Tom had afgelopen maandag zijn eerste dag in Nijmegen, het was hem meegevallen. Het is natuurlijk vooral aftasten want alles is nieuw, het reizen, een totaal andere omgeving en medestudenten die uit alle delen van het land komen. Het hoort er allemaal bij, maar ik ben er van overtuigd dat hij ook hier weer zijn draai, plek en maatjes zal vinden. Nadat dinsdagmorgen de gigolo soap was afgesloten met een laatste mail van mijn kant, kon ik de draad van mijn drukke leven hier weer oppakken. Eerst om mijn cortado largo bij O'Orreo en daarna lekker relaxen op het strand en de boel van me afspoelen in het heerlijke oceaanwater. Je kunt trouwens al wel merken dat de grootste zomerdrukte achter de rug is, je ziet minder families met kinderen. De toeristen van nu zijn vooral jonge stellen en de wat ouderen waarvan de kinderen al de deur uit zijn of niet meer met pa en ma meegaan. Het weer is nog steeds het echte Lanza-weer, een strakblauwe hemel met volop zon en een lekker fris briesje. Gistermiddag rond vijven kwam ook het verlossende telefoontje uit Cordoba. Antonio heeft weer werk op het eiland en komt vanmorgen om acht uur vanuit Sevilla aan. Ik haal hem af en ben uiteraard benieuwd hoe het weerzien zal zijn en of zal blijken dat we inderdaad dichter naar elkaar gegroeid zijn in de afgelopen maanden. Ik hou het maar op Doris Day: Lo que sea,sera.

Zaterdagavond had ik voor mezelf het idee dat de emoties wat Ailsa betreft bij mezelf voldoende gezakt waren en heb haar daarom gebeld om te vragen of dat bij haar ook zo was en of een gesprek mogelijk was. Nou............ dat was dus duidelijk niet zo, ze wilde uberhaupt niet meer met me praten en me ook niet meer zien, een bak modder volgde. Ze nam het me vooral kwalijk dat ik opzettelijk en op een groffe manier de vakantie van haar familie verpest heb en dat ze nu "part of the next soap" op mijn weblog was geworden. Ze kwakte na deze mededelingen de hoorn op de haak. De wereld was weer maar eens op zijn kop gezet. Een uurtje later belde ze echter zelf terug want er was blijkbaar een lichtje gaan branden. Ik heb namelijk hun website, die ze overigens van mij kado hebben gekregen, gebouwd en beheer die ook. Ze waren er dus achtergekomen dat ze de deur wat te vroeg dicht hadden gegooid omdat ze me nog nodig hebben. Over opportunisme gesproken. Er volgde een erg doorzichtige aanpak met natuurlijk heel veel stroop smeren om te proberen recht te breien wat krom is. Haar eindconclusie was: "We are different". Ik ben daar maar in meegegaan maar denk niet dat we zo different zijn, het grote verschil zit hem volgens mij in onze situaties en misschien het verschil in Engels en Europees denken. Ik ben vrij en onafhankelijk en zij zit in een volkomen afhankelijke positie die niet bij haar past. Dubbel triest dus in feite, want ze ziet ook niet in dat ze deze soap zelf in het leven heeft geroepen en met doorzichtige onoprechte emails met dubbel bodem de boel alleen nog maar meer vertroebeld. Wat haar familie betreft kan ik er natuurlijk niks aan doen dat ze zich dit persoonlijk aantrekken en daarmee zelf hun vakantie verpesten. Bovendien ben ik vrij mijn belevenissen en gevoelens in mijn als dagboek bedoelde weblog neer te pennen en zou het haar niet moeten uitmaken wat ik hier schrijf als ze vindt dat ze in haar gelijk staat. Voor mezelf is deze uitkomst eigenlijk geen verrassing. Dit zat er al langer aan te komen en het past eigenlijk gewoon in de opgaande verhaallijn, ik heb daar in de afgelopen maanden veel meer kromme dingen gezien, beleefd en gehoord, en voel het dan ook vooral als een opluchting. Zondagochtend ben ik er nog langs gegaan om de spullen van de website af te geven en mijn fiets en reservehuissleutel op te halen, het afscheid ging op een rustige en nette manier en ik heb ze voor alles bedankt. Ten afscheid zei Ailsa toen John niet in de buurt was: "I'll miss you". Triest en in heel veel opzichten veelzeggend. Ik heb namelijk het idee dat dit niet haar eigen keus is, John heeft me de afgelopen tijd met indirecte vervelende opmerkingen duidelijk gemaakt dat ik, hoe krom ook, een bedreiging voor hem vormde. Misschien was dit incident de perfecte stok en had ze haar instructies? Don't know. Ik heb in ieder geval geen zin in een slangenkuil van onuitgesproken gevoelens, dubbele bodems, verborgen agendas, gekonkel, onoprecht toneelspel en meer van dat soort zaken. Het is jammer, effe slikken maar onomkeerbaar vrees ik. Het gigolo incident kwam dus eigenlijk zoals alles op het goeie moment, alles heeft weer zijn goeie plaats. We kunnen vriendelijk tegen elkaar zijn en that's it for now. Het zij zo!

Het afgelopen weekend was er weer een van afscheid nemen. Zaterdagochtend heb ik Barbara en Perro, haar hond, naar het vliegveld gebracht, zij zijn weer voor een maand of zo terug naar Duitsland. We hebben een heel erg leuke tijd gehad en ik miste hen dan ook 's middags aan het strand. Ik merk trouwens wel dat ik het afscheid nemen beter onder de knie krijg. Ook dat is dus toch blijkbaar een kwestie van regelmatig doen. Tom begint vandaag aan zijn nieuwe opleiding, om twaalf uur is de aftrap. Toen ik hem gisteren aan de telefoon had stond alles al klaar. Echt zin had hij er niet in maar dat is ook wel begrijpelijk, er komt een hoop nieuws op hem af en dat zorgt uiteraard voor plankenkoorts. Maar dat komt allemaal dik voor elkaar, die staat zijn mannetje wel. Donderdag heeft hij trouwens zijn echte vuurdoop, dan heeft hij lessen van negen 's morgens tot zeven 's avonds. Blijkbaar is dat maar eenmalig en dat lijkt me alleen maar goed. Na zo veel uren neem je volgens mij niks meer op. Wat Antonio betreft is er nog niks veranderd, hij heeft nog steeds geen uitsluitsel over zijn werk en zit dus nog steeds in spanning. Dat merk je ook als je hem spreekt, hij wordt steeds stiller en klinkt steeds matter. Begrijpelijk en ik laat hem daarom maar zo veel mogelijk met rust en ook dat begin ik duidelijk te leren. Die komt, zoals al door Casa werd gemeld, wel weer los (nou ja, los) als er duidelijkheid is. Hopelijk deze week.

Ailsa en ik hebben een aanvaring gehad, Ailsa gooit er regelmatig dingen uit zonder eerst goed erover na te denken wat ze zegt, ze brengt zich daardoor nogal eens in een moeilijk parket en deze keer dus bij mij. Ik herken het trouwens wel, zelf heb ik me daar in het verleden ook schuldig aan gemaakt. Het geval is namelijk dat ik een week of zo geleden, naar aanleiding van mijn ontmoeting met Barbara, tegen haar gezegd had dat ik erover dacht gigolo te worden. Het was uiteraard bedoeld als geintje en heb haar dat, omdat ik haar ken, voor alle duidelijkheid ook gezegd maar is desondanks een eigen leven gaan leiden. Afgelopen maandag tijdens een gezamenlijk barbecue, waar ook Barbara bij was, bracht ze het onderwerp gericht en op een voor Barbara en mij pijnlijke manier een paar keer ter sprake, we hebben er uiteraard wel op gereageerd maar ik wilde op dat moment geen confrontatie omdat er anderen bij waren en ik de avond niet wilde verpesten. Doordat ik daardoor blij was dat de avond voorbij was en naar huis kon, heb ik me nogal snel uit de voeten gemaakt waardoor ik vergat afscheid van Barbara te nemen. Barbara begreep dat wel, Ailsa reageerde echter met de opmerking: "Typisch iets voor een gigolo". Vooral dat laatste is me in het verkeerde keelgat geschoten, zoiets zeg je niet over mensen waarvan je zegt dat het je vrienden zijn, dat zijn geen geintjes meer en het een heeft bovendien niks met het ander te maken. Ik heb haar daar op een nette en rustige manier, ja ja ik leer het, mee geconfronteerd en daardoor haar en volgens haar zeggen de hele familie mee van slag gebracht. Ze was totaal overstuur en niet voor rede vatbaar. Daarop heb ik voorgesteld de emoties eerst een paar dagen te laten bezinken eer we verder praten, maar ook dat viel verkeerd. Over een paar dagen, als het stof weer is gaan liggen, zie ik wel verder. De wereld gaat hoe dan ook verder met het draaien van zijn rondjes.

Zoals al eerder gemeld, ik moet blijkbaar eerst hier mijn hart wat Antonio betreft luchten want dan komt er prompt een reactie. Tot een andere conclusie dan dat het wel telepathie moet zijn kan ik haast niet meer komen, want lezen kan hij mijn schrijfsels uiteraard niet. Toen ik gisteren namelijk naar het cybercafe ging voor mijn dagelijkse rondje, lagen er twee e-mails van hem op me te wachten. Ze worden per keer meer openhartig en duidelijker, we komen ergens. We zijn er nu in ieder geval beide aan uit waar onze schoen het meeste wringt. We zijn er achter gekomen dat we blijkbaar allebei in een oude rol vast hebben gezeten en daarmee naar elkaar toe gewoon verder zijn gegaan. Het gevoel, waar ik al eerder over schreef, dat het verhaal met Tom hier gewoon verder leek te gaan met Antonio. Hij had hetzelfde maar dan andersom. We weten nu in ieder geval waar we aan kunnen werken. Eigenlijk heeft het taalverschil dus ook grote voordelen, ik kan namelijk hier schrijven wat ik wil en ook per telefoon zeggen wat ik wil als Antonio er bij is. En af en toe heb je dat toch gewoon nodig, er zijn gewoon dingen die je niet tegen een partner zegt maar wel tegen goeie vrienden, en andersom natuurlijk ook.

De vakantie loopt duidelijk op een eind, Antonio is er nog niet of het gedonder begint al weer, ik maak van zijn in mijn ogen grootste probleem, introversie, weer mijn probleem. Waarschijnlijk wordt namelijk deze week bekend gemaakt hoe het zit met zijn werk voor het volgende schooljaar. Hij maakt zich daar zorgen over en heeft zijn twijfels, begrijpelijk, normaal en zeker de laatste dagen spannend. Mijn probleem is alleen dat Antonio zich op zulke momenten helemaal in zichzelf terugtrekt en je hem zodoende heel moeilijk bereiken kunt. Ik probeer met hem mee te leven en hem te steunen, dat hoort er volgens mij ook bij als je om iemand geeft, maar loop met mijn kop tegen een betonnen muur. Zelf heeft hij het er, buiten de spanning, niet moeilijk mee, hij wil op zulke momenten helemaal met rust gelaten worden en zijn eigen boontjes doppen. Het is tenslotte zijn probleem vind hij. In feite een bewonderenswaardige houding en uiteindelijk maakt hij het me natuurlijk alleen maar makkelijk. Bovendien is het ook een gevoel wat ik wel begrijp en ook deels in mezelf herken. Ik wil namelijk ook op momenten dat ik ergens mee zit zelf mijn ei uitbroeien maar heb dan altijd wel behoefte aan een klankbord. Antonio dus duidelijk niet. En daar zit nou net mijn probleem, ik voel me namelijk buitengesloten en genegeerd, een feit wat ik zal moeten accepteren en respecteren als ik met hem verder wil. Ik maak het mezelf dus alleen weer maar weer eens moeilijk want het zijn tenslotte mijn kloek- en regelgevoelens die hun kop weer opsteken. Ik knok dus weer effe met mezelf.

Hoe langer ik hier ben en hoe beter ik daardoor sommigen van hen leer kennen, hoe meer ik er van overtuigd raak dat Engelsen door de band genomen toch een speciaal ras zijn, dat ze door het feit dat ze op een eiland opgegroeid zijn, zich op een andere manier ontwikkelt hebben dan de Europeanen van het vasteland. Mijn ervaringen maken me in ieder geval steeds duidelijker dat er heel veel toneel gespeeld wordt, overvriendelijk in je gezicht maar ondertussen veel achterklap, jaloezie, arrogantie en oogkleppen. Achter het beleefde en vriendelijke uiterlijk ontdek ik steeds vaker dubbele bodems, oportunisme en vooral onzekerheid en angst. Niks mis mee natuurlijk, ieder vogeltje zingt tenslotte zoals hij gebekt is, het belangrijkste voor mij is dat ik het zie gebeuren, afstand neem en er om kan glimlachen. Voor de rest mag iedereen het zichzelf tenslotte zo makkelijk en moeilijk maken als hij zelf wil. Bovendien is het natuurlijk geen monopolie van de Engelsen, ze hebben tenslotte ook de Amerikanen besmet en via het Gemene Best misschien wel een heel groot deel van de wereld. We hebben het uiteindelijk allemaal min of meer in ons, misschien hebben de Engelsen het alleen uitgevonden, verfijnd en zijn daardoor de specialisten.

De wonderen stapelen zich nog steeds op, ik heb me al tig maal geknepen maar ik ben toch echt wakker, ik droom niet. Zaterdag zat ik nog volop in de euforie door het goeie nieuws van Tom, bezorgt Antonio me de volgende shock. Ik was er zelfs stil van, iets wat helemaal niet bij me past. Maar goed dat het weekend was zodat ik geen internetverbinding had, ik wist namelijk niks meer te zeggen of te schrijven. Het geval is namelijk dat Antonio een week eerder terugkomt dan gepland. Hij moet zo rond de zesde weer beginnen en zou aanvankelijk de vierde terug komen, geen dag eerder dus. Blijkbaar heeft hij iets opgelopen, een of ander onbekend extravert en sociaal virus of zo, hij klinkt namelijk ook heel anders, opener en vrolijker. Ik wilde hem eerst vragen of de aandoening tijdelijk is of chronisch, maar heb dat maar achterwege gelaten. Het wordt van lieverlee zichtbaar dat die ruim twee maanden ook voor hem heel belangrijk zijn geweest. Voor mezelf heb ik in ieder geval mijn gevoelens en nog het een en ander op een rij kunnen zetten. Ik weet nu weer dat ik ook gelukkig kan zijn zonder en niet vanzelfsprekend ben, dus niet op wat voor manier dan ook afhankelijk ben. Volgens mij nog steeds de beste basis voor iets degelijks en duurzaams. Of we nu beter bij elkaar aansluiten wordt me vanzelf duidelijk.

Vrijdagmorgen een sms van Tom: "Alles ok, ik bel je vanmiddag tussen twee en drie als ik in de trein zit." Om kwart voor drie hield ik het niet meer en heb ik hem zelf gebeld, hij was net zijn koffer uit de bagagekluis aan het halen op het station, ze hadden met de groep afscheid genomen in de stad en miste net zijn trein. Na de eerste tegenvallende anderhalve dag is het geweldig geweest, kroegentochten tot vijf uur 's morgens en dat soort zaken. Geweldig! Hij heeft het dus reuze naar zijn zin gehad na de ietwat valse start. Zo leuk dat hij nu op kamers wil en nu ook inziet dat hij door het op en neer reizen veel zal missen en min of meer tussen de wal en het schip zal vallen, thuis en in Nijmegen. Over het thuis verkopen van deze boodschap heb ik natuurlijk weer mijn twijfels, ik denk dat dit een stevige dobber voor hem gaat worden, maar wie weet, alles loopt daar de laatste tijd tenslotte gelukkig anders dan ik denk en hij is bovendien net als ik: wat hij in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn k..t. We zullen zien, ik ben hier in ieder geval al dolgelukkig mee, voorlopig kan het weer niet meer stuk.

Woensdag is een erg rustige dag geworden ook door het vreemde zware weer. Na een aantal ontzettend leuke en volle dagen op rij kwam dat ook goed uit, effe de boel relativeren en terug met de pootjes op de grond. Mijn gedachten waren vooral bij Tom en het niet weten en bij Antonio want daar geldt eigenlijk hetzelfde verhaal. Vandaag komt Tom weer thuis en ik ben natuurlijk heel erg benieuwd naar zijn ervaringen en verhalen. Ik ben met name benieuwd of hij zich stoer, en dus gesloten, op zal stellen door de nieuwe ervaringen waarvan de clou nog niet helemaal zal zijn doorgedrongen of dat het echte verhaal, of in ieder geval een deel ervan, er al uit komt. Ik hou het op het eerste. Antonio sprak ik afgelopen maandag en die zit in een rationele en vooral introverte fase. Het is wel duidelijk dat hij van allerlei dingen aan het afwegen is en op een rij aan het zetten. In feite dus met hetzelfde bezig is als ik, hij weet het ook allemaal nog niet. Maar van het hoe, wat, waar en waarom hoor je, in tegenstelling tot mij, niks. Het zijn dus spannende tijden van wachten op binnenvetters, en dat kan zoals bekend effe aanlopen. Een ideale test dus om bij mezelf te blijven en me niet te laten meeslepen door mijn gevoel en gedachten. Het lukt me wonderwel om rustig te blijven, ik heb het voor mezelf tenslotte allemaal goed op een rij en aan de ander kant van de verhalen kan ik toch niks doen. Het gaat zoals het moet gaan en dat is goed.

De laatste paar dagen zijn erg warm en deze keer ook heiig en benauwd, de wind is grotendeels gaan liggen en vanmorgen was er zelfs de eerste regen sinds maart, een paar druppels, en wat gerommel in de lucht. Daardoor lijkt het nu een beetje op de zwoele warme dagen in Nederland waar ik niet zo weg van ben en waar ik altijd last van had. Ik werd daar altijd zo mat en futloos van, ze slurpten mijn energie weg. Nou is dat laatste op het ogenblik niet zo'n ramp omdat ik nog zo goed als initiatiefloos leef en de warmte is ook goed uit te houen als je er voor zorgt de oceaan binnen handbereik te hebben. In feite heb ik er alleen 's nachts last van in bed, ik heb daarom voor het eerst mijn plafondventilator aan gehad. De drukte en het rumoer op het eiland zijn nu duidelijk op zijn hoogtepunt, volle straten, terrassen, stranden en er is met name in Puerto del Carmen van alles georganiseerd om de toeristen bezig te houen en zo veel mogelijk geld afhandig te maken. Er stond bij de oude haven onder ander een kermis. Maandagavond werd die afgesloten met een groot en spectaculair vuurwerk. Mark en ik hadden eerder die avond getennist, de eerste echte pot voor me na zo'n twaalf jaar. Ik verloor overigens van mijn twintig jaar jongere en regelmatiger spelende tegenstander, maar het ging lekker en ik hoef me niet te schamen. Het gaat tenslotte om het plezier, we hoeven er niet van te eten. Daarna zijn we met z'n allen samen gaan eten en daarbij nodigde Barbara ons uit om het vuurwerk vanaf haar terras samen te bekijken. We zaten daar eerste klas in alle opzichten. Het was weer een heel erg geslaagde avond.

Maandagmorgen kreeg ik al vroeg een sms van Tom dat het bij de ontgroening niet superleuk maar ok was en dat ze hun mobiele telefoon in moesten leveren. Je kon proeven dat het hem tegenviel en het heel anders was dan dat wat hij er vantevoren over in gedachten had gehad. Omdat ik hetzelfde heel veel jaren geleden, ruim dertig, ook heb meegemaakt, heb ik voordat hij ging nog in twijfel gestaan of ik hem moest vertellen dat er in zo'n week ook dingen kunnen gebeuren die minder leuk zijn. Omdat die week van mij ruim dertig jaar gelden is en er ondertussen veel is veranderd, had ik besloten dat niet te doen ook om hem onbevooroordeeld op pad te sturen. Maar hoe dan ook maakte zijn sms de kloek in me wakker en heb hem daarom gelijk gebeld toen dat nog kon. Het was me meteen duidelijk dat hij het er flink moeilijk mee had, je kon een snik in zijn stem horen. Mijn eerste gedachte was dan ook hem te zeggen: "Pak je spullen in en ga naar huis", maar heb dat dus voor me gehouen, dat leek me opvoedkundig niet verantwoord. Het hoort er nou eenmaal bij, dit zijn de eerste echt zelfstandige stappen, de eerste keer dat hij alleen op zichzelf terug kan vallen, wat voor Tom extra moeilijk zal zijn doordat hij tot nu toe te beschermd is opgegroeid. Dit is de eerste onvermijdelijke en tegenvallende rekening daarvan. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat hij na de wat overdonderende en moeilijk start zijn mannetje zal staan en door al het gespeelde machtsvertoon heen zal prikken. Voor mezelf was het ook weer een openbaring en stevige bevestiging. Na de aanvankelijke kloekaanval kwam al weer gauw de rust in me terug, Tom is wel voortdurend in mijn gedachten maar tobben is er niet meer bij. Het gaat zoals het moet gaan, dit is belangrijk voor hem en ik weet zeker dat hij er achteraf om kan glimlachen en weer een grote stap verder is op de weg naar zelfstandigheid.

September komt in zicht, dat betekent het einde van een lange zeer zinvolle vakantie en van nog veel meer. Tom gaat studeren, ik zelf begin aan de officiele opleiding Spaans, Antonio komt terug wat meer duidelijkheid zal geven en, na mijn terugkomst uit Nederland eind september, is het in mijn ogen ook tijd om weer serieus met werk aan de slag te gaan, de draad weer van lieverlee op te pakken. Voor mezelf is het duidelijk een einde van een tijdperk, een tijdperk van dingen uit mijn verleden uitpluizen en op een rij zetten om op een goeie manier aan de rest van mijn leven te kunnen beginnen. Er is me, vooral de laatste maanden, weer veel meer duidelijk geworden. Mede dankzij Antonio heb ik een paar heel belangrijke blinde vlekken bloot kunnen leggen die onder andere medeoorzaak waren van veel van de sores uit mijn verleden. Mijn eigen plaatje en de roots van bepaalde tegenstrijdigheden in me waren al langer duidelijk en heb daar ook vrede mee. Het introverte, beschouwende, rationele, emotiearme en gelatene in me, wat tot voor een jaar of vijftien de bovenhand voerde, komt van mijn vaderskant van de familie. Als reactie hierop heb ik na de omslag een hele tijd alleen op mijn gevoel geleefd en me er vaak door laten meeslepen. Het extroverte, temperamentvolle, impulsieve, onrustige en controlerende hierin komt van de kant van mijn moeder. Er zijn onder andere dingen gezegd en gedaan zonder er eerst goed over nagedacht te hebben, ge(ver)oordeelt voordat alle kanten van de medaille duidelijk waren en me bemoeit met andermans zaken en leven terwijl ik meer dan genoeg aan mezelf had. Ik nam geen echte standpunten in maar zwalkte, draaide om de pot heen, heb heel veel geslikt en weggestopt en me in allerlei bochten gewrongen voor de lieve vrede, om de schijn op te houden, om te beschermen, onder het mom van ongerust maken of om wat voor reden dan ook. Terwijl het er in feite op neer kwam dat ik mezelf en de ander niet serieus nam en niet voor vol aanzag, hen niet accepteerde en respecteerde zoals ze waren. Voor mijn gevoel heb ik nu uit allebei het beste te pakken en kan ik verder op pad met de voor mij goeie mix, met mezelf. Vandaar dat ik heel veel vertrouwen heb in de her/doorstart, een nieuwe start waar ik vooral in geloof en dat is volgens mij de beste garantie voor succes. Maar eerst nog een paar weken bewust onbewust genieten.

Sinds afgelopen donderdag is Mark, de zoon van Ailsa en John, met zijn vrouw Amanda en dochter Hannah over uit Engeland voor hun vakantie in Casa Kernow. Omdat ik ze ten volle van elkaar wil laten genieten ga ik er sindsdien niet meer dagelijks langs voor mijn internetverbinding maar hou ik het voorlopig op het cybercafe van Estupendo. Omdat dat in het weekend gesloten is, kan ik voorlopig dus minder loggen in de weekenden en ook geen e-mails ophalen. Door het bezoek van Mark is er ook iets anders bij me komen bovendrijven, jaloezie, positieve jaloezie gelukkig, maar toch. Ik wil dat namelijk ook, ik wil ook die qualitytime met mijn kind hier. Uiteraard gun ik het hen van harte maar het was/is dus wel effe confronterend en extra pijnlijk vooral op dit moment, nu ik Tom weer een stuk meer moet loslaten. Maar ja het hoort er allemaal bij en er komt tussen Tom en mij iets anders voor in de plaats plus komt onze tijd ongetwijfeld ook. Verder merk ik ook dat ik Antonio steeds meer ga missen en andersom is dat ook het geval. Of dat bij mij nu een reactie is op het loslaten van Tom of dat het op zich staat omdat er nu ruimte voor is, is me nog effe niet duidelijk, dat heeft wat meer tijd nodig. Vooral omdat ik aan de ander kant nog steeds niet weet wat ik ermee wil, dat zal volgens mij pas duidelijker worden als we elkaar weer zien. Het elkaar missen is in ieder geval al een heel positief teken. Het weerzien komt nu sowieso in zicht, wanneer precies weet ik niet en hoef ik ook niet te weten, dat hoor of zie ik vanzelf wel. Afgelopen vrijdagavond zijn Barbara, de Duitse uit Frankfurt, en ik samen op stap geweest. We hadden afgesproken om vanaf haar huis iets te gaan eten. Ze woont tegen een heuvel in Puerto del Carmen met uitzicht op de oude haven en de oceaan. Een schitterende locatie, heel centraal gelegen en toch rustig omdat de straat, Calle del Paraiso (Paradijsstraat), doodlopend is. Haar huis is prachtig, niet groot maar wel ruim, licht en speels door de verschillende woonniveau's en allerlei onverwachte hoeken en gaten. Vooral het erg ruime terras voor haar huis, met een schitterend uitzicht, is een oase van rust. Het deed me denken aan een porch in Amerikaanse films: op een zwoele zomeravond heerlijk lamlendig zijn en zomaar wat voor je uit staren in een schommelstoel met links je drankje en rechts je peuken. Na een apetizer, een glas Spaanse champagne, zijn we gaan eten in een klein restaurantje, El Pueblo, dat gerund wordt door Jurgen, een Ossie, en Irene zijn Argentijnse vriendin. Het eten, verse vis met Canarische aardappelen, was heerlijk. De sfeer, huiselijk en relaxed, voortreffelijk. Na afloop hebben we nog een afzakkertje genomen in de bar van Hotel San Antonio, er was lifemuziek en er werd volop en goed gedanst. Kortom een zeer geslaagde avond in aangenaam gezelschap.

Het begint dus ook in de praktijk allemaal echt te werken, het was wel "effe" stoeien en af en toe heb ik nog wel eens een kleine uitglijer, maar ook die worden minder. Het is echt zo dat ik veel meer vertrouwen heb gekregen in van alles en nog wat, het is echt zo dat ik veel minder pieker, het is daardoor ook echt zo dat ik minder haast heb. Het is dus echt zo dat als je jezelf eraan overgeeft, het leven eigenlijk heel simpel, perfect en daardoor een groot feest kan zijn. Ik leef vooral de laatste paar weken als een onbewuste zonder veel initiatieven, denk over zo min mogelijk na en houd me bezig met van allerlei misschien in andermans ogen onbenullige maar in feite zeer aangename dingen. Ik zie dat onbewuste ook niet als een probleem omdat ik me ervan bewust ben dat ik me onbewust opstel, als ik me dat niet zou realiseren zou het andere koek zijn. Ik geef me volledig over aan de stroom, laat me per dag verrassen en doe alleen de dingen waar ik honderd procent achter sta. Balans en dus het geluk in jezelf vinden is in feite zo moeilijk niet, de weg erheen is alleen zo verdomde lang en moeizaam. De indruk dat het leven een grote ongeorganiseerde chaos is, een idee dat we volgens mij min of meer allemaal in ons hebben, wordt in mijn ogen vooral veroorzaakt door jezelf. Door angsten, piekeren, tegenpruttelen, dwars zijn, onoprecht zijn, forceren, tegen jezelf ingaan etc. maak je er zelf gewoon een onnodige chaos van, waardoor je tijd en energie verspilt en jezelf in feite dus ongelukkig maakt. Ik ben er van overtuigd dat constant gelukkig zijn mogelijk is als je je maar overgeeft, de dingen accepteert zoals ze komen, daarin vooral jezelf trouw blijft en je emoties niet opkropt. Verdriet, teleurstelling en dat soort minder prettige gevoelens doe je meestal jezelf aan vanwege onterechte en/of te hoge verwachtingen. De pijnlijke dingen die je overkomen, waar je zelf dus niks mee kunt, horen er uiteindelijk ook bij, zijn ook onderdeel van en dragen bij aan het gelukkig zijn. Het leven lijkt dus misschien wel een chaos, maar is in feite een uitstekend georganiseerde en geoliede chaos.

Voorzichtig durf ik sinds een aantal dagen te beweren dat een bruiloft tot de mogelijkheden hoort. De getuigen en gasten kunnen dan ook, nu het misschien nog uitverkoop is, al wat gaan rondneuzen voor hun feest-outfit. Roze is zeker niet de verplichte kleur, integendeel zelfs maar mag wel. Het geval is namelijk dat Antonio en ik door de letterlijke afstand, figuurlijk een grote sprong dichter naar elkaar toe hebben gemaakt. De ruim twee maanden elkaar niet zien hebben dus nu na zo'n week of zeven al hun vruchten afgeworpen. Ze waren bij ons allebei duidelijk nodig om te ruimen, de boel wat objectiever te bekijken en opnieuw op een rij te zetten. We zitten misschien nog niet helemaal op een lijn wat onze snelheid, wensen en ideeen betreft, daar zijn we nog steeds doende mee, maar we zien in ieder geval nu allebei meer perspectief. Uiteraard ben ik daar voorzichtig blij mee maar weet het ook allemaal nog niet zo zeker, ik ben dan wel overtuigd van ons erg goeie gevoel voor elkaar, maar ben op dit moment gewoon met iets anders bezig. Tom vertrekt namelijk zondag naar de introductieweek (vroeger heette dat ontgroening) van zijn nieuwe opleiding en dat betekent natuurlijk weer een stap verder op de weg naar zijn onafhankelijkheid. Een goei en trots gevoel uiteraard maar gelijk ook pijnlijk, weer het loslaten en dus dat dubbele. Ik weet dat het erbij hoort en ook weer overgaat. Dat een plek geven heeft nu mijn prioriteit. Ik moest wat Antonio en mij betreft trouwens meteen denken aan een reactie van Mieke van een tijd geleden. Bij haar dochter was het in het begin van haar nieuwe relatie ook net een achtbaan, dan weer wel en dan weer niet. Zo rond de acht maanden kwam bij hen het omslagpunt. De geschiedenis herhaalt zich dus hier min of meer, Antonio en ik kennen elkaar sinds vorige week vrijdag precies acht maanden. Onze eerste kinderen hebben zich bovendien in de tussentijd gemeld, een tweeling. Bij een van Antonio's planten die bij mij staan hebben vorige week namelijk twee nakomelingen hun kop boven het zand uitgestoken. Ik zit naast alle andere "drukte" dus ook nog midden in de kraamtijd. Gelukkig dus een bevalling zonder hechtingen en een postnatale depressie zit er ook niet in.

Naast de verbouwing van mijn blog en website ben ik ook op andere vlakken dingen aan het veranderen. Meestal gaat dat soort zaken bij mij gelijk op (volgens mij werkt dat trouwens bij iedereen zo). Veranderingen van binnen hebben ook altijd gevolgen in mijn leefomgeving. Ik ben namelijk in de nacht van dinsdag op woensdag begonnen aan het anders inrichten van mijn werk/doekamer. 's Nachts ja, want als bij mij zo'n lichtje gaat branden, dat gebeurde dus om een uur of twee, heb ik ook geen rust meer in mijn k... voordat ik in ieder geval aan de klus begonnen ben. Om mezelf te vriend te houen heb ik daarom de boekenkast die nacht alvast naar de hal verplaatst, een praktisch geluidloze klus. Verder kon ik die nacht nog niet veel ondernemen want daarvoor moest geboord en geschroefd worden. Het leek me beter dat even uit te stellen tot de volgende dag want de kamer waarin dat moest gebeuren ligt naast de slaapkamer van de buren en die zijn wat dat soort dingen betreft sowieso al erg gevoelig. Nu de boekenkast weg is, is er ruimte tegen de muur vrijgekomen voor mijn bureau dat van te voren min of meer half in de kamer stond en dus in feite een flinke sta in de weg was. Nu het allemaal een beter plekkie heeft is er veel meer vloerruimte en daardoor ook meer plaats voor een logeerbed. Wellicht is er daardoor een item vanzelf verdwenen van mijn verlanglijstje. Ik wilde namelijk uit gaan kijken naar een huisje of appartement met drie slaapkamers. Met deze oplossing is dat minder urgent en misschien wel blijvend, maar in ieder geval voor nu, een goeie oplossing. We'll see.

Vanaf vandaag heeft mijn blog naast een nieuw uiterlijk ook een nieuwe naam, die als het er allemaal uitziet zoals ik het gedacht had, hier rechts te zien is. De naam "Born in time" heb ik gekozen omdat hij voor mij op twee manieren veel betekent. Ten eerste is het mijn absoluut favoriete nummer van Eric Clapton, je kunt het beluisteren als je hier en in het menu "theme" aanklikt. Daarnaast spreekt de gedachte achter de titel me heel erg aan. De gedachte dat alles wat er in je leven gebeurt gewoon klopt en zo moe(s)t zijn, wat er dus op neer komt dat je op het juiste moment geboren bent. Het nummer van Clapton zelf heeft voor mij ook een dubbele lading, ik kan er altijd van genieten omdat het in mijn oren het ene moment melancholisch klinkt, de blues dus in zich heeft, en het andere moment sterk klinkt. Het heeft voor mij dus alles in zich van een tijdloos nummer.

Na nogal wat gedoe met de achtergrondfoto ben ik waar ik heen wilde met het nieuwe uiterlijk van mijn blog. Het zijn dus weer keien geworden die de boventoon voeren. Ten eerste om het natuurlijke en rustige van hun uitstraling, de mooie achtergrondkleuren en ook om het symbolische van de opstelling, het balansgevoel. Vooral de onderste steen heeft voor effe wat hoofdbrekens gezorgd. Ik vind dat die essentieel is, de basis, en dus perse zichtbaar moet zijn. Het probleem is echter dat hij zo goed als wit is. Doordat de rest van de achtergrondkleuren aan de donkere kant zijn, werd het errug moeilijk om een kleur letter te vinden die op allebei goed leesbaar is. Vandaar dat ik in eerste instantie de hele foto donkerder gemaakt had. Het zag er heel dramatisch uit maar niet realistisch, te hard en kwam totaal niet overeen met wat ik in gedachten had. Het huidige exemplaar is de originele opname op het onderste deel na, daar heb ik dus, vanwege overmacht en tegen mijn principes in, mee gesjoemeld in Adobe. Het is nu alleen nog een kwestie van wat kleinigheden bijschaven en de rest van mijn site aanpassen en stroomlijnen. Ik heb er alleen zelf geen zicht op of het geheel nu nog te breed is, zodat je "opzij" moet scrollen op sommige beeldschermen. Ik kan dat namelijk zelf niet checken omdat ik nog steeds geen eigen internetaansluiting heb en zodoende alleen flatscreens ter beschikking heb. Volgens mij zit ik nu aardig goed, mocht dat niet zo zijn laat het me dan effe weten zodat ik het geheel nog wat kan indikken. Dank U! PS: Er blijken weer problemen met het reageren te zijn, wordt aan gewerkt.

Het wordt merkbaar dat ik steeds meer vertrouwen en daardoor rust krijg, er komt van lieverlee steeds meer solide rust in mijn kop, lijf en leven. Ik krijg weer zin in van allerlei dingen, slaap rustig, droom vredig, heb weer energie, laat me niet meer van slag brengen en maak me steeds minder druk. Het maakt me niet meer uit of men me aardig vindt of niet, het maakt niet uit wat men van me denkt, heb mensen die mijn leven willen regelen niet meer nodig en merk dat ook. Er zijn weer afvallers die me niet begrijpen, zogenaamd bezorgd zijn, jaloers zijn(?), uit het oog uit het hart gevallen of om wat voor reden dan ook. Er komen ook nieuwe mensen voor in de plaats, want zo werken dat soort dingen nou eenmaal. Mensen die betrouwbaar, echt, eerlijk en direct zijn en die me nemen zoals ik ben. De afgelopen jaren van ruimen gaan hun vruchten afwerpen en lopen op hun eind, de boel staat weer op de rails. Het wordt nu ook tijd om weer aan de slag te gaan, de handen uit de mouwen te steken en heb daar ook zin in. Mijn plan is dan ook om dat, zodra ik eind september weer terug ben uit Nederland, serieus aan te gaan pakken. Wat het moet gaan worden maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Ik heb ook geen "vaste" baan voor ogen, in mijn plan of doel denk ik meer aan het snabbeltoer/freelance idee met van alles en nog wat. Met mijn achtergrond, interesses en talenten kan dat ook. Ik kan heel veel kanten op, ben flexibel en stel geen al te hoge eisen. Het enige wat ik wel heel graag wil is dat ik mijn talen kan gebruiken en ben daarvoor hier tenslotte op de goeie plaats. Ik doe dat heel erg graag en spreek er ondertussen ook al een stuk of vijf aardig vloeiend. Ik zie wel wat het wordt, ik heb in ieder geval het vertrouwen dat ook dat wel choed komt en daarmee ben ik al halverwege.

Zoals al wel duidelijk zal zijn ben ik aan mijn weblog aan het sleutelen, ik vond dat hij aangepast moest worden aan hoe ik me nu voel. Het is even zoeken in mijn labyrint en nog niet helemaal wat ik in gedachten heb maar ik kom al aardig in de richting. Op het ogenblik stoei ik met de archieven en denk daar nu iets passends voor te hebben gevonden. Mijn foto's wil ik ook nog op een of andere manier kwijt, ik wil het niet meer zoals in mijn vorige layout maar aan het hoe dan wel ben ik nog niet uit. Ik wil het rustiger houden vandaar dat ook alle liflafjes van mijn oude blog zijn verdwenen, het werd me te druk en in feite zijn ze ook overbodig. Het gaat tenslotte om het geschrevene en het eventuele beeld daarbij. De kleuren van het huidge uiterlijk zijn misschien wat zoetig, die indruk had ik zelf eigenlijk ook, maar er zit een gedachte achter. Het zijn allemaal afgeleide kleuren van de kopfoto, de achtergrondkleur is de kleur van het strandzand op Lanza. Of het allemaal zo blijft? Ik puzzel gewoon verder en het valt vanzelf allemaal een keer op zijn plaats. Het uiterlijk kan dus in de komende tijd best eens varieren, de inhoud ontwikkelt zich echter zoals te doen gebruikelijk.

Daisy, Casa en Mieke hebben theoretisch natuurlijk helemaal gelijk in hun reacties, maar helaas werken dat soort dingen in de praktijk toch heel anders. Ik weet ook dat proberen te sturen averechts werkt en dat minder nadenken en afwegen beter is. Ik ben dan ook druk doende om dat allemaal af te leren en geloof me dat is knokken. Daarvoor is ook deze tijd bedoeld. ik wil en kan nu weer tot mezelf komen. Dat gedrag is deels van mezelf, het nadenken, tot het sturen, afwegen en regelen werd ik in de afgelopen jaren gedwongen om Tom's en mijn kop boven water te houden. Nu dat niet meer hoeft is het te simpel te zeggen die dingen zo maar even overboord te gooien. Zelf weet ik ook dat ik het mezelf en een ander daardoor soms moeilijk maak, maar ik ben geen machine waar je een knop kunt omzetten zodat hij bepaalde dingen niet meer of juist wel doet. In het verleden werd ik door de omstandigheden gedwongen over alles tig maal na te denken, af te wegen en ze te analyseren. Het daardoor ontstane wantrouwen kan ik nu laten gaan en steeds meer omzetten in vertrouwen in mensen en het leven in het algemeen. Maar dat kost gewoon tijd en doe je niet zomaar even. Wat dat betreft heb ik het met Antonio gelukkig heel goed getroffen, hij begrijpt me door zijn eigen ervaringen en heeft daardoor begrip voor mijn beschadigingen en de daaruit voortkomende eigenaardigheden maar gaat er gelukkig niet in mee. Integendeel, hij gaat er precies op de goeie manier mee om, hij confronteerd me op zulke momenten met mezelf en heeft het geduld om me de tijd te geven die dingen van lieverlee los te laten. De beste en meest effectieve aanpak. Waar het in feite bij ons beiden soms aan mankeert, wat meestal ook de oorzaak is van de misverstanden, is goed en voldoende communiceren. Praten en vragen is de enige weg naar duidelijkheid en daarbij zitten we natuurlijk ook nog met het taalverschil. Ik heb het gevoel van het Spaans nog niet voldoende te pakken waardoor ik soms dingen anders begrijp dan ze bedoeld zijn en/of zelf zeg wat weer heel anders overkomt dan bedoeld. Het kost dus tussen ons allemaal wat meer tijd door allerlei oorzaken, maar we komen nog steeds met vallen en weer opstaan stapjes vooruit en daardoor wordt de fundering alleen maar steviger.

Wat Antonio betreft is er vooral een ding wat me dwars zit en waar ik telkens opnieuw weer tegenaan loop, ook nu. Een probleem wat volgens mij aan de ene kant bij hem zit, maar waar ik aan de andere kant het mijne van maak door mijn behoefte aan bevestiging en duidelijkheid, de waarheid ligt dus nu ook weer ergens in het midden. Wat is namelijk het geval: hij neemt zo goed als geen initiatieven, die gaan ook nu voornamelijk, in feite alleen van mij uit. Hij is dermate op zichzelf gericht en de dingen waar hij mee bezig is, dat de rest van de wereld voor hem weg schijnen te vallen. Zodra je uit beeld bent lijk je niet meer voor hem te bestaan. Mijn dilemma: ga ik hem daar nog een keer op wijzen, laat ik het op zijn beloop of een combinatie van die twee? Ik ben er nog niet helemaal aan uit maar het op zijn beloop laten heeft mijn voorkeur. Ik wil bij hem niet de schoolmeester, opvoeder of wat dan ook spelen, hij zou zelf kunnen weten dat in wat voor relatie dan ook, tweerichtingsverkeer onvermijdelijk is om de boel draaiende te houden. Tegelijk helpt het me dan ook om me nog vrijer en onafhankelijker te voelen door niet toe te geven aan die vervelende behoefte aan bevestiging, wat vertaald ook weer een teken is van onzekerheid. Af en toe heb ik ook het idee dat ik met twee verschillende personen te maken heb, er zijn de prachtige momenten dat hij menselijk is en gevoel toont, maar er zijn eigenlijk meer momenten dat ik in mijn ogen met een emotieloze en chaotische robot te doen heb. Het is niet simpel om te doorgronden wat hem bezig houdt en wat me nog het meest dwars zit is dat hij zelfs op afstand, zoals nu, voor onrust zorgt. Onrust ten dele dus door mezelf veroorzaakt maar ten dele ook door zijn houding. Dat wordt dus weer knokken met mezelf, aan zijn kant van het verhaal wil en kan ik tenslotte niks doen. Misschien is het gewoon wel het signaal dat dit uitzichtloos is maar wil ik er nog niet aan vanwege mijn nog steeds overeindstaande overtuiging dat hij mijn (nood)lot is. Update: Het blijkt dus het zoveelste misverstand tussen ons te zijn, hij heeft mijn uitspraak blij met de twee maanden te zijn en vooral rust te willen, heel letterlijk te hebben genomen. Past ook weer wel bij hem, niet vragen of wat dan ook, gewoon zwart wit ervan uitgaan.

Ailsa belde net dat hun computer de geest heeft gegeven, dus vandaag geen internet via hen. Maar ik ga het nu ergens anders proberen en je raadt nooit waar ........ bij Estupendo, die hebben namelijk sinds kort ook een cybercafe. Als je dit leest is het daar dus gelukt. Hoe meer ik Antonio leer kennen en hoe wijzer ik wordt van het zeer spaarzame dat ik van hem zelf te weten kom, hoe meer overeenkomsten en gelijkenissen ik zie met Tom. Ze hebben een heleboel gezamenlijke interesses en karaktertrekken zoals bijvoorbeeld: hun reislust, hun diepgang, hun liefde voor muziek, hun introversie, het individualistische, hun intelligentie, ze zijn allebei bijzonder, trouw, warm en aanhankelijk, huiselijk, rustig, standvastig, afwachtend, weloverwogen en zo kan ik nog wel effe doorgaan. Het lijkt er dus erg veel op dat ik het verhaal, wat met Tom ondertussen een heel andere natuurlijke en terechte richting op is gegaan, hier gewoon weer oppak met Antonio. Op een heel andere manier uiteraard door de totaal verschillende relatieband en daardoor betrokkenheid. Bovendien zijn er ook grote verschillen, Antonio heeft karaktertrekken die bij mij voor grote vraagtekens en irritaties zorgen. Op het ogenblik is het in feite dus min of meer een verkapte bevestiging van de stelling dat men door de band genomen vaak een partner kiest die qua karakter op een van de ouders lijkt, bij mij lijkt het erop dat het nu dus andersom is. Ik kies in dit geval blijkbaar de vriend die op mijn kind lijkt. De vraag is alleen wil ik dat wel? Wil ik een persoon als partner die in mijn ogen heel vaak veel onvolwassener is als Tom? Eergisteren meldde ik wel dat hij precies is wat ik nu nodig heb, maar is het misschien niet zo dat ik al bij hem gehaald heb wat ik bij hem moest halen? Is het misschien zo dat hij me een paar blinde vlekken moest laten zien, zodoende niet meer en niet minder dan een belangrijke passant is en dat daarmee de kous af is? Het is in ieder geval een feit dat ik nu, op enkele momenten na, rustiger en daardoor gelukkiger ben zonder hem dan met hem. Hij maakt zelfs nu, op afstand, onrust en irritaties in me los, maar daarover morgen meer anders wordt het wel een heel erg lange log.

Gisteren was het weer erg warm, lekker bijtanken dus. Daardoor en natuurlijk ook omdat het zondag was, drukker op de wat afgelegen stranden. Net druk genoeg zodat het allemaal nog relaxed bleef. Ik heb ook weer een nieuw contact gelegd met volgens mijn eerste indrukken een zeer aangenaam persoon. Het is een Duitse die ik al de jaren dat ik hier kom, telkens weer tegenkom op het strand. In de eerste jaren zag ik haar samen met wat volgens mij haar man was, hij was erg slecht ter been en liep met een stok. De laatste tijd zie ik haar soms met een vriendin maar meestal alleen samen met haar hond. Gisteren heb ik haar aangesproken en dat was een zeer aangename ervaring. Haar man blijkt inderdaad drie jaar geleden te zijn overleden. Vier weken voor haar man is gestorven hadden ze een oud Spaans huis gekocht in het oude centrum bij de oude haven van Puerto del Carmen. Hij heeft er niet meer gewoond. Per saldo is ze meestal meer dan zes maanden per jaar hier en de rest van de tijd in Duitsland. Eigenlijk was het haar plan om na weer vier maanden hier te zijn geweest, eind juli terug naar Duitsland te gaan. Ze heeft er nog vier weken aan vastgeplakt omdat ze er hier, net als ik, duidelijk niet genoeg van kan krijgen. Volgens mij heb ik er weer een zielsverwant van formaat bij.