Dinsdagavond, kwart over acht, net terug van het laatste afscheid. Helemaal beduusd en ondersteboven van de vele telefoontjes en kaarten maar vooral van het afscheid van Tom deze middag. Allebei hebben we de twee uur dat we samen waren elkaar constant aan zitten kijken, geknuffeld en vooral zitten snotteren. Hij wilde ook niet dat ik hem met de auto naar huis bracht, hij ging liever met de bus: "Anders wordt het helemaal een drama".

Toen hij rond zessen dan toch moest gaan om de laatste bus niet te missen, was het hek helemaal van de dam, allebei tranen met tuiten, diep verdriet. Mijn hart brak toen ik hem met zijn ziel onder zijn arm, in zijn uppie en in tranen, de stad in zag lopen, op dat moment had ik hem achterna willen hollen en alles af willen blazen. Ik voelde me heel erg klein, diep verdrietig en bijna boos op mezelf omdat dit een gevolg is van mijn beslissing. Achternahollen was geen optie, dat zou niks oplossen, ik heb voor mijn gevoel gewoon geen andere keus, het is of zo verder doorploeteren met alle mogelijke gevolgen van dien, of dit. En in feite had hij me natuurlijk geen mooier afscheidskado kunnen geven. Eindelijk liet hij zijn gevoelens helemaal toe.