Als onze werkelijkheid schijn zou zijn en onze dromen echt,
wanneer sliepen we dan?
De eersten zijn over de brug, mijn eerste visite staat vast. Gisteren belde Deez, mijn petekind en verse bruid, dat zij en Ray in november een vakantie van een week naar Lanza hebben geboekt, hartstikke leuk! Ze zei het in eerste instantie nogal schuchter en zo'n vermoeden had ik eigenlijk al wel. Ik was namelijk al op de hoogte van hun plannen, maar hoorde van Ray op het familiefeest dat ze plotseling bedenkingen had bij zo snel weer op vakantie gaan. Deez is zo'n lekkere muts dat ze, nadat ze mijn log over mijn extra kamer en drie maanden zonder mensen van thuis had gelezen, zoiets had van: "Oh, dus hij heeft liever niet dat er iemand overkomt." Zo heb ik dat stukje helemaal niet bedoeld, het gaat me er voornamelijk om dat ik er achter kom hoe het is drie maanden zonder Tom en of ik er permament mijn draai zou kunnen vinden. Natuurlijk vind ik het hartstikke leuk dat er mensen overkomen en toch zeker zij. Bovendien kan ik me er ook wel iets bij voorstellen dat je na een intensieve huwelijksreis even behoefte hebt om uit te puffen. Want zo'n eerste keer drie weken lang vierentwintig uur per dag samen, met daarbij ook nog zoveel nieuwe dingen bij elkaar te ontdekken is nie niks, toch? Bij mij staat het zweet bij de gedachte alleen al in ieder geval op mijn voorhoofd, maar ja ik ben dan ook al wat ouder en ongetraind, of misschien wel overtraind. Doet me er meteen aan denken dat ik toch weer nodig stevig aan mijn conditie moet gaan trekken, wie weet wat ik daar allemaal tegen het lijf loop en dan moet ik er natuurlijk wel klaar voor zijn, ook lichamelijk. Stel je voor dat er ineens een zeemeerman opduikt......
