Elk afscheid

is de geboorte van een herinnering.

Jeminee, wat is dit pijnlijk, het voelt alsof ik voorgoed afscheid neem. Dat is in bepaalde opzichten natuurlijk gewoon ook zo, het is tenslotte een afscheid van een tijdperk en het gaat om je eigen vlees en bloed, en daar wringt de schoen het ergst. Loslaten is altijd moeilijk, maar dit slaat echt alles, zo heftig heb ik het nog nooit gevoeld. Nou is het ook geen doorsnee manier van loslaten, ik neem tenslotte het initiatief plus letterlijk en figuurlijk afstand, maar toch wel iets wat altijd al en overal bij waarschijnlijk iedereen met kinderen op deze leeftijd gebeurt, loslaten van hun afhankelijkheid en vertrouwen hebben in hun eigen kunnen.

Nou voelt ieder natuurlijk het zijne dus hoe dat bij een ander voelt doet er niet echt toe, ik voel me nu in ieder geval verdoofd, futloos en geamputeerd. Plus wordt dat natuurlijk nog eens versterkt door weer een zo goed als slapeloze nacht. Alleen van vijf tot zeven voor mijn gevoel in coma gelegen met als gevolg een hoofd met zo'n klotsende waterzak erin. Dit gaat zoals altijd natuurlijk ook allemaal weer over, zeker met mijn vooruitzichten, maar het is duidelijk dat maandag weer zo'n day after was. Een van de heftigste deze keer, ik heb betere gekend. Mijn eerste koffer is ondertussen gevuld en het meeste voor de volgende ligt ook startklaar. Vooral bezig met de laatste loodjes en voortdurend afscheid nemen. In het laatste was ik nooit een echte ster, ik ben zo'n plakker en meestal degene die het licht uitdoet, maar misschien wordt ik er door deze training nog wel ooit handig in. Laat het maar niet te lang meer duren, anders wordt het zelfs misschien nog minder smartelijk.