Vreemdgaan is......

niet weten dat de ander af en toe

met het goede been uit het verkeerde bed stapt.

Monogame homo is volgens mij in veel gevallen een contradictio in terminis en ook weer zo'n onderwerp waar je een flinke boom over op kunt zetten. Ongetwijfeld zijn er net zo veel of misschien wel meer die wel een monogame relatie hebben, maar die zijn waarschijnlijk minder zichtbaar omdat die een "normaal" leven leven. Natuurlijk zit je dan gelijk met de vraag wat normaal is, nou van mij mag iedereen dat voor zichzelf invullen, zolang ze mij dat ook maar zelf laten bepalen. Ik heb in mijn omgeving in ieder geval al heel wat stellen meegemaakt die hun afspraken in de loop van de tijd bijstelden of al van meet af aan open afspraken daarover hadden. Daarbij, dat waren echt niet alleen homo's, onder hetero's wordt er ook flink wat aangerommeld. Moeten ze natuurlijk allemaal zelf weten, leven en laten leven, en ik kan er me er in sommige gevallen ook wel iets bij voorstellen, maar mijn keuze is het niet en ook nooit geweest. Niet dat ik preuts ben, ik heb natuurlijk ook geexperimenteerd met van alles en nog wat, maar kwam toch telkens weer bij hetzelfde uit, dat is het enige waar ik me goed bij voel.

Om te beginnen klopt er volgens mijn normen al iets niet met je relatie als je de behoefte hebt of krijgt om regelmatig het gras van de buren te gaan maaien. Dan kun je er in mijn ogen maar beter meteen mee kappen of nog beter zowiezo niet aan iets vasts beginnen. Scheelt volgens mij een hoop heisa en frustraties. Maar daar zit volgens mij nou vaak het probleem, ik denk dat veel van dergelijke compromissen voortkomen uit angst voor het alleen zijn en dat men zich daardoor dan maar op een kromme manier aan die "zekerheid" vastklampt door mee te gaan in afspraken die men eigenlijk helemaal niet wil. Daarnaast is natuurlijk iedereen verschillend en kan ik me ook wel iets voorstellen bij diegenen die zich afvragen of mensen in het algemeen, dus ook hetero's en lesbo's, wel bedoeld zijn om hun hele leven bij een partner te blijven. Die invalshoek komt al dichter bij mijn kijk op veel relaties rondom me. Hoewel ik zelf nog steeds ga voor het simpele en misschien wel gedateerde idee van een duurzaam stel, ben ik er in de loop van de tijd steeds meer van overtuigd geraakt dat een relatie in veel gevallen maar een beperkte houdbaarheidsdatum heeft. Misschien is een levensduur van een jaar of zeven-acht wel het maximaal haalbare bij veel paren en is de fut en de rek er daarna uit. In mijn omgeving zie ik gelukkig ook uitzonderingen op die verzuringstheorie, maar dat zijn dan ook echte uitzonderingen, ze zijn op een hand te tellen. Veel paren overleven het toeslaan van een bepaalde mate van sleur niet, ze blijven dan missschien wel bij elkaar maar het is vaak overduidelijk dat de glans er toch wel af is. Hoe dan ook is het in mijn ogen een kwestie van blijven knokken, communiceren, groeien en elkaar stimuleren en vrijheid geven. Volgens mij kun je dan ook die periodes dat de man met de hamer er is overleven. Ik praat natuurlijk in deze puur theoretisch want die man heeft er mij tot nu toe altijd onder gekregen, maar ben er aan de andere kant van overtuigd dat de rollen nu omgedraaid zijn en dat mijn vorige relaties testcases waren waarin ik gewoon pech heb gehad en veel had te leren. Time will tell.