Tevreden zijn is een groot geluk;

tevreden blijven een meesterstuk.

Zoals je al gezien hebt, ben ik weer bezig geweest met het uiterlijk van mijn weblog, ik kan het niet laten en vind dat ook leuk. Verandering houdt je tenslotte alert. Zo'n omkat zal, afhankelijk van mijn veranderzucht, in de toekomst wellicht nog wel vaker voor gaan komen. Deze vind ik nu het beste bij mijn gevoel passen, tevreden, rustig en zonder al te veel opsmuk.

Het is namelijk zo dat nu blijkt dat de innerlijke worsteling van de afgelopen tijd inderdaad zijn vruchten heeft afgeworpen. Ik ben er klaar voor, vol vertrouwen en merk ook dat ik in sommige opzichten heel anders tegen dingen ben gaan aankijken, in mijn ogen doordat er veel van me af is gevallen. Mijn kijk op de moeder van Tom bijvoorbeeld, ik merk aan mezelf dat ik ook daar nu eindelijk vrede mee lijk te hebben gevonden. Niet dat ze nu ineens in een engel is veranderd, echt niet, daarvoor heeft ze haar egoisme te vaak over de rug van Tom bevredigd, maar ze doet er, voor mij althans, niet meer toe. Met Tom gaat het toch wel goed, die gaat nu vastberaden zijn eigen weg, en daar gaat het tenslotte om. Hij vertelde me gisteren bijvoorbeeld dat hij cassettebandjes van zijn programma op gaat sturen met daarbij ook een persoonlijke boodschap, ik bedoel maar! In feite heeft mijn beslissing dus al voordat ik weg ben een hoop goeds gebracht en wie weet wat daar allemaal nog bij gaat komen, daar ga ik in ieder geval wel van uit.

Tom had gisteravond een tafel voor drie geresverveerd bij "De Leckerbeck", zijn afscheidsverrassing was een etentje. De dag zelf was erg goed, veel gekletst over serieuze en minder serieuze dingen, veel geknuffeld en samen nog even naar de radio geweest, hij moest een uur overnemen van iemand. De avond was ook goed, alleen mijn moeder was wat stilletjes, ze is het duidelijk nog niet gewend weer alleen thuis en is natuurlijk ook nog niet de oude, maar wat wil je. Hoewel het nog niet het definitieve afscheid was, Tom komt dinsdag nog een keer om een paar CD's af te geven die hij voor me brandt, heb ik nadat ik hem thuis had afgezet toch al even lekker zitten janken in de auto. Dat luchtte op en ik had het duidelijk even nodig, dinsdag dus de voorlopige finale. Pijnlijk en weer een natte boel natuurlijk, maar het is goed. Ik laat hem met een gerust en vertrouwd gevoel achter.

Dan nog even wat anders, het kan zijn dat ik in de komende dagen geen tijd of inspiratie vind voor een dagelijkse mijmering. Er staat namelijk nogal erg veel op het programma en ook heb ik niks meer op de plank liggen. Dus als het even stil is draaien de grijze cellen nog wel gewoon door, maar ben ik druk met andere dingen en bovendien staat mijn hoofd er even niet naar. Ik hoop aanstaande donderdag, afhankelijk van een goed werkende internetverbinding, of in ieder geval in een van de daaropvolgende dagen, hier weer verder te kunnen mijmeren.