Ouders moeten wel besmettelijk zijn:

iedereen heeft ze!

Doordat het loslaten van Tom voor mij het moeilijkste, in feite het enige moeilijke is aan mijn beslissing om naar Lanza te gaan, deze keer een mijmering over de andere kant van de medaille. Hoe zou Tom dit ervaren en hoe zou ik me zelf voelen als het andersom was geweest. Aan Tom zie ik natuurlijk dat hij dit niet leuk vindt en dat laat hij ook op alle mogelijke manieren blijken, maar hem echt doorgronden in wat het met hem doet, is erg moeilijk, hij is (nog) niet zo extravert als zijn vader en dat heeft natuurlijk weer met zijn leeftijd en misschien ook wel met zijn karakter en de situatie te maken. Was ik zelf erg veel anders op die leeftijd? Waarschijnlijk niet! Ouders waren er toen nog gewoon en je vond dat ook vanzelfsprekend.

Daarom heb ik me proberen voor te stellen hoe ik het zelf gevonden zou hebben op die leeftijd, natuurlijk niet echt simpel en misschien wel onmogelijk, maar toch het proberen waard, je moet tenslotte wat op the day after (het is nu maandagmiddag) als er weer eens een lichte dip toeslaat zoals elke keer als we samen zijn geweest. Ik kan wel voor dat gevoel weglopen en me met allerlei zaken afleiden maar wil dat niet, ik heb nu de tijd om het over me te laten komen en het bewust te doorvoelen. Scheelt volgens mij straks als het eenmaal echt zo ver is en kan ik dan mijn tijd en energie in het nieuwe steken.

Op zijn leeftijd ben je met heel andere dingen bezig en daarnaast is de verhouding ouder-kind in mijn ogen een heel andere dan de verhouding kind-ouder. Ik denk namelijk dat kinderen verder van hun ouders afstaan dan een ouder van zijn kinderen. En dat komt volgens mij voort uit een waarschijnlijk onbewust en natuurlijk soort van zelfbescherming. Als alles volgens het boekje gaat, vertrekt een ouder tenslotte eerder van deze aardkloot dan zijn kinderen.

Ik denk dat het afstand van elkaar nemen, wat eigenlijk al bij de geboorte begint, voor een kind natuurlijker is dan voor een ouder en dat er bij kinderen (gelukkig) minder heftige emoties aan te pas komen. Ongetwijfeld heeft dat er ook mee te maken dat wij door onze leeftijd en levenservaring verder zijn met het duiden en herontwikkelen van onze emoties. Bovendien hebben ze op deze leeftijd meer dan genoeg aan zichzelf in het ingewikkelde proces van het volwassen worden.

Het kan ook zijn dat ik het helemaal mis heb en dat het meer met onze situatie te maken heeft dan met al de hersenspinsel die ik net aangekaart heb. Wat het met Tom doet en zal gaan doen is dan ook moeilijk zo niet onmogelijk in te schatten, de beslissing is genomen en daarover tobben heeft geen zin, het is belangrijker en beter voor alle partijen dat ik mijn energie steek in het weten te vinden van een weg in het omgaan met mijn moeilijke loslatengevoel en de toekomst. Dat lukt mij door er op deze manier mee aan de slag te zijn, door het telkens weer op �papier� te zetten. Soit!