Als ongeluk in een klein hoekje zit,

zit geluk dan in de rest?

Het is steeds duidelijker dat ik echt door de grootste rui heen ben, dat ik het ergste van deze fase weer heb gehad. Misschien straks nog wel een dip in de laatste dagen, dat zal vast wel, maar ik heb nu toch al een dag of zes het goeie vertrouwde Henk geluksgevoel weer terug. Het blijkt dus weer maar eens dat het allemaal niet voor niks is en er gewoon bij hoort, eerst investeren en daarna oogsten.

Zonde van zo'n vent he?

Er zijn in die afgelopen weken talloze momenten geweest dat ik, als ik alleen mijn gevoel had moeten volgen, het hele plan had afgeblazen. Gelukkig laat op zulke momenten ook mijn ratio zich gelden en weet die de boel dan weer te relativeren en de scherpe kantjes er af te vijlen. Maar goed ook, gevoel is een mooi en kostbaar iets maar niet altijd de beste raadgever. Door een brainstormsessie van al mijn interne adviseurs, hoofd, hart en gevoel, komt er toch doorgaans een beter plan van aanpak tevoorschijn. Ik merk het ook aan andere dingen, de zon schijnt weer echt en ik zorg weer beter voor mezelf, lekker eten klaarmaken, uitgebreid badderen en dat soort zaken. In de ruitijd was ik ook wel goed voor mezelf maar toch wel op een lager pitje, wat makkelijker eten, een snelle douche, je kent dat wel. Al bij al ben ik dus weer dik tevreden over mezelf en het verloop. Op naar de volgende fase. Wel heb ik afgelopen zaterdag bij de open dag van Tom gemerkt dat ik beter aanstaande dinsdag niet naar die ouderavond kan gaan. Onderweg er naar toe begon mijn maag al op te spelen bij alleen het idee dat ik haar met aanhang daar tegen zou kunnen komen, en dat waren beslist geen vlinders in mijn buik maar hele enge en agressieve monsters. Lijkt me meer dan bewijs genoeg dat het beter is van niet, het is zo ook goed. Amen.