaan zal er, zoals ik eigenlijk eerst van plan was, wel niet bij zijn, want ik zit natuurlijk met die antibioticakuur, bovendien moet ik mijn moeder na afloop nog terug naar Breda brengen. Maar dat hoeft de pret natuurlijk niet te drukken, ook zonder alcohol kan ik gelukkig feesten en genieten. Misschien is het ook gewoon zo dat het meer een bijkletsen en dingen ophalen avond wordt dan een uitbundig feest, wat er waarschijnlijk dik in zit bij zoiets. Ook prima, laat maar gebeuren. Daarnaast heb ik de familie uit Friesland die dagen te logeren en zal het er door alles waarschijnlijk niet van komen om veel aan mijn logs te doen. Maar ook dat kan geen kwaad, even radiostilte en met ander dingen bezig zijn kan weer hele nieuwe inspiratie opleveren, we zullen zien. Oh ja, door mijn gelobby bij verplegend personeel en artsen mag mijn moeder al op zaterdag de 16e naar huis. Kan ik het in ieder geval nog een paar dagen aanzien of ze niet te hard van stapel loopt en kan ze ook aanwezig zijn bij de verrassing van Tom op de 17e. Wat klopt het toch allemaal weer lekker!