We hebben veel te danken aan diegenen die ons,

door de beklemming van hun aanwezigheid,

geleerd hebben van alleen zijn te genieten.

Gisteren kreeg ik een mail van John en Ailsa, de mensen bij wie ik die drie maanden een appartement heb gehuurd, of ik ermee akkoord ga dat ze me niet in het appartement huisvesten wat eerst de bedoeling was, maar dat ze me naar een appartement verhuizen met een extra slaapkamer en uitzicht op het strand en de oceaan. Da's niet verkeerd dacht ik en heb er dan ook niet veel afweegwerk aan hoeven verspillen. Er zitten nu mensen in die nog acht weken bij hebben geboekt en liever willen blijven zitten waar ze zitten, begrijpelijk.

Heb ik gelijk een extra kamer waar ik mijn computer en aanverwante zaken lekker startklaar kan laten staan. En mocht er nog iemand overkomen, dan is daar ook gelijk plaats voor. Hebben we toch ieder onze privacy en zitten we niet voortdurend op elkaars lip. Mijn moeder had het er namelijk al over om misschien met de Kerstdagen over te komen, op voorwaarde natuurlijk dat de revalidatie goed uitpakt. In eerste instantie had ik zoiets van: "Wil ik dit wel?" of nog beter "Moet ik dit wel doen?". Mijn bedoeling was namelijk om die drie maanden niemand van thuis te zien om er zodoende achter te komen hoe dat voelt. Maar ik zit er dan tenslotte al ruim twee maanden en denk er dan wel achter te zijn of permanent iets voor me is. Bovendien vind ik dat echte familiedagen en ben ik waarschijnlijk blij dat er dan toch iemand eigens is.